Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli jesteście miłośnikami historii, w których „nieco” absurdalny pomysł staje się podstawą dla rozwałki na skalę światową, to jest tytuł, który już po zerknięciu na tytuł i okładkę pierwszego tomu przyciągnie wam odwagę. Gość na specjalnym wózku inwalidzkim, zabijający przeciwników na lewo i prawo? Jeśli się na to piszecie to zapraszam do poznania mangi Tank Chair.

Bohater dosiadający zmechanizowanych wózków inwalidzkich niczym Iron Man przywdziewający swoje kolejne zbroje, to tylko jeden z wielu charakterystycznych dla Tank Chair pomysłów. Zacznijmy jednak od punktu wyjścia, który jest „nieco” absurdalny. Niezwykle skuteczny i utalentowany zabójca Nagi Taira, chroniąc siostrę zostaje postrzelony w głowę i zostaje warzywem. Jest niczym pusta skorupa. Musi być jednak pewne ale. Jest nim jego instynkt, za sprawą którego jest nie tylko w stanie wyczuć nadchodzące zabójcze zagrożenie, ale dodatkowo sprawia ono, że staje się silniejszy!

Tak oto, wyczuwając nadchodzące zagrożenie nasz bohater wybudza się ze śpiączki i wykonuje kolejne zlecenia, stając naprzeciw najsilniejszych wrogów. Jakby tego było mało, jego pośredniczką jest nastoletnia siostra. Załatwia mu kolejnych przeciwników do zabicia, gdyż uważa, że w końcu jego instynkt pozwoli mu pozostać świadomym na dobre. Gdy mężczyzna kończy swoje zlecenie wraca bowiem do stanu śpiączki.

W ten sposób zaczynamy przygodę z pełną akcji mangą. Może nawet jest to zbyt delikatne określenie, gdyż akcja po prostu wylewa się z kolejnych stron komiksu kiedy Taira staje w szranki z kolejnymi brutalami. Tak oto sprawia lanie nasterydowanemu gorylowi, obsesyjnemu strzelcowi wyborowemu, czy rodzeństwu, których pojawienie się popycha historię w nowym kierunku.

Manga mogła by być fajną historią, w której po prostu przechodzimy od jednej spektakularnej walki do drugiej. Te są bowiem naprawdę epickie. Zaczynając od specjalnych wózków inwalidzkich, do których nawiązuje tytuł mangi, przez lejącą się na wszystkie strony krew, aż po charakterystycznych przeciwników. Mamy jednak tutaj grubszą historię, która wychodzi poza temat śpiączki bohatera, a dotyczy przeszłości Tairy i jego siostry Shizuki.

Wystarczyła mi pierwsza potyczka głównego bohatera Tank Chair by dać się wciągnąć w to szaleństwo. Ilustracje są po prostu tak świetne, szczegółowe i po prostu szalone, że nie mogłem się od nich oderwać. Taka akcja to jest rozrywka pierwsza klasa. Gdy dołożymy do tego oryginalne wizerunki postaci, za sprawą których autorowi zawsze udaje się idealnie pokazać nam ich cechy charakteru, okazuje się, że mamy do czynienia z prawdziwą perełką.

Bardzo spodobała mi się taka w sumie drobna rzecz jak pokazanie opiekuńczości Tairy. W tych krótkich momentach po walce, gdy już prawie wraca do stanu wegetatywnego, zawsze troszczy się o siostrę. Mówi, żeby o siebie dbała, dobrze jadła i się uczyła jak każdy starszy brat, który dba o młodsze rodzeństwo. Fajnie, że autor mangi Manabu Yashiro między dynamiczną akcją znalazł miejsce na takie detale. Dodają całości charakteru, a nas zbliżają do bohaterów.

Cóż można jeszcze powiedzieć. W Tank Chair jest potencjał na świetną, niezapomnianą historię, przy której będziemy się bardzo dobrze bawić. Myślę, że mamy tutaj jedne z najlepszych scen walki jeśli chodzi o współczesne mangi a na pewno jedne z największą ilością zniszczeń i bezkompromisowej brutalności. W pierwszym tomie każda z nich zapada w pamięć czy to za sprawą przejechania komuś po twarzy, wystrzeleniu kuli armatniej czy ośmiornicy, pozwalającej ukryć fizyczną obecność danej osoby.

Chcecie się dobrze bawić, przyjąć solidną dawkę chaosu i rozpocząć przygodę, która pełna będzie spektakularnych śmierci, to dobrze trafiliście. Tank Chair da wam to wszystko i jeszcze więcej, o czym przekonał mnie pierwszy tom tej mangi.

Jeśli jesteście miłośnikami historii, w których „nieco” absurdalny pomysł staje się podstawą dla rozwałki na skalę światową, to jest tytuł, który już po zerknięciu na tytuł i okładkę pierwszego tomu przyciągnie wam odwagę. Gość na specjalnym wózku inwalidzkim, zabijający przeciwników na le...

Rozwiń

Zwiń

Są takie historie, które z pozoru wydają się być skierowane do bardzo konkretnego odbiorcy. Czy miałyby to być nastolatki, czy miłośnicy piłki nożnej, czy nawet sympatycy kotów, by podać kilka przykładów. Pozory potrafią jednak mylić. W tego rodzaju przypadkach zawsze odczuwam największą satysfakcję z lektury. Dziś do grona takich właśnie historii zaliczam mangę Bless.

Bless przenosi nas do świata japońskich licealistów. W nim znajduje się Aia Udagawa, przystojny model, którego marzeniem jest zostanie wizażystą! Chłopak skrzętnie ukrywa to jednak przed swoimi rówieśnikami, gdyż jest przekonany o braku talentu w tej dziedzinie. Przypadek sprawia, że bohater łączy siły z koleżanką z klasy, marzącą o karierze modelki Jun Sumisaki. Tylko czy uda im się przezwyciężyć swoje braki pewności siebie i z przekonaniem kroczyć ku realizacji tych marzeń?

