Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cisza, będąca torturą...

Eva i Simon to starsze małżeństwo z trójką dorosłych już córek. Rodzinne tajemnice, niepisany pakt, by nie mówić o swojej przeszłości kładzie się cieniem na życiu całej rodziny. Simon zamyka się w sobie, przestając się w ogóle odzywać, a Eva nie może znieść tej ciszy…

„Dni w historii ciszy” to dramat rodzinny o tym jaki skutek mogą mieć nieprzepracowane traumy z przeszłości. O życiu razem, ale jakby osobno. O murze tajemnic, który dzieli coraz bardziej…

Merethe Lindstrøm rozpoczyna swoją historię mocnym wstępem. Oto młoda Eva jest sama z córkami, a do jej domu przychodzi tajemniczy intruz. Nie wiadomo czego chce, nie wiadomo, w którym dokładnie momencie znika… Między innymi to zdarzenie kładzie się cieniem na życiu rodziny...

Fabularnie powieść ta nie jest niczym szczególnym. Ot starsze małżeństwo ze skrywanymi wydarzeniami z przeszłości coraz bardziej oddala się od siebie. Historia przedstawiona jest z punktu widzenia Evy, której zamilknięcie męża okropnie ciąży. W formie strumienia świadomości. Narratorka przeskakuje między zdarzeniami i czasami, co utrudnia odnalezienie chronologii w zdarzeniach opisywanych w powieści i, moim zdaniem, wprowadza niepotrzebny chaos. Moim silnym zainteresowaniem cieszyły się jedynie fragmenty opisów przeszłości Simona - trudy czasu wojennego, ciągłe ukrywanie się, strach przed dostaniem się do obozu koncentracyjnego… Pozostała część powieści nieszczególnie mnie wciągnęła.

Natomiast na uwagę zasługuje wykorzystany przez autorkę motyw ciszy. Ciszy, która dla Evy staje się torturą. Ciszy, która dla Simona wydaje się być ucieczką. Ciszy nigdy nie omówionych trudnych doświadczeń z przeszłości zarówno Simona jak i Evy. Ciszy, która ścieląc się między małżonkami, wręcz krzyczy...

Tajemniczy tytuł, hipnotyczna okładka i intrygujący opis są obiecujące, jednak, w moim odczuciu, potencjał tej historii nie został w pełni wykorzystany. Poprzez formę w jakiej została przedstawiona, czyli strumienia świadomości Evy, niestety traci na atrakcyjności. I nawet dość ciekawie ograny motyw ciszy, motyw, z którym wcześniej nie spotkałam się w literaturze, nie ratuje moich zawiedzionych oczekiwań…

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu ArtRage.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Cisza, będąca torturą...

Eva i Simon to starsze małżeństwo z trójką dorosłych już córek. Rodzinne tajemnice, niepisany pakt, by nie mówić o swojej przeszłości kładzie się cieniem na życiu całej rodziny. Simon zamyka się w sobie, przestając się w ogóle odzywać, a Eva nie może znieść tej ci...

Rozwiń

Zwiń

W dążeniu do oddzielenia…

„(…) wolno nam oddzielić się od naszych rodziców, ich przekazu i atrybucji, ich zasad i praw. Musimy wręcz to zrobić, by jako wolni, samookreślający się ludzie kształtować nasze życie.”

Czy często zmieniasz swoje plany ze względu na rodziców? Czy kontakt z rodzicami Cię męczy? Czy boisz się zranić swoich rodziców stawiając granice? Czy podejmując decyzje instynktownie zastanawiasz się czego oczekiwaliby od Ciebie rodzice?

We wprowadzeniu do książki „Co powie mama” Sandry Konrad – doświadczonej psychoterapeutki - takich pytań można znaleźć jeszcze więcej. Oddzielenie się dzieci od rodziców jest procesem ciągłym, który trwa przez dłuższy czas, jednak z różnych przyczyn czasami nie przebiega optymalnie. Dorosłe dzieci w dalszym ciągu (z różnych przyczyn) nieoddzielone od rodziców mają poważny problem. Problem ten również dotyka ich rodziców. Uwikłani niejako w trójkącie matka-ojciec-dorosłe dziecko (lub na płaszczyźnie jeden z rodziców-dorosłe dziecko) tkwią w relacji, która koniec końców staje się ich psychicznym obciążeniem, nawet jeśli żadna ze stron nie zdaje sobie sprawy z tego uwikłania. Pytania, które na wstępie zadaje autorka mają zatem na celu określenie czy w naszym życiu istnieje problem nieoddzielenia się od rodziców.

Autorka ukazuje czym jest zdrowe oddzielenie się dzieci od rodziców i jak ono przebiega. Uzmysławia co jako dzieci jesteśmy winni rodzicom i na odwrót – co winni są nam nasi rodzice. Pokazuje pierwsze kroki w drodze do oddzielenia dorosłego dziecka od jego rodziców. A przede wszystkim wpływa na zmianę myślenia. Bowiem podstawą wszelkiej zmiany na podłożu psychologicznym jest zmiana postrzegania istoty rzeczy. Bez zmiany myślenia i wewnętrznej chęci zmiany sytuacji nie da się nic zdziałać…

„Co powie mama” jest taką właśnie książką. Zmieniającą myślenie. Otwierającą oczy na szereg, niedostrzegalnych do tej pory, kwestii. Zmuszającą do refleksji nad tym w jakim punkcie znajduje się nasze życie i do czego chcemy w nim dążyć. Pozwala spojrzeć na siebie z perspektywy, skonfrontować się ze swoim dzieciństwem. Ale również, jeżeli jesteśmy rodzicami, pozwoli innym wzrokiem spojrzeć na naszą relację z własnymi dziećmi i zaakceptować to, że kiedyś to one będą musiały przejść tą samą drogę i oddzielić się od nas.

