Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„ Kłamstwo, które powtarzane tysiąc razy staje się prawdą.” (str.271)

Pomysł na fabułę książki zrodził się podczas pobytu autora w Mikołajkach. A jego zainteresowanie filmowym slasherem znalazło odzwierciedlenie w książce.
Grupa przyjaciół udaje się na wakacje do Mikołajek, świętować obronę prac magisterskich. Nie wiedząc, że pobyt tam przerodzi się w koszmar. Wspólną decyzją zamykają swoje telefony w sejfie, nie zdając sobie sprawy jak są od nich uzależnieni. Od samego początku zaczęły się niesnaski między nimi.

Adam był hazardzistą. Jadzia była niesympatyczną osobą, patologicznie ambitną, a seks stanowił dla niej wyzwanie. Z nieśmiałą Krysią zarwał chłopak. Marcin uzależniony od smartfona, amatorski twórca scenariuszy, w przeszłości przeszedł traumatyczne chwile. Życie przyjaciół stopniowo zmienia się w koszmar. Kiedy jedna z par nie wraca do Mazurskiej Oazy, pozostali zaniepokojeni udają się na poszukiwania. Pomaga im miejscowy chłopak, mieszkaniec domu Straussów. Później gra toczyła się o życie.

Dom Straussów wybudowany przez Josefa Straussa oficera Wehrmachtu, wraz z jego „ bogato wyposażonymi lochami”, w których przeprowadzał eksperymenty. Jego obecni mieszkańcy nie budzą zaufania. W domu rządzi matka, a rodzina daje ciche przyzwolenie na czyny, które mają tam miejsce.

Poznajemy mroczne rodzinne tajemnice. Skomplikowane stosunki rodzinne. Relacje rodzicielskie związane z odpowiedzialnością i miłością.
To mroczna powieść o podejmowaniu trudnych wyborów. O rodzicielskiej dominacji. O życiu w kłamstwie. O walce o przetrwanie. O pragnieniu lepszego życia. O wyparciu winy. O przemocy i okrucieństwie.

„ Kłamstwo, które powtarzane tysiąc razy staje się prawdą.” (str.271)

Pomysł na fabułę książki zrodził się podczas pobytu autora w Mikołajkach. A jego zainteresowanie filmowym slasherem znalazło odzwierciedlenie w książce.
Grupa przyjaciół udaje się na wakacje do Mikołajek, świętować obr...

Rozwiń

Zwiń

„ Historia opowiadana dostatecznie często staje się prawdą.” (str.83)

Jest to kontynuacja „ Chłopca w pasiastej piżamie”. Tutaj bohaterką jest Gretel córka komendanta. Ta część podobała mi się bardziej niż poprzednia. Akcja toczy się dwutorowo. Po wojnie i współcześnie.

W roku 1946 Gretel z mamą uciekają z Niemiec do Paryża. W tym mieście nienawiść do Niemców była widoczna na każdym kroku. Incydent który je tam spotkał mocno odbił się na ich psychikach. Po śmierci mamy Gretel udaje się w podróż do Australii z nadzieją na nową przyszłość, która byłaby mniej bolesna od teraźniejszości i przeszłości i znalezienie przebaczenia. Spotyka tam człowieka z przeszłości. Tam też zdecydowała się na desperacki czyn. Chciała poznać smak zemsty.

Powoli docierało do jej świadomości, jakim człowiekiem był jej ojciec i jakich czynów się dopuścił. Nosiła w sobie poczucie winy za czyny ojca. Mimo to go kochała. Wiedziała, że jeśli chce przeżyć będzie musiała żyć w kłamstwie. Trudno jest żyć z przekonaniem, że można być rozpoznanym. Doznała bólu i upokorzenia i poczuła co odczuwali bezbronni ludzie w obozie jej ojca. Wiedziała też, że od odpowiedzialności za zło, którego była świadkiem nie ucieknie, pomimo prób usiłowanie usunięcia go z pamięci.