Świat makijażu, podkładów, tuszów do rzęs, szminek, itp. to dla mnie jedna wielka niewiadoma. Tak przynajmniej było do momentu zetknięcia się z mangą autorstwa Yukino Sonoyamy. Po prostu nigdy mnie to specjalnie nie interesowało. Myślę, że choć większość osób zapewne wyśmiałaby mężczyznę zainteresowanego taką właśnie tematyką, to Bless niejednego chłopaka może do siebie przyciągnąć.

Zacznijmy od tego, że ten brak pewności siebie jak mają w sobie Aia i Jun został przedstawiony w bardzo wiarygodny sposób. Niejeden nastolatek zmaga się z podobnymi przeżyciami w czasie okresu dojrzewania. Na podstawie własnych doświadczeń mogę stwierdzić, że ten wątek wypada tutaj naprawdę realnie. Wielu młodym czytelnikom łatwo będzie się dzięki niemu utożsamić z bohaterami komiksu.

Na tyle, na ile jestem w stanie to stwierdzić, pierwszy tom mangi świetnie prezentuje się także pod samym kątem tematyki wizażu. Tego jak się tak właściwie za to zabrać. Widzimy jak wiele wiedzy, ale także nakładów finansowych wiąże się z samym zainteresowaniem się tą dziedziną. Na pewno mogę powiedzieć, że to świetny wstęp do tego świata dla wszystkich osób, które dopiero stawiają w nim pierwsze kroki.

Co chyba najważniejsze, już na tym etapie historii Bless pokazuje przedstawia nam dwa sprzeczne podejścia. To znaczy, makijaż może służyć do ukrycia pewnych mankamentów naszej urody, lecz co ciekawsze i według mnie istotniejsze, makijaż może posłużyć do podkreślenia pewnych naszych cech, a nawet wydobycia z nas ukrytego piękna, o którym sami mogliśmy nie mieć pojęcia. Ten drugi przypadek dotyczy bohaterki mangi, która niejako narodziła się na nowo za sprawą pracy z Udagawą.

Jeśli chodzi o to jak wyglądają ilustracje, to Bless musimy zaliczyć do najwyższej półki. Przede wszystkim docenić trzeba to, że sam pomysł na mangę i jego realizacja są ambitne same w sobie. Na podstawie pierwszego tomu widzimy, że autorka jest w stanie świetnie uchwycić proces aplikowania makijażu oraz to w jak różny sposób wizażyści mogą do niego podchodzić. Ilustracje wydają się być dopracowane w najmniejszych szczegółach i wręcz ożywają na naszych oczach. Naprawdę niewiele musimy sobie tutaj dopowiadać.

Byłem zaskoczony tym jak wciągająca okazała się być ta historia! Tak naprawdę, nie skupia się ona wyłącznie na wizażu, choć miałem obawę, że właśnie ten element historii tutaj przeważy. Pierwszy tom w bardzo zrównoważony sposób wprowadza poszczególne wątki. Marzenia naszych bohaterów, świat modelingu i wizażu, przeszłość Udagawy, o której póki co nie chce zbyt wiele mówić, a przede wszystkim kwestia walki z przeszkodami i dążenia do realizacji swoich upragnionych celów.

Wszystkie powyższe elementy razem wzięte stanowią tak smakowitą, angażującą i po prostu ciekawą mieszankę, że nie sposób przejść obok niej obojętnie. Już nie mogę doczekać się drugiego tomu!

Są takie historie, które z pozoru wydają się być skierowane do bardzo konkretnego odbiorcy. Czy miałyby to być nastolatki, czy miłośnicy piłki nożnej, czy nawet sympatycy kotów, by podać kilka przykładów. Pozory potrafią jednak mylić. W tego rodzaju przypadkach zawsze odczuwam największą s...

Rozwiń

Zwiń

Tym co najbardziej przyciąga mnie w horrorach jest umiejętność zmieniania zwyczajnych, przyziemnych sytuacji w przerażające, trzymające w napięciu historie. Z takim właśnie przypadkiem mamy do czynienia w powieści wydawnictwa Waneko zatytułowanej Another.

Autorem Another jest Yukito Ayatsuji. Piszę o tym nie bez powodu, gdyż Japończyk jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych i popularnych pisarzy horrorów, którego początki kariery sięgają drugiej połowy lat 80. XX wieku. Od tego czasu napisał kilkadziesiąt utworów, a jednym z najciekawszych jest właśnie najnowsza powieść, która ukazała się w naszym kraju nakładem wydawnictwa Waneko.

Bohaterem powieści, której akcja rozgrywa się w latach 90. jest Koichi Sakakibara. Jego ojciec pracuje jako naukowiec, przebywając na kontrakcie w Indiach. Niestety jego matka zmarła, a sam chłopak zmaga się z problemami zdrowotnymi. W związku z tym przeniósł się do rodziny swojej mamy i właśnie ma rozpocząć nowy rok szkolny w zupełnie nowym otoczeniu. Nie wie jeszcze, że prowincjonalna Yomiyama rządzi się swoimi specyficznymi prawami.

W szkole, do której chłopak zaczyna uczęszczać miała przed laty miejsce tragedia. Od jej momentu przez wiele kolejnych semestrów w dziwnych okolicznościach ginęli uczniowie klasy 3C i tak się składa, że Koichi zostaje jej uczniem. Tylko czy w szkole faktycznie istnieje jakaś klątwa? Czy w grę wchodzą nadprzyrodzone moce? A może to wszystko ma jakiejś głębsze podłoże? Odpowiedzi na te pytania dostajemy, oddając się lekturze Another.

Akcja powieści rozwija się w bardzo powolnym tempie. Autor spokojnie snuje sieć wątków i tajemnic, dając nam czas poznać bohaterów, zrozumieć tragedię, która miała miejsce w przeszłości oraz to jak wpływa ona na współczesne Koichiemu i pozostałym uczniom czasy. W ten sposób jesteśmy trzymani w napięciu, aż do finałowych rozdziałów książki.

