Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nora jest samotną matką. Zawodowo zajmuje się pisaniem romantycznych scenariuszy filmowych, lecz mimo to ledwie wiąże koniec z końcem. Wszystko zmienia się w chwili, w której jeden z jej scenariuszy zwraca uwagę dużej wytwórni, a do filmu zostają obsadzeni prawdziwi gwiazdorzy. Co więcej historia nie jest jakimś tam romansidłem. Jest historią jej nieudanego małżeństwa. A gdyby tego było zbyt mało udostępnia ekipie własny dom, w którym owa historia się dokonała.

W zasadzie nie potrafię Wam wyjaśnić dlaczego tak bardzo ta historia mi się podobała, bo mamy do czynienia z typowym, szablonowym i przewidywanym romansem. On dostrzega ją, odnajduje w niej cechy, których jemu brakuje do pełni szczęścia i powoli, dzień po dniu zakochują się w sobie coraz bardziej. Kwestią iście magicznych zdolności autorki naprzemiennie śmiałam się, wzdychałam i frasowałam. To było tak doskonale romantyczne z zachowaniem jakiejś życiowej prozy, tak zabawne i wciągające, że nie potrafiłam się wyrwać z szalonego świata Nory. Jednocześnie małomiasteczkowe i pełne hollywoodzkiego przepychu. Skromne i pełne rozmachu. Zabawne i nieco odklejone, ale niepozbawione życiowych „progów zwalniających”. Wyważone z każdym tuzinkowym fragmentem.
Esencja zwyczajnej nadzwyczajności.
Zachęcam!

Nora jest samotną matką. Zawodowo zajmuje się pisaniem romantycznych scenariuszy filmowych, lecz mimo to ledwie wiąże koniec z końcem. Wszystko zmienia się w chwili, w której jeden z jej scenariuszy zwraca uwagę dużej wytwórni, a do filmu zostają obsadzeni prawdziwi gwiazdorzy. Co więcej historia nie jest jakimś tam romansidłem. Jest historią jej nieudanego małżeństwa. A...

Bardzo lubię historie, w których dwa zupełnie odmienne typy osobowości muszą się dotrzeć. Lubię je, ponieważ zwracają szczególną uwagę na niuanse codzienności. Detale, które są charakterystyczne tylko dla tej jednej osoby.

Ona – ekstrawertyczka, o dużej ekspresyjności i zdecydowanie gorącej krwi.
On – wycofany, oziębły, do szpiku służbista.

Nie lubią się. Piastując w jednej firmie wysokie stanowiska toczą ze sobą nieustająca bitwę na słowa. Starają się nawet na siebie nie patrzeć, a każdy kontakt kończy się sprzeczką.

Catalina skłamała rodzinie. Wyjechała do Stanów ze złamanym sercem i po latach samotności dla uspokojenia bliskich wyznała, że jest w szczęśliwym związku. Pech chciał, że jej rodzona siostra wychodzi za mąż i Lina jest zaproszona na ślub razem z ukochanym…

Aaron zupełnie przypadkowo (😏) podsłuchuje jak Lina zwierza się przyjaciółce, z planów wynajęcia udawanego narzeczonego. Ku niezmiernej konsternacji Liny proponuje jej swoją osobę. Wyraża chęć zupełnie bezinteresownej pomocy, chce lecieć z nią do rodzinnej Hiszpanii i udawać zakochanego po uszy.

„Kiedy na drodze pojawia się przeszkoda i upadasz, ja upadam z tobą. A potem razem walczymy o to, by się podnieść”.

No i jak tu się nie zachwycić?!

Elena Armas stworzyła dwójkę świetnych, pomimo pozorów, całkiem przyjemnie złożonych postaci. Zwłaszcza Linę, która jest cuuudownie hiszpańska, jeśli chodzi o charakter i bezustannie wtrącane zwroty w ojczystym języku. Tak bardzo polubiłam ich oboje, że byłam zła to na jedno, to na drugie, kiedy sobie dokuczali, jednocześnie śmiejąc się, bo robili to komicznie.