W czasie współczesnym Gretel ma 91 lat i mieszka w Londynie. Całkowicie odcięła się od tragicznej przeszłości. Do apartamentowca, w którym mieszkała wprowadziło się małżeństwo z małym chłopcem, który przypominał jej zmarłego brata. On znany producent filmowy, ona była aktorka. Często słyszała awantury dochodzące z mieszkania nowych lokatorów. Widziała też ślady przemocy fizycznej na ciele matki i syna. Po czasie zaprzyjaźnia się z ich synem. Ciekawa była konfrontacja Gretel z ojcem chłopca. Mimo, że się dogadali ona nie dotrzymała umowy, mając świadomość, że niszczy siebie i swoich bliskich.

Pojawia się też epizod kiedy cofamy się w czasie do roku 1943. Czasu kiedy ojciec Gretel objął komendanturę nad obozem koncentracyjnym w Polsce. Zawsze nazywała to innym miejscem. Ojciec zabrał ją do obozu, który napawał ją obrzydzeniem.

Gretel miała ciężki żywot. Nie wybrała sobie rodziny, urodziła się w niej. W jej żyłach płynęła krew ojca, jednak nie była taka jak on. Całe życie przeżyła w kłamstwie, z poczuciem winy. Utraciła miłość swojego życia. Zetknęła się z odrzuceniem, pogardą i nienawiścią. Winiła się za śmierć brata, do której po części się przyczyniła.
Książka trzyma w napięciu do końca, a zakończenie zaskakuje.

„ Historia opowiadana dostatecznie często staje się prawdą.” (str.83)

Jest to kontynuacja „ Chłopca w pasiastej piżamie”. Tutaj bohaterką jest Gretel córka komendanta. Ta część podobała mi się bardziej niż poprzednia. Akcja toczy się dwutorowo. Po wojnie i współcześnie.

W roku 1946 Gret...

Rozwiń

Zwiń

„ Prawda bywa okrutna, więc nieraz lepiej posłużyć się kłamstwem, by się przed nią obronić.” (str. 467)

Polski fotograf Konrad przebywał na emigracji w Nowym Jorku. Były żołnierz AK. W czasie wojny robił zdjęcia będące świadectwem okrucieństwa nazistów i Sowietów. Zabiegał o ich opublikowanie, jednak napotykał się na trudności z uzyskaniem zgody. Ponadto pragnął odnaleźć zbrodniarza wojennego Rudolfa Schultego, który był odpowiedzialny za śmierć jego żony. Znęcał się z upodobaniem nad ludnością cywilną Warszawy. Tropił go od paru lat.

Trop prowadził do hollywoodzkiej aktorki Lauren córki Ingi przedwojennej kochanki Schultego. Lauren była ulubienicą Ameryki, u szczytu sławy. Pięknej, bogatej, rozpieszczonej i zmanierowanej kobiety. Miała wszystko o czym marzyła, jednak nie była szczęśliwa. Jej liczne romanse kończyły się klapą, a ostatni złamał jej serce. Przy bliższym poznaniu okazała się zupełnie inną osobą. Samotną, nadużywającą alkoholu, sterowaną, manipulowaną i szantażowaną przez agenta. Była mu posłuszna bo bała się, że wyjawi jej niechlubną przeszłość, a to złamałoby jej karierę. Cena by być na topie była wysoka. Żyła w okrutnym świecie pełnym kłamstw, przemocy i hipokryzji.

Pierwsze spotkanie Konrada i Lauren przybrało niespodziewany obrót. Kolejne zbliżyły ich do siebie. Poznając ją Konrad zrozumiał, że często padała ofiarą zaborczych mężczyzn, mających wpływ na jej karierę. Mimo, że spotykali się relacje między nimi nie były takie jakich życzyłaby sobie Lauren. Konrad traktował ją z góry. Nie starał się jej przypodobać. Był chłodny i oszczędny w komplementach. Nazywał rzeczy po imieniu. Przy nim jednak czuła się spokojna i bezpieczna. Mimo wszystkich przeciwności, upokorzeń i przykrych doświadczeń Lauren wróciła do świata z podniesioną głową u boku ukochanego mężczyzny.