Another charakteryzuje się niezwykłym, gęstym klimatem. Z pozoru mogłoby się wydawać, że nie dzieje się tu zbyt wiele. Jednakże, bardzo szybko angażujemy się w historię klątwy, która ma ciążyć na klasie 3C i równie mocno jak bohaterowie chcemy odkryć jej wszystkie tajemnice. Zresztą, jedną z zalet tej historii jest właśnie fakt, że w trakcie jej rozwoju sami poszukujemy wskazówek i snujemy odpowiedzi na rodzące się w naszych głowach pytania, które później możemy porównać z pomysłami autora.

Bohaterowie są istotnym elementem fabuły, ale nie są wyjątkowo oryginalni, charyzmatyczni czy zapadający w pamięć. Koichi sprawia wrażenie zupełnie przeciętnego nastolatka. Znacznie ciekawiej prezentuje się jego koleżanka Mei Misaki, Przede wszystkim ze względu na fakt, że nie jesteśmy przez większość czasu przekonani, czy traktowana niczym duch przez pozostałych uczniów dziewczyna w ogóle istnieje i żyje! To jeden z tych dopracowanych w najmniejszych szczegółach wątków, które składają się na niesamowitą historię przedstawioną w Another.

Spokojne tempo fabuły przeplatane jest mocnymi, mrożącymi krew w żyłach, a nawet brutalnymi scenami. Autor potrafi nas zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie. Nie zdziwcie się jeśli w trakcie lektury nagle podskoczycie z siedzenia, czytając o krwawej, okrutnej śmierci jaką ponosi nagle jeden z uczniów. Chyba najbardziej przerażający jest fakt, że ma się wrażenie jakby taka historia mogła wydarzyć się w rzeczywistości, nawet biorąc pod uwagę wspomnianą klątwę.

Choć jest to jedna z wielu powieści w dorobku Yukito Ayatsuji, był to mój pierwszy horror jego autorstwa z jakim miałem styczność. Dlatego też, nie mając porównania z innymi jego utworami moja ocena automatycznie skacze w górę. Another wciągnęło mnie na całego. Zaangażowałem się na tyle, że za każdym razem gdy sięgałem po książkę i czytałem jej kolejny rozdział z marszu zadawałem sobie wiele pytań na temat fabuły, wątków, bohaterów. Gdybym miał więcej czasów pewnie nawet bym to sobie rozpisywał. Powieść naprawdę angażuje, jest napisana w sposób bardzo czytelny i łatwy w odbiorze, i choć o samych postaciach nie możemy wypowiadać się w superlatywach to historia jest na tyle niesamowita, że po prostu musicie ją poznać.

Tym co najbardziej przyciąga mnie w horrorach jest umiejętność zmieniania zwyczajnych, przyziemnych sytuacji w przerażające, trzymające w napięciu historie. Z takim właśnie przypadkiem mamy do czynienia w powieści wydawnictwa Waneko zatytułowanej Another.

Autorem Another jest Yukito Ayats...

Rozwiń

Zwiń

Tym co najbardziej przyciąga mnie w horrorach jest umiejętność zmieniania zwyczajnych, przyziemnych sytuacji w przerażające, trzymające w napięciu historie. Z takim właśnie przypadkiem mamy do czynienia w powieści wydawnictwa Waneko zatytułowanej Another.

Autorem Another jest Yukito Ayatsuji. Piszę o tym nie bez powodu, gdyż Japończyk jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych i popularnych pisarzy horrorów, którego początki kariery sięgają drugiej połowy lat 80. XX wieku. Od tego czasu napisał kilkadziesiąt utworów, a jednym z najciekawszych jest właśnie najnowsza powieść, która ukazała się w naszym kraju nakładem wydawnictwa Waneko.

Bohaterem powieści, której akcja rozgrywa się w latach 90. jest Koichi Sakakibara. Jego ojciec pracuje jako naukowiec, przebywając na kontrakcie w Indiach. Niestety jego matka zmarła, a sam chłopak zmaga się z problemami zdrowotnymi. W związku z tym przeniósł się do rodziny swojej mamy i właśnie ma rozpocząć nowy rok szkolny w zupełnie nowym otoczeniu. Nie wie jeszcze, że prowincjonalna Yomiyama rządzi się swoimi specyficznymi prawami.

W szkole, do której chłopak zaczyna uczęszczać miała przed laty miejsce tragedia. Od jej momentu przez wiele kolejnych semestrów w dziwnych okolicznościach ginęli uczniowie klasy 3C i tak się składa, że Koichi zostaje jej uczniem. Tylko czy w szkole faktycznie istnieje jakaś klątwa? Czy w grę wchodzą nadprzyrodzone moce? A może to wszystko ma jakiejś głębsze podłoże? Odpowiedzi na te pytania dostajemy, oddając się lekturze Another.

Akcja powieści rozwija się w bardzo powolnym tempie. Autor spokojnie snuje sieć wątków i tajemnic, dając nam czas poznać bohaterów, zrozumieć tragedię, która miała miejsce w przeszłości oraz to jak wpływa ona na współczesne Koichiemu i pozostałym uczniom czasy. W ten sposób jesteśmy trzymani w napięciu, aż do finałowych rozdziałów książki.

Another charakteryzuje się niezwykłym, gęstym klimatem. Z pozoru mogłoby się wydawać, że nie dzieje się tu zbyt wiele. Jednakże, bardzo szybko angażujemy się w historię klątwy, która ma ciążyć na klasie 3C i równie mocno jak bohaterowie chcemy odkryć jej wszystkie tajemnice. Zresztą, jedną z zalet tej historii jest właśnie fakt, że w trakcie jej rozwoju sami poszukujemy wskazówek i snujemy odpowiedzi na rodzące się w naszych głowach pytania, które później możemy porównać z pomysłami autora.

Bohaterowie są istotnym elementem fabuły, ale nie są wyjątkowo oryginalni, charyzmatyczni czy zapadający w pamięć. Koichi sprawia wrażenie zupełnie przeciętnego nastolatka. Znacznie ciekawiej prezentuje się jego koleżanka Mei Misaki, Przede wszystkim ze względu na fakt, że nie jesteśmy przez większość czasu przekonani, czy traktowana niczym duch przez pozostałych uczniów dziewczyna w ogóle istnieje i żyje! To jeden z tych dopracowanych w najmniejszych szczegółach wątków, które składają się na niesamowitą historię przedstawioną w Another.

