Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pewnego dnia dochodzi do ataku w szkole - młody chłopak zaczyna strzelać do przypadkowych uczniów, po czym popełnia samobójstwo. Okazuje się, że jest on zaginionym sprzed ośmiu laty dzieckiem. Julia Marzewska i Marcin Rau próbują rozwikłać sprawę, która komplikuje się jeszcze bardziej, gdy odnajdują się kolejne zaginione dziewczynki. Obie podejmują próby samobójcze. Im więcej sekretów wychodzi na jaw, tym robi się bardziej szokująco.

Oj, działo się tu, działo.. I nie ma co się dziwić, gdy w książce poruszane są tak trudne tematy jak krzywda dziecka, samobójstwa, nieustaPewnego dnia dochodzi do ataku w szkole - młody chłopak zaczyna strzelać do przypadkowych uczniów, po czym popełnia samobójstwo. Okazuje się, że jest on zaginionym sprzed ośmiu laty dzieckiem. Julia Marzewska i Marcin Rau próbują rozwikłać sprawę, która komplikuje się jeszcze bardziej, gdy odnajdują się kolejne zaginione dziewczynki. Obie podejmują próby samobójcze. Im więcej sekretów wychodzi na jaw, tym robi się bardziej szokująco.nna walka z własnymi demonami czy utrata bliskich. Autor ułożył zgrabną fabułę, tym razem skupiając zdecydowanie większą uwagę na śledztwie, nie zatracając przy tym jednak realności pracy w policji i jej wpływu na funkcjonariuszy, co staje się już jego znakiem rozpoznawczym. Przypomnijmy, że Krystian Stolarz jest policjantem wydziału kryminalnego.

Autentyzm jest bardzo dużym atutem powieści, przecież każdy z nas jest ciekawy, jak naprawdę wygląda praca przy śledztwie dotyczącym morderstw. Poznanie jej z perspektywy śledczych z uwzględnieniem strony psychologicznej, emocjonalnej jest bardzo ciekawym doświadczeniem, ale oznacza to również, że oprócz tego znowu spotkamy się tu z różnymi ograniczeniami policji, utrudnieniami, brudami i wulgaryzmami. Czy mimo to poszukiwanie Zbawcy zakończy się sukcesem?

Każde dziecko przed samobójstwem wypowiada słowa "Zbawca pragnie sprawiedliwości". Sprawa jednak nie jest łatwa i dotyczy również wydarzeń, które działy się dużo wcześniej. Bohaterowie są bardzo prawdziwi i wiarygodni, z wadami, ze słabościami, wzbudzają jednak sympatię i trzymamy za nich mocno kciuki. Zwłaszcza, że prowadzona sprawa jest wstrząsająca, potwornie przygnębiająca i przerasta niejednego z nich..

Świetne ukazanie emocji głównych bohaterów - policjantów wywołuje gęsią skórkę na ciele i daje do myślenia, a trzymająca w napięciu, dynamiczna akcja oraz lekkie pióro Stolarza sprawiają, że kartki przelatują przez palce nie wiadomo kiedy. Zatrzymać może nas jedynie przejęcie spowodowane ogromnie przejmującymi scenami z dziećmi, często drastycznymi. Zmiana perspektyw wywołuje jeszcze więcej napięcia, zwłaszcza, gdy zbliżamy się do finału - trzeba przyznać, że autor wymyślił je bardzo umiejętnie i zaskoczeń zdecydowanie nam tu nie zabraknie.

Bardzo lubię książki emocjonalne, wiarygodne, wciągające, ambitne, konkretne - a taka właśnie jest najnowsza powieść Krystiana Stolarza. Brawo!

Pewnego dnia dochodzi do ataku w szkole - młody chłopak zaczyna strzelać do przypadkowych uczniów, po czym popełnia samobójstwo. Okazuje się, że jest on zaginionym sprzed ośmiu laty dzieckiem. Julia Marzewska i Marcin Rau próbują rozwikłać sprawę, która komplikuje się jeszcze bardziej, gdy...