Bohaterowie są wyraziści. Mają swoje problemy i dylematy, upiorne wspomnienia z przeszłości. Lecz potrafili z różnym skutkiem stawić czoła rzeczywistości i uporać się zarówno z nią jak i przeszłością.
Bardzo mądrą i wrażliwą dziewczynką była córka Konrada. Mimo traumy jaką przeszła „widziała” rzeczy dla innych niedostrzegalne. Konrad swoje życie podporządkował córce by zastąpić jej mamę . Szukał dla nich spokoju, stabilizacji i bezpieczeństwa.

Sympatyczną osobą była też Daisy, która uratowała się z tonącego statku. Była bystrą obserwatorką, a jej rady i sugestie były trafne.

Nie dało się polubić szwagierki Konrada Heleny, która opuściła kraj z Konradem i jego córką i zamieszkali razem. Liczyła na związek z Konradem, lecz on nie żywił żadnych uczuć względem niej, przez co ich relacje nie układały się najlepiej. Ciągle narzekała. Była zazdrosna, zgorzkniała i mściwa. Czyn, który popełniła zniszczył życie innej osoby i zmienił jej życie.
Akcja toczy się szybko i z przyjemnością można oddać się lekturze.

„ Prawda bywa okrutna, więc nieraz lepiej posłużyć się kłamstwem, by się przed nią obronić.” (str. 467)

Polski fotograf Konrad przebywał na emigracji w Nowym Jorku. Były żołnierz AK. W czasie wojny robił zdjęcia będące świadectwem okrucieństwa nazistów i Sowietów. Zabiegał o ich opublikow...

Rozwiń

Zwiń

„ Wojna niwelowała wszystko. Bez względu na wiek, narodowość czy język nie mogła być i nigdy nie będzie tak potężna, żeby pokonać miłość.” (str. 407)

Powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach. Akcja toczy się w czasie wojny i współcześnie. Początki czytania są dosyć trudne, gdyż autorka wprowadza nowych bohaterów w różnych przestrzeniach czasowych i trudno się połapać. Lecz z upływem stron wszystko wraca na swoje miejsce.

Bohaterami wojennymi są balerina Julia, amerykański sierżant AJ, szeregowy Courtney, i żydowska dziewczynka Calla. Bohaterami współczesnymi są wnuczka Courtneya, Delaney i wnuk Calli, Matteo.

Courtney był osobą, która wiecznie pakowała się w kłopoty. Poznajemy go w chwili, gdy odpracowuje dług zaciągnięty u ojca jego dziewczyny. Później zaciąga się do wojska jako sanitariusz. Julia robiła karierę tańcząc z partnerem na deskach scenicznych. W czasie wojny wstąpiła do wojska. Chciała być telegrafistką. W ostatniej chwili zmieniono jej zaszeregowanie i miała wrócić do tańca. Występowała na najbardziej prestiżowych scenach. Jej partner robił wszystko by trzymać się z dala od frontu. Zaspokajał swoje ambicje wciągając w to Julię.

Calla zostaje uratowana z getta przez Courtneya i wszyscy bohaterowie spotykają się w szpitalu. Miejscu gdzie schroniła się grupa Żydów, którzy uciekli z łapanki gestapo. Zakwaterowano ich na fikcyjnym oddziale kwarantanny syndromu K. Zakonnicy z kościoła przylegającego do szpitala pomagali w ukrywaniu Żydów, załatwianiu fałszywych dokumentów i ucieczce.

Delaney odbywa podróż do Włoch by poznać i wyjaśnić rodzinne tajemnice. Tam spotyka wnuka żydowskiej dziewczynki i razem na podstawie listów i zdjęć odkrywają tajemnice swoich dziadków i ich wojenną przeszłość.

Jest to piękna historia o prawdziwej przyjaźni. Poświęceniu i oddaniu sprawie z narażeniem życia. Trosce o małą dziewczynkę, której zamordowano rodziców na jej oczach. Poświęceniu swojej kariery by pomagać innym w potrzebie i ratowaniu życia.

