Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świeżo po lekturze.
Ta książka jest dziwnie napisana: momentami jak serial, w którym na początku każdego odcinka/rozdziału następuje przypomnienie, co było w poprzedniej części, dlatego w efekcie czasami miałam wrażenie, że czytam w kółko to samo. Kiedy autorka przedstawia fakty historyczne, popada w suchy, dokumentalny ton, co nie przystaje do części fabularnej.
Poza tym niekonsekwencja (nie wiem, czy to wina autorki, czy zaniedbanie redakcji): jedna z bohaterek w dwóch pierwszych częściach jest "Julianną", by w ostatniej stać się "Izabelą". Trochę przesłodzony język, ale pewnie to tylko moje odczucie, bo zazwyczaj nie czytam powieści z wątkami romansowymi.
Historia Kresów i Wołynia jest celowo "zapominana" w naszym kraju, dlatego chwała tym, którzy nie boją się poruszać tego tematu. Może taka przystępna forma przyczyni się do spopularyzowania tego tematu? Choćby dlatego, pomimo wszystko, warto sięgnąć po tę pozycję. Może zachęci ona czytelnika do zapoznania się z innymi książkami poruszającymi ten wątek.

Świeżo po lekturze.
Ta książka jest dziwnie napisana: momentami jak serial, w którym na początku każdego odcinka/rozdziału następuje przypomnienie, co było w poprzedniej części, dlatego w efekcie czasami miałam wrażenie, że czytam w kółko to samo. Kiedy autorka przedstawia fakty historyczne, popada w suchy, dokumentalny ton, co nie przystaje do części fabularnej.
Poza tym...

Po dziesięciu minutach słuchania tej opowieści sprawdziłam u "wujka Google", kim jest autorka, gdyż odniosłam wrażenie, że to jakaś amatorska pasta, szumnie określona mianem horroru. Język i styl na poziomie niezbyt rozgarniętej nastolatki. Główna bohaterka jest tak antypatyczna, pusta i zadufana w sobie, że aż chciałoby jej się przyłożyć i zaproponować terapię u naprawdę dobrego psychologa, który pomógłby jej utrzymać w ryzach wybujałe ego i wyraźną nimfomanię. Teraz wątki parapsychologiczne: najgłupsze przedstawienie "obcych", z jakim kiedykolwiek się zetknęłam. Wychodzi na to, że jedyną misją kosmitów jest zemsta dokonana na ludzkości za dawne przewiny na przedstawicielach ich rasy. W tym celu, za pomocą telepatii (a jakże!) nakłaniają mieszkańców sielskiego letniska do morderstw, gwałtów i innych niecnych czynów. Natalia (główna bohaterka) jest przy tym na pozycji uprzywilejowanej, gdyż z nią porozumiewa się czarny kot, pod którego postacią oczywiście skrywa się klasyczny "szarak".
Nie będę się dłużej rozpisywać, bo już samo ogarnięcie tego bełkotu wymagało ode mnie dużego samozaparcia; pisanie o tej książce to już ponad moje siły.
Odsłuchałam jako audiobook, typowa "zapchajdziura" w czasie domowej krzątaniny. W formie pisanej byłoby to nie do przetrawienia.
Stanowczo nie polecam, a nawet odradzam.

Po dziesięciu minutach słuchania tej opowieści sprawdziłam u "wujka Google", kim jest autorka, gdyż odniosłam wrażenie, że to jakaś amatorska pasta, szumnie określona mianem horroru. Język i styl na poziomie niezbyt rozgarniętej nastolatki. Główna bohaterka jest tak antypatyczna, pusta i zadufana w sobie, że aż chciałoby jej się przyłożyć i zaproponować terapię u naprawdę...

Chciałoby się zakrzyknąć internetowym powiedzeniem: "Co ja pacze!" Strata czasu i urlopu. Temat poważny, ważny i wstrząsający - molestowanie seksualne, przemoc w rodzinie, dramat nastolatki. Styl pisarki na poziomie gimnazjum. Postaci jak z serialu o lśniących w słońcu wampirach, tylko, że bez wampirów. Nie zdzierżyłam.

Chciałoby się zakrzyknąć internetowym powiedzeniem: "Co ja pacze!" Strata czasu i urlopu. Temat poważny, ważny i wstrząsający - molestowanie seksualne, przemoc w rodzinie, dramat nastolatki. Styl pisarki na poziomie gimnazjum. Postaci jak z serialu o lśniących w słońcu wampirach, tylko, że bez wampirów. Nie zdzierżyłam.