Rozwiń

Zwiń

Autor podjął się trudnego wyzwania i stworzył zbiór, który składa się z drabbli - form literackich liczących dokładnie sto słów.

Krzysztof Maciejewki postawił na różnorodność. Jest mrocznie, jest groźnie, jest refleksyjnie, jest dowcipnie, jest poetycko,  jest także fantastycznie.

Mimo niezwykle krótkiej formy nie są to łatwe opowiadania, wymagają skupienia, większego pochylenia się nad poszczególnymi zdaniami, by móc je zrozumieć, zinterpretować, przyswoić. Są napisane inteligentnie, skłaniają do przemyśleń na temat rzeczy, które mają dla nas znaczenie, ale nie tylko. Wiele opowiadań zawiera sceny niczym z horroru, znajdziemy tu także wątki paranormalne, dociekania na temat życia i śmierci, ironiczne przedstawienie pewnych przedmiotów, sytuacji życia codziennego, znajdziemy tu również odniesienia do znanych już motywów z literatury.

Mamy tu różne typy narracji, różnych bohaterów. Opowiadania dotyczą miłości, bliskości, błędów, pustki, samotności, śmierci, życia po śmierci i nie tylko. Jedne są lepsze, inne gorsze, niektóre nawet wydają się przekombinowane. Całość liczy dziewięćdziesiąt dziewięć opowiadań, są jednak tak krótkie, że wszystkie można bez problemu przeczytać za jednym zamachem, choć polecam robić sobie przy nich przerwy, by móc skupić na każdym drabblu większą uwagę - wiele z nich zmusza do zmiany perspektywy.

Czy całość mi się podobała? I tak i nie. Jak zawsze, zachęcam do wyrobienia sobie własnego zdania. 🙂

Autor podjął się trudnego wyzwania i stworzył zbiór, który składa się z drabbli - form literackich liczących dokładnie sto słów.

Krzysztof Maciejewki postawił na różnorodność. Jest mrocznie, jest groźnie, jest refleksyjnie, jest dowcipnie, jest poetycko,  jest także fantastycznie.

Mimo n...

Rozwiń

Zwiń

Dawno nie czytałam takiej książki i jestem nią ogromnie poruszona. Przede wszystkim tematyką, która sprawia, że trudno jest przebrnąć przez treść - porwanie dzieci, przetrzymywanie, rozpacz rodziny, przygniatające poczucie winy. A także przyjaźń, bo to przecież dzięki jej sile Mokryna poświęca wiele, by pomóc Kamilowi Szykowiakowi, na którego cierpienie nie może patrzeć i ten wątek, wbrew pozorom, jest również przejmujący.

Początkowo sądziłam, że akcja będzie dynamiczna, śledztwo wymagające, a zwroty akcji będą skłaniać do główkowania. Nic bardziej mylnego. Powoli zostajemy wprowadzeni w sytuację, poznajemy bohaterów, wyrabiamy sobie na ich temat zdanie, zanim dojdzie do porwania. Mimo to nie nudzimy się nawet przez chwilę. Otrzymujemy tu pierwszoosobową narrację, punkt widzenia Zdzisława Mokryny, który nie może sobie poradzić z tragedią, jaka spotkała jego najbliższych. Autor bardziej skupił się tu na nakreśleniu portretów psychologicznych w obliczu tak trudnej sytuacji - zarówno rodziny zaginionych dziewczynek, jak i ich bliskich, o których samopoczuciu często się zapomina. I zrobił to bardzo dobrze.

Niezwykle przejmująca lektura, którą trudno przeczytać od razu, nawet jeśli ma się bardzo dużo czasu. Ładunek emocjonalny bije po oczach, nie tylko z opisów przeżyć rodziny Julii i Olii, ale też z zachowań zrozpaczonych bohaterów. Ile człowiek jest w stanie znieść?

