Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga połowa lat 60-tych XX wieku, trzy pokolenia kobiet i dramat który stał się ich udziałem. Ola, wnuczka i córka, marząca o tym by wyrwać się z kraju rządzonego przez komunistów, z kraju gdzie młodzi boją się nawet snuć marzenia o lepszym świecie a co dopiero wypowiadać je na głos, z kraju gdzie najlepszy przyjaciel może okazać donosicielem.
Karolina, matka Oli, najbardziej tajemnicza bohaterka tej powieści, zamknięta w zakładzie psychiatrycznym, odcięta od kontaktu z córką, jak się okazuje, kobieta potwornie skrzywdzona przez los, a jej historia to opowieść o okrucieństwie wojny.
Krystyna, babcia Oli, kobieta która wzięła na siebie trud wychowania wnuczki, kobieta walcząca o to by Ola miała lepszy start w dorosłość, Krystyna równie mocno dotknięta konsekwencjami wojny jak jej córka.
Autorka utkała piękny portret tych trzech postaci, opowiadając ich historię z różnych perspektyw, bo poza narracją trzecioosobową, wiele dowiadujemy się z treści listów, które Krystyna wysyła do Karoliny. Co ciekawe jak na ówczesne czasy przystało mamy również relację donosiciela piszącego pod pseudonimem TW Czyżyk i właśnie ten fakt wzbudza zainteresowanie – kim są te kobiety, że stały się obiektem zainteresowania urzędu bezpieczeństwa?
Ta książka to epicka opowieść o losach Polaków ciemiężonych ustrojem komunistycznym, o ich marzeniach i dążeniach, których realizacja była daleko poza ich zasięgiem. Autorka świetnie oddała nastroje panujące w tej epoce, wplatając w opowieść autentyczne postacie tego czasu.
Świetnie czytało się „Odlecieć jak najdalej” dając porwać się w czasy słusznie minione, ale z perspektywą, która każe nam doceniać łatwość decydowania o własnym życiu współcześnie czy łatwość podróżowania. Polecam miłośnikom opowieści obyczajowych z historią w tle i nie tylko!

Druga połowa lat 60-tych XX wieku, trzy pokolenia kobiet i dramat który stał się ich udziałem. Ola, wnuczka i córka, marząca o tym by wyrwać się z kraju rządzonego przez komunistów, z kraju gdzie młodzi boją się nawet snuć marzenia o lepszym świecie a co dopiero wypowiadać je na głos, z kraju gdzie najlepszy przyjaciel może okazać donosicielem.
Karolina, matka Oli,...

Czym są „Skradzione dni”? Mówiąc najprościej, ta książka to opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi.
Autorka stawia przed nami kilka kobiet Kirę, Marię, Erizę i Bronkę, historia każdej z nich sprowadza się właśnie do tego, że na pewnym etapie życia, każda z tych kobiet szukała swojego miejsca w świecie.
Kira poszukując prawny o swojej matce, przeniosła swoje życie do niewielkiego kampera, który umożliwiał jej swobodne przemieszczanie i dopiero w momencie kiedy dotarła do Rogożów odnalazła spokój i poczucie przynależności.
Bronka uciekając przed przemocowymi rodzicami, znalazła spokój u boku ciotki, również w Rogożach.
Eriza, po śmierci ukochanej ciotki chciała szukać szczęścia nawet poza granicami kraju, później wyrwana siłą z rodzinnej miejscowości tułała się po świecie, by ostatecznie znów wrócić do Rogożów, gdzie była najszczęśliwsza.
Maria zakochana do szaleństwa wyjeżdża z kraju za miłością swojego życia, kiedy jednak nagle traci męża, okazuje się, że spokój może odzyskać tylko w rodzinnej miejscowości.
Tyle historii, a każda kończy się w Rogożach, to miejsce było świadkiem wielu ludzkich tragedii, stało się jednak azylem i domem dla tych, których zmęczyła tułaczka po świecie.
Rogoże to parafraza domu, miejsca gdzie czujemy się bezpieczni, kochani i chciani, miejsca gdzie znajdujemy zrozumienie i akceptację, bohaterki książki „Skradzione dni” tu odnalazły spokój i szczęście.
„Skradzione dni” to pełna emocji historia o poszukiwaniu, każdy znajdzie tu coś dla siebie, bo przecież życie człowieka jest wieczną wędrówką, a ta książka doskonale to pokazuje.
Polecam ogromnie!

