Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Piekielne niebo " to debiut, w którym czytelnik wyruszy na spotkanie z aniołami, demonami, krasnoludami, gnomami i elfami.

Opowieść o Naridzie Karoliny Ligockiej to też początek nowego cyklu fantasy. Widać w tej historii ciekawe pomysły, oczywiste i mniej oczywiste nawiązania do innych powieści, ale czuć też, że jest to pierwsza książka w dorobku autorki. Powieść łączy w sobie elementy fantastyki i zagadek.

Zanim większość bohaterów wykaże się czymkolwiek w ,,Piekielnym niebie", dostaje krótką notkę ekspozycji z charakterystyką. Podobnie wygląda budowanie światotwórstwa i systemu magicznego. Są one przedstawione w postaci krótkich opisów informacyjnych, jeszcze zanim pewne rzeczy się ukażą.

Narida jest typem bohaterki, które zazwyczaj lubię w powieściach. Silna, pyszałkowata młoda kobieta, która mówi co myśli, ale w tym przypadku coś mi nie zagrało. Ma na to wpływ nie tylko kreacja bohaterki, ale także przebieg fabuły. Rimoni i Kaima niczym szczególnym się nie wyróżniają. Wpisują się w dobrze znany kanon postaci z tego nurtu literatury. Bohaterowie są po prostu płascy i nijacy.

Autorka nie zdecydowała się na trójkąt miłosny. Za to wątek romantyczny pomiędzy dwiema postaciami jest nagły, bezpłciowy i nie ma żadnego większego wprowadzenia. Ciężko uwierzyć w emocje i zaangażowanie w tej relacji.

Cały czas liczyłam, że Niebo zostanie w jakiś ciekawy sposób opisane, wyróżni się jakąś stylistyką od Ziemi. Nie doczekałam się tego w tym przypadku niebios, ale Piekło posiada już swoje charakterystyczne elementy. Z kolei Rzym, w którym rozgrywa się akcja książki ,,Piekielne niebo" mógłby być tak naprawdę każdym innym miejscem na ziemi.

Niewątpliwie plusem tej powieści jest fakt, że szybko ją się czyta. Ma udane wstawki humorystyczne, które do mnie trafiły i dobrze poprowadzony wątek władzy. Jednak jakiekolwiek napięcie, czy zagrożenie szybko znika, ponieważ już od pierwszych stron czytelnik wie, że bohaterka ma szczęście w nieszczęściu i z każdej sytuacji wychodzi ogromną ręką. Są pewne fragmenty, w których życie Naridy i jej towarzyszy jest zagrożone, jednak dla mnie, nie było w nich stawki emocjonalnej. W powieści wiele się dzieje, a tempo akcji jest szybkie, więc wyzwania przed, jakimi stają bohaterowie nie wydają się tak trudne, ponieważ nie ma czasu na chwilę refleksji.

Najbardziej czuć, że to debiut w warstwie językowej i stylistycznej. Są charakterystyczne i częste opisy wyglądu postaci. Niektóre dialogi brzmią nienaturalnie. Powieść napisana jest w języku potocznym, który dobrze współgra z klimatem książki, który przywodzi na myśl lekkość niektórych powieści młodzieżowych.

Zapoznając się z książką ,,Piekielne niebo" czułam się, jakbym czytała powieść w klimacie sprzed dziesięciu / dwunastu lat. Mam ambiwalentny stosunek do debiutu Karoliny Ligockiej. W ,,Piekielnym niebie" znalazłam dużo elementów, które lubię w fantastyce. Autorka przelała na papier sporo interesujących pomysłów, ale kilka rzeczy wymagało lepszego dopracowania. Zakończenie pozostawia otwarte drzwi do kontynuacji, a nawet już tworzy pod nią punkty wyjścia.

,,Piekielne niebo " to debiut, w którym czytelnik wyruszy na spotkanie z aniołami, demonami, krasnoludami, gnomami i elfami.