Nie ma tu wiele zaskoczeń, zwrotów akcji i kompletnie nie o to tutaj chodzi. Winnego poznajemy dosyć szybko, jednak napięcie towarzyszące szukaniu tropów sugerujących miejsce przetrzymywania dziewczynek nie opuszcza nas do samego końca. Mokryna wzbudza sympatię - konkretny, bezpośredni, empatyczny, doświadczony przez życie. Oprócz głównego wątku mamy tu też poboczne, daje do myślenia temat potencjalnych skutków wypuszczenia na wolność morderców na mocy uchwalonej amnestii oraz różnych niedociągnięć prawnych.

Zakończenie porusza, przejmuje, dotyka oraz najczulsze struny. W książce znajdziemy zresztą takich momentów wiele - przyznaję się bez bicia do kilkukrotnego powstrzymywania łez w trakcie czytania. Powieść spełniła swoje zadanie i jestem nią bardzo usatysfakcjonowana.

Dawno nie czytałam takiej książki i jestem nią ogromnie poruszona. Przede wszystkim tematyką, która sprawia, że trudno jest przebrnąć przez treść - porwanie dzieci, przetrzymywanie, rozpacz rodziny, przygniatające poczucie winy. A także przyjaźń, bo to przecież dzięki jej sile Mokryna pośw...

Rozwiń

Zwiń

Rzadko kiedy mam okazję recenzować tomik poezji, cieszę się zatem, że autor ponownie mi zaufał, a ja mogę z czystym sercem napisać, że się nie zawiodłam. 🙂

Podmiot liryczny wiele opowiada o miłości, zadaje pytania retoryczne zrodzone z trudnych doświadczeń życiowych. Zastanawia się nad sensem niektórych przeżyć, rozmyśla o utraconej przyjaźni "czemuż przyjaźni więzy w obliczu nędzy puściły?", przeżywa minioną miłość, często zwracając się do niej bezpośrednio "odlatujesz jaskółko moja do innych ramion", "rozdzieli nas cisza na dwoje" oraz pragnąc znowu jej doświadczyć. Przeszłość wydaje się zbyt trudna "układam historię z rozsypanych zdjęć". Nie sposób nie pomyśleć, w jakiej sytuacji życiowej znajdował się autor pisząc wiersze, smuci i zachwyca poznanie jego wewnętrznych rozterek.

Bolesna przeszłość, filozoficzne rozważania wplatane w codzienne życie to nie jedyna tematyka utworów. Widać, że autora może zainspirować cokolwiek (np. zmieniające się pory roku) i dowody tego znajdziemy w tym tomiku. Nie mają tu zastosowania zasady interpunkcji, co może sprawiać wrażenia chaosu, zwłaszcza w niektórych wierszach, daje one jednak swobodę do interpretacji utworów na swój sposób. Wiele z nich wywiera wrażenie elastycznych w odbiorze, dostosowujących się do aktualnych przekonań, samopoczucia i doświadczeń czytającego, można odnaleźć w nich siebie, swoje smutki, możemy pozwolić sobie na dotarcie w głąb swej duszy i subtelne przetrawienie pewnych prywatnych spraw.

Jak to w tomikach bywa, nie wszystkie utwory mi się spodobały. Niektóre są piękne, inne przejmujące, smutne "tyle mam w sobie słów, które miałem powiedzieć wczoraj", inne skłaniające do zatrzymania się i przyswojenia zawartych w nich złotych myśli. Zgrabnie użyte środki stylistyczne sprawiają, że całość odbieram jak najbardziej na plus.

Wierszy jest dosyć sporo, bo aż sto siedem, ale są one raczej krótkie. Miłośnicy poezji powinni być nimi usatysfakcjonowani.

Rzadko kiedy mam okazję recenzować tomik poezji, cieszę się zatem, że autor ponownie mi zaufał, a ja mogę z czystym sercem napisać, że się nie zawiodłam. 🙂

Podmiot liryczny wiele opowiada o miłości, zadaje pytania retoryczne zrodzone z trudnych doświadczeń życiowych. Zastanawia się nad se...

