Gorzkie prawdy

Powieść nietypowa, bo przerobiona ze sztuki teatralnej. Niewielkich rozmiarów, niewiele ponad 100 stron, a czyta się ją szybko dzięki lekkiej konstrukcji, mnogości dialogów.
Głównymi zaletami powieści "Gorzkie prawdy" są lekkie pióra autora, wciągające dialogi, cięty, uszczypliwy humor.

Fabuła nie jest skomplikowana - spokojne życie Adriana Ludlowa, uznanego pisarza wycofanego z życia publicznego, mieszkającego z żoną Eleanor w wiejskim domku, burzy wizyta starego przyjaciela, scenarzysty, Sama Sharpa. Ów, rozsierdzony złośliwym artykułem o sobie, namawia Adriana do wspólnej zemsty na młodej dziennikarce. Misternie skonstruowany plan zawodzi przez kilka niepotrzebnie wypowiedzianych zdań, które zdradzą największą tajemnicę przyjaciół.

Perełką pozostanie wywiad - gra psychologiczna pomiędzy dziennikarką, Fanny Tarrant a Adrianem.
Inspirujące.

Powieść nietypowa, bo przerobiona ze sztuki teatralnej. Niewielkich rozmiarów, niewiele ponad 100 stron, a czyta się ją szybko dzięki lekkiej konstrukcji, mnogości dialogów.
Głównymi zaletami powieści "Gorzkie prawdy" są lekkie pióra autora, wciągające dialogi, cięty, uszczypliwy humor.

Fabuła nie jest skomplikowana - spokojne życie Adriana Ludlowa, uznanego pisarza...

Bardzo teatralna książka, bo też i powstała jako sztuka teatralna zaadaptowana na powieść. Rozpisana na 4 osoby, byłaby świetnym wyzwaniem dla aktorów. Mamy tu bowiem bohaterów obdarzonych przez autora bardzo wyrazistymi charakterami, ale także skrywanymi tajemnicami. Całość to prawie wyłącznie dialogi między postaciami, z których układa się prawda (gorzka) o relacjach między nimi.
Akcja skupia się wokół Adriana, niegdyś popularnego pisarza, który wycofał się z życia, zaszywając się wraz z żoną w wiejskim domu, nie napisawszy od lat żadnej książki. Odwiedza ich przyjaciel z czasów studiów, który namawia Adriana do tego, aby pomógł mu zemścić się na młodej dziennikarce za to, że niepochlebnie wypowiedziała się o nim w opublikowanym wywiadzie. I jest jeszcze Fanny, dziennikarka słynąca z ciętego pióra. Między tą czwórką rozegra się akcja, w wyniku której na jaw wyjdą skrywane od lat tajemnice.
"Gorzkie prawdy" to pisarskie maleństwo do lektury w jeden wieczór i do zadumy w kolejny. David Lodge jak zawsze świetnie kreśli portrety swoich bohaterów, pokazując ich w sytuacjach, które obnażają wstydliwe sprawki, grzeszki, słabości i zmuszają do refleksji nad sobą. Dialogi skrzą się humorem, a całość składa się w inteligentny, a zarazem jaskrawy obraz ludzi ze świata kultury, którzy okazują się być tak samo słabi jak każdy z nas.
Mądre i zabawne jednocześnie.

Bardzo teatralna książka, bo też i powstała jako sztuka teatralna zaadaptowana na powieść. Rozpisana na 4 osoby, byłaby świetnym wyzwaniem dla aktorów. Mamy tu bowiem bohaterów obdarzonych przez autora bardzo wyrazistymi charakterami, ale także skrywanymi tajemnicami. Całość to prawie wyłącznie dialogi między postaciami, z których układa się prawda (gorzka) o relacjach...

Powieść "Gorzkie prawdy" powstała po napisaniu sztuki teatralnej. Najpierw była w teatrze a potem została udoskonalona książka. Traktuje ona o życiu trójki ludzi, którzy mierzą się z prasą po opublikowaniu przez dziennikarkę recenzji powieści jednego z nich. I od tego momentu zaczynają się różne zdarzenia, które pokazują losy tej trójki. Książka ma 116 stron. Przeczytałam ją w jeden wieczór.

Powieść "Gorzkie prawdy" powstała po napisaniu sztuki teatralnej. Najpierw była w teatrze a potem została udoskonalona książka. Traktuje ona o życiu trójki ludzi, którzy mierzą się z prasą po opublikowaniu przez dziennikarkę recenzji powieści jednego z nich. I od tego momentu zaczynają się różne zdarzenia, które pokazują losy tej trójki. Książka ma 116 stron. Przeczytałam...

