Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wydana przez Szczeliny książka, to tzw. must read.

Autor zbiera w jednym miejscu nieco rozproszoną wiedzę o tym, jak działają media społecznościowe i co robią z nami indywidualnie oraz wspólnotowo. Choć to ostatnie słowo jest nie do końca adekwatne, bo wbrew górnolotnym deklaracjom, korporacje stojące za socialami o wiele bardziej są nastawione na to, by przykuwać i monetyzować naszą uwagę, niż łączyć nas ze sobą.

Dowiecie się z tej książki, w jaki sposób media społecznościowe zwiększają polaryzację społeczną, radykalizują przekaz, promując treści kontrowersyjne, skrajne i budzące emocje. Dowiecie się, jak łatwo wpaść w króliczą norę teorii spiskowych. A także jak media społecznościowe zwiększają erupcje przemocy, co jest dobrze udokumentowane w przypadku chociażby Mjanmy.

Zyskacie też wiedzę o ludziach z wewnątrz tych korporacji, którzy wielokrotnie próbowali zgłaszać wątpliwości i alarmować, do czego prowadzi używanie algorytmu sociali. Za każdym razem zostali zignorowani, bo podjęcie kroków naprawczych (a najlepszym byłoby wyłącznie algorytmu) obniżyłoby zyski. Nie można mówić, że szefowie mediów społecznościowych nie wiedzą, co się dzieje i do czego prowadzi ich działalność. Doskonale zdają sobie z tego sprawę, ale mają to w nosie.

A to wszystko pisane było jeszcze przed ostatnią eksplozją AI. W trybach chaosu to książka mocno fascynująca, zbierająca w świetnie napisaną opowieść to, co wiemy, ale tak naprawdę też ignorujemy, uznając, że sociale to narzędzie, jak każde inne i tylko od nas zależy, w jaki sposób będziemy z niego korzystać. Tyle, że to nieprawda, co Fisher doskonale udowadnia. To przerażająca sprawa, bo sociale, które dla masy ludzi stały się jedynym źródłem informacji, weszły w niemal każdą sferę naszego życia.

Warto przeczytać, co z nami robią i jaki świat budują, wspólnie z nami, codziennie karmiącymi algorytm treściami.

Wydana przez Szczeliny książka, to tzw. must read.

Autor zbiera w jednym miejscu nieco rozproszoną wiedzę o tym, jak działają media społecznościowe i co robią z nami indywidualnie oraz wspólnotowo. Choć to ostatnie słowo jest nie do końca adekwatne, bo wbrew górnolotnym deklaracjom, korporacje stojące za socialami o wiele bardziej są nastawione na to, by przykuwać i...

Tę znakomitą książkę czytałem będąc nad Bugiem. Słuchając, zwłaszcza na nocnych spacerach z psem, prawdziwego koncertu ptaków, żab i nie tylko, wyobrażałem sobie, że wszystko to znika i nastaje cisza. To wcale nie jest, niestety, niemożliwe.

Bo książka ta to opowieść o tym, jak wiele złych rzeczy nasz kraj - korporacje do spółki z niedziałającym lub niezainteresowanym lub mającym złe priorytety państwem - robi wodzie. Arcyciekawej i niezwykłej substancji, od której zależy nasze życie. To porządne wytłumaczenie tego, czemu mamy coraz więcej susz, czemu obniżają się poziomy rzek i czemu są one zanieczyszczone, czemu znikają kolejne gatunki zwierząt, choć mało kto zdaje się zwracać na to uwagę.

Są jednak tacy i sprawiedliwość zostaje im oddana. To także więc historia aktywistek i aktywistów, którzy na mniejszą lub większą skalę działają, by z polską wodą było lepiej. To swoisty list miłosny do nich, ale też po prostu do samej wody i tego, co nam daje.

Przy wszystkich strasznych rzeczach, o których pisze autor, książka ma w sobie też nadzieję. Bo tak naprawdę poprawa sytuacji nie jest aż taka skomplikowana. Trzeba po prostu przestać traktować wodę jak zasób, który ma przynosić zyski. Zmienić myślenie o niej, za to częściej wzorować się na bobrach. Często wystarczy... nic nie robić i zostawić wodę w spokoju. W niektórych miejscach już się to dzieje, ale zmiana musi być systemowa.

Bardzo polecam przeczytać tę fascynującą i świetnie napisaną książkę. Nie raz można się czymś zaskoczyć. I przestać traktować wodę w kranie jak oczywistość.

Tę znakomitą książkę czytałem będąc nad Bugiem. Słuchając, zwłaszcza na nocnych spacerach z psem, prawdziwego koncertu ptaków, żab i nie tylko, wyobrażałem sobie, że wszystko to znika i nastaje cisza. To wcale nie jest, niestety, niemożliwe.

Bo książka ta to opowieść o tym, jak wiele złych rzeczy nasz kraj - korporacje do spółki z niedziałającym lub niezainteresowanym lub...

Świetna, na wielu poziomach, książka. I bardzo aktualna.

Zanim sięgnąłem po całość, miałem możliwość przeczytania kilku fragmentów. Ten, w którym Ola opisuje swoje emocje związane z ogłoszeniem pseudowyroku przywołał wspomnienia tamtego czwartkowego wieczoru. Już wtedy wiedziałem, że będzie to poruszająca lektura.

I rzeczywiście taka jest. To zapis stopniowego, długotrwałego procesu polegającego na budowaniu relacji z gniewem, uczuciem ocenianym często negatywnie, a które może jednak mieć też moc sprawczą. Ola przybliża aspekty wpływające na to, że kobiety, chociaż mają tyle powodów do złości, nie zawsze są w stanie ją zaopiekować i wyrazić. Są tu więc też odwołania do historii i kultury, jak również pomysły i rady, co robić, by różne rzeczy zmienić.

Całość czyta się świetnie, bo i jest znakomicie napisana, dobrze łączy szerszą analizę z osobistymi historiami. I, jak wspomniałem, jest to wszystko bardzo aktualne. W ostatnich latach trochę rzeczy się zmieniło, inne niestety zupełnie nie. Książka Oli daje jednak nadzieję, że ziarna kobiecego gniewu zostały zasiane. A z nich w końcu - oby jak najszybciej - wyrośnie lepszy, równiejszy świat.

Na moim Substacku można również przeczytać mój wywiad z autorką: https://jedrzejdudkiewicz.substack.com/p/ziarna-gniewu

Świetna, na wielu poziomach, książka. I bardzo aktualna.

Zanim sięgnąłem po całość, miałem możliwość przeczytania kilku fragmentów. Ten, w którym Ola opisuje swoje emocje związane z ogłoszeniem pseudowyroku przywołał wspomnienia tamtego czwartkowego wieczoru. Już wtedy wiedziałem, że będzie to poruszająca lektura.

I rzeczywiście taka jest. To zapis stopniowego,...