Czym są „Skradzione dni”? Mówiąc najprościej, ta książka to opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi.
Autorka stawia przed nami kilka kobiet Kirę, Marię, Erizę i Bronkę, historia każdej z nich sprowadza się właśnie do tego, że na pewnym etapie życia, każda z tych kobiet szukała swojego miejsca w świecie.
Kira poszukując prawny o swojej matce, przeniosła swoje...

Dawno nie czytałam tak wzruszającej historii. „Apaszka w kwiaty jabłoni” to opowieść o dwóch siostrach Teresie i Kasi, które wychowywały się bez ojca i przez lata były przekonane, że mężczyzna umarł, kiedy były malutkie. Ich matka, Beata nagle postanawia przenieść się do Karpacza, zabraniając jednocześnie córkom odwiedzin, bez wcześniejszej jej zgody.
Zachowanie matki i pudełko z listami odnalezione w dawnym mieszkaniu dziadków sprawiają, że siostry postanawiają dowiedzieć się prawdy o swoim ojcu.
Poznajemy zatem krok po kroku historię Aureliusza, człowieka, który nad życie kochał żonę i córki. Jednak poczucie obowiązku i obietnica złożona umierającej matce sprawiły, że życie Aureliusza stało się pasmem nieszczęść.
Historia życia Aureliusza i Beaty to niezwykle poruszająca opowieść o losie dwojga ludzi, których los potraktował nadzwyczaj brutalnie. To co spotkało tych dwoje to definicja nieszczęścia.
Autorka poruszyła bardzo ważną tematykę, którą często pomijana jest w literaturze, chodzi o bezdomność. To dramatyczne doświadczenie, które sprawia, że człowiek traci wiarę w siebie, nie traci jednak wiary w innych ludzi. Właśnie postawy, tych, którzy pomagają osobom z marginesu społecznego sprawia, że po raz kolejny przekonujemy się o tym, że człowiek potrafi być szlachetny i empatyczny.
„Apaszka w kwiaty jabłoni” to opowieść o szacunku i miłości do drugiego człowieka. Ta książka to wyciskacz łez w najlepszym wydaniu. Polecam czytać z chusteczkami pod ręką!!!

Dawno nie czytałam tak wzruszającej historii. „Apaszka w kwiaty jabłoni” to opowieść o dwóch siostrach Teresie i Kasi, które wychowywały się bez ojca i przez lata były przekonane, że mężczyzna umarł, kiedy były malutkie. Ich matka, Beata nagle postanawia przenieść się do Karpacza, zabraniając jednocześnie córkom odwiedzin, bez wcześniejszej jej zgody.
Zachowanie matki i...

Ależ to było niepokojąco dobre, dosłownie uczta dla wielbicieli mrocznych opowieści o post apokaliptycznym świecie, który ma niewiele wspólnego ze światem, który znamy.
Mamy trzy z pozoru odrębne historie.
Hannah studentka, córka wziętego profesora wirusologa, zostaje uwięziona wraz z grupką studentów w autokarze.
Meg budzi się w wagoniku kolejki linowej, z gupą nieznajomych i trupem, który wygląda dziwnie znajomo.
Carter pracuje w azylu, w którym jest z pozoru bezpiecznie.
Co łączy tę trójkę, otóż wszyscy jak ognia boją się zarażenia śmiertelnym wirusem, każde z nich narażone jest na atak gwizdaczy, czyli chorych zakażonych najgorszym wariantem choroby. Wszyscy muszą walczyć o przetrwanie bo jakiekolwiek zdrowe relacje międzyludzkie już dawno poszły w zapomnienie. Jednak z czasem okazuje się, że każdą z tych trzech historii coś łączy. Akcja toczy się w zawrotnym tempie i nie ma czasu na nudę. Każda kolejna strona zaskakuje bardziej. Debit czyta się z wypiekami na twarzy i ciarkami na ciele jednocześnie.
Autorka w niezwykle zręczny sposób pokazała jak zachowują się ludzie, którymi przestają kierować emocje a zaczyna rządzić instynkt przetrwania. Niepokojące jest jak szybko wyzbywamy się tego co czyni nas homo sapiens by na nowo stać się drapieżnikami polującymi na ofiary.
Ten dystopijny świat wydaje się wcale nie być tak odległym i nieprawdopodobnym, bo wystarczy jeden mutujący wirus i to wszystko może się wydarzyć.
Polecam!!!