Spokojne tempo fabuły przeplatane jest mocnymi, mrożącymi krew w żyłach, a nawet brutalnymi scenami. Autor potrafi nas zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie. Nie zdziwcie się jeśli w trakcie lektury nagle podskoczycie z siedzenia, czytając o krwawej, okrutnej śmierci jaką ponosi nagle jeden z uczniów. Chyba najbardziej przerażający jest fakt, że ma się wrażenie jakby taka historia mogła wydarzyć się w rzeczywistości, nawet biorąc pod uwagę wspomnianą klątwę.

Choć jest to jedna z wielu powieści w dorobku Yukito Ayatsuji, był to mój pierwszy horror jego autorstwa z jakim miałem styczność. Dlatego też, nie mając porównania z innymi jego utworami moja ocena automatycznie skacze w górę. Another wciągnęło mnie na całego. Zaangażowałem się na tyle, że za każdym razem gdy sięgałem po książkę i czytałem jej kolejny rozdział z marszu zadawałem sobie wiele pytań na temat fabuły, wątków, bohaterów. Gdybym miał więcej czasów pewnie nawet bym to sobie rozpisywał. Powieść naprawdę angażuje, jest napisana w sposób bardzo czytelny i łatwy w odbiorze, i choć o samych postaciach nie możemy wypowiadać się w superlatywach to historia jest na tyle niesamowita, że po prostu musicie ją poznać.

Tym co najbardziej przyciąga mnie w horrorach jest umiejętność zmieniania zwyczajnych, przyziemnych sytuacji w przerażające, trzymające w napięciu historie. Z takim właśnie przypadkiem mamy do czynienia w powieści wydawnictwa Waneko zatytułowanej Another.

Autorem Another jest Yukito Ayats...

Rozwiń

Zwiń

Jednym z ciekawszych sposobów w jaki zacząłem lepiej poznawać japońską kulturę i folklor jest sięganie po tamtejszych autorów. Przekonałem się, że nawet historie skierowane głównie do dzieci niosą ze sobą wartość dodaną dla osoby zainteresowanej Japonią tak jak ja. Oczywiście, w przypadku bajek dochodzi nam jeszcze przesłanie, na podstawie którego uczymy się czegoś o życiu. Kolejnym z takich tytułów, który wpadł w moje ręce jest Lisek Gon i inne baśnie.

Książka wydawnictwa Kirin to zbiór najsłynniejszych utworów, których autorem jest Nankichi Niimi. Baśnie sięgają początków XX wieku, gdyż urodzony w 1913 r. pisarz zmarł przed swoimi trzydziestymi urodzinami. Bohaterowie, świat i wydarzenia zostały tu zatem przedstawione z zupełnie innej niż nam współczesna rzeczywistości, co tylko dodaje smaku i sznytu poszczególnym historiom.

Na kartach książki mamy okazję poznać piętnaście baśni. Tym co charakteryzuje większość z nich jest pogodna atmosfera, pozytywne przesłanie oraz częste nawiązania do świata natury. Znajdziecie tu zarówno krótkie, raptem dwustronicowe formy oraz zdecydowanie bardziej rozbudowane opowiadania, które oczarują zarówno najmłodszych jak i dojrzałych czytelników.

Niimi za sprawą książki Lisek Gon i inne baśnie uczy nas między innymi, że nie należy oceniać książki po okładce o czym w fantastyczny sposób opowiada historia czerwonej ważki. Z pozoru większość z nas chciałaby odgonić tego owada, ale pewna sympatyczna dziewczynka pokazuje nam, że powinniśmy być otwarci i życzliwi każdej żywej istocie. To co nieznane potrafi nas przestraszyć i nieraz skierować na drogę przemocy, a nie powinno tak być.

Poruszająca jest historia olbrzyma, syna wiedźmy, która zamieniła księżniczkę w łabędzia. Wydając ostatnie tchnienie zdradziła jak można odwrócić zaklęcie. Księżniczka musi zapłakać, do czego za wszelką cenę stara się doprowadzić dobrotliwy olbrzym. Nie spotyka się on jednak z przychylnością ludzi, którzy wykorzystują jego dobre serce, doprowadzając go do skraju wyczerpania. Dopiero poświęcenie własnego życia pozwala odwrócić urok, co chwyta za serce czytelnika. Także w tym przypadku widzimy jak pozory potrafią mylić.

Mamy tutaj również do czynienia z wieloma krótszymi utworami, których bohaterami są zwierzęta. Przewija się tutaj motyw lisa, który wedle japońskich wierzeń potrafił przyjmować ludzką postać. To z kolei sprawia, że ludzie naznaczają te zwierzęta piętnem kłamców, które przy pomocy tych umiejętności oszukałyby ludzi, ale nie zawsze tak jest. Jeśli po obu stronach panują szczere intencje, to wszyscy możemy żyć w zgodzie, o czym opowiada z kolei utwór Zakup rękawiczek.

W końcu mamy tytułowe opowiadanie, czyli Lisek Gon. Jakże człowiek potrafi być zaślepiony przez swoją niedolę. Główny bohater co prawda kradł jedzenie by przetrwać, ale ostatecznie miał dobre serce. Postanowił wynagrodzić jednemu panu kradzież ryby, przynosząc mu grzyby czy kasztany, ale ten nieopatrznie, sądząc, że lis próbuje mącić w jego życiu zastrzelił swojego darczyńcę. Autor potrafi w niezwykle barwny i poruszający sposób opowiadać o najprostszych ludzkich emocjach i uczynkach tak, że za każdym razem dotykają nas one dogłębnie.

Każda z historii zawartych w Lisek Gon i inne baśnie jest na swój sposób niezwykła i czarująca. Wszystkie zostały napisane w sposób lekki, przejrzysty i łatwy w odbiorze. Tytuł ten będzie stanowił dla was odświeżającą odmianę od bajek Brzechwy, Tuwima, czy Hansa Christiana Andersena, na których wielu z nas się wychowywało. To świetna zabawa dla całej rodziny, która wspólnie może poznawać magiczne opowieści pióra Niimiego.

