Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Zatańcz ze mną" to historia, która ujęła mnie swoją tematyką. Wielokrotnie wyobrażałam sobie jak wyglądałoby spotkanie z osobami, z którymi spędziłam kilka lat swojego życia. Z częścią znałam się tylko pobieżnie, ale było kilka osób, które były mi naprawdę bliskie. Właśnie taką okoliczność wykorzystała autorka, by stworzyć tło dla książki.
Podobała mi się ta opowieść. Poczułam się tak, jakbym ja osobiście stawiła się na tym balu absolwentów. Autorka umiejętnie stworzyła fabułę. Nie odkryła wszystkich kart od razu, tylko krok po kroku tłumaczyła relację pomiędzy bohaterami. To mnie zdecydowanie ujęło i potęgowało moją ciekawość.
Do tego ujęła mnie sama relacja pomiędzy dwojgiem bohaterów. Powiedzenie stara miłość nie rdzewieje okazało się jak najbardziej aktualne i jak było widać, taka miłość może być jeszcze piękniejsza niż za młodzieńczych czasów. Czuć było chemię, pożądanie i niesamowite uczucie, które po latach się odrodziło.
Autorka poruszyła w tej pozycji również wiele życiowych tematów, chociażby rozwód i jego wpływ na życie dziecka. Nie unikała takich haseł jak zawiść, złośliwość i podłość. To wszystko w połączeniu z miłością dało fajną, ale dość pikantną historię.

"Zatańcz ze mną" to historia, która ujęła mnie swoją tematyką. Wielokrotnie wyobrażałam sobie jak wyglądałoby spotkanie z osobami, z którymi spędziłam kilka lat swojego życia. Z częścią znałam się tylko pobieżnie, ale było kilka osób, które były mi naprawdę bliskie. Właśnie taką ...

Rozwiń

Zwiń

Jestem olbrzymią fanką twórczości pani Magdy. Od zawsze uwielbiałam jej książki za lekkość i atrakcyjność fabularną. Nie mogłam się więc doczekać aż ponownie będę miała możliwość spotkania z kolejnymi bohaterami jej powieści.
Sięgnęłam po "Nigdy za ciebie nie wyjdę'" i przepadłam. Jak zawsze.
Liwia z pozoru prowadzi normalne życie. Wychowywana jest przez babcię, pracuje na stacji benzynowej. Wszystko wydaje się być stabilne, aż do momentu, gdy jej nowym szefem zostaje pewien młody, niezwykle przystojny mężczyzna. Dodam, że od samego początku zainteresowany naszą dość wygadaną bohaterką. Czy jest szansa na inną relację niż pracownica-szef?
Uwielbiam pióro Magdy Krauze! Mało osób potrafi z taką lekkością i pomysłowością stworzyć swoje dzieła. Do tego trafiając idealnie w moje gusta czytelnicze. Poznając książki autorki odnosi się wrażenie, że nie ma tu zbędnych elementów. Wszystko do siebie pasuje. Jest idealne i świetnie dobrane.
"Nigdy za ciebie nie wyjdę'" ma wielką zaletę. Jest zwyczajnie przezabawna. Moim sercem zawładnęły seniorki, które kolokwialnie mówiąc dawały czadu. Ich dialogi wywoływały u mnie salwy śmiechu i co chwila szczerzyłam się do czytanych literek. Takiej charyzmy u bohaterów już dawno nie widziałam i zostałam całkowicie zaczarowana. Główni bohaterowie również zostali świetnie wykreowani. Ona zadziorna, a on z klasą. Genialne zestawienie.
Ta książka jest absolutnie czarująca, oparta na wzajemnym szacunku i empatii. Historia, której potrzebuje każdy z nas, kładąca nacisk na tu i teraz, na łapanie chwil i wyciskanie z życia tego, co najlepsze. Ja dałam się ponieść i gwarantuję, że każdy przy tej lekturze będzie mógł się porządnie zrelaksować.

Jestem olbrzymią fanką twórczości pani Magdy. Od zawsze uwielbiałam jej książki za lekkość i atrakcyjność fabularną. Nie mogłam się więc doczekać aż ponownie będę miała możliwość spotkania z kolejnymi bohaterami jej powieści.
Sięgnęłam po "Nigdy za ciebie nie wyjdę'" i przepadła...