Rozwiń

Zwiń

Nazwisko Cunningham wielu kojarzy się z łamaniem prawa. I nic dziwnego, ludzie oceniają tę rodzinę nie tylko po podejrzanej przeszłości, ale również teraźniejszości - w końcu jeden z nich znajduje się w więzieniu. Ernest Cunningham niechętnie wybiera się na zjazd rodzinny w ośrodku narciarskim, który w założeniu miał polepszyć relacje między nim, a innymi członkami rodziny, a który szybko zamienia się w koszmar.

Książka została napisana przez stund-upera i przyznaję, że ten fakt - oprócz chwytliwego tytułu - wzbudził moje zaciekawienie, jednocześnie doprowadzając do głosu pewne obawy. Zupełnie niepotrzebnie. Otrzymujemy inteligentnie napisaną, dowcipną, z dobrze zakrojoną intrygą, zdecydowanie wyróżniającą się na tle innych kryminałów pozycję.

Akcja została przedstawiona z perspektywy Ernesta w narracji pierwszoosobowej. Już ten sposób poprowadzenia historii przełamuje pewne schematy, ponieważ narrator często zwraca się do nas, czytelników, prowadzi z nami grę, wzbudza nieustanne zaciekawienie, stosuje dowcipy sytuacyjne oraz słowne - bez cienia przesady, z rozsądkiem, w sposób wyważony i zdecydowanie intrygujący.

Napis na okładce nie pełni jedynie roli tytułu przyciągającego wzrok - jest to zapowiedź prawdy, którą Ernest przedstawia nam powoli, skrupulatnie, dzieląc się z nami swoimi emocjami oraz obawami. Akcja nie pędzi na łeb na szyję, mimo to książkę czyta się szybko, z rosnącym zainteresowaniem, a intryga zdecydowanie zmusza do myślenia. Po spokojniejszym początku, mającym na celu wprowadzenie nas w sytuację, pojawiają się zwroty akcji oraz zaskoczenia. Na jaw wychodzą rodzinne tajemnice, których jest całkiem sporo.

Wszystko to zostało przedstawione wiarygodnie, ze smakiem i bardzo się cieszę, że zdecydowałam się na tę książkę. Może mnie nie porwała, ale naprawdę dobrze się przy niej bawiłam.

Nazwisko Cunningham wielu kojarzy się z łamaniem prawa. I nic dziwnego, ludzie oceniają tę rodzinę nie tylko po podejrzanej przeszłości, ale również teraźniejszości - w końcu jeden z nich znajduje się w więzieniu. Ernest Cunningham niechętnie wybiera się na zjazd rodzinny w ośrodku narciar...

Rozwiń

Zwiń

Stolicę nawiedza fala specyficznych zabójstw - widowiskowych, przy świadkach: podczas spektaktu w teatrze, kręcenia relacji na żywo na YouTubie, pokazu w centrum handlowym czy podczas nielegalnych wyścigów motocyklowych. Śledztwo prowadzi Dorota Czerwińska wraz z nowym partnerem, Markiem Kamińskim.

Przykro mi to pisać, ale książka nie przypadła mi do gustu i w sumie nawet nie wiem, jak powinnam zacząć tę recenzję.

Może wymienię najpierw jej lepsze strony, bo - według mnie - jest ich zdecydowanie mniej. Przede wszystkim pomysł na fabułę, który miał duży potencjał na stworzenie pełnej plot twistów i napięcia historii. Mamy tu kilka wątków i dynamiczną akcję. Pokazanie życiowych rozterek nieidealnych bohaterów sprawia, że powieść zyskuje na wiarygodności, a zakończenie jest wzruszające i przejmujące.

Reszta to rzeczy, do których muszę się przyczepić, jeśli mam być szczera sama ze sobą oraz z Wami. Największe zastrzeżenia mam do stylu, bo przypomina spisaną relację luźnej rozmowy między przyjaciółmi i niestety wada ta męczyła mnie od początku książki aż do samego końca. Bohaterowie nie wzbudzili mojej sympatii - brak im wiarygodności, profesjonalizmu, a często też inteligencji.