Jednym z ciekawszych sposobów w jaki zacząłem lepiej poznawać japońską kulturę i folklor jest sięganie po tamtejszych autorów. Przekonałem się, że nawet historie skierowane głównie do dzieci niosą ze sobą wartość dodaną dla osoby zainteresowanej Japonią tak jak ja. Oczywiście, w przypadku ...

Rozwiń

Zwiń

W przypadku mang, często wystarczy sam tytuł by czytelnik zaczął się zastanawiać o czym może opowiadać dana historia. Osoby zaznajomione z japońskimi komiksami z pewnością zdają sobie sprawę, że Japończycy nieraz lubią tworzyć długie, nie wymagające wyjaśnienia tytuły. Te nieraz wydają się być absurdalne, ale z czasem nabierają sensu. Jedną z takich nowości, która samym tytułem przykuwa do siebie czytelnika jest Losy innego świata zależą od korposzczura.

Korposzczur, czyli zabawne, ale pejoratywne określenie osób zaharowywujących się w korporacjach zapewne kojarzą wszyscy. Mało kto byłby jednak w stanie wyobrazić sobie to pojęcie w kontekście historii fantasy. Tak jest w przypadku najnowszej mangi wydawnictwa Waneko, o której dzisiaj chciałbym wam opowiedzieć.

Losy innego świata zależą od korposzczura to jak sam tytuł sugeruje, manga zabierająca nas do innego świata. Tutaj mamy do czynienia z magią i przerażającymi bestiami, choć w pierwszym tomie jeszcze w pełni się o tym nie przekonujemy. Głównym bohaterem tej historii jest 29-letni Seiichiro Kondo, który jest zastępcą menedżera działu w pewnej korporacji. Zna się na liczbach i w zdecydowanie zbyt wielkim jak na moje oko stopniu poświęca się pracy. Brakuje mu snu i wytchnienia.

Zupełnie przypadkowo bohater zostaje przeniesiony do innej rzeczywistości, która poszukuje Świętej, obdarzonej mocą oczyszczenia zabójczej miazmy kobiety. Wraz z jedną z nich Kondo trafia do niezwykłego świata i jak jest jego pierwsza decyzja? Muszę znaleźć sobie pracę! Jako, że pracoholik znalazł się tutaj przypadkiem, królestwo do którego trafia postanawia utrzymywać go za darmo do końca życia jednak charakter mężczyzny mu na to nie pozwala. Tak oto w dużym skrócie zaczyna się jego przygoda w dziale księgowości w magicznej rzeczywistości.

Bohater mangi od razu znajduje zarówno przeciwników jak i zwolenników. W gronie tych drugich znajdują się jego nowi, przemili współpracownicy z działu księgowości. Przemili, ale zdaje się, że nigdy nie doświadczyli takiego wysiłku związanego z pracą jak Kondo. Czeka ich zatem nie lada przeprawa z nowym towarzyszem, ale za to w bardzo pogodnej atmosferze. Co zaś tyczy się tych pierwszych, to mężczyzna niemal z miejsca został negatywnie przyjęty przez rycerzy. Jedni widzą w tym bowiem wielką niesprawiedliwość, że państwo zdecydowało się go utrzymywać i zapewnić mu tego rodzaju zadośćuczynienie. Poza tym bohaterowi z pewnością nie pomógł fakt, że z miejsca dostrzegł finansowe nieścisłości związane właśnie z wydatkami rycerzy. Najbardziej zdaje się na niego łypać ich dowódca Aresh.

Czytając kolejne strony mangi Losy innego świata zależą od korposzczura zastanawiałem się w jakim kierunku będzie zmierzać ta historia. W przejrzysty sposób zostajemy wprowadzeni w realia tej rzeczywistości. Bohater powoli staje na nogi i się w nim odnajduje. W ciągu tych kilku rozdziałów poznajemy jego charakter z wszystkimi wadami i zaletami jakie Kondo posiada. Tylko czy losy tego miejsca faktycznie od niego zależą? Niby mamy zagrożenie miazmą, ale mężczyzna zdaje się być od tej kwestii niemal całkowicie odseparowany. Aż tu nagle mamy niespodziankę i pojawia się wątek romantyczny, bo chyba tak trzeba nazwać komiczną sytuację, która ma miejsce.

W najbardziej zaskakujący sposób dochodzi do zbliżenia bohatera i wspomnianego dowódcy rycerzy Aresha. Całość zostaje uzasadniona działaniem magii, do której ciało Kondo nie jest jeszcze dostosowane. Jako, że mężczyzna regularnie korzystał z eliksirów, dających mu dodatkową energię i także tutaj pracował ponad swoje możliwości, w końcu musiał zasłabnąć. Magia jednak nie do końca mu pomogła, a Aresh który próbował go uzdrowić musiał sprawić, że ciało bohatera szybciej dostosowało się do tych czarów. By do tego doszło musiało jednak mieć miejsce „zbliżenie”.

Przyznam, że z jednej strony powyższe mnie rozbawiło, ale z drugiej trochę zażenowało. Jeśli już ma być to historia w pewnym stopniu o zabarwieniu romantycznym, a przynajmniej ma to być jej istotny wątek, to można by wymyślić coś w lepszym guście. Rozumiem, że miało to być niczym grom z jasnego nieba i zgadzam się, że zdecydowanie rozbudziło mnie po spokojnym, może nawet trochę sennym wstępie do mangi, ale chyba liczyłem na inny rozwój wydarzeń.

Z drugiej strony ten wątek sprawia, że powstają nowe możliwości na to w jakim kierunku może podążyć dalej fabuła Losy innego świata zależą od korposzczura. Ciężko przewidzieć czy twórcy bardziej skupią się na romansie, liczbowych talentach bohatera, a może na magii i niebezpieczeństwie związanym z miazmą. Jeśli chodzi o te czysto fantastyczne wątki i elementy, niewątpliwie odczuwam spory niedosyt po lekturze pierwszego tomu.

