Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka” pióra włoskiej pisarki Giulii Caminito to niesamowita lektura. Mimo iż przepełniona bóle, żalem, rozczarowaniem wobec rodziny, szkoły, otoczenia, świata i opowiadająca o trudach dorastania, nie zawsze o dobrych relacjach w rodzinie, to jednak niosąca iskierkę nadziei.
💔
„Nie wiem, czy współczują mi z powodu braków, czy cieszą się z nich, bo daje im to poczucie wyższości, myślę, że po trochu jedno i drugie, ja umiem zajmować swoją przestrzeń, nauczyłam się w domu, że kiedy nie przekraczasz granic, kiedy pozostajesz w wyznaczonym miejscu- pudełku, szafie, szafce nocnej- nie jesteś uciążliwy, nie wzbijasz kurzu, to cię tolerują i nie będą się na tobie wyżywać”.

Główna bohaterka- Gai mieszka w Anguillarze, niedaleko Rzymu wraz z rodziną. I powiedzmy szczerze, wychowuje się rodzinie trudnej…
💔
"Myślę o nas, że jesteśmy wybrakowanym materiałem".
Matka- Antonia- to silna osobowość. Kobieta dumna i uparta, chorobliwie kontrolująca niepełnosprawnego męża i czwórkę dzieci. Dzielnie walczy o pomoc materialną, o przetrwanie rodziny, ale nie zdaje sobie jednak sprawy, jakie emocje przeżywa/ ukrywa córka.
Środowisko uczniowskie potrafi dobitnie wyrazić swoją opinię o Gai, o jej strojach, figurze, kompleksach, a ona po prostu chce być tylko szczęśliwa, akceptowana, zauważalna.
💔
„Czuję się jak biała kropka w nicości ciemnej nocy”.

Książkę czyta się ekspresowo i z każdą stroną wchodzimy coraz mocniej w psychikę bohaterki. Czujemy jej emocjonalny ból. To szczere odczucia. Dobrane słownictwo potęguje odczucia. Brawo! Wiele scen odzwierciedla tęsknotę młodej kobiety za normalnością. A Ona czeka na moment, kiedy będzie mogła zawalczyć o siebie.

Oryginalna. Wspaniała. Nieodkładalna… toteż mocno polecam!
Tłumacz: Tomasz Kwiecień 👌

"Woda w jeziorze nigdy nie jest słodka” pióra włoskiej pisarki Giulii Caminito to niesamowita lektura. Mimo iż przepełniona bóle, żalem, rozczarowaniem wobec rodziny, szkoły, otoczenia, świata i opowiadająca o trudach dorastania, nie zawsze o dobrych relacjach w rodzinie, to jednak ni...

Rozwiń

Zwiń

Zabrakło Wam kiedyś tchu przy czytaniu?
Mnie, zdarzyło się to drugi raz. Przeżyłam każde słowo na temat tytułowego ośrodka. Szokująca historia dwudziestowiecznych sierocińców, w których przez dekady skrywano to, co najgorsze: przemoc, bestialstwo, molestowanie seksualne, a nawet śmierć.

„Jesteście śmietnikiem społeczeństwa” powtarzało się jak refren. Jedzenie własnych wymiocin, zwracanie się do dzieci nie imionami, tylko numerami, zabieranie inhalatorów, spanie w określonej pozycji, bicie, „smażenie” na krześle, krzywdzenie małych dzieci w najokrutniejszy sposób.
To w głowie się nie mieści! A to niestety prawda. 😢
Dziennikarka, Christine Kenneally poświęciła dziesięć lat, starając się odkryć potworną prawdę. Skupiając historię wokół Sierocińca Świętego Józefa, katolickiej placówki w amerykańskim stanie Vermont, Kenneally spisała porażającą listę zbrodni i niegodziwości.
Przez całą książkę czułam ucisk w klatce. Nie mogę pojąć, jakim trzeba być człowiekiem, żeby zafundować drugiemu człowiekowi taką traumę. Zniszczyć godność i psychikę małych dzieci. Okaleczyć na całe dorosłe życie.
Nie przytoczę żadnego cytatu, gdyż to zbyt trudne.