Dowcipna, wyśmienicie napisana, dokładnie w stylu Lodge’a.
Autor przeniósł na kartki powieści historię ze sceny teatralnej.
Może dlatego w powieści królują dialogi - dowcipne dialogi!
Lodge jest mistrzem łagodnego, świeżego humoru.
Dialogi, kłótnie i wspomnienia tworzą niebanalną fabułę, której tematem przewodnim jest wywiad dziennikarski.
Zabrakło mi tylko dobrego zakończenia!
To moja druga książka Lodge’a. A jeszcze kilka czeka na półce, więc jest szansa, że dopiszę autora do listy ulubionych ;)
Chciałabym zobaczyć „Gorzkie prawdy” na scenie.

Dowcipna, wyśmienicie napisana, dokładnie w stylu Lodge’a.
Autor przeniósł na kartki powieści historię ze sceny teatralnej.
Może dlatego w powieści królują dialogi - dowcipne dialogi!
Lodge jest mistrzem łagodnego, świeżego humoru.
Dialogi, kłótnie i wspomnienia tworzą niebanalną fabułę, której tematem przewodnim jest wywiad dziennikarski.
Zabrakło mi tylko dobrego...

Czyta się za jednym zamachem, bo i krótkie, i akcja płynie wartko. Lodge w pigułce, zabawny, ironiczny, ale też refleksyjny i czuły. I ten przypadek, jako forma najwyższej konieczności - bardzo dobry motyw.

Czyta się za jednym zamachem, bo i krótkie, i akcja płynie wartko. Lodge w pigułce, zabawny, ironiczny, ale też refleksyjny i czuły. I ten przypadek, jako forma najwyższej konieczności - bardzo dobry motyw.

„Gorzkie prawdy” wzięłam z biblioteki całkiem przypadkowo, ponieważ kojarzyłam okładkę z serii Salamandra i książka wydała mi krótka i szybka do czytania. Totalnie nie znałam autora, wiec w ciemno wypożyczyłam jego książkę. I pozytywnie się zaszokowałam. Fantastyczne, niepozorne ujęcie przyjaźni, zemsty i dziennikarstwa. Nawet nie pomyślałabym, że taka poetycka i teatralna pozycja przypadnie mi do gustu. A przypadła… i to bardzo.
„Gorzkie prawdy” to jak trafnie sam tytuł pokazuje, książka o słodko-gorzkiej historii o męskiej przyjaźni z nutką zazdrości i tajemnicy w tle. Opowieść rozpoczyna się od przybliżenia postaci pisarza Adriana Ludlow i jego żony Eleanor, którzy przenieśli się w ciche i odległe od miasta miejsce, z dala od zgiełku i ruchu miejskiego. Oboje są w okolicach 50-tki, toczą zwyczajne życie na wsi. Czytają gazety, ona zajmuje się garncarstwem, on pisze antologie (choć kiedyś pisał powieści). Pewnego poranka czytają artykuł w gazecie o słynnym artyście, który odnosi wielkie sukcesy, a jest ich dawnym przyjacielem. Sam Sharp to dość zarozumiały, bogaty i zadufany w sobie człowiek, którego w artykule obsmarowała niechlubnymi słowami pewna dziennikarka – Fanny Tarrant. Losy Adriana, Sama i Fanny połączą się w dość nieoczekiwany sposób.
W drzwiach domu rodziny Ludlow pojawia się Samuel Sharp, co powoduje zdziwienie gospodarzy z jego wizyty, bo od dawien dawna się nie widzieli. Sam przyjechał z zamiarem namówienia swego przyjaciela, aby pomógł mu zemścić się na złośliwej dziennikarce. Obaj wpadają na świetny pomysł, w którym to główną rolę odgrywać będzie Adrian. Fanny przyjeżdża do mężczyzny, aby przeprowadzić z nim wywiad. Od tego momentu dochodzi do niezłej farsy.
Adrian i Fanny rozpoczynają długi i ciekawy dialog dotyczący życia, pisarstwa, dziennikarstwa oraz samego sensu wywiadu. Fanny chce jak najwięcej wydusić z Adriana, a zaś Adrian stara się tak poprowadzić rozmowę, aby zdobyć wiele materiału oczerniającego dziennikarkę, dzięki czemu zdobędzie materiał do nowej książki o wywiadach właśnie. Bardzo ciekawy obraz komunikowania się dwójki inteligentnych ludzi. Można wyczuć ciekawą, w jaką oboje wchodzą, a swoje trzy grosze dołoży również Eleanor. Na jaw wyjdzie prawda z przeszłości, niekoniecznie łatwa i przyjemna, która rozbudzi emocje i uczucia głównych bohaterów. Jak to wszystko się zakończy? Tego każdy musi dowiedzieć się sam. Autor fenomenalnie stworzył portret ludzi uwikłanych w trudne relacje, wspomnienia i niewyjaśnione sprawy sprzed lat. Bardzo dobrze wykreowani bohaterowie o silnych, niejednoznacznych charakterach, piękny angielski klimat, wplatanie kwestii związanych z pisarstwem, dziennikarstwem i wywiadami oraz niesamowity przekaz to mocne elementy tej opowieści. Książka powstała na podstawie scenariusza teatralnego sztuki Davida Lodge`a, co mocno można odczuwać czytając tą opowieść, ale myślę, że dodaje to uroku i nietuzinkowości. Jestem naprawdę zauroczona i zainspirowana tą niepozorną i krótką w gruncie rzeczy opowieścią opartą w zasadzie na samych dialogach. Jest to rzadkość, aby w powieści było tak mało opisów, wstawek narratora, a tu się to sprawdziło. I to mnie bardzo ucieszyło, ponieważ nie lubię przydługawych opisów. Tutaj siłą jest oszczędność, wyrazisty i śmieszny dialog oraz niesamowita, szybko dziejąca się historia.
Gorąco polecam książkę „Gorzkie prawdy” dla osób, którzy lubią krótkie, ale dobre opowieści obyczajowe z nutką komedii. Książka opowiadająca o przyjaźni, małżeństwie, prawdzie, wypaleniu i zmierzeniu się z przeszłością może być ciekawym pomysłem na zimowe wieczory z książką. Boska powieść, a do tego ten humor. Polecam!!!!

