Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dziesięć gramów pędzących z prędkością prawie ośmiuset metrów na sekundę i atakujących cel z energią ponad trzech i pół tysiąca dżuli, opadających o ponad sześć centymetrów po pokonaniu czterystu metrów (...)".
Fascynacja Jacka Reachera liczbami nigdy nie przestanie mnie zadziwiać :) Uwielbiam jak rzuca ot tak, z głowy takie informacje, albo z pamięci sypie danymi demograficznymi dotyczącymi różnych miast czy stanów, do tego jeszcze dorzuci numery kierunkowe... Niesamowite! Gdzie się to wszystko mieści :)
Seria Lee Childa o Jacku Reacherze to takie moje małe guilty pleasure. Jestem dzieckiem wychowanym w latach '90-tych na filmach akcji gdzie samotny bohater (niezależnie czy był to Bruce Willis, Jean Claude Van Damme, Sylveste Stalone czy Kurt Russel) ratuje świat/miasto/bezbronnych, poszkodowanych ludzi, przy okazji wprowadzając mnóstwo zamieszania i demolując pół miasta. No więc czytając tą serię, zawsze odzywa się we mnie sentyment do tego rodzaju filmów. I naprawdę nie mogę się nadziwić czemu ktoś postanowił w roli Reachera obsadzić Toma Cruisa! Serio?! Za to Alan Ritchson to już zupełnie inna sprawa :)
Poszukiwany jest w zasadzie książką drogi :) Reacher próbując dostać się do Virginii łapie stopa. W końcu zabiera go grupka osób, trójka paażerów, którzy wydają się grupą pracowników jakiegoś korpo, podrózującymi w sprawach służbowych. Jednak to złudzenie dość szybko się rozwiewa. Reacher obserwuje współpodróżnych, szczególnie kiedy mijają kolejne blokady policyjne... Wygląda na to, że w okolicy trwa obława. Czy Reacher znowu nieświadomie wpakował sie w kłopoty? A może to on kłopotom sprawi jeszcze większe kłopoty? :) To historia gdzie nic nie jest tym czym się wydaje, a każdy nosi po co najmniej kilka masek. W miarę kolejnych przewracanych stron czytelnik odkrywa kolejne dna tej historii i dowiaduje się rzeczy, które gdzieś tam się dzieją, ale każdy z nas ma nadzieję, że jeśli już, to gdzieś daleko od niego.

"Dziesięć gramów pędzących z prędkością prawie ośmiuset metrów na sekundę i atakujących cel z energią ponad trzech i pół tysiąca dżuli, opadających o ponad sześć centymetrów po pokonaniu czterystu metrów (...)".
Fascynacja Jacka Reachera liczbami nigdy nie przestanie mnie zadziwiać :) Uwielbiam jak rzuca ot tak, z głowy takie informacje, albo z pamięci sypie danymi...

Legendę o czarnej wołdze znam, ale osobiście nikt mnie w dzieciństwie tym draństwem nie straszył :) U mnie w domu, może to kwestia regionu, straszyło się bebokami. Pamiętam, że jako dziecko wyobrażałam sobie je jako czarne bezkształtne stwory wypełzające spod łóżka, z szafy czy z piwnicy. Teraz beboki są już oswojone przez Grzegorza Chudego i myślę, że żadne śląskie dziecko już się ich nie boi :)
A czym się straszy dzieci w innych rejonach Polski?
Potraficie sobie wyobrazić co by było gdyby te rzeczy, którymi nas straszono w dzieciństwie, istnialy naprawdę? Maciej Lewandowski pisząc Grzechòt podejmuje (bardzo udaną!) próbę odpowiedzi na to pytanie :)
Tłem wydarzeń jest tutaj mała turystyczna miejscowość na Kaszubach. Tworzy to świetny, duszny i jakby lepki klimat. A wiadomo, że latem kiedy dzieciaki się nudzą to zaczynają eksplorować okolicę i znajdują różne rzeczy i miejsca. Tak było i tutaj. Grupa szkolnych przyjaciół trafia na zamknięty w rozpadającej się szopie, nie mniej rozpadający się samochód marki Wołga M-21. Jeden z chłopaków, próbując sięgnąć po monetę leżącą pod samochodem, rozcina sobie lekko skórę. Wkrótce potem zaczynają znikać okoliczne zwierzęta i dzieciaki. Wygląda na to, że Wołga posmakowała krwi i obudziły się jeżdżące nią demony ze starej legendy.
Trochę się bałam sięgając po tę książkę, bo dawno już nie czytałam żadnej powieści grozy. Ale muszę przyznać, że tę lekturę zaliczam do udanych! Jest to trochę jakby połączenie Goonies z powieścią Christine Stephena Kinga, ale osadzone w naszych słowiańskich realiach! Książka naprawdę wciąga, momentami potrafi być naprawdę przerażająca, ale sa też miejsca gdzie czytelnik się uśmiechnie.
No i piękne sformułowania używane przez autora! Z przyjemnością widziałam zwroty takie jak wełniące się chmury, czy opis, że chłopaki w pewnym wieku składają się głównie z siniaków, strupów i obtartych kolan. Przecudne!

