Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słodko-gorzka baśń o wielkim świecie popkultury początku lat 90. Kompozycyjnie za dużo Nirvany, nawet jeśli to zespół kultowy i ważny dla tego okresu. Z kolei za walor należy uznać płynny sposób prowadzenia narracji, dzięki czemu odbiorca przepada jak w treści dobranocki. Dodatkowo, mam wrażenie, że Anna Gacek powinna napisać książkę o historii mody. Tych fragmentów słuchało się najlepiej, być może dlatego, że są jedynym, a potrzebnym, oddechem od gawędziarstwa o rocku i grunge'u.

Słodko-gorzka baśń o wielkim świecie popkultury początku lat 90. Kompozycyjnie za dużo Nirvany, nawet jeśli to zespół kultowy i ważny dla tego okresu. Z kolei za walor należy uznać płynny sposób prowadzenia narracji, dzięki czemu odbiorca przepada jak w treści dobranocki. Dodatkowo, mam wrażenie, że Anna Gacek powinna napisać książkę o historii mody. Tych fragmentów...

To jest książka o ojcu, matce i zmarłej siostrze. O ile walor stanowi uprawiany obiektywizm literacki, o tyle sam zbiór nie wzbudził we mnie głębszych emocji. Może być więc tak, że Ernaux ze mną nie rezonuje.

Tym bardziej, że zbliżenie z autorką następuje dopiero w ostatniej partii – w liście do siostry, która przeżyła narodziny i śmierć, zanim autorce przyszło mierzyć się ze światem. Ernaux bez zbędnych łez i biadolenia wprowadza siebie i siostrę w analizę porównawczą. Czytelnik lawiruje więc między życiem/nieżyciem, utrapieniem/uśmiechem oraz wspomnieniem/reakcją.

Pozostałe teksty (ten o ojcu, ten o matce) są nadal tekstami napisanymi sprawnie, z chwytami na "przepracowaną głowę i niedotyczące mnie problemy". Tyle że utwory nie zostają w pamięci. Może z wyjątkiem szpitalnych scen z matką w tle. W dodatku synteza niekiedy wymyka się spod kontroli. W efekcie czytelnik otrzymuje zbędne peryferie wspomnieniowe zamiast centralnego odniesienia do problemu.

Czekam na zbiór "Ciała"

To jest książka o ojcu, matce i zmarłej siostrze. O ile walor stanowi uprawiany obiektywizm literacki, o tyle sam zbiór nie wzbudził we mnie głębszych emocji. Może być więc tak, że Ernaux ze mną nie rezonuje.

Tym bardziej, że zbliżenie z autorką następuje dopiero w ostatniej partii – w liście do siostry, która przeżyła narodziny i śmierć, zanim autorce przyszło mierzyć...

Paradoksalnie – opisy zabiegów chirurgicznych były najciekawsze! Sama figura trójkąta miłosnego niezbyt porywająca, konwencja detektywistyczna działała jedynie momentami. Największym problemem jest jednak główny bohater – Widmar. Egocentryk, skupiony na sobie, babraniu się w swoich reminiscencjach (typowe dla reprezentacji prozy psychologicznej lat 30.). Na plus podkreślony indyferentyzm moralny (scena serii zabiegów i czekającego Widmara – bardzo dobra). No cóż, Choromański nie wytrzymuje tempa w tej wiwisekcji umysłu zazdrośnika. Czytelnik też przestaje wytrzymywać, bo ile można czytać o tym samym. Pozostaje współczuć Goldowi – chłop miał przerąbane xd

Paradoksalnie – opisy zabiegów chirurgicznych były najciekawsze! Sama figura trójkąta miłosnego niezbyt porywająca, konwencja detektywistyczna działała jedynie momentami. Największym problemem jest jednak główny bohater – Widmar. Egocentryk, skupiony na sobie, babraniu się w swoich reminiscencjach (typowe dla reprezentacji prozy psychologicznej lat 30.). Na plus podkreślony...

