Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najgorsza z dotychczasowych powieści z serii. Główni bohaterowie irytujący, zwłaszcza Sebastian. Autor skupia się na prywatnym życiu bohaterów bardziej niż na zagadce kryminalnej.

Najgorsza z dotychczasowych powieści z serii. Główni bohaterowie irytujący, zwłaszcza Sebastian. Autor skupia się na prywatnym życiu bohaterów bardziej niż na zagadce kryminalnej.

Najlepsze, co można o tej książce powiedzieć, to to, że szybko się ją czyta. Nie ma w sobie ani odrobiny klimatu "Ślepnąc od świateł".
Z Jacka autor zrobił niekonsekwentnego ćpuna, którego postępowanie jest nielogiczne i niezrozumiałe. Dario stał się żenującym i odrażającym pajacem, o Pazinie i wciskaniu ideologii lgbt nie wspominając...
Ogólnie wielkie rozczarowanie. Chyba lepiej traktować tę powieść jako osobny twór, nie związany ze "Ślepnąc od świateł". Dla mnie historia Jacka zakończyła się na Okęciu w 2014 roku, a o "Dawno temu w Warszawie" postaram się jak najszybciej zapomnieć.

Najlepsze, co można o tej książce powiedzieć, to to, że szybko się ją czyta. Nie ma w sobie ani odrobiny klimatu "Ślepnąc od świateł".
Z Jacka autor zrobił niekonsekwentnego ćpuna, którego postępowanie jest nielogiczne i niezrozumiałe. Dario stał się żenującym i odrażającym pajacem, o Pazinie i wciskaniu ideologii lgbt nie wspominając...
Ogólnie wielkie rozczarowanie....

Książka ciekawa i wciągająca, pomimo tego, że główna bohaterka jest bardziej irytująca niż w poprzednich częściach „Szklanego Tronu”.
Z początku wszystkie rozdziały w których pojawiała się Aelin strasznie mi się dłużyły i czekałam tylko, kiedy wreszcie będzie jakaś wzmianka o Manon, Dorianie czy Elide. Nie podobało mi się to jak traktowała wszystkich z góry, była arogancka i bez przerwy knuła te swoje intrygi w tajemnicy przed przyjaciółmi.
Dopiero kiedy wszyscy bohaterowie połączyli się, akcja książki rozpędziła się na dobre.
Z chęcią sięgnę po kolejny tom serii, głównie ze względu na Manon i Doriana. Mam tylko nadzieję, że autorka nie zepsuje mojej ulubionej postaci Przywódczyni Skrzydła (tak jak moim zdaniem uczyniła to z Rowanem z którego zrobiła się taka trochę miękka buła :P) i nie "ugrzeczni" jej zbytnio. Wiedźma nie powinna stracić swojego "pazura" :)

Książka ciekawa i wciągająca, pomimo tego, że główna bohaterka jest bardziej irytująca niż w poprzednich częściach „Szklanego Tronu”.
Z początku wszystkie rozdziały w których pojawiała się Aelin strasznie mi się dłużyły i czekałam tylko, kiedy wreszcie będzie jakaś wzmianka o Manon, Dorianie czy Elide. Nie podobało mi się to jak traktowała wszystkich z góry, była arogancka...