Autorka przekazuje treści w prosty i łagodny sposób ilustrując wszystko licznymi przykładami ze swojej praktyki terapeutycznej. Przykłady te zwiększają wielowymiarowość przekazywanych treści, jednocześnie sprawiając, że ich przyjęcie i zrozumienie staje się łatwiejsze, pomimo że książka sama w sobie treściowo do łatwych nie należy. W zależności od jednostki i stopnia w jaki dotyka nas opisany przez Sandrę Konrad problem lektura „Co powie mama” może stanowić ciężką psychiczną przeprawę. Przeprawę mocno emocjonalną. Bowiem w przytaczanych przykładach możemy odnaleźć… własną sytuację. Sytuację, w której utknęliśmy, a z której nie wiemy w jaki sposób się wydostać...

Tematyka psychologiczna od dawna mnie interesuje, a książka „Co powie mama” bardzo ze mną rezonuje. I być może z tego względu, jak dla mnie, jest to najlepszy poradnik psychologiczny jaki do tej pory czytałam.

„Co powie mama” to nie tylko książka dla nieoddzielonych dorosłych dzieci; osób, które w dalszym ciągu, pomimo kilkudziesięciu lat na karku, są uzależnieni od rodziców. To też książka dla rodziców. Rodziców małych, jak i dorosłych dzieci, dzięki której mogą oni uświadomić sobie jak ważne jest zdrowe oddzielenie. To, fragmentarycznie, też książka dla dziadków, bowiem i relacja na linii dziadkowie-dzieci-wnuki została tu poruszona.

Jeśli uważasz, że Twoja relacja z rodzicami nie jest w 100% zdrowa i normalna przeczytaj „Co powie mama”. Być może właśnie borykasz się z problemem nieoddzielenia.

Bardzo polecam!

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu ZNAK.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

W dążeniu do oddzielenia…

„(…) wolno nam oddzielić się od naszych rodziców, ich przekazu i atrybucji, ich zasad i praw. Musimy wręcz to zrobić, by jako wolni, samookreślający się ludzie kształtować nasze życie.”

Czy często zmieniasz swoje plany ze względu na rodziców? Czy kontakt z rodzi...

Rozwiń

Zwiń

Miłość dzięki… kotu

Nalewka – kotka Cezarego lubi jedynie jednego weterynarza. Maję Maj. Pechowo jest to koleżanka Czarka. Bardzo przez niego nielubiana... Z braku innych możliwości mężczyzna jednak korzysta z jej usług, a widząc, że nie jest z nikim związana proponuje Mai układ – udawany związek, by zarówno koleżanki Mai, jak i znajomi i rodzina Czarka dali im w tej kwestii spokój. Czy ten niby-związek wypali?

„Dumka na dwa koty” to jedna z tych powieści, w której z góry wiadomo jak potoczy się główna oś fabularna. On i ona. Jedno nie lubi drugiego. Jednak za cenę spokoju od ciągłych nagabywań i troski znajomych są w stanie przymknąć oko na wzajemną antypatię i wejść w udawany związek. Tylko wiadomo jak takie związki w literaturze się kończą… Niemniej, pomimo oklepanego motywu enemies-to-lovers powieść czyta się z przyjemnością. Wyraziści bohaterowie, dynamiczne relacje między nimi, słowne przepychanki głównego duetu, które wywołują uśmiech na ustach. No i koty. Koty, które odgrywają tu niemałą rolę. Koty, które uwielbiam nad życie. To właśnie koty skusiły mnie na tę książkę. A także niebanalny (i koci!) tytuł.

Jedna rzecz mi tylko nie odpowiadała. A mianowicie scena erotyczna (dobrze, że była tylko jedna). Dla relacji Mai i Czarka jestem zdecydowanie na tak. Ich flirt, przemyślenia, niepewność, co ta druga strona czuje były świetnie ograne. Natomiast scena erotyczna? Niestety, mi do gustu nie przypadła.

Jest to czwarta część serii o rodzeństwie Mach, czego nie wiedziałam zabierając się za nią. Niemniej, praktycznie nie odczułam, że coś mi umknęło. Fakt, bohaterowie przedstawiani byli bardzo szybko, jakby czytelnik miała już ich znać, ale to by było na tyle. Także bez przeszkód można ją czytać bez znajomości wcześniejszych tomów.

Książkę poznałam w formie audiobooka, który jest świetny!Nagrany na dwa głosy, co mnie bardzo zaskoczyło i co jednocześnie nadaje lepszego wydźwięku całej historii.

„Dumka na dwa koty” stanowi świetną rozrywkę. Urocza i zabawna zapewni kilka godzin świetnego relaksu.

Polecam!

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Miłość dzięki… kotu

Nalewka – kotka Cezarego lubi jedynie jednego weterynarza. Maję Maj. Pechowo jest to koleżanka Czarka. Bardzo przez niego nielubiana... Z braku innych możliwości mężczyzna jednak korzysta z jej usług, a widząc, że nie jest z nikim związana proponuje Mai układ – udawany...

Rozwiń

Zwiń