Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Maas od samego początku rzuca nas w sam środek akcji, którą pożegnaliśmy w drugim tomie. Niestety, gdy już emocje opadną do czytelnika dociera, że przez pierwsze trzysta stron mało się dzieje. Na koniec "Domu nieba i oddechu" Bryce przenosi się na Dwór Nocy, gdzie spotyka bohaterów doskonale znanych z innych książek Sarah J. Maas. Pozornie sporo się dzieje na początku, przeskakujemy od Bryce do innych bohaterów, którzy zostali w Midgardzie. Dopiero po czasie czytelnik orientuje się, że dostaje praktycznie te same sceny i jest to nużące. Na szczęście po tym jak Bryce udaje się wrócić do swojego świata akcja zaczyna nabierać tempa i nie zwalnia aż do samego końca. Nie brakuje tu zwrotów akcji, ale czytelnicy którzy dobrze znają twórczość Maas szybko dostrzegą schematyczność, którą posługuje się autorka. Jeśli ktoś do tej pory nie został fanem jej twórczości, to niech lepiej nie sięga po "Dom płomienia i cienia", bo nie znajdzie tu nic nowego.

"Dom płomienia i cienia udowadnia", że wszystkie książki tworzone przez Maas tworzą jedno, wspólne uniwersum. Czy jest to rozwiązanie udane – ocena zostaje chyba w indywidualnej gestii czytelników. Na pewno sięgając po "Dom płomienia i cienia" trzeba być zaznajomionym z innymi seriami autorki, gdyż pojawia się tutaj wiele nawiązań, małych smaczków, które wyłapią tylko zagorzali fani. Do tego wątek Bryce jest ściśle związany z Nestą, znaną wszystkim z cyklu "Dwór cierni i róż". Czułam się rozczarowana, bo to jest jedna z najmniej lubianych przeze mnie postaci. Liczyłam, że pozostałych będzie więcej, np. Amreny.

Czytelnik razem z bohaterami ma okazję odwiedzić inne lokalizacje niż Księżycowe Miasto, ale niestety zdaje się, że potencjał w kreowaniu tego świata wyczerpał się Maas już w okolicach drugiego tomu. Opisy krain są pobieżne i często nie doczekują się rozwinięcia.

Na plus zasługuje za to rozwinięcie postaci, które do tej pory stanowiły drugi plan. Mowa tu o Jesibie i Lidii. Obie panie mają tu swoje pięć minut, poznajemy ich historie, ale jednocześnie obie mają dużo do powiedzenia jeśli chodzi o teraźniejsze wydarzenia. Również wątek relacji Lidii i Ruhna stanowi miłą odskocznię od pary głównych bohaterów. Niestety, ale Bryce i Hunt jako para są nie do zniesienia, nic się u nich nie dzieje, kłócą się i denerwują czytelnika. Osobno zdecydowanie lepiej wypada Bryce, chociaż trochę za mocno stara się być twardzielką. Za to z Hunta zrobiła się taka marudząca mamałyga.

Niektórych fanów Maas może jednak zadowolić fakt, iż autorka tym razem ograniczyła wplatanie scen erotyczny do praktycznie każdego wątku. Owszem w "Domu płomienia i cienia" nie zabrakło opisów zbliżeń bohaterów, ale nie są już tak żenujące i nie pasujące do wydarzeń, jak chociażby w przypadku drugiego tomu – "Dom nieba i oddechu". Męczące jest jednak to, jak autorka na siłę stara się znaleźć parę dla poszczególnych bohaterów. Sięgając po książki Maas możemy się spodziewać, że prędzej czy później każda z postaci znajdzie swojego towarzysza.

Niektórzy odbiorcy mogą zarzucić Maas zbytnie przekombinowanie jeśli chodzi o poszczególne wydarzenia, ale niestety ta autorka lubi rozmach, czasem aż do przesady. Tym bardziej dziwi kiepskie zakończenie powieści. Sarah J. Maas już niejednokrotnie pokazywała, że umie tworzyć satysfakcjonujące opisy bitewnych potyczek. Walki kreowała z rozmachem i niemałą brutalnością. I chociaż niejednokrotnie w "Domu płomienia i cienia" jest krwawo i szokująco, to jednak finalna bitwa rozczarowuje. Potyczka Bryce z Asteri to było coś, na co czytelnicy czekali praktycznie od pierwszego tomu, a całe rozwiązanie konfliktu zajęło tutaj kilkanaście ostatnich stron.