Historia została przedstawiona chaotycznie, po łebkach, brak tu emocji, napięcia i konkretów, dzieje się zbyt dużo - zupełnie niepotrzebnie. Główny wątek został zdominowany przez poboczny, który był moim zdaniem zbędny i przez niego książka mocno straciła na jakości. Nie wszystko zostało też do końca wyjaśnione, co tylko spotęgowało mój niedosyt.

Gdyby główna akcja była bardziej rozbudowana, urozmaicona, dopieszczona, gdyby uwaga została skupiona na bohaterach, podejrzanych i śledztwie dotyczącym morderstw, z pewnością byłoby dużo lepiej.

Ech, bardzo nie lubię pisać takich recenzji. Zachęcam do wyrobienia sobie własnego zdania na temat książki, bo z tego, co widziałam, twórczość autorki zbiera całkiem dobre opinie.

Stolicę nawiedza fala specyficznych zabójstw - widowiskowych, przy świadkach: podczas spektaktu w teatrze, kręcenia relacji na żywo na YouTubie, pokazu w centrum handlowym czy podczas nielegalnych wyścigów motocyklowych. Śledztwo prowadzi Dorota Czerwińska wraz z nowym partnerem, Markiem K...

Rozwiń

Zwiń

Yejide St Bernard oraz Emmanuel Darwin to para młodych ludzi, którzy początkowo się nie znają, a których łączy więź z umarłymi. W rodzinie St Bernard kobiety z pokolenia na pokolenie przeprowadzają duszę mieszkańców miasta w zaświaty - w końcu przychodzi kolej na Yejide. Darwin natomiast nigdy nie miał do czynienia ze śmiercią, nauczony zakazu obcowania z nią przez matkę - pobożną rastafariankę. Zostaje jednak zmuszony do podjęcia pracy na cmentarzu jako grabarz.

Przyznam szczerze, że gdy przeczytałam opis na okładce, uznałam, że książka może być trochę absurdalna, abstrakcyjna, dziwna. Jakże się pomyliłam! To piękna, urzekająca, emocjonalna opowieść o umarłych, o żywych, o potrzebie bliskości i miłości, a także spokoju.

Napisana niezwykle lekkim, lirycznym stylem, osadzona w ciekawej, karaibskiej scenerii powoduje taką lekkość podczas czytania, że poczułam się, jakbym sama była tytułowym ptakiem lawirującym w przestworzach barwnych metafor, pięknych porównań, słów tworzących niesamowitą, uspokajającą harmonię.

Mamy tu przedstawione dwie perspektywy - pierwsza dotyczy Yejide, dziewczyny, w środku której tkwi dziecko pragnące miłości matki, jej bliskości i atencji. Bohaterka czuje bunt przed ogromną odpowiedzialnością, brzemieniem, które ciąży nad nią od chwili narodzin. Druga perspektywa dotyczy wrażliwego, empatycznego Darwina, który nigdy nie widział zmarłego ani nie uczestniczył w pogrzebie, przeraża go zatem wizja pracy na cmentarzu. Ścieżki tych dwojga w końcu muszą się skrzyżować, co w rezultacie daje nam cudowną opowieść o rodzącej się miłości, mimo wszystko i wbrew wszystkiemu. 

Książkę co prawda można przeczytać szybko, bo ma krótkie rozdziały i wciąga w swój niesamowity, klimatyczny świat jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, jednak ja wolałam ją sobie dawkować, smakować, chłonąć, czuć każdą stronę, która porusza i utwierdza w przekonaniu, że można pięknie pisać nie tylko o życiu, ale też o śmierci.

Wątek paranormalny jest subtelny, nienachalny, opisany wiarygodnie. Aż chciałoby się, by historia Yejide i Darwina trwała, trwała i trwała.. Jest bez wątpienia wyjątkowa i zrobiła na mnie duże wrażenie, choć z pewnością nie każdemu przypadnie do gustu. Zachęcam do wyrobienia sobie własnej opinii na jej temat.