Wizualnie nie można mieć do mangi żadnych zastrzeżeń. Odpowiadająca za rysunki Kikka Ohashi koncentruje się na bohaterach, na pierwszym planie stawiając ich emocjonalne reakcje na rozwój wydarzeń. Póki co samo tło i miejsce akcji nie ma wielkiego znaczenia pod kątem wizualnym, ale podejrzewam, że z czasem może się to zmienić. Nie ma jednak w pierwszym tomie co liczyć na barwne krajobrazy czy pełne najdrobniejszych detali szczegółowe ilustracje królestwa.

Po lekturze pierwszego tomu Losy innego świata zależą od korposzczura nie wiem jeszcze czy sięgnę po jego kontynuację. Widzę w tej historii potencjał, ale nie jestem do końca przekonany co do kierunku w jakim podąży. Chciałbym, żeby różnym wątkom poświęcono równie wielką uwagę, ale obawiam się, że manga w głównej mierze skupi się na relacji Aresha i Kondo, która mnie jak na razie nie zainteresowała. Jednakże, pod względem ilustracji i fabuły jest to tytuł solidny, który powinien zaciekawić wielu z was.

W przypadku mang, często wystarczy sam tytuł by czytelnik zaczął się zastanawiać o czym może opowiadać dana historia. Osoby zaznajomione z japońskimi komiksami z pewnością zdają sobie sprawę, że Japończycy nieraz lubią tworzyć długie, nie wymagające wyjaśnienia tytuły. Te nieraz wydają się...

Rozwiń

Zwiń

Choć zapewne większości czytelników science-fiction może kojarzyć się z kosmicznymi przygodami i akcją na wielką skalę pokroju Gwiezdnych Wojen, to gatunek ten przez lata zdążył przedstawić odbiorcom bardzo szeroką gamę opowieści. Od historii o podboju planet, przez zgłębienie tajemnic podróży w czasie, aż po odkrywanie tego czym tak naprawdę jest człowieczeństwo. Sci-fi porusza wiele bardzo różnorodnych tematów, a jednym z ciekawych tytułów potwierdzających te słowa jest komiks, pt. Frontier.

Przyznam szczerze, że już po przeczytaniu kilkunastu stron komiksu byłem bardzo zaskoczony. Frontier przedstawia nam bowiem historię, w której ludzkość musi szukać sobie domu poza Ziemią. Eksplorujemy tutaj kosmos oczami trójki bohaterów, odkrywając uroki i ciemne strony życia na orbicie. Tym co mnie zaskoczyło w tej jakże ciekawej tematyce było zestawienie jej z kreskówkowym, przypominającym nieco mangę stylem ilustracji. Z czasem to nietypowe połączenie w pełni mnie jednak do siebie przekonało.

Jak już wspomniałem, mamy trójkę głównych bohaterów. Ji-soo jest naukowcem. Przez lata zajmowała się archeologią kosmosu, ale wraz z rosnącą pozycją kolejnych korporacji nie mogła kontynuować swoich badań niezależnie. Z kolei Camina jest najemniczką, która staje oko w oko z przeróżnymi zagrożeniami. Ciężko o drugą równie twardą i charakterną babkę w kosmosie. Zostaje jeszcze Alex, który w sumie jest najprostszym pod słońcem gościem, ale to jego nieoczekiwane zachowanie napędza fabułę komiksu.

Przez dłuższy czas Frontier pozwala czytelnikowi chłonąć różne zakątki kosmosu i toczącego się tam życia. Po prostu doświadczamy tego jak w tej przyszłości wygląda ludzka egzystencja. Na tyle dajemy się temu wciągnąć, że nie zastanawiamy się nawet specjalnie w jakim kierunku zmierza fabuła. Dopiero Alex i jego działanie pod wpływem emocji związane z tajnymi eksperymentami na zwierzętach, które prowadzone są na kosmicznym krążowniku powodują, że musi uciekać przed korporacją Energy Solution. W jego ślady podąża Ji-soo, a wkrótce ich losy krzyżują się z Caminą.

Komiks przedstawia bardzo interesujące wątki. Porusza temat eksperymentów na zwierzętach, a także eksploatacji natury, która prowadzi do jej zniszczenia. Z drugiej strony, mamy tu również bohaterów, którzy tę naturę starają się za wszelką cenę ocalić. Frontier w ciekawy sposób pokazuje w jakim kierunku mogłoby podążyć życie w kosmosie, pokazując nam ludzi wychowanych na orbicie, których ciała nie są już tak dobrze dostosowane do życia na planetach. Są też najemnicy, którzy nie zwracają uwagi na to jakie zlecenia wykonują, tak długo jak się im zapłaci. No i musiało znaleźć się miejsce dla tych złych, czyli korporacji wyzyskujących nie tylko środowisko naturalne, ale także pracowników.

Ta niezwykle złożona tematyka zaskakująco świetnie łączy się ze stroną wizualną komiksu. Wspomniałem już na wstępie o moim zaskoczeniu tym faktem. Te kreskówkowe ilustracje w pierwszej chwili sugerują bowiem, że możemy mieć do czynienia z historia prostą, a może nawet dziecinną. Jest jednak zupełnie inaczej. Być może to za sprawą tego, że te ilustracje są barwne i bardzo szczegółowe. Możemy zachwycić się krajobrazami planet, gwiezdną przestrzenią, ale także ciasnymi korytarzami kosmicznych krążowników.

Autor daje nam wgląd zarówno w takie proste i przyziemne czynności jak ciężkie prace górników czy farmerów, przez nowoczesne technologie i możliwości jakie może przynieść nam eksploracja kosmosu, aż po elementy czysto fantastyczne jak dynamiczne akcje przeprowadzane przez najemników czy ucieczka z krążownika rodem z najlepszych kosmicznych filmów sensacyjnych.

