Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystko widzisz, nie komentujesz i wszystko rozumiesz.

Wszystko widzisz, nie komentujesz i wszystko rozumiesz.

You see things. You keep quiet about them. And you understand.

You see things. You keep quiet about them. And you understand.

To wcale nie jest paradoks - najlepiej widzi się życie, mimo wszystko, tylko z jednego okna.

To wcale nie jest paradoks - najlepiej widzi się życie, mimo wszystko, tylko z jednego okna.

Umierałem. Jak wszyscy inni żyjący na tym świecie.

Umierałem. Jak wszyscy inni żyjący na tym świecie.

Położyłam się, nie chciałam czytać, ale pewno źle zrobiłam, bo nie mogłam zasnąć i znów się zaczęło to, co zawsze o tej porze; przestaje się nad sobą panować, różne okropieństwa wyłażą z kątów i wydają się realne, wszystko to, co się myśli, nagle wydaje się pewne i prawdziwe i nie można się od tego odczepić, nawet jak człowiek zaczyna się modlić.

Położyłam się, nie chciałam czytać, ale pewno źle zrobiłam, bo nie mogłam zasnąć i znów się zaczęło to, co zawsze o tej porze; przestaje się...

Życie jest wszystkim. Życie jest Bogiem. Wszystko się zmienia, a ten ruch jest Bogiem. Póki jest życie, jest też rozkosz uświadamiania sobie Boga. Kochać życie to kochać Boga. Najtrudniej, ale i najszczęśliwiej jest kochać życie we własnych cierpieniach bez winy.

Życie jest wszystkim. Życie jest Bogiem. Wszystko się zmienia, a ten ruch jest Bogiem. Póki jest życie, jest też rozkosz uświadamiania sobie...

(...) jego życie to wezwanie, by w jego ślady poszli ci, którzy sądzą, że życie warte jest jeszcze tego, aby je przeżyć w pełni.

(...) jego życie to wezwanie, by w jego ślady poszli ci, którzy sądzą, że życie warte jest jeszcze tego, aby je przeżyć w pełni.

Pamiętam, że na tym moście, w czerwcu, słońce było takie ogromne, zmarli z cmentarza pachnieli polnymi kwiatami, chłopcy szli w świetlistych ubraniach i życie było tak piękne, że krzyknęłam z radości i uniosłam się nad ziemię. Moja przyjaciółka, Jeanette Coutourier, schwyciła mnie za nogi. Długo miałam do niej żal. Najpiękniej było na ulicy Caulaincourt, otaczała wtedy serpentyną całe wzgórze. Auta stojące wzdłuż chodnika tworzyły podwójną niebieską kreskę, która wiła się jak dym, a niebo było różowe. Może się mylę, jeśli tak, to powiedzcie, ale pamiętam, że drzewa były zielone przez cały rok. Na ulicy Caulaincourt było mniej przechodniów niż na moście, ale chłopcy stali w oknach, przy drzwiczkach samochodów, a zwłaszcza na drzewach. Obrzucali nas westchnieniami, słodkimi liścikami i piosenkami tak czułymi, że łzy napływały do oczu.

Pamiętam, że na tym moście, w czerwcu, słońce było takie ogromne, zmarli z cmentarza pachnieli polnymi kwiatami, chłopcy szli w świetlistych...

Po cóż zastanawiać się wciąż, co dla nas dobre, a co złe, jeśli nie leżymy chorzy w szpitalu? Jak gdyby dla świata było ważne, czy postępuję właściwie, czy nie.

Po cóż zastanawiać się wciąż, co dla nas dobre, a co złe, jeśli nie leżymy chorzy w szpitalu? Jak gdyby dla świata było ważne, czy postępuję...