Ależ to było niepokojąco dobre, dosłownie uczta dla wielbicieli mrocznych opowieści o post apokaliptycznym świecie, który ma niewiele wspólnego ze światem, który znamy.
Mamy trzy z pozoru odrębne historie.
Hannah studentka, córka wziętego profesora wirusologa, zostaje uwięziona wraz z grupką studentów w autokarze.
Meg budzi się w wagoniku kolejki linowej, z gupą...

Cóż to był za porywający thriller psychologiczny. Niesamowita historia, tak pokręcona, że do końca trzymała w napięciu.
Emma choruje na raka, czeka na informację w jakim stadium choroby się znajduje, u jej boku dzielnie towarzyszący, kochający mąż Leo. Mężczyzna pracuje w jednej z brytyjskich gazet zajmuje się pisaniem nekrologów znanych osób, w związku z tym, że Emma kilka lat temu prowadziła w telewizji program przyrodniczy i też należy do rozpoznawalnych obywatelek, Leo postanawia już teraz zebrać materiał, który miałby się ukazać w gazecie na wypadek śmierci Emmy. W trakcie zbierania informacji o żonie natrafia na dziwne dokumenty, listy, które żona przez lata chowała w domu pod kluczem. Leo zaczyna dociekać czym zajmowała się jego żona, zanim go poznała, kto jest w kręgu jej znajomych i co wiedzą o jej przeszłości.
Leo kluczy, błądzi, trafia na nie do końca prawdziwe informacje, które sprawiają, że mąż zaczyna wątpić, że kiedykolwiek znal swoją żonę. W końcu trafia na właściwe informacje i po nitce do kłębka odkrywa prawdę o Emmie.
Czy to co Emma ukrywała przez lata Leo będzie potrafił zaakceptować? Co sprawiło, że Emma przez całe ich wspólne życie nie potrafiła wyjawić mężowi prawdy, dlaczego osobie, która ją kochała nie potrafiła zaufać na tyle by wyjawić swój największy sekret?
„Miłość mojego życia” to dramatyczna historia kobiet, które musiały podjąć najtrudniejsze decyzję w życiu, kobiet, które kłamały i były okłamywane, które zmagały się większość życia z ogromnym balastem psychicznym. Ich decyzje zmieniły wszystko, a prawda, która wyszła na jaw wywraca do góry nogami życie wielu osób.
To niesamowita książka, emocjonująca, wzruszająca i zaskakująca. Jeden z lepszych thrillerów psychologicznych jakie czytałam. Polecam!!

Cóż to był za porywający thriller psychologiczny. Niesamowita historia, tak pokręcona, że do końca trzymała w napięciu.
Emma choruje na raka, czeka na informację w jakim stadium choroby się znajduje, u jej boku dzielnie towarzyszący, kochający mąż Leo. Mężczyzna pracuje w jednej z brytyjskich gazet zajmuje się pisaniem nekrologów znanych osób, w związku z tym, że Emma...