„Gorzkie prawdy” wzięłam z biblioteki całkiem przypadkowo, ponieważ kojarzyłam okładkę z serii Salamandra i książka wydała mi krótka i szybka do czytania. Totalnie nie znałam autora, wiec w ciemno wypożyczyłam jego książkę. I pozytywnie się zaszokowałam. Fantastyczne, niepozorne ujęcie przyjaźni, zemsty i dziennikarstwa. Nawet nie pomyślałabym, że taka poetycka i teatralna...

http://bookjedenwie.blogspot.com/2017/05/david-lodge-gorzkie-prawdy.html

http://bookjedenwie.blogspot.com/2017/05/david-lodge-gorzkie-prawdy.html

Lubię styl pisania pana Lodge'a. Sięgnęłam po jego książkę ponownie po latach (bardzo miło wspominam "Co nowego w raju" - mam na półce, koniecznie muszę sobie przypomnieć!) i nie rozczarowałam się. Utwór jest krótki, do przeczytania w jeden wieczór. Co nie odbiera mu uroku. Historia wciągająca, bohaterowie przekonywujący, dialogi zgrabne. Miło się czytało.

Lubię styl pisania pana Lodge'a. Sięgnęłam po jego książkę ponownie po latach (bardzo miło wspominam "Co nowego w raju" - mam na półce, koniecznie muszę sobie przypomnieć!) i nie rozczarowałam się. Utwór jest krótki, do przeczytania w jeden wieczór. Co nie odbiera mu uroku. Historia wciągająca, bohaterowie przekonywujący, dialogi zgrabne. Miło się czytało.

książka krótka, w sam raz na jeden wieczór. miałam poczucie, że zamiarem pisarza było pozostawienie w czytelniku pewnej refleksji. taka jednak w moim wypadku nie nastąpiła. miałam mieszane uczucia: z jednej strony ciekawość zdarzeń, a z drugiej lekkie poczucie marnotrawienia czasu. powieść mnie nie porwała. po prostu ją przeczytałam.

nie wiem czy polecać. jeśli masz wolny wieczór czy kilka godzin, sięgnij po nią, żeby rozwijać umysł, ale nie spodziewaj się fajerwerków.

książka krótka, w sam raz na jeden wieczór. miałam poczucie, że zamiarem pisarza było pozostawienie w czytelniku pewnej refleksji. taka jednak w moim wypadku nie nastąpiła. miałam mieszane uczucia: z jednej strony ciekawość zdarzeń, a z drugiej lekkie poczucie marnotrawienia czasu. powieść mnie nie porwała. po prostu ją przeczytałam.

nie wiem czy polecać. jeśli masz wolny...

Bardzo zabawna i nieoczywista historia. Pokazuje jak wiele można zmieścić w tak krótkiej formie. Polecam.

Bardzo zabawna i nieoczywista historia. Pokazuje jak wiele można zmieścić w tak krótkiej formie. Polecam.