„ Wojna niwelowała wszystko. Bez względu na wiek, narodowość czy język nie mogła być i nigdy nie będzie tak potężna, żeby pokonać miłość.” (str. 407)

Powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach. Akcja toczy się w czasie wojny i współcześnie. Początki czytania są dosyć trudne, gdyż autorka ...

Rozwiń

Zwiń

„ Dobro jest ciche, a zło krzykliwe. To, że go nie widać, nie znaczy, że go nie ma.” (str. 349)

Jest to prawdziwa historia opowiedziana autorce przez jedną z czytelniczek. Bohaterką jest młoda dziewczyna Patrycja, która była osobą głęboko wierzącą. Za namową siostry Hiacynty wyjechała na rekolekcje, którymi była zachwycona. Podobała jej się postawa i nastawienie sióstr zakonnych, ich dobroć, wyrozumiałość i ciepło od nich bijące.

Wizja służenia Bogu w przyszłości, spędzenia życia w gronie sióstr coraz bardziej się urealniała. W końcu podjęła decyzję o wstąpieniu do zakonu. Zrozumiała, że tylko tam może odnaleźć radość i szczęście i pomagać innym. Jej decyzja zaszokowała rodzinę i nie chcieli przyjąć tego do wiadomości. Próbowali odwieźć ją od tego, jednak dokonała już wyboru i była gotowa zrealizować swoje marzenia.

Czas aspiratu i postulatu miała przeznaczyć na dogłębne przemyślenie swojej decyzji. Była ciekawa poznania nowego świata, podekscytowana i zachwycona przebywaniem w towarzystwie sióstr zakonnych. Czuła się otoczona miłością i nadzieją. Szybko wdrożyła się do zakonnego życia. Jedynym problemem było zachowanie milczenia, a ona z natury była osobą gadatliwą. Bolało ją też, że okazywanie radości jest negatywnie postrzegane. Prócz tego tęskniła za rodziną.

Później zaczął się czas nowicjatu. Zaczęły pojawiać się problemy, ale ponieważ była silną osobowością postanowiła wytrzymać. Przetrwała wiele trudnych chwil, szykan, poniżenia, donosów i złośliwości. Dostawała najgorsze zajęcia. Pracowała ponad swoje siły. Przyczyną tego były siostry przełożone.

Prawda o stosunkach w zakonie była zupełnie inna niż jej wyobrażenia o życiu w klasztorze i relacjach między siostrami. W kolejnym miejscu czuła się coraz bardziej wyobcowana, a nadmiar obowiązków przytłaczał ją. Powoli traciła swoje złudzenia. Jej wiara w ludzi zakonu poległa. Często ponosiła karę za coś czego nie zrobiła. Przełożona robiła wszystko, by zatruć jej życie, lecz życzliwość innych osób pomagała jej przetrwać i nabrać dystansu. Później podjęła decyzję, która zaważyła na jej dalszym życiu. Zawsze szła za głosem serca, choć rozum i rodzina uważały inaczej. Klasztor wzmocnił jej psychikę. Chciała żyć w zgodzie ze sobą, z pragnieniami i uczuciami. Wiedziała czego chce od życia.
„ Mimo błędów i zawirowań znalazła w swoim życiu miłość, nie gubiąc drogi do Boga.” (str.341)

Ta powieść jest przykładem jak jedni ludzie mogą zniszczyć życie innych. Wiele się słyszało o złu panującym w kościele. Ich przedstawiciele często daleko byli od poglądów religii, wiary w Boga. Kierowali się własnym interesem i korzyścią uprzykrzając innym życie. Jak ważne w tej sytuacji jest wsparcie, pomoc i życzliwość dobrych ludzi. Pozwala przetrwać najgorsze chwile.

„ Dobro jest ciche, a zło krzykliwe. To, że go nie widać, nie znaczy, że go nie ma.” (str. 349)

Jest to prawdziwa historia opowiedziana autorce przez jedną z czytelniczek. Bohaterką jest młoda dziewczyna Patrycja, która była osobą głęboko wierzącą. Za namową siostry Hiacynty wyjechała na ...