Yejide St Bernard oraz Emmanuel Darwin to para młodych ludzi, którzy początkowo się nie znają, a których łączy więź z umarłymi. W rodzinie St Bernard kobiety z pokolenia na pokolenie przeprowadzają duszę mieszkańców miasta w zaświaty - w końcu przychodzi kolej na Yejide. Darwin natomiast n...

Rozwiń

Zwiń

Igor Brudny ucieka w góry, aby odzyskać spokój. Niespodziewanie angażuje się w sprawę morderstwa dwóch turystek, która - jak się okazuje - jest wierzchołkiem ogromnej góry lodowej. Pewien polityk stara się uprzykrzyć Brudnemu życie, by ten nie doszedł do prawdy, której desperacko obawia się tylu ludzi. Jest ona bowiem więcej niż przerażająca.

O rany, co to była za mocna, szokująca, bulwersująca i absolutnie ponadprzeciętna historia! Jej początki sięgają czasów powojennych, jej autentyczne historyczne wątki porażają, a fikcja literacka wręcz razi okrucieństwem.

Opowiada o głęboko zakorzenionym źle przekazywanym z pokolenia na pokolenie, które z biegiem lat wcale nie umniejszało swojego działania, wręcz przeciwnie - doskonaliło je, wyostrzało zmysły,  eksperymentowało, zmuszało do milczenia tylko sobie znanych świadków.

Charyzmatyczny Igor Brudny jest znany z poprzednich części serii, których nie miałam okazji poznać, a które są od siebie niezależne i muszę przyznać, że od razu go polubiłam.  Bohaterowie zostali świetnie wykreowani - nieoczywiści, nieprzewidywalni, z własnymi demonami, z niedającymi się okiełznać wadami i chyba dlatego tak wzbudzili moją sympatię. Są autentyczni i wiarygodni.

Akcja jest dynamiczna i wielowątkowa, a  fabuła została świetnie wymyślona oraz poprowadzona. Zostały w nią wplecione nie tylko okrutne morderstwa, ale także lokalne, straszne legendy, historyczne wątki, polityczne kłamstwa i oszustwa oraz prywatne, skomplikowane perypetie Brudnego.

Mrok, groza, niezwykle trudne i ryzykowne śledztwo, niebezpieczeństwo, zwroty akcji, prawda rodem z horroru - wszystko to zostało przedstawione z pazurem i konkretnie, aczkolwiek dokładnie i nieśpiesznie. Jeśli lubicie takie książki, ta z pewnością przypadnie Wam do gustu. Nie polecam osobom wrażliwym z uwagi na dosyć drastyczne sceny.

Igor Brudny ucieka w góry, aby odzyskać spokój. Niespodziewanie angażuje się w sprawę morderstwa dwóch turystek, która - jak się okazuje - jest wierzchołkiem ogromnej góry lodowej. Pewien polityk stara się uprzykrzyć Brudnemu życie, by ten nie doszedł do prawdy, której desperacko obawia si...

Rozwiń

Zwiń

Autorka jest doświadczoną trenerką i mentorką ADHD. W swojej książce opowiada nie tylko o objawach tego zaburzenia i historiach swoich klientów, ale dzieli się także skutecznymi sposobami ułatwiającymi życie osobom nieneurotypowym. Książka jest o tyle ciekawa i intrygująca, gdyż dr Tamara Rosier sama ma ADHD, a także jest matką czwórki dzieci, z których trójka również cierpi na to zaburzenie.

Podobno jest to przełomowa pozycja związana z tematem ADHD, opisująca realne problemy i posiadająca ich realne rozwiązania. Podobno jest obowiązkowa dla osób nieneurotypowych oraz ich bliskich. Po jej przeczytaniu stwierdzam, że nie ma w tym cienia przesady!

Napisana rzetelnie i lekko, nie znajdziemy tu naukowych, mało zrozumiałych treści, tylko prawdziwe historie, doświadczenia, trudności, proponowane rozwiązania oraz przykłady ich zastosowania w życie. Zapewniam, że jest jak przytulenie przyjaciela dla osób zmagających się z tym problemem. Autorka nie szczędzi nam opisu swoich przeżyć i myśli, dzięki osoby niedotknięte ADHD są w stanie w pełni zdać  sobie sprawę z powagi sytuacji i zweryfikować zasłyszane niegdyś stereotypy.