Ci którzy znają książki Maas wiedzą, że nie można po autorce spodziewać się zbyt krwawego i bolesnego zakończenia. Niemniej, "Dom płomienia i cienia" sprawdza się jako zakończenie historii Bryce i Hunta, wszystkie wątki zostają zamknięte. Jednocześnie Maas zostawiła sobie furtkę na kontynuację poprowadzoną z perspektywy innych bohaterów, więc kto wie, czy powiedziała ostatnie słowo jeśli chodzi o tę serię.

Maas od samego początku rzuca nas w sam środek akcji, którą pożegnaliśmy w drugim tomie. Niestety, gdy już emocje opadną do czytelnika dociera, że przez pierwsze trzysta stron mało się dzieje. Na koniec "Domu nieba i oddechu" Bryce przenosi się na Dwór Nocy, gdzie spotyka bohater...

Rozwiń

Zwiń

Niestety albo jestem już za stara na czytanie o licealistach, albo ta książka to nie moje klimaty...

Liczyłam na fajny kryminał w szkolnych murach, ale się nie doczekałam.

Napisane jest bardzo prosto, zero tutaj jakiegoś napięcia, chęci rozwiązania zagadki.

Winię za to bohaterki, bo trudno z którąś sympatyzować, obie są irytujące i tak naprawdę autorki nie za bardzo dają je czytelnikom poznać. To takie papierowe postacie bez charakteru.

Najlepszy z tego wszystkiego był podcast...ale niestety jego twórca wyszedł na jaw praktycznie od razu i wszystko szlag trafił 😜

Nie uratował tej książki nawet pseudo klimat dark academia...

Niestety albo jestem już za stara na czytanie o licealistach, albo ta książka to nie moje klimaty...

Liczyłam na fajny kryminał w szkolnych murach, ale się nie doczekałam.

Napisane jest bardzo prosto, zero tutaj jakiegoś napięcia, chęci rozwiązania zagadki.

Winię za to bohaterki, bo tru...

Rozwiń

Zwiń

Ruth Ware serwuje taki wieczór panieński, na który nikt nie chciałby się wybrać. I to nie tylko z powodu jego zakończenia, ale już wcześniej czuć, że coś wisi w powietrzu.

Ogólnie mi się podobała ta książka, o dziwo, bo z autorka łączą mnie takie sinusoidalne stosunki

"W ciemnym, mrocznym lesie" od początku jest fajny klimat, takiego trochę niepokoju, mała grupka bohaterów, którzy się do końca nie lubią i tajemnice z przeszłości, które czekają na rozwiązanie.

I było dobrze, aż do momentu w którym nastąpiła (powiedzmy) kulminacja wydarzeń...mamy morderstwo, na które nie ukrywajmy czekaliśmy od początku książki i wtedy...no właśnie...akcja zaczyna zwalniać i zamiast śledzić odkrywanie prawdy z wypiekamy na twarzy, to czekałam aż to się już w końcu skończy...szczególnie, że autorka daje tak wyraźne wskazówki i tropy, że praktycznie zakończenie nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem.

Dobijała mnie głupota głównej bohaterki...ja wiem, że w takich historiach one muszą wolno kojarzyć fakty, ale ta była wyjątkowo oporna na łączenie wątków...szczególnie jeśli chodzi o sytuację z jej imieniem i zdrobnieniami, na punkcie których miała obsesję - kto czytał ten będzie wiedział o co chodzi.

I o ironio Nora była jeszcze pisarką, autorką kryminałów...to nie chce wiedzieć jak te jej historie wyglądały
Wysłano
Napisz do:

Ruth Ware serwuje taki wieczór panieński, na który nikt nie chciałby się wybrać. I to nie tylko z powodu jego zakończenia, ale już wcześniej czuć, że coś wisi w powietrzu.

Ogólnie mi się podobała ta książka, o dziwo, bo z autorka łączą mnie takie sinusoidalne stosunki

"W ciemnym, ...

Rozwiń

Zwiń