Rozwiń

Zwiń

„ Szczęście w czasie wojny jest tak kruche jak rosnący na polu mak. Wystarczy go zaledwie trącić, a wnet traci wszystkie płatki.” (str.258)

Jest to historia miłości polskiej lekarki i niemieckiego komendanta.
Alicja Sambor była jedną z dwóch kobiet studiujących medycynę w Wiedniu przed wojną. Była pracowita, uparta, ambitna, dzięki czemu udało jej się ukończyć uczelnię i podjąć pracę, którą kochała wraz z mężem w szpitalu w Warszawie.

Wybuch wojny znacznie pogorszył warunki pracy. Żydowscy lekarze byli szykanowani, a później zwalniani z pracy. Polscy lekarze musieli leczyć niemieckich pacjentów. W roku 1941 po śmierci męża Alicja wraz z córką ucieka ze stolicy udając się do Nowogrodu. Po drodze ratuje życie niemieckiemu żołnierzowi. Była lekarzem z powołania i nie było dla niej ważne czy leczy rodaków czy wrogów.

Partyzanci oskarżali ją o współpracę z wrogiem, a mieszkańcy miasteczka początkowo ignorowali ją nazywając lekarką nazistów i jawnie okazując jej niechęć. Lecz z czasem przekonali się do niej i coraz częściej zwracali się z prośbą o poradę lub leczenie. Mieli zaufanie do niej jako do lekarza, lecz nie jako człowieka. Utrzymywała kontakt z komendantem żandarmerii i dowódcą partyzantów. Leczyła jednych i drugich. Mimo, że wcześniej podpisała volkslistę uważała się za Polkę. Okoliczności w jakich się znalazła świadczyły przeciwko niej.

Musiała mieć się na baczności. Z jednej strony była pod obserwacją Niemców, z drugiej strony obserwowali ją partyzanci. Jej obawy o życie wzrastały. Bała się Niemców i partyzantów. Ciągle była na celowniku. By ratować życie innych narażała swoje, czy też wykonywała zadania wbrew sobie i swojemu sumieniu. Ciągle walczyła o przetrwanie, w końcu nazwisko zobowiązywało.
„ Sambor oznacza tego, dla którego w życiu najważniejsza jest walka.” (str.102)

Jej uczucia do komendanta zmieniały się. Z jednej strony nienawidziła go, z drugiej strony ją pociągał. Mimo obaw często mu się stawiała. Komendant trzykrotnie uratował jej życie. Komendant potrafił być wrażliwy, jednak skrywał to na zewnątrz, ukazując twarz bezdusznego nazisty. Z upływem czasu Alicja widziała w nim człowieka. Stawał jej się coraz bliższy. Nie bała się już go. Zapominali co ich dzieli, mieli krótkie chwile, gdy byli szczęśliwi. Były momenty kiedy zapominali o wojnie i całym złu, jakie ze sobą niosła.

Czy miłość między wrogami w czasie wojny ma szansę na przetrwanie?
Co w powojennym życiu przeważy, miłość czy nienawiść?
To powieść o miłości, która nie miała prawa mieć miejsca w czasie wojennym. O trudnych wyborach. O lojalności. O powinności i oddaniu lekarza. Nie ważne czy leczyło się swojego czy wroga, przysięga Hipokratesa obowiązywała.

„ Szczęście w czasie wojny jest tak kruche jak rosnący na polu mak. Wystarczy go zaledwie trącić, a wnet traci wszystkie płatki.” (str.258)

Jest to historia miłości polskiej lekarki i niemieckiego komendanta.
Alicja Sambor była jedną z dwóch kobiet studiujących medycynę w Wiedniu przed wo...