ADHD jest zaburzeniem, które istotnie wpływa na jakość życia i szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że życie z nim jest aż tak problematyczne. Jeśli coś jest trudne, szukamy sposobów, by sobie z tymi trudnościami poradzić i ta książka jest bardzo dobrym rozwiązaniem, ponieważ nie opiera się wyłącznie na teorii. Mamy tu ćwiczenia dla osób z ADHD, bardzo dokładnie wytłumaczone, z przykładami, z opisem zastosowań ich u klientów dr Rosier oraz samej autorki i ich efektów.

Książka nie jest obszerna, czyta się ją szybko, zawiera krótkie rozdziały. Mimo to jest napisana profesjonalnie, z humorem, z empatią, z motywacją do działania. Genialna książka nie tylko dla grupy docelowej odbiorców, lecz również zainteresowanych tematem.

Autorka jest doświadczoną trenerką i mentorką ADHD. W swojej książce opowiada nie tylko o objawach tego zaburzenia i historiach swoich klientów, ale dzieli się także skutecznymi sposobami ułatwiającymi życie osobom nieneurotypowym. Książka jest o tyle ciekawa i intrygująca, gdyż dr Tamara ...

Rozwiń

Zwiń

Sylvie wyjeżdża do Toskanii, by rozpocząć nowy życie po rozwodzie. Wdaje się w romans, nie wiedząc, że jej kochanek należy do szajki mordującej kobiety w miejscach związanych z procesami czarownic i transmitującej to widowisko w darknecie za pieniądze. Feliks Nowowiejski również wyjeżdża do Toskanii, ponieważ dostał w spadku połowę zamku. Drogi Feliksa i Sylvie krzyżują się w przerażających okolicznościach.

Bardzo lubię poznawać książki, które przełamują pewne schematy, wyróżniają się na tle innych i "Krwawa Toskania" zdecydowanie do nich należy. A dlaczego?

Ano dlatego, że nie jest typowym kryminałem z mnóstwem zwrotów akcji, trzymającym w napięciu od początku do końca. Jest niezwykle klimatyczną książką posiadającą wątek romantyczny, porachunki gangsterskie, mamy poruszony temat sztuki, dawnych procesów czarownic, mamy także śledztwo w sprawie drastycznych zbrodni. Akcja dzieje się głównie w Toskanii, ale też trochę w Warszawie. Autor swobodnie lawirował współczesnymi problemami społecznymi, politycznymi i kulturowymi, przedstawiając je często zabawnie, a nawet ironicznie.

Akcja została przedstawiona z różnych perspektyw, mamy tu charakterystycznych, nieidealnych głównych bohaterów i tutaj wielkie brawa dla autora za ich kreację - są różni, są autentyczni, są nieoczywiści - bardzo podobała mi się ta wyrazistość oraz nieprzewidywalność i choć nie wszyscy przypadną nam do gustu, to i tak trzymamy kciuki za ich wyjście z opresji.

Akcja jest dosyć dynamiczna, nie ma tu zbędnych opisów, zakończenie zaskakuje a finał sprawia, że ciężko oderwać się od książki choćby na chwilę. Powieść będzie strzałem w dychę, jeśli szukacie czegoś, co nie skupia się jedynie na śledztwie, czegoś oryginalnego, wciągającego, napisanego w ciekawy, aczkolwiek lekki sposób. Mi zdecydowanie przypadła do gustu.

Sylvie wyjeżdża do Toskanii, by rozpocząć nowy życie po rozwodzie. Wdaje się w romans, nie wiedząc, że jej kochanek należy do szajki mordującej kobiety w miejscach związanych z procesami czarownic i transmitującej to widowisko w darknecie za pieniądze. Feliks Nowowiejski również wyjeżdża d...

Rozwiń

Zwiń