Opowieść o Naridzie Karoliny Ligockiej to też początek nowego cyklu fantasy. Widać w tej historii ciekawe pomysły, oczywiste i mniej oczywiste nawiązania do innyc...

Rozwiń

Zwiń

Książki mają magiczną moc, którą doświadczył każdy czytelnik.

W debiutanckiej powieści Garetha Browna uczynił z książek przedmioty wysoce pożądane. Konkretne, wyjątkowe księgi, które stopniowo odkrywał, przed czytelnikami miały magiczne funkcje, które dawały ich posiadaczom olbrzymią władzę i wpływy. Jednak w nieodpowiednich rękach mogą wyrządzić wiele złego.

Jedna z najbardziej pożądanych ksiąg trafiła niespodziewanie do Cassie. Główna bohaterka wraz z przyjaciółką, dzięki niej odkryje tajemnice i naturę świata, których nawet nie podejrzewała. Niestety przez to kilkoro bezwzględnych osób zwróci na nie uwagę i będzie zagrażać jej życiu.

,,Księga drzwi' to bardzo oryginalny i przemyślany debiut. Nie są to słowa nad wyraz. Autor zaryzykował i stworzył intrygującą opowieść z motywem podróży w czasie, która wymyka się popularnym motywom i utartym schematom. Brown potrafi świetnie budować napięcie, mieszać w losach bohaterów, a przede wszystkim wzbudzać ciekawość czytelnika.

Niestety słabą stroną tej książki są kreacje postaci. Cassie z pewnością wzbudzi sympatię wielu czytelników, ponieważ bardzo łatwo się z nią utożsamić. Jest miłą i pomocną dziewczyną, którą lubi otaczać się książkami. Może do nich ucieka od rzeczywistości. Przyjaciółka Cassie na wielu płaszczyznach jest jej przeciwieństwem. Poza nimi poznajemy jeszcze: Bibliotekarza, Łowcę ksiąg, Księgarkę.... Szkoda, tylko, że bohaterowie nie mają rozwiniętych charakterów. Poznajemy ich nie przez czyny, a to co sami o sobie powiedzą. Większość postaci jest po prostu jednowymiarowa i nie ma konkretnego rozwoju. Przeważnie kreacje jego bohaterów mają jedną stereotypową cechę. Jednak tej książce częściowo mogę to wybaczyć, ponieważ ma świetną fabułę, choć początek mnie trochę nużył.

Kobieta będąca głównym złoczyńcą tej książki jest do szpiku zła. Owładnięta chęcią posiadania władzy nie cofnie się przed niczym. Przy niej reszta czarnych charakterów wypada wręcz kreskówkowo.

Brown fantastyczne zarysował dwie relacje pomiędzy bohaterami, które wprowadzają do tej powieści nostalgiczne momenty, które mogą chwycić za serce. Kto z nas nie borykał się ze stratą i przemijaniem, ale poza tymi wątkami większość emocji nie wybrzmiewa w tej powieści.

Tempo narracyjne jest różnorodne. Początek jest nieco wolniejszy, w nim autor zawarł też więcej informacji o rzeczywistości panującej w ,,Księdze drzwi". Druga część jest bardziej dynamiczna. Brown zdecydował się na narrację z kilku perspektyw w trzeciej osobie. Powieść Browna ma wyczuwalny klimat, który przechodzi kilka faz wraz z rozwojem fabuły. Na początku czytelnikowi towarzyszy fascynacja wynikająca z odkrywania nowych rzeczy, która przechodzi w mroczniejsze tony.

,,Szczęścia nie wypatruje się z założonymi rękami. Musisz je wybrać i gonić niezależnie od wszystkiego".

Elementami fantastycznymi w tym debiucie są magiczne księgi. Jest ich wiele i każda pełni inną funkcję. Ten system jest bardzo spójny i logiczny. Mało tego, przez fakt, jak naturalnie on wypada uważam, że ta książka spodoba się również osobom, które stronią od fantastyki na co dzień. Pod względem językowym i stylistycznym jest poprawnie. To udane urban fantasy z podróżami w czasie.