Dużo tu polityki. Po czasie za dużo. O ile pierwsza część z pazurkiem (bieganina Pierre'a oraz nieuchwytna Jeanette), o tyle dalej pazurki się tępią w starciu z hasłami bolszewizmu, rewolucji czy socjalizmu. Jak coś to Jasieński był pierwszy, ale to Camus jest tym od dżumy :(

Dużo tu polityki. Po czasie za dużo. O ile pierwsza część z pazurkiem (bieganina Pierre'a oraz nieuchwytna Jeanette), o tyle dalej pazurki się tępią w starciu z hasłami bolszewizmu, rewolucji czy socjalizmu. Jak coś to Jasieński był pierwszy, ale to Camus jest tym od dżumy :(

Sam nie wiem – współczuć Róży czy gromić ją? Kuncewiczowa przedstawia nam bohaterkę niełatwą, szargającą nerwami otoczenia oraz czytelnika. Autorka wpuszcza nas do świata kobiety skrzywdzonej i krzywdzącej. Miksowana jest tu psychika bohaterki i narratora wiedzącego o niej więcej niż ona sama. Mimo piętrzonych nadziei, zawodzi finał. W stosunku do całej historii ma on w sobie za dużo z tkliwości, a za mało z wiarygodności.

Sam nie wiem – współczuć Róży czy gromić ją? Kuncewiczowa przedstawia nam bohaterkę niełatwą, szargającą nerwami otoczenia oraz czytelnika. Autorka wpuszcza nas do świata kobiety skrzywdzonej i krzywdzącej. Miksowana jest tu psychika bohaterki i narratora wiedzącego o niej więcej niż ona sama. Mimo piętrzonych nadziei, zawodzi finał. W stosunku do całej historii ma on w...

Jak żyć po przeczytaniu tak doskonałej powieści? Chyba można tylko milczeć i myśleć. Znalazłem w niej wiarę, przestawiłem akcenty w widzeniu społeczeństwa. W skrócie – Witkacy mnie powalił, potłukł mój mindset, a potem wlał w niego tsunami świeżości. Tę książkę trzeba przeczytać. O niej się nie zapomina, choć w ogóle chciałoby się, żeby się nie kończyła – ten orgiastyczny dance na pograniczu cielesności i transcendencji, a do tego wszechwładne KOKO z bezsilną niedźwiedzicą. Najlepsza powieść, jaką czytałem w życiu. Polecam, xoxo!

Jak żyć po przeczytaniu tak doskonałej powieści? Chyba można tylko milczeć i myśleć. Znalazłem w niej wiarę, przestawiłem akcenty w widzeniu społeczeństwa. W skrócie – Witkacy mnie powalił, potłukł mój mindset, a potem wlał w niego tsunami świeżości. Tę książkę trzeba przeczytać. O niej się nie zapomina, choć w ogóle chciałoby się, żeby się nie kończyła – ten orgiastyczny...

Antygona z Nowego Jorku. Tym razem w łachmanach, w bliżej nieokreślonym obłędzie, ale nadal Antygona, w której tli się resztka człowieczeństwa. Lektura sprawna. Czytelnik odbija się o absurd, pada na absurd, a na finał... absurd. Troje bohaterów (Antygona, Sasza i Pchełka) trwają, bo mają swoje własne iluzje. Co więcej, ta nowojorska noc do innych jest niepodobna – soczewka wyostrza się na bezdomność (homlesy zyskują biografie). Problem wiekowy, choć wciąż aktualny, mimo zachwytów nad rozwojem świata. A, coś jeszcze, dobra gra z antycznym decorum, bo tym razem wulgarność staje się kategorią estetyczną . Nie mam jednak poczucia, że w głowie zahuczy mi jeszcze od tej lektury. To tyle, hihi.

Antygona z Nowego Jorku. Tym razem w łachmanach, w bliżej nieokreślonym obłędzie, ale nadal Antygona, w której tli się resztka człowieczeństwa. Lektura sprawna. Czytelnik odbija się o absurd, pada na absurd, a na finał... absurd. Troje bohaterów (Antygona, Sasza i Pchełka) trwają, bo mają swoje własne iluzje. Co więcej, ta nowojorska noc do innych jest niepodobna – soczewka...

Sama książka nie wywołuje większych emocji. Intrygi grubymi nićmi szyte, choć dobrze, oj bardzo dobrze było poznać taki Gdańsk i Gdynię.

Sama książka nie wywołuje większych emocji. Intrygi grubymi nićmi szyte, choć dobrze, oj bardzo dobrze było poznać taki Gdańsk i Gdynię.

