Dwa klasyczne, bardzo dobre opowiadania. Ponieważ o tytułowym utworze napisano poniżej już całkiem sporo, to pozwolę sobie skomentować ten mniej znany: „W pewnym miasteczku”. Pozornie historia ta udaje mozolny romans, trójkąt z personami różnych stanów, i kieruje nas w ograne interpretacje, ale pod skórą buzuje świeża krew – podtytuł historii mógłby brzmieć „cena angielskiego dżentelmeństwa”. Główny bohater, Barnet, swoje wulkaniczne emocje betonuje introwertyczną pozą dżentelmena i chociaż miota się w nim również dusza romantyka – takiego Kmicicowego, który koniecznie musi rączki całować – to finał tego dramatu wewnętrznego może być tylko jeden. Dżentelmen w Barnecie wygrywa, przegrywają za to obopólnie główne postacie skazane na samotne żywoty eremitów. Opowiadanie pokazuje, jak kultura sabotuje relacje międzyludzkie; jak wyrachowana powściągliwość pozwala z jednej strony wychodzić z twarzą z każdej opresji, a z drugiej ogranicza „zdrowy” kontakt między płciami. Można też w duchu bardziej humanistycznym powiedzieć, że miłosne porażki nakładają na nas zbroję obojętności, a tę uprzejmą rezerwę uczymy się traktować jak tarczę, co tylko pogłębia problem relacji.

„W pewnym miasteczku” napisane jest przy tym prostą frazą, ma jeden naprawdę ciekawy plot twist, który burzy ład na szachownicy, a kończy się w sposób zaskakująco smutny, z wielokropkiem. Jest to też kilkadziesiąt stron niezwykle treściwych, a przeskok czasowy w narracji pozwala na sprawdzenie konsekwencji decyzji bohaterów, które nakierowały ich żywoty na pewien, nieodwracalny już, wektor.

Zdecydowanie polecam. (Oba opowiadania).

Dwa klasyczne, bardzo dobre opowiadania. Ponieważ o tytułowym utworze napisano poniżej już całkiem sporo, to pozwolę sobie skomentować ten mniej znany: „W pewnym miasteczku”. Pozornie historia ta udaje mozolny romans, trójkąt z personami różnych stanów, i kieruje nas w ograne interpretacje, ale pod skórą buzuje świeża krew – podtytuł historii mógłby brzmieć „cena...