Po lekturze ,,Księga drzwi", Garetha Browna maluje mi się jako obiecujący autor, który oddał w ręce czytelników intrygujący i odświeżający debiut pod względem fabularnym. Zdecydowanie warto sięgnąć po tę książkę i obserwować dalszy rozwój kariery literackiej.

Książki mają magiczną moc, którą doświadczył każdy czytelnik.

W debiutanckiej powieści Garetha Browna uczynił z książek przedmioty wysoce pożądane. Konkretne, wyjątkowe księgi, które stopniowo odkrywał, przed czytelnikami miały magiczne funkcje, które dawały ich posiadaczom olbrzymią w...

Rozwiń

Zwiń

Na przestrzeni wieków napisano wiele książek z wampirycznymi bohaterami. Wiele z nich do dziś stanowi inspirację dla współczesnych artystów. Jedną z takich ponadczasowych i nieśmiertelnych historii jest ,,Carmilla" Josepha Sheridana Le Fanu. Nowelka pierwotnie była wydawana w latach 1871-1872 w magazynie ,,The Dark Blue". Później autor wydał ją w tomiku z innymi swoimi opowiadaniami. Nowe wydanie dzieła Sheridana Le Fanu jest wyjątkowe z kilku powodów. Do jej wydania przyczynili się także czytelnicy, którzy chcieli samodzielnego wydania ,,Carmilii", którego od wielu lat nie było na rynku. Z inicjatywy Edyty z @lesbioteka powstała petycja o wznowienie. Opowieść o Laurze i Carmilli trafiło do księgarni ponownie w 50 rocznice pierwszego polskiego wydania (1974 r. ) w przekładzie Pauliny Braiter, z ilustracjami Aleksandry Czudżak.

,, - Mimo wszystko życie i śmierć to stany tajemnicze i doprawdy niewiele o nich wiemy".

Z perspektywy współczesnych czytelników ,,Carmilla" Josepha Sheridana Le Fanu jest kolejną wampiryczną historią, ale społeczno-kulturowy i historyczny kontekst nadają tej publikacji większego znaczenia. W momencie premiery ,,Carmilla" była czymś nowatorskim i odważnym głównie ze względu ukazania relacji pomiędzy dwiema kobietami.

Przez wiele wieków wampiry w literaturze były ukazywane jako postacie na wskroś złe. Nieśmiertelne potwory, wiecznie spragnione ludzkiej krwi, którym brakuje człowieczeństwa. Z czasem ich oblicze zmieniało się, ale dopiero za sprawą tekstów współczesnych pisarzy wampiry w literaturze zaczęły kojarzyć się pozytywnie. Ukazując relacje pomiędzy Laurą a Carmillą Joseph Sheridan Le Fanu sięgnął po motyw wampirzycy, z którą już wiązały się negatywne skojarzenia. Związki homoseksualne w Wielkiej Brytanii i Irlandii były wówczas zakazane (Oscar Wilde ponad dwadzieścia lat po publikacji ,,Carmilii" został oskarżony o kontakty homoseksualne i skazany). Relacja między głównymi bohaterkami jest, więc od początku zakazana i zła z punktu widzenia zasad społecznych, ale sposób jej przedstawienia, nadaje jej dwuznaczności.

Tytułowa bohaterka to tajemnicza famme fatal, która łamie konsensus społeczny i moralny. Carmilla ma dwa oblicza. Jest czarującą, delikatną, zmysłową młodą kobietą, która swoim pięknem i urokiem osobistym zyskuje sympatię i aprobatę innych. Swoje drugie oblicze kobieta bardzo dobrze maskuje, choć jej opryskliwy i kpiący stosunek do świata daje się dostrzec pod przyjętą rolą. W kreacji bohaterki Sheridan Le Fanu dostrzeżemy niektóre klasyczne cechy wampira.