Mówienie o śmierci, stracie i żałobie w żadnym przypadku nie jest łatwe. Podejmowanie tego tematu w literaturze, też nie jest prostą sprawą bo każdy kogo dotyka strata przeżywa ją na swój sposób i nie ma jednego oczywistego sposobu jej przechodzenia.
Tego niełatwego tematu podjęła się Natalia Nowak-Lewandowska w książce „Szum wspomnień” opowiadając historię Weroniki, której śmiertelna choroba odbiera ukochanego narzeczonego, pozbawiając tym samym marzeń o rodzinie, wspólnej przyszłości i życiu długo i szczęśliwie. Dziewczyna całkowicie zatraca się w żalu i smutku po stracie nie widząc dla siebie absolutnie żadnych perspektyw. Weronika robi wyrzuty samej sobie uważając, że żałobę przeżywa niewystarczająco, zastanawiając się przy tym czy aby nie kochała za mało, bo powinna cierpieć jeszcze bardziej. Czy takie samobiczowanie to właściwy sposób przeżywania straty? A może to droga do pogrążania się w depresji?
W końcu postanawia wyjechać do ukochanego Kołobrzegu, gdzie kojący szum morskich fal podziała na jej złamane serce jak najlepszy balsam. Na miejscu okazuje się jednak, że ten wyczekany wyjazd będzie daleki od udanego. Czy jednak i w tym wypadku stara zasada, że nic nie dzieje się bez przyczyny, będzie miała zastosowanie. Kołobrzeg i to co tu się wydarzyło, stanie się początkiem nowego życia dla Weroniki, życia po stracie, ze świadomością, że kiedyś był ktoś kto ją kochał, dla kogo była całym światem. Czy jednak to oznacza, że już nic pięknego Weroniki nie spotka? Może wystarczy zamknąć jeden rozdział, by rozpocząć kolejny?
Życie jest zbyt krótkie by nie spełniać swoich marzeń, by nie poświęcać się pasji, i wreszcie by nie kochać.
Polecam „Szum wspomnień” by przypomnieć sobie, jak warto żyć.

Mówienie o śmierci, stracie i żałobie w żadnym przypadku nie jest łatwe. Podejmowanie tego tematu w literaturze, też nie jest prostą sprawą bo każdy kogo dotyka strata przeżywa ją na swój sposób i nie ma jednego oczywistego sposobu jej przechodzenia.
Tego niełatwego tematu podjęła się Natalia Nowak-Lewandowska w książce „Szum wspomnień” opowiadając historię Weroniki,...

Wiadomo, że ktoś nie żyje, ale nie wiadomo kto. Ktoś jest mordercom, ale podejrzanych jest wielu. Tak zaczyna się niezwykle wciągająca historia wydarzeń w niewielkiej australijskiej mieścinie.
Autorka opowiada historię kilku kobiet, które wspólnie wysyłają swoje pociechy do przedszkola. Okazuje się, że łączy ich dużo więcej niż tylko dzieci w podobnym wieku, każda z nich skrywa jakąś tajemnicę, żadna nie wyjawia do końca prawdy o sobie, każda z nich udaje kogoś. Poznajemy ich historie i stajemy się uczestnikiem relacji, które się między nimi rodzą. Mamy tu niełatwe relacje między dziećmi, które rzutują bezpośrednio na rodziców i stosunki między nimi i stają się zarzewiem poważnego konfliktu. Szukanie prawdy i sprawiedliwości doprowadza główne bohaterki do zaskakujących informacji.
Z każdym kolejnym rozdziałem poszczególne elementy układanki zaczynają trafiać na swoje miejsce, wydaje się, że jesteśmy blisko rozwiązania zagadki, ale to byłoby zbyt proste i przecieramy oczy ze zdziwienia, bo prawda okazuje się szokująca.
„Wielkie kłamstewka” poza tym, że to świetny thriller, to również bardzo dobra powieść psychologiczna, opowiadająca wiele o kobiecej psychice, problemach wywoływanych niejednokrotnie toksycznymi relacjami, za którymi stoją niestety mężczyźni. To również opowieść o przemocy, agresji i najgorszych ludzkich dewiacjach.
Świetna książka, polecam dać się porwać.

Wiadomo, że ktoś nie żyje, ale nie wiadomo kto. Ktoś jest mordercom, ale podejrzanych jest wielu. Tak zaczyna się niezwykle wciągająca historia wydarzeń w niewielkiej australijskiej mieścinie.
Autorka opowiada historię kilku kobiet, które wspólnie wysyłają swoje pociechy do przedszkola. Okazuje się, że łączy ich dużo więcej niż tylko dzieci w podobnym wieku, każda z nich...