Rozwiń

Zwiń

Nie znałam wcześniej twórczości autorki, jednak widziałam wiele poleceń od osób, których zdanie sobie cenię. Postanowiłam sprawdzić czy i mi spodoba się styl autorski Eweliny.
Przenieśmy się na prom wycieczkowy, na którym przypadkowo spotyka się Ania i Oliwier. Żadne z nich nie spodziewało się, że ta znajomość nakreśli nową ścieżkę ich życia. Nie byli na to gotowi, jednak serce nie sługa, nie wybiera idealnych momentów.
Autorka stworzyła historię, opartą na wielkim uczuciu, któremu na przeszkodzie stoi zdrowie, a raczej jego brak. To walka z tym co podpowiada rozum i serce. Wybór jest niezwykle trudny. Podobał mi się sposób, w jaki Ewelina pokazała emocje. Czuć je było na każdej przewróconej stronie. Skala uczucia w tym opowiadaniu była ogromna. Zostało ono niezwykle malowniczo przedstawione. Niczym nakreślone ręką najlepszego malarza. To właśnie dlatego nie czuło się tu przesłodzenia i wyimaginowania. Ten romans to kawał dobrej lektury podczas której czytelnik jest spełniony. Lubię książki, w których jest różnica wieku pomiędzy bohaterami. Jednak z reguły są to związki z dominującym partnerem. W tym przypadku było cudowne partnerstwo, które powinno towarzyszyć każdemu związkowi. Dodatkowo autorka nie bała się wplatać w fabułę również tematów trudnych, zdrowotnych, które mogą dotyczyć niemalże każdego. Zatem autentyczność tej książki wcale nie była naciągana. Na uwagę zasługuje również fakt relacji rodzicielskiej, która ma zarówno wady i zalety. Podobała mi się początkowa relacja matki z córką, natomiast na późniejszym etapie książki pozostawała wiele do życzenia. Jak w życiu. Raz z górki, raz pod górkę.
„Bądź tak po prostu” niby niewiele, a znaczy więcej niż milion słów.

Nie znałam wcześniej twórczości autorki, jednak widziałam wiele poleceń od osób, których zdanie sobie cenię. Postanowiłam sprawdzić czy i mi spodoba się styl autorski Eweliny.
Przenieśmy się na prom wycieczkowy, na którym przypadkowo spotyka się Ania i Oliwier. Żadne z nich nie spodziewało...

Rozwiń

Zwiń

O twórczości autora słyszałam już wcześniej, jednak osobiście nie czytałam jego książek. Zmieniło się to za sprawą "Szklarza", który zawładnął całkowicie moim umysłem.
Daniel Komorowski stworzył znakomicie skonstruowaną, niepokojącą zagadkę. Fabuła tej historii jest szalenie intrygującą, z dynamiczną akcją i krwawymi scenami, niepozostawiającymi miejsca wyobraźni. Zbrodnie niebywale efektowne, otulone smakiem brutalnych doznań kryminalnych.
"Szklarz" to doskonale skonstruowany kryminał z wieloma zwrotami akcji. Autor wodzi czytelnika za nos, insynuując różne rozwiązania zagadki, by finalnie całkowicie zaskoczyć. Takie książki chcę czytać.

O twórczości autora słyszałam już wcześniej, jednak osobiście nie czytałam jego książek. Zmieniło się to za sprawą "Szklarza", który zawładnął całkowicie moim umysłem.
Daniel Komorowski stworzył znakomicie skonstruowaną, niepokojącą zagadkę. Fabuła tej historii jest szalenie int...