Laura jest ucieleśnieniem niewinności, która mimo wszystko nie ma dużego wpływu na swoje życie. Mieszkająca w zamku i złakniona kontaktu z rówieśniczką jest zafascynowana swoim gościem. Świetnym pomysłem było uczynienie jej nieświadomym na aluzje wampirzycy, ale jednocześnie ulegającą jej urokowi.

Reszta bohaterów nie jest tak rozbudowana, ale autor świetnie ukazuje ich motywacje. W tej historii pełnią rolę strażników norm moralnych i społecznych.

Relacja pomiędzy Carmillą a Laurą autor rozwija w sposób subtelny i dyskretny. Dwuznaczności samej historii nadaje narracja, która stylizowana jest na wspomnienia Laury. Ważną częścią tej opowieści i relacji pomiędzy dwiema kobietami stanowią sny, ich znaczenie oraz symbolika. Klimatu powieści nadaje miejsce akcji - stary zamek, a także miejscowe przesądy.

,,Carmilla" Josepha Sheridana Le Fanu pomimo upływu lat wciąż zachwyca warstwą symboliczną i językową. Zdecydowanie warto sięgnąć po tę powieść gotycką która ma fantastyczny klimat oraz stała się prekursorem i inspiracją dla wielu innych twórców, w tym Broma Stokera, autora ,,Draculi".

Na przestrzeni wieków napisano wiele książek z wampirycznymi bohaterami. Wiele z nich do dziś stanowi inspirację dla współczesnych artystów. Jedną z takich ponadczasowych i nieśmiertelnych historii jest ,,Carmilla" Josepha Sheridana Le Fanu. Nowelka pierwotnie była wydawana w latach 1871-1...

Rozwiń

Zwiń

,,Furyborn. Zrodzona z furii" Claire Legrand zaciekawiła mnie opisem, a sam prolog okazał się bardzo klimatycznym i obiecującym wstępem do historii losów Rielle i Eliane. Bohaterek, które dzieli tysiąc lat a łączy jedna przepowiednia.

Sam pomysł na tę książkę jest dobry, ponadto znajdziemy w niej wiele popularnych teraz motywów. Większość zwrotów akcji można się domyślić, ale autorka dobrze zdawała sobie z tego sprawę i zostawiała wskazówki oraz nawiązania do pewnych oczywistych rozwiązań fabularnych. W całej powieści tylko jeden wątek mnie zaskoczył, ale ,,Furyborn. Zrodzona z furii" czytało mi się dobrze, choć nie obyło się bez kilku słabszych elementów. Ponadto w pierwszej części trylogii ,,Empirium'' widać potencjał na dobrą i rozbudowaną historię high fantasy.

,,– Ludzie tacy jak my nie walczą o własną nadzieję – oświadczył cicho. – Tylko o wszystkich innych".

Dwie głównej bohaterki są kreowane przez Legrand na postacie szare moralnie, ale autorce nie do końca udało się uchwycić tych niuansów, tak by w ciekawy sposób ukazać ich wybory i dwoistą naturę. Eliana jest antypatyczna, arogancka, impulsywna i samo w sobie ukazanie tak głównej bohaterki jest ciekawym pomysłem, ale nie jestem do końca pewna, czy to był celowy zabieg. Rielle jest chodzącym zaprzeczeniem postaw i biorąc pod uwagę jej drogę w tej książce, ma to sens, ale jest przy tym wyjątkowo nijaka. Choć sama jej historia jest ciekawa, a już na pewno jej oś czasu bardziej zaciekawiła mnie niż Eliany. Szkoda, tylko, że próby Rielle nie były bardziej angażujące. Ponadto w ,,Furyborn. Zrodzona z furii" jednym z kluczowych bohaterów jest psychopatyczny i manipulujący anioł oraz książę, które jest uosobieniem rycerza na białym koniu. Mam nadzieję i przeczucie, że za tymi trzema postaciami kryje się coś więcej. Bohaterowie drugoplanowi są za to sympatyczni i dobrze zarysowani.

