Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W powieści wiatr targa wszystkimi postaciami, w wichurze (także emocjonalnej) miotają się dr Tamten, Widmar i Gold. Wszyscy ci nieszczęśliwi faceci miotani są tak naprawdę przez huragan o nazwie "Rebeka". Rebeka natomiast jest oszczędzona przez żywioł i trwa sobie bezrefleksyjnie, ponieważ, jak wykazuje pisarz, jest "tylko kobietą". A te są, jak dowodzi autor, przecież bezuczuciowe, do tego bez kręgosłupa (moralnego), więc wiatr nie zrobi im krzywdy. Rebeka gra na parę frontów i jest przy tym dobrą aktorką, okłamuje kochanka z równą swadą jak i zakochanego w niej męża. Chyba nie polubię tej powieści.

W powieści wiatr targa wszystkimi postaciami, w wichurze (także emocjonalnej) miotają się dr Tamten, Widmar i Gold. Wszyscy ci nieszczęśliwi faceci miotani są tak naprawdę przez huragan o nazwie "Rebeka". Rebeka natomiast jest oszczędzona przez żywioł i trwa sobie bezrefleksyjnie...

Rozwiń

Zwiń

To prawdziwe mięso literackie. Krwiste i z flakami. Często ta krew i flaki leją się po brukach przedwojennej stolicy, a czasem rozczłonkowane ciała wrzucane są w pobliskich gliniankach. Poznajemy Mojsze Bernsztajna, którego ojca zabił główny bohater, niejaki Szapiro, bokser, bon vivant, który czuje się (i pewnie jest) tytułowym królem przedmieść i biedaków, którzy widzą w nim swojego przedstawiciela i są z niego dumni. Ale król ma nad sobą innego króla, jest nim Kum Kaplica. Mały, okrągły facecik trzęsący biednymi, żydowskimi dzielnicami. Zbudował swoje imperium na haraczach i pod jego rządami znajduje się nie tylko Szapiro, nie tylko poboczni podwykonawcy, ale i cała ta biedna społeczność warszawska. Jest kochany i nienawidzony. Dba o, jak powiedzielibyśmy dzisiaj "piar", gdzie trzeba nakarmi, napoi, podniesie z biedy. Stać go. Taka ciekawostka- inspiracją jest realna postać, niejaki Tata Tasiemka. Ale wróćmy do Mojsze, oto chłopca pod swoje skrzydła bierze Szapiro powodowany wyrzutami sumienia - to w końcu on posłał jego tatkę na łono Abrahamowe. Od tej pory Mojżesz towarzyszy Szapirze i Kaplicy w ich codziennym życiu, uczestniczy w ich porachunkach i oglądamy oczami tego młodzieńca przedwojenny gangsterski światek, po którego niebie czasem płynie kaszalot Litani. A Jakub Szapiro to tak naprawdę Jankiew, ale on woli być Jakubem. Nie jest ani Polakiem, ani Żydem, jest po prostu kimś. Liczą się z nim, o tak, wszyscy liczą się z nim. I młody Mojsze cieszy się w sumie z takiego obrotu losu, losu, w którym jego tatko Naum został zamordowany, a on zyskał nowe życie... Ale prawda jest inna.

To prawdziwe mięso literackie. Krwiste i z flakami. Często ta krew i flaki leją się po brukach przedwojennej stolicy, a czasem rozczłonkowane ciała wrzucane są w pobliskich gliniankach. Poznajemy Mojsze Bernsztajna, którego ojca zabił główny bohater, niejaki Szapiro, bokser, bon vivant, kt...

