Literatura z wysokiej półki. Nie ma w niej miejsca na banały, niepotrzebne słowa, gadanie o niczym i językowe potknięcia - co coraz częściej zdarza się naszym rodzimym pisarzom, a raczej tym, którzy książki wydają, ale na zaszczytne miano pisarza nie zasługują.

Kazimierz Brandys z wielkim wyczuciem i znajomością ludzkiej psychiki kreśli portrety, opowiada o głębokich problemach, które nie zawsze można rozwiązać, o wspomnieniach, które kładą się cieniem na teraźniejszości, nie pozwalając normalnie żyć...

Każdy utwór z tego zbioru to osobna perełka, na mnie jednak największe wrażenie zrobiło tytułowe opowiadanie.
Bohaterka, która udaje się samolotem do Paryża, w trakcie lotu ocenia swoje dotychczasowe życie. Zastanawia się, co mogłaby w nim zmienić, gdyby dano jej drugą szansę. Wraca też myślami do czasów drugiej wojny światowej, która odcisnęła na niej swoje piętno i wciąż natrętnie powraca przy wielu okazjach, czasem zupełnie niespodziewanie.

Losy kobiety poznajemy stopniowo i fragmentarycznie. Nie wszystko powiedziane jest wprost, więc czytelnik nieraz musi zastanawiać się, co narratorka sugeruje albo jak poszczególne epizody z jej życia łączą się ze sobą.

"Jak być kochaną" to opowieść wzruszająca, refleksyjna, dotykająca do żywego, mimo iż nie ma w niej epatowania przemocą.

Całość czyta się z wielką, naprawdę wielką przyjemnością. To idealna lektura dla tych, którzy szukają w literaturze czegoś więcej niż tylko rozrywka, którzy lubią delektować się słowem, nastrojem, treścią.

Polecam z czystym sumieniem!

Literatura z wysokiej półki. Nie ma w niej miejsca na banały, niepotrzebne słowa, gadanie o niczym i językowe potknięcia - co coraz częściej zdarza się naszym rodzimym pisarzom, a raczej tym, którzy książki wydają, ale na zaszczytne miano pisarza nie zasługują.

Kazimierz Brandys z wielkim wyczuciem i znajomością ludzkiej psychiki kreśli portrety, opowiada o głębokich...

Zaskoczyła mnie przede wszystkim narracja - kobieca w jakiś niesamowicie pierwotny sposób, niestabilna, wątpiąca. Z pewnością całkiem dobry kawałeczek polskiej prozy, polecam!

Zaskoczyła mnie przede wszystkim narracja - kobieca w jakiś niesamowicie pierwotny sposób, niestabilna, wątpiąca. Z pewnością całkiem dobry kawałeczek polskiej prozy, polecam!

Przejmujące studium ludzkiego życia. Bagaż spraw i wspomnień, który jak dodatkowa walizka zostaje zabrany na pokład samolotu lecącego w przyszłość. Bohaterka musi się z nimi wreszcie zmierzyć, bo z klaustrofobicznego samolotu nie ma ucieczki - jest tylko koniec podróży.
Mnie najbardziej urzekło kobiece, pogmatwane wnętrze. Tym bardziej urzekło, że nakreślone męską ręką. A jednak trafne i dojmujące.
Polecam wszystkim, bez wyjątku.

Przejmujące studium ludzkiego życia. Bagaż spraw i wspomnień, który jak dodatkowa walizka zostaje zabrany na pokład samolotu lecącego w przyszłość. Bohaterka musi się z nimi wreszcie zmierzyć, bo z klaustrofobicznego samolotu nie ma ucieczki - jest tylko koniec podróży.
Mnie najbardziej urzekło kobiece, pogmatwane wnętrze. Tym bardziej urzekło, że nakreślone męską ręką. A...