Relacje pomiędzy postacie są interesujące, ale nie można pod tym podpisać związków romantycznych. Te są pozbawione chemii i płytkie. Za to zainteresowanie wzbudzają relacje rodzinne, które niestety dość szybko zostały urwane w niektórych przypadkach. Autorka postanowiła pokazać seksualność kobiet w zdegenerowanym świecie, w którym może być to bronią, jak i słabością. Jednak same sceny pomiędzy bohaterami były dyskusyjne.

,,– Rewolucja nie jest nic warta, jeśli jej żołnierze nie będą troszczyć się o ludzi, o których ocalenie walczą – rzekł nowy głos".

Pierwszy tom serii ,,Empirium'' ma super klimat i atmosferę w poszczególnych scenach. Autorka bardzo dobrze kreśli motyw przepowiedni i wiary, który bohaterowie wykorzystują do swoich manipulacji i własnych celów. Bardzo dobrze łączy się to z intrygami. Niestety czasem tempo nie jest odpowiednio dopasowane do przedstawianych sytuacji, co negatywnie przekłada się na wydźwięk wątków. W książce występują dwie osie fabularne, które dzieli tysiąc lat i dwie narracje trzecioosobowe, które dobrze się przeplatają. W tym aspekcie ,,Furyborn. Zrodzona z furii" przywodzi na myśli ,,Królową Tearlingu". Ponadto przed każdym rozdziałem są zapiski postaci, świetnie uzupełniają całość.

Czytając ,,Furyborn. Zrodzona z furii" Claire Legrand ma się wrażenie, że to zaledwie wstępów do większej historii. Autorka ustanawia w tym tomie realia świata, system magiczny i religię w dość powierzchowny, ale wystarczający na tym etapie serii stopniu. Co najważniejsze udało jej się ciekawie zawiązać losy bohaterów i utkać tajemnice, które chce się odkryć, wyczekując kolejnego tomu.

,,Furyborn. Zrodzona z furii" Claire Legrand zaciekawiła mnie opisem, a sam prolog okazał się bardzo klimatycznym i obiecującym wstępem do historii losów Rielle i Eliane. Bohaterek, które dzieli tysiąc lat a łączy jedna przepowiednia.

Sam pomysł na tę książkę jest dobry, ponadto znajdzie...

Rozwiń

Zwiń

Rebecca Ross w swojej rekomendacji napisała, że powieść ,,Szkarłatna ćma" porywa od pierwszego zdania. Dawno nie czytałam tak trafnej i oddającej historię polecajki na okładce. Mało tego po skończeniu pierwszego tomu chce się od razu sięgnąć po kontynuację losów Rune i Gideona. Jednak, gdy emocje po lekturze opadną, pozostaje przeświadczenie, że pod wieloma względami to historia, jakich wiele, ale.... Kreacja bohaterów drugoplanowych, decyzje, które podejmują i to co wypowiedziane między wierszami sprawiają, że wtórność schodzi na dalszy plan, przy ekscytujących losach postaci.

Kristen Ciccarelli sięgnęła w ,,Szkarłatnej ćmie" po świetny i wdzięczny motyw czarownicy i łowcy czarownic. Wokół niego obudowała wątek przewrotu i dworskich intryg. Fabuła i miejsce akcji w książce została zamknięta na wyspie, ale w dialogach wspominane są inne miejsca na kontynencie. Samo zakończenie wskazuje, że światotwórstwo będzie rozbudowane raczej w kolejnym tomie. W pierwszej części nie było tak istotne dla fabuły, ponieważ powieść w głównej mierze opiera się na relacji Rune i Gideona.

