Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że powieść mnie nie porwała.
+
- ciekawa forma. Nie mamy tutaj normalnych dialogów. Wypowiedzi bohaterów pisane są ciągiem w jednym zdaniu. Dzięki temu lepiej nam zrozumieć ślepców. Nie widząc, nie jesteśmy w stanie stwierdzić, kto co dokładnie powiedział. Ważniejsze stają się słowa aniżeli wygląd postaci.
- autor nie owija w bawełnę. Mamy tu opisy śmierci, gwałtu, brudu, rozkładu. Otacza nas na początku rozpacz, a na końcu zobojętnienie. Los ślepców jest przerażający. Wzrok jest naszym najważniejszym zmysłem, a bez niego łatwo o upadek cywilizacji.

-
- muszę przyznać, że fabuła w pewnym momencie stawała się dla mnie nużąca. Doczytałam do końca z myślą, by UJRZEĆ ozdrowienie bohaterów lub ich klęskę. Nie liczyłam na wyjaśnienie, skąd się wzięła choroba, aczkolwiek nadzieja na strzępek informacji popychała mnie ku dalszej lekturze.

Muszę przyznać, że powieść mnie nie porwała.
+
- ciekawa forma. Nie mamy tutaj normalnych dialogów. Wypowiedzi bohaterów pisane są ciągiem w jednym zdaniu. Dzięki temu lepiej nam zrozumieć ślepców. Nie widząc, nie jesteśmy w stanie stwierdzić, kto co dokładnie powiedział. Ważniejsze stają się słowa aniżeli wygląd postaci.
- autor nie owija w bawełnę. Mamy tu opisy śmierci,...

Kryminał, który mnie zaskoczył, głownie dlatego, że naprawdę dobrze mi się go czytało.

+
- brak przynudzania. Tu nie ma długo rozpisywanego wstępu do całej serii. Nie mamy przedstawionej całej historii bohaterów. Autor po krótce opisuje nam postacie, nie zgłębia się w rodzinne dramaty, sytuacje gospodarczo-ekonomiczną itd.
- główny bohater nie ma tragicznej przeszłości (owszem nie miał w życiu lekko, ale nie ma to większego wpływu na jego funkcjonowanie). Nie chodzi załamany, pijany, ogólnie nie ma ze sobą problemu. Stara się wykonywać swoją prace i ciekawie nawet mu to wychodzi.
- makabryczne sceny, morderca również nie jest popierdółką
- czyta się dobrze, nie ma większych opisów czy wątków pobocznych. Autor trzyma się głównego tematu.

-
- pojawienie się typowego motywu: gosposia rzuciła od niechcenia jakąś uwagą i ksiądz już wiedział kto zabił :P
Trochę za szybko gł. bohater połączył wszystkie wątki i wytypował mordercę. Chodzi mi głownie o to, że jedno zdanie rozjaśniło mu w głowie.
- denerwuje mnie co chwila zdanie: ma 40 lat, ale wygląd 10 lat młodziej. Tak, pół LA na to cierpi.


Podsumowanie:
Nie czytałam książki dla poznania kto morduje, raczej czytałam dla poznania samego autora. Fabuła jest ok, nie ma tu wypełniaczy jakich możemy uświadczyć w polskich kryminałach. Podobało mi się to ukazanie zła:: pedofilia, gwałty, morderstwa, tortury, narkotyki. Autor pokazał, że świat nie jest różowy, że po świecie chodzą psychole. Tu można było się bać i w jednej scenie nawet ja wziełam głęboki oddech.
W porównaniu do naszych krajowych książek, kryminały są leciutkie. Nawet jak mamy gdzieś jakąś makabrę to wątek obyczajowy to spłyca, odwraca wagę. Cierpienie gł. bohatera jest ważniejsze niż ofiar. W "Krucyfiksie" nie mam tego. Naszą uwagę nie odwraca się w stronę historii rodzinnych, można wręcz powiedzieć, że fabuła jest surowa bez deseru, który ma nam to uprzyjemnić.

Kryminał, który mnie zaskoczył, głownie dlatego, że naprawdę dobrze mi się go czytało.

+
- brak przynudzania. Tu nie ma długo rozpisywanego wstępu do całej serii. Nie mamy przedstawionej całej historii bohaterów. Autor po krótce opisuje nam postacie, nie zgłębia się w rodzinne dramaty, sytuacje gospodarczo-ekonomiczną itd.
- główny bohater nie ma tragicznej przeszłości...

Książka poruszająca ważny temat, dobra dla >12 latków.

+
- podjęcie tematyki hejtu w mediach społecznościowych. Jeden wpis i można komuś zniszczyć życie. Autorka wskazuje też inne sposoby znęcania się, które mają ogromny wpływ na przyszłość młodych ludzi.
- prosta forma (4h czytania wystarczy)

-
- kilka rzeczy mi zgrzytało. Jako osobie dorosłej nie pasowało zachowanie policjantów. Oskarżali bez mocnych dowodów, nie próbowali jej wysłuchać, jakoś mocniej powęszyć (nawet w pewnym momencie pada takie zdanie, że są zmęczeni takimi szczeniackimi zrachowaniami i im się nie chce w to babrać). Od razu chcą wyrzucić ze szkoły, dać do terapeuty, niemalże do poprawczaka. Gdy właściwa osoba przyznaje się do winy, to jest takie "aha ok, a teraz do domu". Brakuje takiej konsekwencji w zachowaniu dorosłych. Już te dzieciaki robione są na bardziej dojrzałe. Dochodzi do tego brak większych kar dla winnych całej sprawy (młodą dziewczynę traktują jak kryminalistę, ciągnąc ją na przesłuchania, robiąc z niej psychola, ale  winnego nie napiętnują).
- brak emocji. Po takich przejściach, po tym co bohaterkę spotkało, oczekiwałam większego wybuchu, ujścia żalu i gniewu. Tekst jest pisany jak przez nastolatkę, która przejmuje się tym, że nie ma dostępu do Internetu, a pod koniec nagle staje się bardzo dojrzała, gdzie wybacza i prosi o wybaczenie. 
- Oskarżanie każdego po kolei, mając tylko delikatne poszlaki - było to męczące.
- wątek ojca głównej bohaterki - po co, dlaczego? Co to miało niby wnieść?

Podsumowanie:
Książka dobra dla dzieciaków wkraczających w świat Internetu. Fabuła jest prosta, idealna dla nastolatek (pierwsze zauroczenia,  życie szkolne i rodzinne, nastoletnie problemy). 
Dla osoby dorosłej: zabrakło głębi, emocji i tej konsekwencji działania dorosłych.
Dla dzieciaków: mogą odnieść wrażenie, że dorośli niczego nie rozumieją, nie można ich ufać, a winni nie ponoszą kary.

Książka poruszająca ważny temat, dobra dla >12 latków.

+
- podjęcie tematyki hejtu w mediach społecznościowych. Jeden wpis i można komuś zniszczyć życie. Autorka wskazuje też inne sposoby znęcania się, które mają ogromny wpływ na przyszłość młodych ludzi.
- prosta forma (4h czytania wystarczy)

-
- kilka rzeczy mi zgrzytało. Jako osobie dorosłej nie pasowało zachowanie...