Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka nieprzeczytana, lecz przekartkowana. Fabuła jest nudna, irytująca, płytka, jednowątkowa, bez jakiegokolwiek drugiego planu. Bohaterami jest tylko on i ona. I jeszcze od czasu do czasu jej przyjaciółka – powierniczka wszelkich zwierzeń. On to strażak, który narażając swoje życie, wyciągnął ją z samochodu grożącego wybuchem. A następnego dnia odwiedził w szpitalu. No i tak zaczęła się ich historia. Choć nie powinna się zacząć, bo jedno do drugiego kompletnie nie pasowało. On – poważny rozwodnik, skrzywdzony przez byłą żonę. Ona – dorosła kobieta o mentalności pustej nastolatki, ciągnąca od dwóch lat romans z żonatym i dzieciatym mężczyzną. Sama nie wie czego chce. W jednej chwili twierdzi, że nie wie czy kocha, aby kilkanaście linijek dalej stwierdzić, że kocha nad życie. Zdanie zmienia pod wpływem chwili. I jak tu tych dwoje ma się dogadać? A jednak ostatecznie się dogadali. Mnie jednak ta historia w żaden sposób nie urzekła. Nie dość, że autorka zaprezentowała tutaj słabe umiejętności pisarskie, to jeszcze osiągnęła mistrzostwo w wymyślaniu nieprawdopodobnych zdarzeń i zbiegów okoliczności, które odrealniły powieść do granic możliwości. No i ta fabuła przedstawiona w wyjątkowo irytujący sposób. Większość książki to przemyślenia i analizy główniej bohaterki. Czy on ją kocha? Co on o niej myśli? Co ona myśli o nim? Co czuje? Czego chce? Czego nie chce? Co kilka stron ta sama treść, tyle że przedstawiona innymi słowami. Dlatego też, dla mnie powieść okazała się być małym koszmarkiem. Nie polecam.

Książka nieprzeczytana, lecz przekartkowana. Fabuła jest nudna, irytująca, płytka, jednowątkowa, bez jakiegokolwiek drugiego planu. Bohaterami jest tylko on i ona. I jeszcze od czasu do czasu jej przyjaciółka – powierniczka wszelkich zwierzeń. On to strażak, który narażając swoje życie, wyciągnął ją z samochodu grożącego wybuchem. A następnego dnia odwiedził w szpitalu. No...

Tematyka i tło historyczne jak najbardziej na „tak”. Potworny głód na Ukrainie, który pchał człowieka do najgorszych czynów został pokazany w sposób znakomity. Ale pozostałe elementy tworzące powieść są już zdecydowanie na „nie”. Mało wyraziści bohaterowie, którzy sami nie wiedzą czego chcą. Sztuczne dialogi. Mnóstwo powtórzeń. Co kilka stron autorka powraca do tego o czym już pisała, przedstawiając to innymi słowami albo z perspektywy innego bohatera. Dla mnie jest to niepotrzebne wydłużanie książki na siłę. Mimo, iż lubię działa, w których choć część fabuły opiera się na faktach, to ta powieść okropnie mnie nudziła i irytowała. I ani trochę nie zachęciła do sięgnięcia po części kolejne. Szkoda.

Tematyka i tło historyczne jak najbardziej na „tak”. Potworny głód na Ukrainie, który pchał człowieka do najgorszych czynów został pokazany w sposób znakomity. Ale pozostałe elementy tworzące powieść są już zdecydowanie na „nie”. Mało wyraziści bohaterowie, którzy sami nie wiedzą czego chcą. Sztuczne dialogi. Mnóstwo powtórzeń. Co kilka stron autorka powraca do tego o czym...

Niełatwo czyta się o wojennych tragediach narodu żydowskiego, ale szczególnie ciężko czyta się o cierpieniu żydowskich dzieci. Dlatego też, „Dobry doktor z Warszawy” okazał się być dla mnie lekturą szczególnie przejmującą, aczkolwiek bardzo, ale to bardzo wartościową. Dobroć, tolerancja, szacunek do bliźnich, również tych najmłodszych to wartości, które w wojennej rzeczywistości niezwykle łatwo zatracić. Lecz Janusz Korczak należał do grupy ludzi, którym udało się zachować człowieczeństwo. I choć nie zdołał ocalić swych dzieci, to jednak do samego końca z całych sił starał się chronić je przed piekłem getta. Zapewnić im schronienie, chleb, ubrania, leki. Dać im po prostu namiastkę utraconego dzieciństwa.

„Dobry doktor z Warszawy” to niezwykle ciekawa i wciągająca opowieść o wojennych losach doktora Korczaka, jego najbliższych współpracowników oraz jego dzieci – mieszkańców żydowskiego sierocińca. Nazwisko tego człowieka znane mi było na długo przed sięgnięciem po to dzieło. Wiedziałam więc kim był, co robił i jak zginął. Jednak teraz, po skończonej lekturze mogę powiedzieć, że moja wiedza na ten temat była bardzo mglista. Stanowiła jedynie jakieś strzępki tego, czego dowiedziałam się teraz. I naprawdę, chylę głowę przed tym człowiekiem. Niesamowite, ile w nim było dobroci i ile serca wkładał w to, co robił. On i jego przyjaciele – współpracownicy. Ludzie o wielkich sercach i niezwykłej odwadze. Absolutnie nie jest to lektura lekka i przyjemna, aczkolwiek naprawdę warta przeczytania. Gorąco polecam!

Niełatwo czyta się o wojennych tragediach narodu żydowskiego, ale szczególnie ciężko czyta się o cierpieniu żydowskich dzieci. Dlatego też, „Dobry doktor z Warszawy” okazał się być dla mnie lekturą szczególnie przejmującą, aczkolwiek bardzo, ale to bardzo wartościową. Dobroć, tolerancja, szacunek do bliźnich, również tych najmłodszych to wartości, które w wojennej...