,,I to mnie właśnie przerażało, że pomimo żywionych przekonań tak łatwo poddać się żądzy krwi",

To postacie, które reprezentują dwie różne grupy społeczne i mają pewne wyobrażenie o nich. Bardzo skrajne i jednostronne, ponieważ w każdym społeczeństwie są ludzie szlachetni i niegodziwi. Co bardzo dobrze pokazuje autorka. Gideon i Runo to typowi bohaterowie dla tego typu książek. Gwardzista nieraz sam sobie przeczy, ale Ciccarelli nakreśliła mu świetnie przeszłość, która idealnie tłumaczy jego motywacje i nadaje głębi postaci.

Rune pomimo tego, że jest główną bohaterką pozostaje nieodkrytą kartą. Z pozoru wiemy o niej wiele, ale czuję, że za nią kryje się jeszcze trochę sekretów. To inteligentna młoda dziewczyna, która zdecydowała się grać rolę, jaką oczekiwało od niej społeczeństwo.

Alex to niepozorna postać. Autorka z łatwością mogłaby wpisać go tylko w schemat młodszego brata, ale to przed jakimi wyborami go postawiła. Sprawia, że jego postać można różnie odbierać Dla niektórych będzie idealistą, dobrym człowiekiem szanującym ludzkie życia, dla innych głupcem.

Relacja Rune i Gideona opiera się na motywie enemies to lovers. Wzajemna niechęć i wrogość jest uzasadniona. Gra, którą prowadzili między sobą do pozyskanie informacji była intensywna i wciągająca. Fajnie wypada także relacja pomiędzy rodzeństwem i konflikt wewnętrzny jaki toczą z powodu swoich wyborów.

Do książki ciekawie został wpleciony wątek krawiectwa i projektowania. Wydaje mi się, że jedna element w ,,Szkarłatnej ćmie" może wywołać kontrowersję, ale jest to logiczne z punktu widzenia fabuły.

Ciccarelli zdecydowała się na narracje trzeciosoosobową z perspektywy Gideona i Rune. W książce przeważa język potoczny, choć pierwsze strony były bardziej obiecujące. Język był stylizowany. Autorka w swojej powieści przemyca ciekawe uwagi na temat władzy, nienawiści i tworzenie podziałów, które nie przynoszą niczego dobrego.

Zakończenie jest świetne. Pewne granice zostały w nim przekroczone bezpowrotnie. Pozostawiając bohaterów w ciekawej sytuacji i miejscach.

,,Szkarłatna ćma" to przyjemna książka o podziałach, nadużywaniu władzy, trudnych wyborach i skomplikowanych relacjach. Nie mogę doczekać się kolejnego tomu.

Rebecca Ross w swojej rekomendacji napisała, że powieść ,,Szkarłatna ćma" porywa od pierwszego zdania. Dawno nie czytałam tak trafnej i oddającej historię polecajki na okładce. Mało tego po skończeniu pierwszego tomu chce się od razu sięgnąć po kontynuację losów Rune i Gideona. Jednak, gd...

Rozwiń

Zwiń

Na początku tego roku Laini Taylor zachwyciła mnie swoją książką pt. ,,Córka dymu i kości". Historią napisaną ponad 12 lat temu, która wciąż może uchodzić za oryginalną, a zarazem opartą na dobrze znanych i popularnych obecnie motywach. Przez ostatnie miesiące zastanawiałam się, czy drugi tom będzie równie dobry. Czy także będzie oryginalny i pomysłowy?

,,Dobroć rodzi dobroć, tak jak śmierć rodzi śmierć. Nie możemy oczekiwać od świata, że będzie lepszy, jeśli sami go takim nie uczynimy".