Co tu się dzieje..... Tą książkę czyta się co najmniej tak dobrze, jak ogląda się Jacka Reachera albo przygody Jasona Borna.
"Ostatni azyl" to powieśc sensacyjna w najlepszym wydaniu, mamy tu akcje rozciągniętą na kilka krajów i kontynentów, zaangażowane największe agencje wywiadowcze w Europie, przebiegłych agentów, ale i świetnie zakamuflowanych kolaborantów.
Wszyscy poszukują skarbu, w którym dla każdego co innego jest interesujące, jednak by móc dotrzeć do niego po drodze zginie wiele osób, a wielu zostanie narażonych na ryzyko utraty zdrowia lub życia.
Marcin Faliński stworzył na potrzeby powieści niezwykle barwnych bohaterów i utkał fabułę tak sprytnie, że czytelnik do końca nie wie, kto jest w tej układance tym złym. Akcja toczy się bardzo szybko, a fakty, które wychodzą zaskakują z każdym kolejnym rozdziałem.
Co ciekawe w tej iście szpiegowskiej opowieści bardzo ważne role odgrywają kobiety, co sprawia, że książka choć wydawać by się mogło, że skierowana jest raczej do męskiego odbiorcy, z pewnością przypadnie go gustu żeńskim czytelniczkom, bo bohaterki "Ostatniego azylu" to prawdziwe fighterki i kobiety o niezłomnych charakterach. Pytanie tylko czy zawsze warto ufać kobietom :)?
Świetna książka, tu nie można się nudzić, bo płynie się przez nią a myślę, że można wykorzystać ją na scenariusz na prawdę dobrego filmu sensacyjnego.
Polecam !!

Co tu się dzieje..... Tą książkę czyta się co najmniej tak dobrze, jak ogląda się Jacka Reachera albo przygody Jasona Borna.
"Ostatni azyl" to powieśc sensacyjna w najlepszym wydaniu, mamy tu akcje rozciągniętą na kilka krajów i kontynentów, zaangażowane największe agencje wywiadowcze w Europie, przebiegłych agentów, ale i świetnie zakamuflowanych kolaborantów.
Wszyscy...

Od czego zacząć, gdy świat wali ci się na głowę? Z pewnością Lidka, główna bohaterka „Z okruchów nadziei” zrobiła najlepszą rzecz, wyjechała, odcięła się w dużum stopniu od dotychczasowego życia by nabrać dystansu, może spojrzeć z boku na to co wydarzyło się w jej życiu. Lidka nie wiedziała jednak, że ta decyzja będzie dosłownie początkiem jej nowego życia. To co zafundowała nam autorka to nieustanny rollecoaster, nieustające zwroty akcji i zaskakujące informacje, które wywracaj życie głównej bohaterki do góry nogami.
W Lidce wiele kobiet odnajdzie siebie i własne perypetie życiowe, dorastanie w patologicznej rodzinie z problemami alkoholowymi, brak perspektyw na rozwój, w końcu miłość, która okazała się jedną wielką ułudą, złamane serce i życie w pojedynkę. Jednakowoż historia tej bohaterki potwierdza zasadę, którą sama wyznaję, że w życiu nic nie dzieje się bez przyczyny, nawet jeżeli wydaje się nam, że już gorzej być nie może. Los zawsze stawia na naszej drodze ludzi mądrych, życzliwych i niosących pomoc i to oni wyciągną nas nawet z najciemniejszego dołu.
Powieść Ani Siedleckiej niesie nadzieję, podnosi na duchu, wywołuje mimowolny uśmiech czytelnika, bo potwierdza, że po każdej burzy wychodzi słońce i każdy ma szansę na szczęście.
Pięknie się to czytało, czekam na kolejne powieści autorki, bo ma niezwykle lekkie pióro i przyciąga czytelnika. Polecam!!

Od czego zacząć, gdy świat wali ci się na głowę? Z pewnością Lidka, główna bohaterka „Z okruchów nadziei” zrobiła najlepszą rzecz, wyjechała, odcięła się w dużum stopniu od dotychczasowego życia by nabrać dystansu, może spojrzeć z boku na to co wydarzyło się w jej życiu. Lidka nie wiedziała jednak, że ta decyzja będzie dosłownie początkiem jej nowego życia. To co...