Sądzę, że największą zaleta reportażu jest szczerość, dotarcie do wielu osób i oddanie im głosu. Głosu ofiar, których należy wysłuchać i potraktować jako apel o czujności. Dziennikarskie śledztwo wskazuje, jak łatwo nas oszukać, ukryć tragedię rozgrywającą się za murami tak istotnych instytucji.

Niewypowiedzianie smutna tragedia. 💔Szczegółowość, emocjonalność, autentyczność, tragizm to atrybuty tego dokumentu, który zdaję sobie sprawę nie każdy da radę przeczytać. Jednak odważnych - zachęcam.

Zabrakło Wam kiedyś tchu przy czytaniu?
Mnie, zdarzyło się to drugi raz. Przeżyłam każde słowo na temat tytułowego ośrodka. Szokująca historia dwudziestowiecznych sierocińców, w których przez dekady skrywano to, co najgorsze: przemoc, bestialstwo, molestowanie seksualne, a nawet śmierć.

„...

Rozwiń

Zwiń

“Można być samemu, w spokojnej samotności, nie czując się osamotnionym; można też być osamotnionym w tłumie ludzi”.

„Ból jest zły nie tylko sam w sobie, ale też dlatego, że odbiera dostęp do wszystkiego, co dobre”.

"Life Is Hard. Filozofia na trudne czasy” to ekscytująca, intrygująca, wieloaspektowa, prowokująca do myślenia opowieść o mocy umysłu. Znakomita rozrywka filozoficzna prowadząca przez: zdrowie, osamotnienie, stratę, porażkę, niesprawiedliwość, absurd i nadzieję.
Siedem czynników składających się na definicję człowieczeństwa.

„Być bez przyjaciół to mieć poczucie kurczenia się, znikania z ludzkiego świata. Jesteśmy stworzeni do miłości i bez niej gubimy się”.

Cała książka to takie uświadomienie czytelnikowi, że filozofia nie może obiecać szczęścia albo życia idealnego, ale może ulży w ludzkich cierpieniach. Autor książki szczerze i wszechstronnie obnaża prawdę o nas samych, daje dowody filozoficzne na to, że prawda jest taka, że nie powinniśmy dążyć do osiągnięcia stanu szczęścia, tylko żyć najlepiej jak umiemy.

Musimy pamiętać, że życia żadnego człowieka nie można zredukować do jednego wydarzenia, jednego projektu, jednej ambicji. Każde składa się z wielu faktów.

Polubiłam filozofie Immanuela Kanta. który pisał słusznie o „nietowarzyskiej towarzyskości ludzi”.
„Osamotnienie nie jest więc dla nas złe dlatego, że z powodu braku kontaktów tracimy pełną świadomość”.

Poznałam Diogenesa z Synopy, który na pytanie, co jest najcenniejsze w życiu, odpowiedział: nadzieja.
„Nadzieja to ustępstwo na rzecz czegoś, czego nie możesz kontrolować”.

Lubię taką literaturę. W tych dziwnych czasach warto zatrzymać się, złapać oddech i przez chwilę spojrzeć „bardziej” racjonalnie na świat. Lektura zdecydowanie poprawia jakość myślenia i daje przestrzeń do otwartego myślenia.

“Można być samemu, w spokojnej samotności, nie czując się osamotnionym; można też być osamotnionym w tłumie ludzi”.

„Ból jest zły nie tylko sam w sobie, ale też dlatego, że odbiera dostęp do wszystkiego, co dobre”.

"Life Is Hard. Filozofia na trudne czasy” to ekscytująca, intrygując...

Rozwiń

Zwiń