Zacznijmy od tego, że powieść ,,Dni krwi i światła gwiazd" ma świetną kompozycję. Czytelnik wyczekuje ponownego spotkania z Karou. Wyczekuje ponownego spotkania głównych bohaterów, ale nie jest ono takie, jakie moglibyśmy przypuszczać lub oczekiwać. Autorka z dojrzałością i dużym wyczuciem podeszła do opisywanych relacji i wydarzeń. Wątek romantyczny na pierwszym planie ustąpił miejsca zgliszczom wojny w Erec. Błyskotliwym pomysłem było nie tylko ukazanie perspektywy Akivy i Karou, ale także nieoczywistych i nieznanych bohaterów uwikłanych w konflikt tylko z powodu swojego pochodzenia. W tych krótkich fragmentach ujawnia się kunszt Laini Taylor, która potrafi zaangażować czytelnika i emocjonalnie związać go z postaciami nie poświęcając na to zbyt wiele czasu.

Taylor nie ucieka od wątku wojny, nie umniejsza mu i nie romantyzuje. Pod alegorią fantastyki pokazuje skalę jego zniszczeń, nadużyć. Zachowuje jej złożoną i niszczycielską naturę.

Zakończenie pierwszego tomu dla głównych bohaterów było wstrząsające i zmieniło praktycznie wszystko. Ponownie musieli się odnaleźć wśród swoich wspomnień i zastanej rzeczywistości. Nie brakuje wyrazistych postaci drugoplanowych.

Karou mierzy się z konsekwencjami swoich decyzji. Jest swoim własnym sędzią, któremu brakuje wyrozumiałości i współczucia dla samej siebie. Wypiera się swoich uczuć. Akiva stara się doprowadzić do zmian, a nie tylko uciec w instynkty, które nim kierowały przez ostatnie lata. Pozytywnie zaskoczył mnie fakt, że pisarka nie porzuciła Zuzanny i jej chłopaka w Pradze po pierwszym tomie, a naturalnie wplotła ich do historii. ,,Dni Krwi i światła gwiazd" to także rozwój drugoplanowych postaci zarówno po stronie chimer, jak i serafinów.

Relacje pomiędzy bohaterami, a także ich motywacje zostały bardzo dobrze zarysowane. Zwłaszcza te pomiędzy rodzeństwem i dawnymi sprzymierzeńcami, których kiedyś podzieliły osobiste wyboru. Ciekawie wypada też relacja pomiędzy Karou i Akivą, choć w tej książce nie było ich za wiele razem, to ze względu na ich przeszłość, ten wątek ma duży ładunek emocjonalny. Jest pełen żalu, strachu, tęsknoty i nadziei.

Drugi tom serii ,,Córki dymu i kości" nie ma tak dynamicznej akcji, jak pierwszy, ale nie można narzekać na brak wydarzeń. Historia wciąż wciąga oraz nie pozwala na długu odłożyć książkę, na bok. Pisarka w tej części skupiła się przede wszystkim na światotwórstwie. Poznajemy lepiej Erec - świat należący do chimer i aniołów, w którym brakuje równowagi i pokoju (jest mapka w książce). Narracja jest trzecioosobowa z perspektywy Karou i Akivy, ale jak już wspominałam wcześniej, są od tego wyjątki. Tempo dostosowane jest do typu scen. Autorka świetnie buduje napięcie oraz intrygi. Z tego powodu punkty kulminacyjne świetnie wybrzmiewają.

,,Dni krwi i światła gwiazd" Laini Taylor to fenomenalna kontynuacja. Drugi tom podobał mi się nawet bardziej od pierwszego. Autorka ma wciąż zaskakujące pomysły, a samą opowieść utrzymała w fantastycznym klimacie. To książka o zmianach i długiej drodze do przebaczenia. Dajcie się porwać tej emocjonalnej historii. Nie pożałujecie!

Na początku tego roku Laini Taylor zachwyciła mnie swoją książką pt. ,,Córka dymu i kości". Historią napisaną ponad 12 lat temu, która wciąż może uchodzić za oryginalną, a zarazem opartą na dobrze znanych i popularnych obecnie motywach. Przez ostatnie miesiące zastanawiałam się, czy ...

Rozwiń

Zwiń