Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakie życie ma człowiek, który urodzi się z twarzą rodem z obrazu „Krzyk”? Albo w wyniku nieszczęścia na twarzy pozostaną blizny? Czy takie osoby nie mają prawa do szczęścia i normalnego życia bez łatki „brzydal”?
Bestia i bestia to cudowna książka, w której znajdziemy odpowiedzi właśnie na te pytania. Hania i Daniel, mimo iż nie grzeszą urodą, szukają swojego szczęścia w życiu. Pokazują, że nie można zamykać się w czterech ścianach tylko żyć normalnie, walczyć o to co im się należy i przede wszystkim nie zwracać uwagi na opinię innych.

Normalne życie, które skończyło się w momencie gwałtu.
Życie z wadą twarzy od urodzenia.
Rodzina, która zamiast wspierać wbija tylko dodatkowe szpile.
Bezinteresowna chęć pomocy.
Prawdziwe uczucie, które rodzi się z czasem.
To wszystko znajdziemy w tej książce. Emocje jakie towarzyszą każdemu z tych wydarzeń są tak prawdziwe, że da się je poczuć, a fakt że mogą one spotkać (lub spotkały) każdego z nas dodaje im jeszcze większej mocy.
Autorka przepięknie pokazała, że do szczęścia ma prawo każdy, niezależnie od wyglądu. Musimy tylko zawalczyć o nie sami i postarać się znaleźć osobę, która będzie nas w tej drodze wspierać.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i zdecydowanie nie ostatnie. Pokochałam ją od pierwszej strony tej historii, za jej autentyczność i prawdziwość. Za nie uciekanie od trudnych tematów. Za pokazanie, że życie mimo, iż nas skrzywdziło, może być piękne.

Jakie życie ma człowiek, który urodzi się z twarzą rodem z obrazu „Krzyk”? Albo w wyniku nieszczęścia na twarzy pozostaną blizny? Czy takie osoby nie mają prawa do szczęścia i normalnego życia bez łatki „brzydal”?
Bestia i bestia to cudowna książka, w której znajdziemy odpowiedzi właśnie n...

Rozwiń Zwiń

Po udanym debiucie „Wróżdy” sięgnęłam po kolejną książkę pani Agaty w ciemno. Jednak chyba nie do końca odnalazłam się w niej tak, jakby chciała autorka.

Początek całej historii zapowiadał się całkiem przyzwoicie. Mimo kilku wątków szło się połapać co z czym i do czego. Jednak im dalej w las tym więcej drzew. Początkowe historie, które wzbudzały moją ciekawość nagle zostały urwane i praktycznie przez trzy czwarte książki do nich nie wracamy. Przez większość lektury odnosiłam wrażenie, że gubię się nie tylko pod względem postaci, zdarzeń, ale i powoli czasu. Mimo, że rozdziały były ładnie oznaczone, czy mówimy o teraźniejszości czy przeszłości, jakoś było dla mnie tego wszystkiego za dużo. Dopiero pod sam koniec wszystkie puzzle zaczęły wchodzić na właściwe miejsca. Wyszło wiele tajemnic, których nikt się nie spodziewał. Niestety samo zakończenie całkowicie nic nie wniosło do całej historii a szkoda.

Nie jest oczywiście tak, że, pomimo tego co mi przeszkadzało, nie znalazłam nic na obronę tej pozycji. Duży plus za podjęcie przez autorkę trudnych i teoretycznie kontrowersyjnych tematów. Nie oszukujmy się, ale wyrzucanie odpadów do lasów czy na łąki zawsze będzie wywoływało burzę, a uporać się z tym problemem nie będzie łatwo. Drugi aspekt to poniżanie pracowników w pracy. Z mobbingiem zmaga się bardzo wielu z nas i niestety tutaj również uzyskać pomoc jest bardzo ciężko, bo trudno o dowody. A trzeba o tym mówić. Trzeba uświadomić tym, którzy cierpią, że nie są sami i mogą liczyć na czyjąś pomoc.

Mimo wszystko polecam Wam tą pozycję, ale najlepiej jeśli sami przeczytacie i wyrobicie sobie własne zdanie. Bo to co mi się nie podoba wielu z Was zachwyci i odwrotnie.

Po udanym debiucie „Wróżdy” sięgnęłam po kolejną książkę pani Agaty w ciemno. Jednak chyba nie do końca odnalazłam się w niej tak, jakby chciała autorka.

Początek całej historii zapowiadał się całkiem przyzwoicie. Mimo kilku wątków szło się połapać co z czym i do czego. Jednak im dalej w ...