Piękna opowieść, która pożądanie owija w sutannę. Historia, która cielesność wzmaga klasztornymi murami. Dla mnie mistrzowsko poprowadzona metafora. Iwaszkiewicz żongluje motywem opętania, a my tłumaczymy sobie istnienie zła - tak jak robimy to na co dzień. Myślę o niej, i o tym, aby szeptać: „Uczyń mnie świętą".

Piękna opowieść, która pożądanie owija w sutannę. Historia, która cielesność wzmaga klasztornymi murami. Dla mnie mistrzowsko poprowadzona metafora. Iwaszkiewicz żongluje motywem opętania, a my tłumaczymy sobie istnienie zła - tak jak robimy to na co dzień. Myślę o niej, i o tym, aby szeptać: „Uczyń mnie świętą".

Proste to. Ładne to. W wielu momentach organiczne to. Ale czy zostające na dłużej? We mnie nie.

Proste to. Ładne to. W wielu momentach organiczne to. Ale czy zostające na dłużej? We mnie nie.

Czytało się bardzo dobrze. Polecam każdemu, kto złakniony motywu zagłady wiedzionej przez jednostkę. Poza tym, historia według Andrzejewskiego to historia "źle widziana" - sprytniejsza i soczystsza niż opowieść, którą pozornie wiemy, jak czytać.

Czytało się bardzo dobrze. Polecam każdemu, kto złakniony motywu zagłady wiedzionej przez jednostkę. Poza tym, historia według Andrzejewskiego to historia "źle widziana" - sprytniejsza i soczystsza niż opowieść, którą pozornie wiemy, jak czytać.

Poruszająca historia odmienności i miłości w świecie, który nie myśli o akceptacji. Czytelnik wie, że tytułowy Vivek umrze. Nie wie jednak w jaki sposób. Na drodze do poznania prawdy Akwaeke niekiedy nie wytrzymuje narzuconego sobie tempa. Nie znajduje odpowiednich słów wyrażających ból i kruchość w dialogach. Autorka upycha motywy, przez co prymarne tematy słabną w odbiorze. Co innego monologi - to jej specjalność. To one malowały mi Nigerię, to one opowiedziały tę historię obrazami. To one zostaną, i nie opuszczą.

Poruszająca historia odmienności i miłości w świecie, który nie myśli o akceptacji. Czytelnik wie, że tytułowy Vivek umrze. Nie wie jednak w jaki sposób. Na drodze do poznania prawdy Akwaeke niekiedy nie wytrzymuje narzuconego sobie tempa. Nie znajduje odpowiednich słów wyrażających ból i kruchość w dialogach. Autorka upycha motywy, przez co prymarne tematy słabną w...

Bardzo mizerne wiersze. Jeśli już są jakieś metafory, to oscylują pomiędzy tandetnymi a zbyt płaskimi. Atwood nie umie pisać poezji. Słowa nie przeszywają, a porównania nie poruszają. Pojawiło się kilka utworów rodem ze sloganów, billboardów - aktualnych, nie powiem, ale nadal to za mało, aby czekać na wiersze, które i tak przyszły późno...

Bardzo mizerne wiersze. Jeśli już są jakieś metafory, to oscylują pomiędzy tandetnymi a zbyt płaskimi. Atwood nie umie pisać poezji. Słowa nie przeszywają, a porównania nie poruszają. Pojawiło się kilka utworów rodem ze sloganów, billboardów - aktualnych, nie powiem, ale nadal to za mało, aby czekać na wiersze, które i tak przyszły późno...

Książka z ciekawym pomysłem na dwutorową narrację, ale na tym pomysły się kończą. Znów wieś, znów jej mitologizowanie, a wątki w szpitalu nieciekawe. Ktoś powie - inspiracje prozą Conrada... A ja odpowiem - owszem, były, znudziły. Czytało się obojętnie, a finał nie zaproponuje nic, czego nie dałoby się wywnioskować po trzydziestu stronach...

Książka z ciekawym pomysłem na dwutorową narrację, ale na tym pomysły się kończą. Znów wieś, znów jej mitologizowanie, a wątki w szpitalu nieciekawe. Ktoś powie - inspiracje prozą Conrada... A ja odpowiem - owszem, były, znudziły. Czytało się obojętnie, a finał nie zaproponuje nic, czego nie dałoby się wywnioskować po trzydziestu stronach...