Książka nie jest idealna, ale wg mnie to działa na jej korzyść. Do połowy rozwija się dosyć powoli. Dla mnie to był plus, bo to właśnie był czas na te wszystkie niuanse, dzięki którym Lina jest Liną, a Aaron Aaronem. Niektórych może to jednak nużyć. W pewnym momencie jest też dosyć intensywnie naszpikowana scenami erotycznymi, ale są to dobre sceny, więc można poczytać.

Idealna do poczytania zimą, bo słoneczna Hiszpania pięknie odwraca uwagę od w całej swojej otoczce bajkowo za oknem i miło odświeża umysł. Zabawna, pikantna, pełna czułości i skrywanych sekretów. Uwodzi i przywiązuje.
Polecam!

Bardzo lubię historie, w których dwa zupełnie odmienne typy osobowości muszą się dotrzeć. Lubię je, ponieważ zwracają szczególną uwagę na niuanse codzienności. Detale, które są charakterystyczne tylko dla tej jednej osoby.

Ona – ekstrawertyczka, o dużej ekspresyjności i zdecydowanie gorącej krwi.
On – wycofany, oziębły, do szpiku służbista.

Nie lubią się. Piastując w...

A gdyby tak…
A gdyby tak zebrać wszystkie baśniowe fantazje dzieci i przepisać je barwiąc mrokiem i okrucieństwem?
Gdyby dać złemu królowi pełnię władzy?
Gdyby dobro zostało jednak stłamszone, a światło słoneczne zgasło na długie miesiące lodowatej zimy?

Zaczynając książkę nie mogłam się pozbyć wrażenia, że została mocno zainspirowana „Opowieściami z Narnii”. Bo co można pomyśleć, kiedy Marietta próbując się schować w starym zegarze wpada nagle w gęsty śnieg, a dookoła niej rozpościera się skuty mrozem las? To chyba najbardziej kultowa scena z narnijskich ekranizacji. Bardzo szybko się jednak otrząsnęłam, bo nie znalazłam tam pana Tumnusa, a krwiożercze upiory i wojsko podległe okrutnemu władcy… cukrowego pałacu.

I choć cała historia jest oczywiście nierzeczywista, to jedynym słowem opisującym wszystko jest abstrakcja. Bo przecież cukrowa kraina okazuje się tą najpodlejszą, a piękne bale i bajkowe życie przeplatają morderstwa i miecze spływające krwią. I to uczucie abstrakcji wyolbrzymia się z każdą chwilą, aż staje się naturalnym towarzyszem w trakcie tej lektury.

Wspaniale się bawiłam dzięki tej niesamowitej fantazji autorki. Mamy tu wszystko, co może nas zafascynować w baśni i wszystko to, co może w tym samym czasie przeszyć ciało ciarkami niepokoju, jeśli nie strachu. Do tego piękna, wręcz zapierająca dech zimowa sceneria. Sama idea cukrowej krainy była niesamowicie interesująca.

To książka kontrastów, w której nie braknie zła i miłości. Niewoli i przedniej zabawy. Agresji i rodzącej się przyjaźni na całe życie. Wzbierającej rewolucji i zakazanego romansu. Wściekłości i wzruszeń.
Jest tu wszystko i o dziwo ten miks wszystkiego ułożony jest w zupełnie sensowną całość.

Mimo iż widzę jej małe niedociągnięcia i jedną scenę, która jest wręcz absurdalna, to nie mogłabym sobie wymarzyć lepszej lektury na długie zimowe wieczory. Polecam!

A gdyby tak…
A gdyby tak zebrać wszystkie baśniowe fantazje dzieci i przepisać je barwiąc mrokiem i okrucieństwem?
Gdyby dać złemu królowi pełnię władzy?
Gdyby dobro zostało jednak stłamszone, a światło słoneczne zgasło na długie miesiące lodowatej zimy?

Zaczynając książkę nie mogłam się pozbyć wrażenia, że została mocno zainspirowana „Opowieściami z Narnii”. Bo co można...