Rozwiń

Zwiń

Sympatyczna i trochę inna książka z przepisami. Nie ma tu dokładnych receptur i gramatur, za to mnóstwo anegdot i opowieści około -żywieniowych. Są też podpowiedzi dla początkujących lub mało praktykujących kucharzy z przymusu, takich jak i autorka, która podkreśla wielokrotnie, że zamiast stania przy garach, ceniła zawsze bardziej dyskusję i bycie ze swoimi gośćmi, poza tym pracowała zawodowo, pisała, no i miała męża i dzieci na wychowaniu ;) Przepisy są zatem proste, czytelne, każdy z łatwością je wykona. Jak się okazuje, gotowanie, to całkiem zabawna i nieraz wybuchowa sprawa. Mam wydanie z prześmiesznymi rysunkami Szymona Kobylińskiego - całość jest po prostu przepyszna! :)

Sympatyczna i trochę inna książka z przepisami. Nie ma tu dokładnych receptur i gramatur, za to mnóstwo anegdot i opowieści około -żywieniowych. Są też podpowiedzi dla początkujących lub mało praktykujących kucharzy z przymusu, takich jak i autorka, która podkreśla wielokrotnie, że zamiast...

Rozwiń

Zwiń

Kontynuacja losów profesora Wilczura jest powieścią wciągającą, wielowątkową i jako to u Dołęgi - Mostowicza z podbudową filozofii, prawdami i przemyśleniami, które nienatrętnie sączą się pomiędzy wersami. Widzimy je w relacjach Łucji i Wilczura, w przemyśleniach Kolskiego, w mądrościach ludności wiejskiej, w końcu w bełkocie pijackim Jemioła, który zdaje się być największym mędrcem. On to właśnie okazuje się być jedną z najciekawszych zagadek. Mnie jednak okropnie jego postać irytuje, owszem, bywa zabawny, ma dużo racji (wygłaszanej zawsze z pozycji "oświeconego" cynika), jednak to właśnie stawianie siebie ponad ludzkość, poczucie posiadania najgłębszej wiedzy i nieomylności w sądach, naigrywanie się z mniej od siebie bystrych skreślają dla mnie tę postać i nie umiem jej polubić. Jednym słowem - co za irytujący dupek. O ile w "Znachorze" mieliśmy dwa główne motywy - lekarza, który utracił pamięć i jego losy oraz losy Marysi, jego córki, tak tu autor otworzył wiele wątków. Pierwszym jest historia jego powrotu do Warszawy i objęcia dawnych stanowisk. Dowiadujemy się o Kolskim, lekarzu zakochanym w innej młodej lekarce, Łucji, która z kolei pokochała Wilczura i pojechała za nim na prowincję. Jest kontynuacja losów Wasyla, chłopaka uleczonego przez "znachora", który nie tylko podniósł się na nogi, ale nieśmiało sięga po miłość i szczęście. W końcu ten irytujący Jemioł, który dźwiga ciężar złego doświadczenia, porzucił swoje poprzednie życie i spędza je na obecnie na umacnianiu polskiego przemysłu monopolowego. Cegiełka po cegiełce - Dołęga - Mostowicz zbudował świat, w który zanurzałam się z jakąś narkomańską radością, nie odrywałam się, póki nie przeczytałam do końca. Rewelacja.

Kontynuacja losów profesora Wilczura jest powieścią wciągającą, wielowątkową i jako to u Dołęgi - Mostowicza z podbudową filozofii, prawdami i przemyśleniami, które nienatrętnie sączą się pomiędzy wersami. Widzimy je w relacjach Łucji i Wilczura, w przemyśleniach Kolskiego, w mądrościach l...

Rozwiń

Zwiń

Dołęga - Mostowicz za swoich czasów nie był doceniany, owszem, wydawany, czytany, owszem, zapraszany na "wieczorki", ale zawsze z etykietą autora popularnych powieści "do przeczytania i zapomnienia", ot, takie przyjemne czytadełka. Tymczasem po latach okazuje się, że to wybitny autor, którego powieści nie nadgryzł ząb czasu, które obronią się ponadczasowym przesłaniem i które nawet prawie wiek potem można z przyjemnością czytać i bez użycia słownika. To jest fenomen. Zekranizowane powieści to też małe dzieła. Przeczytałam "Znachora", a teraz zabieram się do drugiej części - "Profesora Wilczura".

Dołęga - Mostowicz za swoich czasów nie był doceniany, owszem, wydawany, czytany, owszem, zapraszany na "wieczorki", ale zawsze z etykietą autora popularnych powieści "do przeczytania i zapomnienia", ot, takie przyjemne czytadełka. Tymczasem po latach okazuje się, że to wybitny autor, któr...

Rozwiń

Zwiń