Alicja, młoda kobieta, której pasją jest tworzenie pięknych strojów, postanawia złapać nieco oddechu i dystansu. Wybiera się zatem na wieś z której pochodzi do kochających rodziców, gdzie będzie szukać inspiracji do tworzenia nowej kolekcji.
W trakcie pobytu znajduje na strychu rodzinnego domu pudło z pamiętnikami, okazuje się, że należały do jej prababki Eleonory o której ani Alicja, ani jej matka niewiele wiedzą.
Alicję całkowicie pochłania lektura spisanych przez babcię przeżyć i wspomnień, to niełatwa historia relacji Eleonory z jej matką, ale również opowieść o przyjaźni i miłości. Dziewczyna postanawia odnaleźć Eleonorę, ale droga do prababci prowadzi przez pojednanie. Zwaśnione siostry muszą odnaleźć w sobie na tyle pokory by przełamać wzajemnie skrywaną urazę w imię wyższego celu.
Co wydarzyło się w życiu Eleonory i jej rodziny, że drogi jej poszczególnych członków się rozeszły na lata? Czy uda się odnaleźć prababcię, o której nikt nie słyszał od wielu lat? Czy możliwe jest pojednanie po latach? Czy warto przebaczać i dawać drugą szansę?
Autorka, Paulina Wiśniewska stworzyła bardzo poruszającą historię o dorastaniu w cieniu wojny, o przyjaźni tak silnej, że gotowa jest na największe poświęcenia, o trudnych relacjach matka-córka, o trudnych rozstaniach i wzruszających powrotach.
„Miłość szyta na miarę” to cudowna saga rodzinna, przez którą czytelnik dosłownie płynie. Pokochacie bohaterki tej powieści, bo każda odnajdzie w nich cząstkę siebie.

Alicja, młoda kobieta, której pasją jest tworzenie pięknych strojów, postanawia złapać nieco oddechu i dystansu. Wybiera się zatem na wieś z której pochodzi do kochających rodziców, gdzie będzie szukać inspiracji do tworzenia nowej kolekcji.
W trakcie pobytu znajduje na strychu rodzinnego domu pudło z pamiętnikami, okazuje się, że należały do jej prababki Eleonory o której...

Dane i Audra dobrali się jak w korcu maku. Kochali się miłością czystą i bezwarunkową, życie szybko jednak obdarło ich związek ze złudzeń. Dramat, który dotknął tą dwójkę stał się początkiem końca ich małżeństwa. Do głębi zraniona Audra szybko znika z życia Dane i układa swój świat na nowo. Po siedmiu latach poświęceń i wyrzeczeń w końcu odnajduje cel w życiu, jednak przeszłość nie pozwala o sobie zapomnieć i uderza prosto w splot.
Audra jednak nie jest już tą samą młodą kobietą, życie nauczyło ją, że by coś osiągnąć trzeba walczyć. Kobieta podejmuje decyzję by spotkać się z byłym mężem. To spotkanie okazuje się początkiem wielkich zmian w życiu obojga. Tylko czy oboje są gotowi na to by wywrócić własne życie do góry nogami?
Mia Sheridan tworzy bardzo emocjonalne historie, „Dane’s Storm” porusza niezwykle delikatne tematy, mamy tu problem braku akceptacji, poniżanie ze względu na pochodzenie społeczne, śmierć najbliższych osób, rozwód i zemstę. Relacja dwójki bohaterów przedstawiona na dwóch różnych etapach życia pokazuje jak uczucia zmieniają się z wiekiem, jak miłość potrafi dojrzewać dzięki doświadczeniom życiowym, nie tylko tym przyjemnym ale też tym trudnym. Spotkanie Dane i Audry po latach to swoiste katharsis, które muszą przejść by móc przezwyciężyć traumę, wzajemnie sobie wybaczyć, ale też wybaczyć samym sobie. Cudownie się to czyta, bo każda kolejna strona sprawia, że bohaterowie stają się coraz bliżsi czytelnikowi.
Kolejna piękna opowieść autorki, która na długo zapadnie w pamięć.

Dane i Audra dobrali się jak w korcu maku. Kochali się miłością czystą i bezwarunkową, życie szybko jednak obdarło ich związek ze złudzeń. Dramat, który dotknął tą dwójkę stał się początkiem końca ich małżeństwa. Do głębi zraniona Audra szybko znika z życia Dane i układa swój świat na nowo. Po siedmiu latach poświęceń i wyrzeczeń w końcu odnajduje cel w życiu, jednak...