Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poddaję się przy 70%. Książka jest po prostu nudna i słabo napisana. Bohaterowie nie mają żadnego charakteru, wydarzenia dzieją się bez większej przyczyny, a styl jest dziecinny (często miałam wrażenie, że zdania są dziwnie ułożone, a każde kolejne następują po sobie bez większego związku). Brakowało większej opisowości, zarówno wydarzeń jak i uczuć bohaterki, skoro autorka wybrała narrację pierwszoosobową. No i najlepsze na koniec – opisy rodem z Wattpada. Żeby nie było, że jestem gołosłowna – P O T Ę Ż N Y fragment z 8 rozdziału:

„Gdy wróciłam do domu, od razu zaczęłam przygotowywać się na imprezę przyjaciółki. Co prawda miałam jeszcze cztery godziny, ale znałam siebie i wiedziałam, że gdybym zaczęła szykować się dwie godziny później, tobym się nie wyrobiła.
Włączyłam playlistę z losowymi piosenkami. Wszystko, co robiłam, musiało być wykonywane przy muzyce. Tak po prostu już było. Byłam najzwyczajniej w świecie uzależniona od słuchania piosenek, do tego stopnia, że mój nastrój był zależny od tego, co akurat leciało. Potrafiłam rozpłakać się przy smutnej piosence tylko po to, żeby za trzy minuty, gdy włączy się coś imprezowego, śpiewać na cały głos i tańczyć po całym pokoju.
Przygotowywania do wyjścia zaczęłam od umycia i wysuszenia włosów. Właśnie na nie poświęcałam znaczną część czasu, bo były długie. Mimo wszystko nie chciałam ich ściąć. Byłam do nich po prostu za bardzo przyzwyczajona. Przez to, że były z natury falowane, byłam zmuszona je prostować, oczywiście nie robiłam tego, gdy nie musiałam, czyli średnio jakieś kilka razy w roku.
Gdy byłam młodsza, nie zdawałam sobie sprawy, że gdy je rozczeszę, będę miała jeden wielki puch, więc robiłam to do momentu, aż jedna z dziewczyn w mojej szkole mi to wytknęła. Od tamtego czasu zawsze były proste.
Czy to nie zabawne, jak duży wpływ na nasze decyzje mają słowa innych?
Wystylizowanie włosów zajęło mi półtorej godziny. Szybko zaczęłam nakładanie makijażu, co zapewne miało mi zająć drugie tyle. Moja cera nie była jakaś bardzo problematyczna, ale taka, jaką miałam, wystarczała, żebym codziennie nakładała makijaż. Nie miałam problemu z wyjściem gdzieś bez niego, ale mimo wszystko czułam się o wiele pewniej, gdy byłam umalowana.
Gdy zrobiłam już wszystko, zostało mi tylko czekać na powrót taty, żeby ubłagać go o podwózkę do Alex. Najchętniej pojechałabym tam sama, ale potem nie będę miała jak zabrać samochodu. Kiedy czekałam, przejrzałam się w lustrze, by upewnić się, że na pewno dobrze wyglądam. Miałam na sobie dopasowaną, czarną sukienkę, która miała spory dekolt i sięgała mi do połowy uda. Była to chyba jedyna rzecz z mojej szafy, która pasowała na tego typu imprezę.
Tego dnia pomalowałam się niewiele mocniej niż zwykle. Na powiekach miałam czarny cień, kreski i rozświetlacz w kącikach, co podkreślało moje niebieskie oczy. Nos wykonturowałam, nałożyłam sporo różu i zrobiłam sobie coś w stylu piegów. Włosy miałam standardowo wyprostowane. Wyglądałam zwyczajnie, ale ładnie. Nie wyróżniałam się z tłumu.”

Gdy przeczytałam te wypociny na temat ubioru, odłożyłam książkę na dwa dni (specjalnie zaczęłam zdanie od „gdy”, bo taka konstrukcja pojawia się w książce średnio co dwa akapity, co zresztą widać w powyższym fragmencie). Dziękuję za wstawkę ze słuchaniem muzyki i o preferencjach dotyczących codziennego makijażu – myślę że czytelnik nie obędzie się bez tych informacji. Szkoda tylko, że kiedy dzieje się jakaś akcja, jest ona przeleciana jak najszybciej się da, krótkimi zdaniami, przez co jako czytelnik wcale nie dbam o losy bohaterów i nie przeżywam tego jakoś specjalnie.
Nawet nie chcę się rozwodzić na temat najbardziej oklepanej fabuły, dodam tylko, że chemii między głównymi bohaterami jest tyle, co kot napłakał. Więc jeśli nie dbasz o fabułę, ale lubisz czytać o relacji między bohaterami, spokojnie, bo nie dostaniesz ani tego, ani tego. Dostaniesz za to mnóstwo pseudofilozoficznych przemyśleń Vivian, które są głębokie jak kałuża na ulicy.

Niewiele zostało mi do końca, ale niestety na tym kończy się moja przygoda. Czasem książki są tak złe, że aż dobre i czyta się je dla zabawy. Tutaj niestety zostałam zanudzona do tego stopnia, że czytałam książkę po parę stron i odkładałam ją, bo ta nie potrafiła w żaden sposób mnie zaciekawić.

Poddaję się przy 70%. Książka jest po prostu nudna i słabo napisana. Bohaterowie nie mają żadnego charakteru, wydarzenia dzieją się bez większej przyczyny, a styl jest dziecinny (często miałam wrażenie, że zdania są dziwnie ułożone, a każde kolejne następują po sobie bez większego związku). Brakowało większej opisowości, zarówno wydarzeń jak i uczuć bohaterki, skoro autorka...

Ciekawy pomysł na historię, ale napisana tragicznie

Ciekawy pomysł na historię, ale napisana tragicznie