Motywacje naszych bohaterów i podejmowane przez nich decyzje są bardzo wiarygodne i realistyczne. Cała kosmiczna otoczka może wydawać się nam bardzo odległa, ale z poszczególnymi bohaterami utożsamiamy się z łatwością. Z pewnością wielu czytelników, którzy sięgną po ten komiks doskonale zrozumie ciężki wysiłek Alexa, które nie zyskuje na nim zbyt wiele, czy frustracje Ji-soo, której badania zostają przerwane przez wielką korporację, a których bez finansowego wsparcia nie sposób kontynuować.

Bardzo spodobał mi się fakt, że pan Guillaume Singelina między fabułą znalazł miejsce na wytłuszczenie nam tych najistotniejszych informacji dotyczących miejsca i czasu akcji oraz najważniejszych elementów tej kosmicznej historii. Wielka praca jak włożył we Frontier dostrzegalna jest gołym okiem i sprawia, że czytelnik jest jeszcze bardziej pod wrażeniem tej opowieści. Jedyne czego mogę żałować to fakt, że jest to zakończona historia i nie poznam nowych perypetii bohaterów.

Choć zapewne większości czytelników science-fiction może kojarzyć się z kosmicznymi przygodami i akcją na wielką skalę pokroju Gwiezdnych Wojen, to gatunek ten przez lata zdążył przedstawić odbiorcom bardzo szeroką gamę opowieści. Od historii o podboju planet, przez zgłębienie tajemnic pod...

Rozwiń

Zwiń

Generalnie, nie jestem wielkim fanem horrorów. Większości z tytułów spod znaku tego gatunku brakuje bowiem oryginalności. Często wręcz zlewają się ze sobą i po prostu nie są interesujące. Raz na jakiś czas trafia się jednak taka pozycja, która wybija się z tej szarości i nijakości, dając nadzieję, że jest jeszcze miejsce na porządne historie grozy. Jedną z takich nowości na polskim rynku jest manga Starving Anonymous.

Zamykająca się w siedmiu tomach manga zaczyna się naprawdę niepozornie. Słyszymy rozmowy na temat ocieplenia klimatu, a ludzie zajadają się pysznościami. Dwójka młodych bohaterów w trakcie podróży autobusem rozprawia na temat swojej przyszłości. Nagle, ta sielankowa wręcz atmosfera zmienia się o 180 stopni. Pasażerowie zostają uśpieni i porwani, napięcie zaczyna rosnąć, a my zastanawiamy się co wydarzy się dalej.

Głównym bohaterem Starving Anonymous jest marzący o karierze rysownika Ie. Swoje plany będzie musiał jednak odłożyć na bok, gdyż znalazł się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Jako jedyny z pasażerów nie został w pełni uśpiony i gdy w końcu się budzi jest świadkiem czegoś równie zastanawiającego co przerażającego. Nastolatek znajduje się w dziwnej placówce, gdzie ludzie zdają się być hodowani niczym bydło na rzeź, ale to tylko pierwsza z wielu tajemnic jakie skrywa to miejsce.

Trzeba przyznać, że lekturze całego pierwszego tomu mangi towarzyszy niezwykłe napięcie. Należy pochwalić autorów (scenariusz – Yuu Kuraishi, rysunki – Kazu Inabe) za stworzenie unikalnej atmosfery grozy, która jednocześnie wywołuje w czytelniku poczucie niepewności i strachu. Na kartach mangi rozgrywa się historia z pogranicza realizmu i fantasy, w przypadku której ciężko oderwać jeden element od drugiego, w czym zdecydowanie pomaga utrzymująca się tutaj tajemniczość.

Co zaskakujące, główny bohater Starving Anonymous spotyka w tym dziwnym miejscu dwóch innych chłopaków, którzy ukrywają się wśród tuczonych, uzależnionych od dziwnej substancji ludzi. Są nimi Yamabiki i Natsume, którzy znaleźli się tam raptem kilka dni przed Ie. Ich reakcje i zachowanie są jednak zupełnie odmienne od nastolatka co tworzy bardzo ciekawą dynamikę w grupie, której losy śledzimy dalej na kartach komiksu.

Główny bohater wydaje się być słaby, przestraszony, a w pewnym stopniu nawet nijaki. Autorzy mangi nadają jednak sens tej postaci za sprawą jego niezwykłej pamięci fotograficznej, która ma pomóc chłopakom w ucieczce. Jego towarzysze to zdecydowanie ciekawsze przypadku. Yamabiki sprawia wrażenie zboczonego. Cały czas rzuca jakieś homoseksualne insynuacje i sprawia wrażenie jakby cała sytuacja za bardzo go nie ruszała. Jeszcze ciekawiej rzecz się ma w przypadku Natsume, który jest prawdziwym twardzielem i nie okazuje żadnych emocji. Ma jednak w sobie mnóstwo empatii, o czym przekonujemy się później, a zależy mu jedynie na przetrwaniu i ucieczce.

Mamy tu zatem ciekawych, zmotywowanych bohaterów. Za sprawą ich charakterów oraz relacji zaczynamy kibicować im by uciekli z tego więzienia w jakim się znaleźli. Jednocześnie wraz z nimi jeszcze bardziej chcemy poznać prawdę na temat tej placówki. W kolejnych rozdziałach na jaw wychodzą tajemnice, które jedynie wzmagają naszą ciekawość. Dziwne, krwiożercze istoty pożerają ludzi. Z przetrzymywanych osób robi się rozpłodówki za pomocą nadzwyczajnych medykamentów, a całym obiektem zarządzają ludzie!

Odpowiednie rozłożenie cieni, wyolbrzymienie pewnych aspektów, które uderzają nas po oczach i ogólnie mroczna atmosfera przykuwają uwagę czytelnika. Wizualnie Starving Anonymous prezentuje się świetnie, doskonale oddając klimat, niepewność bohaterów oraz strach i stres, który wylewa się z kolejnych stron mangi.