Rozwiń

Zwiń

„ Robimy, co nam każą chociaż w to nie wierzymy.” (str.111)

Trudno czytało się tę książkę. Ogrom tragedii był niewyobrażalny. Parokrotnie musiałam przerywać czytanie, bo nie dawałam rady. Lektura trzyma w napięciu od samego początku do końca. Siostry Knotek Nikki, Sami, Tori, bratanek Shane, przyjaciele Kathy i Ron były ofiarami perwersyjnych poczynań sadystycznej matki i jej męża. Jest to prawdziwa historia, którą po latach siostry opowiedziały autorowi.

Shelly od małego była wrednym dzieckiem. Przejęła kontrolę nad braćmi. Dokuczała macosze i znajomym. Wszczynała awantury, miała ataki szału. Nie robiła tego na co nie miała ochoty. Nic nie było w stanie jej zadowolić. Im była starsza, tym sprawiała więcej kłopotów. Miała podły charakter. Była zmienna i nieprzewidywalna. Niszczyła wszystkim życie. Wymuszała na rodzicach różne rzeczy. To czego zapragnęła musiała mieć. Knuła gierki nie oszczędzając nikogo. W żadnej szkole nie zagrzała długo miejsca, wydalana z powodu niewłaściwego zachowania.

To, że Shelly była taka było też po części winą jej macochy i ojca, którzy ustępowali jej we wszystkim i spełniali każdą zachciankę. Rodzice Shelly odetchnęli kiedy córka szybko wyszła za mąż, lecz byli w błędzie sądząc, że ich problemy się skończyły. Shelly była intrygantką, manipulantką i kłamczuchą. Zawsze stawiała na swoim. Jej małżeństwa z góry były skazane na porażkę.

Swoje ofiary biła, katowała i głodziła, obojętnie czy zawiniły, czy nie. Zgotowała im piekło na ziemi. Stosowała przemoc fizyczną i psychiczną. Wymyślała najbardziej perfidne, bolesne i poniżające kary. Zadawanie im bólu czy upokorzenia sprawiało jej przyjemność. Wszyscy wiedzieli, że nie można było jej się sprzeciwić, bo to tylko pogarszało sytuację. Kłamała i oszukiwała twierdząc, że robi to wszystko z miłości do rodziny.

Trzeci mąż Shelly nigdy się jej nie sprzeciwiał. Wykonywał jej rozkazy bez protestu, biorąc udział w maltretowaniu lub przybierając bierną postawę. Był zarówno ofiarą jak i wspólnikiem robiąc odrażające rzeczy. Kochał swoją żonę i usprawiedliwiał ją na każdym kroku.

Domownicy wiedzieli, że w domu źle się dzieje, lecz nikt nie reagował. Nikomu nie mówili w jakim koszmarze żyli. Wszyscy milczeli. Nikt nie miał prawa myśleć samodzielnie. Jeśli coś źle się działo Shelly narzucała im co mieli mówić. Jeśli nawet mieli odmienne zdanie w jakiejś kwestii, szybko się wycofywali i przyznawali jej rację. Wykonywali bezwolnie wszystkie jej rozkazy nawet te najbardziej absurdalne.

Shelly była mistrzynią w pogrywaniu z ludźmi. Prokurowała dowody, by uczynić winnymi osoby, które nic złego nie zrobiły. Zawsze potrafiła znaleźć sobie nową ofiarę nad, którą się pastwiła. Była szczęśliwa kiedy ktoś cierpiał. Stosowała coraz wymyślniejsze tortury. Była patologiczną kłamczynią. Chciała mieć władzę nad ludźmi i to jej się udawało.

Siostry mimo piekła jakie zgotowała im matka jako dorosłe kobiety wiodły szczęśliwe życie z kochającą rodziną. Musiały znosić niegodziwości matki, a dzięki wzajemnemu wsparciu i siostrzanej więzi przetrwały.

„ Robimy, co nam każą chociaż w to nie wierzymy.” (str.111)

Trudno czytało się tę książkę. Ogrom tragedii był niewyobrażalny. Parokrotnie musiałam przerywać czytanie, bo nie dawałam rady. Lektura trzyma w napięciu od samego początku do końca. Siostry Knotek Nikki, Sami, Tori, bratanek Sha...

Rozwiń

Zwiń