Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O autorze książki słyszałam dużo ze względu na kontrowersję, jakie krążyły wokół jego twórczości oraz zdjęcie zamieszczone w Internecie, które swego czasu komentował Jakub Ćwiek. Sama nie mam wyrobionego zdania o autorze, bo poza "Rzeźnikiem", czytanym już jakiś czas temu, brakowało mi ochoty do sięgnięcia po jego kolejne książki.

I w ten sposób postanowiłam nadrobić zaległości, sięgając po "Grzech". Mogę się cieszyć tylko z tego, że przeczytałam ją na Legimi i nie musiałam kupować. Jakkolwiek początek zapowiadał się obiecująco, tym im dalej w las, tym gorzej. Pominę płaskich jak naleśniki bohaterów, którzy zostali zrobieni na jedno kopyto i do nikogo nie można poczuć ani pozytywnych, ani negatywnych uczuć. Są zwyczajnie nijacy, podobnie jak fabuła. Odnoszę wrażenie, że jedynym elementem, na którym skupił się Czornyj jest ukazywanie brutalności i sadystyczności. Z drugiej strony widać, że opłaca się koncentrowanie na tych obszarach, skoro książka jest popularna, mimo wątpliwej swej jakości.
Po resztę tomów raczej nie sięgnę.

O autorze książki słyszałam dużo ze względu na kontrowersję, jakie krążyły wokół jego twórczości oraz zdjęcie zamieszczone w Internecie, które swego czasu komentował Jakub Ćwiek. Sama nie mam wyrobionego zdania o autorze, bo poza "Rzeźnikiem", czytanym już jakiś czas temu, brakowało mi ochoty do sięgnięcia po jego kolejne książki.

I w ten sposób postanowiłam nadrobić...

Tak jak wiele osób pisze - książka składa się z dwóch części. Jedna jest głupkowata, trudna do wytrzyma z uwagi na niepotrzebne przemyślenia kota czy raz nawet słońca. Do tego ilość tak nieprawdopodobnych pomyłek rodem z dawnych komedii romantycznych (tym sposobem znajdziemy tu jakże zabawne sceny, w których bohaterka niechcący przesyła roznegliżowane zdjęcia do szefa czy zlatuje jej ręcznik w jego obecności). Druga część to dramat. I to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ilość nieszczęść spada na główną bohaterkę kaskadowo. W dwójce poruszane są ważne tematy, takie jak: gwałt, śmierć, oszustwa.
Tylko czy którakolwiek część jest dobrze napisana?
W moim opinii - niestety nie.

Przede wszystkim winni są sami bohaterowie.
Nie można polubić Julki, bo jej inteligencja i ogarnięcie życiowe są tak niskie, że trzeba by było tego szukać na dnie Rowu Mariańskiego. Podobnie sytuacja się przedstawia z niewiarygodnie, do bólu wręcz żenującą relacją z Markiem. Ani nie kupuję ich przyjaźni, ani późniejszej miłości. I już pozostawię bez komentarza intensywny pierwszy dzień, podczas którego się poznali.
Wydaje mi się, że główny problem polega na tym, że mamy wiele różnych postaci, ale do żadnej z nich nie jesteśmy w stanie zapałać sympatią. Są płaskie jak naleśniki i robione na jedno kopyto, najlepiej z dwoma, w porywach szaleństwa, do trzech cech charakteru, coby za bardzo nie komplikować odbioru książki. Czasami lepiej jest pokusić się o rozbudowanie danej postaci i wrzucenie jakiegoś przemyślenia z jej punktu widzenia, zamiast przerzucać tę rolę na biednego kota. I tym sposobem można wysunąć wniosek, że niestety, jako iż bohaterowie są tak przewidywalni i nieciekawi, że trzeba fatygować biedne zwierzę do przedstawienia opinii na temat Złego Faceta lub Dobrego Faceta (bo czytelnicy są czasami tacy głupiutcy, że jeżeli opis jest za mało sugestywny, to jeszcze kot musi mrugnąć do czytelnika, dając znać, kto jest fajny i można mu ufać, a komu nie. Niestety nie żartuję).

Nie chcę za bardzo znęcać się nad tą książką. W moim przypadku nie sprawdziła się ani na odmóżdżenie, ani na miło spędzony czas. Nie wykluczam, że wiele osób znajdzie coś w niej dla siebie, ja jednak się wyłamuję i na pewno nie jestem targetem tej książki.

Tak jak wiele osób pisze - książka składa się z dwóch części. Jedna jest głupkowata, trudna do wytrzyma z uwagi na niepotrzebne przemyślenia kota czy raz nawet słońca. Do tego ilość tak nieprawdopodobnych pomyłek rodem z dawnych komedii romantycznych (tym sposobem znajdziemy tu jakże zabawne sceny, w których bohaterka niechcący przesyła roznegliżowane zdjęcia do szefa czy...

Jestem świeżo po lekturze i przyznam, że książka, chociaż krótka oraz momentami oszczędna w opisach emocji, wywołała je we mnie poruszenie. Nie odnajdzie się w niej ani nowych informacji dotyczących kobiet, ich roli w społeczeństwie oraz sposobu traktowania. Główna bohaterka to Koreanka, ale tak naprawdę wiele jej doświadczeń czy myśli są czymś, z czym zmagały i niekiedy dalej zmagają się Polki. Chwyta za serce oraz skłania do namysłu. Dobra, ujmująco prawdziwa literatura, warta poleceniu każdemu.

Jestem świeżo po lekturze i przyznam, że książka, chociaż krótka oraz momentami oszczędna w opisach emocji, wywołała je we mnie poruszenie. Nie odnajdzie się w niej ani nowych informacji dotyczących kobiet, ich roli w społeczeństwie oraz sposobu traktowania. Główna bohaterka to Koreanka, ale tak naprawdę wiele jej doświadczeń czy myśli są czymś, z czym zmagały i niekiedy...