Jest to zdecydowanie pozycja skierowana do dorosłego czytelnika. Różne sprośne żarciki, przerażające istoty i przetrzymywanie ludzi wbrew ich woli to jedno. Na kartach mangi widzimy o wiele bardziej przerażające i szokujące obrazy jak napompowane chemią i hormonami kobiety, które są w ciągłej chuci. Najbardziej w pamięć wbija się jednak scena gdy Yamabiki wykorzystuje nieuwagę strażników i szprycuje jednego z nich tajemniczym medykamentem. To sprawia, że jeden z nich zaczyna gwałcić drugiego, nie mogąc się powstrzymać.

Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że Starving Anonymous to tytuł dla osób o mocnych nerwach i żelaznych żołądkach. Trzyma w napięciu, angażuje czytelnika, a chwilami balansuje na granicy dobrego smaku. Pierwszy tom stanowi świetne wprowadzenie do tajemniczej, angażującej historii, której sekrety po prostu chce się odkrywać. Jeśli tak wygląda początek, to strach pomyśleć jakie przerażające obrazy mają nam do zaoferowania autorzy w kolejnych tomach. Już nie mogę się doczekać!

Generalnie, nie jestem wielkim fanem horrorów. Większości z tytułów spod znaku tego gatunku brakuje bowiem oryginalności. Często wręcz zlewają się ze sobą i po prostu nie są interesujące. Raz na jakiś czas trafia się jednak taka pozycja, która wybija się z tej szarości i nijakości, dając n...

Rozwiń

Zwiń

Wracamy do mrocznego, pełnego tajemnic miasteczka Saint-Elme. Gdy wydaje się, że nic dziwniejszego nie ma prawa się wydarzyć, twórcy komiksu zrzucają na nas kolejne niespodzianki. Atmosfera robi się coraz gęstsza. Kolejne fakty wychodzą na jaw, a my zdajemy się być coraz bliżej prawdy na temat tego miejscu, ale czy na pewno? Przekonajmy się.

Naprawdę ciężko uwierzyć jak rozwinęła się historia, która zaczęła się od zwykłego śledztwa w związku z zaginięciem człowieka. W międzyczasie przyglądaliśmy się spiskom, porwaniom, mafijnej działalności. Poznaliśmy narwanego obłąkańca, ludzi którzy widzą więcej niż mogłoby się wydawać, a z nieba spadały żaby. Widzieliśmy płonącego człowieka, a ludzi umarło tutaj co nie miara. To już czwarty tom Saint-Elme, a Serge Lehman i Frederik Peeters wciąż mają dla nas sporo w zanadrzu.

Kolejny rozdział tej pokręconej, klimatycznej historii przedstawia nam wracającego do zdrowia Francka Sangare. To jednak nie koniec jego śledztwa, choć jego stan zdrowia wskazuje nam na coś innego. Detektyw jedną nogą wszedł już w to szambo, więc postanawia, że wejdzie w nie także drugą. Pomaga mu jego tajemniczy, bardzo inteligentny i przenikliwy brat Philippe.

Oprócz tego obserwujemy konsekwencje śmierci Rolanda Saxa, po którym ktoś musi przejąć władzę. Uroczystości pogrzebowe przebiegają z wielką pompą, zjawia się nawet pani burmistrz na haju, ale najważniejsze rzeczy mają miejsce za kulisami. Na następczynię Rolanda zostaje namaszczona jego córka Tania, ale mamy wrażenie, że jej dziadek nie jest z nią w pełni szczery i ukrywa przed wszystkimi coś bardzo ważnego.

Pojawia się również tajemnicza dziewczynka z pierwszego tomu, od której zaczęła się cała historia. Pamiętacie masakrę i tajemniczy znak namalowany krwią na oknie? Dowiadujemy się nieco więcej na ten temat, a właściwie to twórcy Saint-Elme podsuwają nam pewne wskazówki co do tego o co tu tak naprawdę chodzi. Czy swój udział mają tutaj jakieś nadprzyrodzone moce, czy może to wszystko da się jakoś racjonalnie wytłumaczyć? Nie możemy jeszcze niczego potwierdzić, ale śmiało możemy wysnuwać różne teorie.

Niezwykły klimat komiksu i pewna nuta absurdalności, która unosi się tutaj w powietrzu potwierdza się choćby przez fakt, że pewne wyobcowanie Paco, który spędza coraz więcej czasu z Romane wynika z tego, że uważa on że jest wilkołakiem! Tego się nie spodziewałem i myślę, że wy też nie. Atmosfera jest jednak taka, że w sumie może to być prawdą chociaż póki co nie możemy tej teorii potwierdzić w 100 %.

Wizualnie Saint-Elme to jak zawsze prawdziwa perełka. Barwy odpowiednio dopasowują się do nastroju, często podkreślając charakter postaci. Scena gdy Tania, podpisująca projekt który ma odmienić miasto oświetlona czerwonym światłem przywodzi nam na myśl, że jesteśmy świadkami czegoś bardzo złego. Cudowny jest fragment, w którym w szaloną bójkę wdaje się Derwisz. Niby przyzwyczaił nas do tego, że w każdej chwili potrafi stracić kontrolę, ale akcje z jego udziałem zawsze robią wrażenie i zapadają w pamięć tak jak jego kopnięcie w locie, które mamy okazję zobaczyć w czwartym tomie komiksu.

Jednym z tych elementów, który przykuwa nas do komiksu jest ukryta motywacja bohaterów. Każdy zdaje się tu ukrywać o co tak naprawdę mu chodzi, czego i dlaczego chce. Dlatego postaci są tu tak ciekawe i oryginalne. Dopełnieniem tego jest wspomniana wizualna strona historii oraz wybuchowy koniec czwartego tomu. Jedyną smutną wiadomością jest fakt, że zakończenie poznamy już w następnym tomie, a chciałoby się jeszcze więcej tego Saint-Elme.

Wracamy do mrocznego, pełnego tajemnic miasteczka Saint-Elme. Gdy wydaje się, że nic dziwniejszego nie ma prawa się wydarzyć, twórcy komiksu zrzucają na nas kolejne niespodzianki. Atmosfera robi się coraz gęstsza. Kolejne fakty wychodzą na jaw, a my zdajemy się być coraz bliżej prawdy na t...

Rozwiń

Zwiń