Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z podcastami Okuniewskiej zetknęłam się po raz pierwszy kilka miesięcy temu. Moją przygodę z jej twórczością zaczęłam właśnie od „Idiotek”. O ile jednak idiotkowe historie odpowiadały mi puszczane w tle podczas sprzątania czy zakupów, o tyle książka ta okazała się dla mnie powtarzalna i zwyczajnie zbędna.

Moje zdanie wynikać może z faktu, że idiotkowe przygody i nieudane randki mam już za sobą i będąc na pewnym etapie życia, nie utożsamiam się już z tymi historiami. Może, gdybym przeczytała tę pozycję jeszcze parę lat temu, moje podejście byłoby zupełnie odmienne. Istnieje realne prawdopodobieństwo, że tak właśnie by było.

Okuniewska w swoich podcastach wielokrotnie wspominała o popełnieniu tejże książki. Chwaliła się, promowała ją i dała do zrozumienia, że jest ze swojego tworu bardzo dumna. Owszem, wizualnie, na pierwszy rzut oka cała oprawa tomu naprawdę przykuwa wzrok. Jednakże, jeśli planujecie zabrać tę pozycję ze sobą na plażę, liczcie się, że jest to książka o sporej wadze i gabarytach. Można by sądzić, że autorka miała nam aż tyle do przekazania. Niestety, treść jest bardzo powtarzalna. Przez kilka rodziałów mielone są wciąż te same tematy. Opowieści słuchaczek są wklejone ni z gruchy ni z pietruchy i w większości nie są opatrzone żadnym komentarzem. Co więcej, Okuniewska nie poprawiła błędów pojawiających się nieraz w tych wiadomościach, co mnie bardzo uderzyło.

Osoby niezaznajomione z podcastem mogą pogubić się w terminologii i całym zamyśle książki, więc lepiej nie sięgać po nią bez odpowiedniego kontekstu. Z drugiej jednak strony, jako słuchaczka, od książki tej oczekiwałam powiewu świeżości. Rozczarowałam się, ponieważ wiele z historii przedstawionych w książce było omawianych wcześniej w podcaście. Jeśli autorka zaznacza, że otrzymywała tysiące wiadomości, chyba byłaby w stanie wyłuskać coś, o czym wcześniej nie było mowy?

Niektóre z przedstawionych opowieści są wręcz toksyczne. Można odnieść wrażenie, że autorka popiera skakanie z kwiatka na kwiatek, kłamstwa i oszustwa przedstawione w mailach. Momentami nie mogłam uwierzyć w głupoty, które czytam! Rozumiem przedstawienie punktu widzenia osoby krzywdzącej i pokrzywdzonej, jednak warto byłoby te autentyczne wstawki opatrzyć pewnym komentarzem. Do tego, pomarańczowa czcionka na różowym tle to bardzo zły pomysł i niektóre strony bardzo trudno się czytało. Jest to wizualnie może ciekawe, ale zdecydowanie niepraktyczne rozwiązanie.

Podsumowując, cieszę się, że nie nabyłam tej książki, bo zbierałaby na mojej półce kurz. Rozumiem chęć oddania realizmu i powielenia nadesłanych wiadomości jeden do jednego, jednak zachowanie błędów w moim odczuciu było bardzo bije po oczach. Co więcej, odnieść można wrażenie jakby finalna wersja tej książki była tylko szkicem. Okuniewska zostawiła w niej bowiem suchary i własne komentarze z adnotacją, że zostaną one później usunięte. Na pewno fani podcastu skusili się licznie na nabycie tej książki i nabicie również kieszeni autorki. Z całym szacunkiem do Okuniewskiej, bo jej podcasty darzę szczerą sympatią, ale książka ta była męcząca i naprawdę ucieszyłam się gdy w końcu dotarłam do jej końca.

Z podcastami Okuniewskiej zetknęłam się po raz pierwszy kilka miesięcy temu. Moją przygodę z jej twórczością zaczęłam właśnie od „Idiotek”. O ile jednak idiotkowe historie odpowiadały mi puszczane w tle podczas sprzątania czy zakupów, o tyle książka ta okazała się dla mnie powtarzalna i zwyczajnie zbędna.

Moje zdanie wynikać może z faktu, że idiotkowe przygody i nieudane...