Współpraca recenzencka z Wydawnictwem Mięta.

Legendę o czarnej wołdze znam, ale osobiście nikt mnie w dzieciństwie tym draństwem nie straszył :) U mnie w domu, może to kwestia regionu, straszyło się bebokami. Pamiętam, że jako dziecko wyobrażałam sobie je jako czarne bezkształtne stwory wypełzające spod łóżka, z szafy czy z piwnicy. Teraz beboki są już oswojone przez Grzegorza Chudego i myślę, że żadne śląskie dziecko...

"(...) Każdą jego książkę czytałem z wypiekami na twarzy. Wyobraziłem sobie siebie leżącego na kanapie z bułkami na czole i podbródku."
Obłóżcie się chlebkiem i bułkami i sięgajcie po tę książkę bo warto :)
Ja sięgnęłam po tę lekturę w ramach booktouru organizowanego przez @kryminalnatalerzu i jak to zwykle bywa z książkami polecanymi przez nią, nie zawiodam się. Myślę, że jest to książka w sam raz na letnią, lekką lekturę do czytania na plaży czy hamaczku.
Główny bohater, Teodor Kolt, dość ekstrawagancki dziennikarz o sporym ego, pracujący dla grupy Provocatio, demaskującej różnych zdegenerowanych degeneratów i inne afery, dostaje możliwość przeprowadzenia wywiadu z bardzo tajemniczym milionerem, który majątek zbił na fabryce zabawek. Kolt oczywiście nie zamierza przeprowadzić milusiego i grzecznego wywiadu, tylko chciałby sie dogrzebać do jakichś pikantnych szczegółów. Jednakże coś zakłóca rozmowę obu panów. Milioner daje Koltowi do zrozumienia, że muszą przerwać wywiad, ponieważ nagle wyskoczyło mu coś ważnego do załatwienia. Kolt, aby nie tracić tematu, proponuje swoją pomoc i zostaje wysłany z tajemniczą misją... A po powrocie natyka się na zwłoki... Te wydarzenia zapoczątkowują wir wydarzeń, które wsysają dziennikarza niczym wir, a z których wcale nie tak łatwo będzie się wyplątać. Kolt będzie musiał stawić czoła trójmiejskim bandytom, wcale nie tak zrozpaczonej wdowie oraz własnym lękom. Czy uda mu się wyjść obronną ręką? Czy przyjaciele będą jeszcze potrafili mu zaufać, mimo ciążących na nim podejrzeń?
Bardzo przyjemnie i lekko napisana książka, podczas której czytelnik nie raz się uśmiechnie :) Główny bohater bywa momentami bardzo irytujący, ale jest to na swój sposób słodkie, i pod powierzchnią wyczuwa się jednak miękkie i dobre serducho. Fajnie się mu towarzyszy w próbach rozwikłania afery i zamieszania wywołanego milionera oraz bandytów. Można się naprawdę wczuć i zaangażować w śledztwo.
Zastanawia mnie tylko dlaczego na dachach trójmiejskich budynków są "wyłazy", a nie "włazy" :D

"(...) Każdą jego książkę czytałem z wypiekami na twarzy. Wyobraziłem sobie siebie leżącego na kanapie z bułkami na czole i podbródku."
Obłóżcie się chlebkiem i bułkami i sięgajcie po tę książkę bo warto :)
Ja sięgnęłam po tę lekturę w ramach booktouru organizowanego przez @kryminalnatalerzu i jak to zwykle bywa z książkami polecanymi przez nią, nie zawiodam się. Myślę, że...