Rozwiń Zwiń

Za mną kolejna część przygód Seweryna Zaorskiego. I szczerze z każdą następną mam problemy aby coś napisać.
Ale od początku.
Jeśli chodzi o głównych bohaterów i koleją zbrodnię to tutaj nie mam nic do zarzucenia. Zwłoki znalezione w lesie, które okazują się ciałem dziewczyny, która zmarła prawie 20 lat temu, rozpoczynają kolejne skomplikowane śledztwo. Tajemnice, przesłuchania, zagadki i znalezione poszlaki powoli pomagają iść do przodu.
Pomysł jak to wszystko poskładać wyszedł autorowi znakomicie. Niebanalna fabuła i kolejny intrygujący sposób na umiejscowienie wskazówek, które pomogą rozwiązać sprawę, bardzo ciekawy i nietuzinkowy. Natomiast końcówka wbija w fotel. Nie będę ukrywać, że została tak napisana, że w pewnym momencie myślałam, że to już koniec głównego bohatera. I tutaj pokuszę się o stwierdzenie, że może byłby to dobry pomysł. Seria z Zaorskim to z założenia kryminał. Jednak z każdą kolejną częścią odnoszę wrażenie, że wątek uczuciowy bohatera zaczyna brać górę nad zbrodnią. W tej było już tego stanowczo za dużo. Super, że autor stara się mieszać oba te fronty, jednak może skupmy się trochę bardziej na śledztwie, a nie nad kolejnymi rozterkami i niezdecydowaniem uczuciowym Kai i Seweryna.
Każda seria kiedyś powinna się skończyć i może to jest najwłaściwszy moment, aby nie pójść o krok za daleko. Ale oczywiście tutaj autor rozdaje karty i to wyłącznie od niego zależy czy spotkamy się ponownie z bohaterami.

Za mną kolejna część przygód Seweryna Zaorskiego. I szczerze z każdą następną mam problemy aby coś napisać.
Ale od początku.
Jeśli chodzi o głównych bohaterów i koleją zbrodnię to tutaj nie mam nic do zarzucenia. Zwłoki znalezione w lesie, które okazują się ciałem dziewczyny, która zmarła...

Rozwiń Zwiń

Debiuty, debiuty, ah te debiuty. Cały zeszły rok byłam wręcz zachwycona prawie każdym debiutem jaki wpadł mi w ręce. Były naprawdę na wysokim poziomie, czasem nawet lepsze niż kolejne książki innych autorów. I oto mamy pierwszy tegoroczny debiut, jaki miałam okazję przeczytać.

Jeśli szukacie wątków religijnych, zbrodni i morderstwa to ta książka jest dla Was. Jeśli macie słabsze nerwy lub źle znosicie dość dokładne opisy możecie mieć mały problem, bo autor nie skąpił nam bardzo dokładnych szczegółów zbrodni. Za co u mnie ma duży plus.
Cała historia od początku do końca idzie zgodnie z planem. Wszystko jest odpowiednio umiejscowione, brak zbędnych wątków, które nic nie wnoszą do całości.
Muszę przyznać, że poza szczegółowością autor „kupił” mnie wątkiem religijnym. Nie wiem czemu, ale mam do niego słabość. Tutaj bardziej skupiliśmy się na interpretacji treści, niż symbolach, ale i tak był to fajny zabieg, z którego można było wyciągnąć wiele ciekawostek.
Nie możemy pominąć samego głównego bohatera. Ariel to zarówno policjant, ojciec i przyjaciel osób, z którymi teoretycznie nie powinien mieć nic wspólnego. Jednak takie połączenie sprawiło, że jego postać nabierała charakteru i ukazała prawdzie realia.

Samo zakończenie dość dramatyczne i zaskakujące. Mam nadzieję, że w niedługim czasie możemy spodziewać się rozwiązania zagadki z jaką zostaliśmy pozostawieni.

Debiuty, debiuty, ah te debiuty. Cały zeszły rok byłam wręcz zachwycona prawie każdym debiutem jaki wpadł mi w ręce. Były naprawdę na wysokim poziomie, czasem nawet lepsze niż kolejne książki innych autorów. I oto mamy pierwszy tegoroczny debiut, jaki miałam okazję przeczytać.

Jeśli szuk...

Rozwiń Zwiń

Książka z serii tych na jedno popołudnie/weekend. Bardzo krótka, przyjemna i lekka.
Tytułowe bohaterki to dwie szalone babcie, które próbują znaleźć miłość dla wnuczki.
Postaci są tak barwne i przebojowe, że naprawdę chciało by się, aby tyle energii miała w sobie każda starsza osoba.
Na pewno nie są to stereotypowe babcie, które siedzą w fotelu pod kocykiem i dziergają na drutach. Ich głowy są pełne szalonych pomysłów, a w życiu musi coś się dziać. Pomyślmy, która nasza 70letnia babcia pójdzie na drinka do klubu? Jeśli taką znacie to nie wiem czy Wam zazdrościć czy się obawiać ;)
Nie będę ukrywać, że niektóre ich pomysły były już lekko szalone i zwariowane, ale chyba to nadało książce dobrego klimatu. W końcu to lektura. W niej może dziać się wszystko, a ogranicza nas jedynie wyobraźnia.

Książka z serii tych na jedno popołudnie/weekend. Bardzo krótka, przyjemna i lekka.
Tytułowe bohaterki to dwie szalone babcie, które próbują znaleźć miłość dla wnuczki.
Postaci są tak barwne i przebojowe, że naprawdę chciało by się, aby tyle energii miała w sobie każda starsza osoba.
Na p...

Rozwiń Zwiń