Rozwiń

Zwiń

Macie też tak, że czytając książkę przeżywacie ból i cierpienie w taki sposób, jakby sytuacja bohaterów była Waszą własną? Zdarza się Wam odczuwać strach i bezradność, która długo po odłożeniu lektury nie chce odpuścić?
Mi przy książkach Izy towarzyszą wszystkie wymienione wyżej emocje, dlatego jej powieści są przeze mnie tak bardzo lubiane.
"Mój Aniele" jest to kontynuacja losów bohaterów, występujących w pierwszej i drugiej części Wady. Obie te historie łamały serca i pozostawiły głęboką rysę na moim bijącym organie. Niezaprzeczalnie musiałam zasięgnąć wiedzy z czym przyszło zmierzyć się Kamilowi po stracie syna i odejściu od żony. W jednej sekundzie runął jego cały, latami budowany świat i nie zostało nic, oprócz bólu, cierpienia, żalu i niezrozumienia. Jak w takiej sytuacji dalej żyć? Czy będąc w żałobie potrzebujemy wsparcia? Czy można ją samemu przepracować?
Iza Maciejewska w swojej nowej książce pokazuję każdą możliwą stronę żałoby. Rozkłada ten stan na czynniki pierwsze, głęboko wnikając do jego struktur. Zawsze wydawało mi się, że rozumiem, co czuje osoba, której zawalił się świat. Jednak czytając "Mój Aniele" zrozumiałam, że tak naprawdę nie wiem nic o stracie.
Przedstawiona historia jest oparta na cierpieniu i niewyobrażalnym bólu, z którym zwyczajnie ciężko się zmierzyć. Pokazuje te ciemne strony życia i co krok pojawiające się nowe kłody pod nogami. Jednocześnie ukazuje również światło, którym są przyjaciele i wsparcie jakim mogą obdarzyć potrzebującego. Autorka pięknie zaprezentowała cały proces żałoby, przepracowywania traumy i powolnego wychodzenia z marazmu życia. Ukazała czym dla człowieka są ludzka życzliwość i wsparcie osób, które często są dla nas zupełnie obce. Dodatkowo tą trudną podróż okrasiła szczyptą nadziei na lepsze jutro, zmieszała ze źdźbłem dobrego humoru i niezwykle przyjemnymi dla czytelnika, pokrzepiającymi cytatami. Czytając "Mój Aniele" odnosiłam wrażenie, że towarzyszy mi w podróży ktoś, kto dobrym słowem potrafi podnieść na duchu, podać pomocną dłoń gdy upadnę i sprawić, że moje usta z podkowy zmienią swoje położenie w kierunku ku górze.
Ta książka pokrzepi złamane dusze, poda pomocną dłoń i powie "hej, będzie lepiej". Nie ma w życiu sytuacji bez wyjścia.

Macie też tak, że czytając książkę przeżywacie ból i cierpienie w taki sposób, jakby sytuacja bohaterów była Waszą własną? Zdarza się Wam odczuwać strach i bezradność, która długo po odłożeniu lektury nie chce odpuścić?
Mi przy książkach Izy towarzyszą wszystkie wymienione wyżej emocje, dl...

Rozwiń

Zwiń

Dobra passa trwa i nieustannie udowadnia nam to Marcel Moss, który książki wydaje z prędkością światła. Jeszcze nie zdarzyliśmy się otrząsnąć po „Porwanych”, a już na rynku ukazała się kolejna historia napisana ręką autora.
Akcja „Polany” zaczyna się dość spokojnie. Autor ujawnia fragmenty życia głównego bohatera lecz początkowo nie odkrywa zbyt wielu kart. Czytelnik ma wrażenie, że mało w tej fabule do siebie pasuje. Początek jest mocno rozciągnięty, niespieszny. Jednak jak to bywa u Mossa, przyjdzie czas na zagranie mocniejszymi kartami.
Co mnie mocno zaintrygowało to powiązania z lasem, pewnymi wierzeniami i zabobonami, przechodzącymi z pokolenia na pokolenie. Było to niesamowicie tajemnicze i lekko niepokojące. W mojej ocenie również mocno abstrakcyjne, a jak wiecie mi z fantastyką nie jest po drodze. Niemniej w tym wykonaniu odebrałam to korzystnie. Autor doskonale bawił się emocjami czytelnika, zacieśniając je, by po chwili lekko zluzować uścisk. Chyba nikt nie potrafi tak dobrze bawić się z odbiorcą w kotka i myszkę.
Małomiasteczkowy klimat, wszechstronna wiedza o innych mieszkańcach i ogromną zmowa milczenia. Rodzinne tajemnice prowadzące do tragedii i zerwane więzi. Jak wiecie Marcel Moss nie boi się wyzwań i zawsze sięga po trudną tematykę. Jednak nic nie jest takie, jak to się widzi. Każdy medal ma dwie strony i często są one obie mroczne i zaskakujące.
Wciągnęłam się w tą historię. Czuć było powiew świeżości, ponieważ fabularnie to coś innego niż dotychczas dostarczał nam autor. Niepewność wywoływała na skórze ciarki, a z zaskoczenia niejednokrotnie otwierałam buzię.
Warto sięgnąć i sprawdzić czy i Wam taka odsłona autora się podoba.

Dobra passa trwa i nieustannie udowadnia nam to Marcel Moss, który książki wydaje z prędkością światła. Jeszcze nie zdarzyliśmy się otrząsnąć po „Porwanych”, a już na rynku ukazała się kolejna historia napisana ręką autora.
Akcja „Polany” zaczyna się dość spokojnie. Autor ujawnia fragment...

Rozwiń

Zwiń