Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przewodnik po Triduum Paschalnym zawiera teksty poświęcone podstawowym treściom celebrowanym od Niedzieli Palmowej do oktawy Świąt Wielkanocnych. Są więc fragmenty Pisma Świętego, komentarze i homilie ojców Kościoła. Są też nastrajające serce medytacje na temat wybranych dzieł sztuki i utworów poetyckich. No i jest wreszcie tzw. "dobra praktyka", która podpowiada, jak mądrze się zorganizować i jakie tradycje wprowadzić i kultywować w tym czasie w domu i w rodzinie.

A wszystko to po to, by piękniej i bardziej świadomie celebrować te najważniejsze tajemnice naszej wiary! Żeby się głębiej Bożą Miłością zachwycić!

Przewodnik po Triduum Paschalnym zawiera teksty poświęcone podstawowym treściom celebrowanym od Niedzieli Palmowej do oktawy Świąt Wielkanocnych. Są więc fragmenty Pisma Świętego, komentarze i homilie ojców Kościoła. Są też nastrajające serce medytacje na temat wybranych dzieł sztuki i utw...

Rozwiń

Zwiń

"Nic dziwnego
że nie jest oblubienicą
prawdziwych mężczyzn

generałów
atletów władzy
despotów

przez wieki idzie za nimi
ta płaczliwa stara panna
w okropnym kapeluszu Armii Zbawienia
napomina

wyciąga z lamusa
portret Sokratesa
krzyżyk ulepiony z chleba
stare słowa

- a wokół huczy wspaniałe życie
rumiane jak rzeźnia o poranku"

- tak, nieco ironicznie, rozpoczyna Pan Cogito swój monolog o cnocie w wierszu Herberta. I rzeczywiście trudno nie przyznać mu racji, zważając na to, w jakich czasach żyjemy i jak małą wagę przywiązujemy do świadomego kształtowania swojego serca.

Tymczasem, jak zauważa Edward Sri, "nasze życie wisi na cnotach jak na zawiasach i jest zależne od tego, jak te cnoty w sobie rozwiniemy". I nie chodzi tu wcale o stawianie sobie kolejnych, niczemu niesłużących, wyzwań czy zdobywanie duchowych odznak, ale o to, żeby być w stałej dyspozycji do czynienia dobra oraz kochania siebie i bliskich. Bo wzrastanie w cnotach pozwala nam dawać z siebie to co najlepsze. "Daje nam wolność do kochania!"

Brzmi wzniośle i pięknie, prawda?

Tak naprawdę jednak sprowadza się to tego, jak i czym żyjemy na co dzień. I tak też pokazuje to autor "Sztuki życia".

Owszem, w swoich rozważaniach odwołuje się głównie do św. Tomasza z Akwinu, Pisma Świętego i katolickiego nauczania, ale tłumaczy nam naturę i wartość czterech cnót kardynalnych, pokazując ich praktyczny wymiar. Weźmy choćby cnotę umiarkowania i zapytajmy o to, ile, co, jak i kiedy jemy? Czy umiemy pościć (również od mediów)? Czy dzięki temu dajemy w nas większą przestrzeń Bogu?

Prawda jest taka, że wiele naszych wad i słabości podkupuje cnoty. Tak jest choćby z obżarstwem i pijaństwem, próżnością i plotkowaniem... Im też poświęca kilka rozdziałów swojej książki Edward Sri, podpowiadając, jak sobie z nimi radzić i stawiając pytania służące autorefleksji. Wymagają one zatrzymania i stanięcia w prawdzie przed sobą, ale też uświadamiają, do czego powinniśmy dążyć, żeby nasze życie było prawdziwą "sztuką"!

Polecam Wam z serca ten przewodnik po cnotach, który uświadamia, że "to, w jaki sposób przeżywamy swoje życie, zawsze dotyka innych".

Nie chowajmy cnoty"w srebrnej szkatułce niewinnych pamiątek"!

"Nic dziwnego
że nie jest oblubienicą
prawdziwych mężczyzn

generałów
atletów władzy
despotów

przez wieki idzie za nimi
ta płaczliwa stara panna
w okropnym kapeluszu Armii Zbawienia
napomina

wyciąga z lamusa
portret Sokratesa
krzyżyk ulepiony z chleba
stare słowa

- a wokół huczy ws...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny raz, czytając powieść ks. Arkadiusza Paśnika, zachwyciłam się tym, jak subtelnie ożywia znane z kart Biblii postaci i jak z szacunkiem "dotyka" sacrum, pomagając nam z nim obcować.

Jaki jest więc wykreowany przez autora święty Józef?

Oprócz tego, że odznacza się szlachetnością i pracowitością, to przede wszystkim w każdej sytuacji i zdarzeniu nieustannie szuka woli Bożej. Ma świadomość, że "WOLA NAJWYŻSZEGO JEST ZAWSZE MIŁOŚCIĄ" i zgadza się z nią nawet wtedy, kiedy nie spełnia jego oczekiwań.

Zakochany w Miriam, tuż po pierwszych zaślubinach słyszy w głębi serca głos: "Miriam jest twoją żoną, ale należy do Mnie". I mimo że go nie rozumie i nie pojmuje głębi Bożych planów, widząc brzemienną Maryję, z pokorą i ufnością, choć po stoczeniu wewnętrznej walki, je przyjmuje.

Kiedy jest mu po ludzku trudno, bo nie znajduje schronienia dla rodzącej Miriam, musi uciekać z rodziną do Egiptu albo "gubi" Jezusa z drodze z Jerozolimy do Nazaretu... zawsze wsłuchuje się w swoje serce. Wie, że to w nim przemawia do niego Bóg!

Ale też wzrusza się, kiedy Jezus mówi do niego po raz pierwszy "tatusiu". Wyraża swoją miłość w prostych gestach. Ze wszystkich sił stara się chronić życie, którego wielkości pojąć nie umie. Jest zwyczajnym człowiekiem, którym "Bóg pisze historię zbawienia".

"Oto wszystko, co mam. Oto moje szczęście. Moja droga. Moje powołanie. Jestem ojcem inaczej niż inni ojcowie. Jestem mężem inaczej niż inni mężowie. O innym życiu myślałem. Inne planowałem. A Ty, Najwyższy, dałeś mi Miriam i Jezusa. Dałeś mi życie, jakiego nie planowałem. Wciąż jesteśmy w drodze..."

Z całego serca polecam Wam tę powieść, dzięki której święty Józef może stać się Waszym przyjacielem albo duchowym ojcem!
Jestem pewna, że i Was ksiądz Paśnik zachwyci pięknem słowa, wymownymi symbolami i delikatną kreską, którą ożywia postaci biblijne!

Kolejny raz, czytając powieść ks. Arkadiusza Paśnika, zachwyciłam się tym, jak subtelnie ożywia znane z kart Biblii postaci i jak z szacunkiem "dotyka" sacrum, pomagając nam z nim obcować.

Jaki jest więc wykreowany przez autora święty Józef?

Oprócz tego, że odznacza się szlach...

Rozwiń

Zwiń

PRAWDZIWA RADOŚĆ. Nie wesołkowatość albo chwilowa satysfakcja wynikająca z zaspokojenia potrzeb, ale RADOŚĆ PRAWDZIWA, czyli taka, która źródło ma w Dobrej Nowinie czy świadomości tego, że jesteśmy przez Boga wymarzeni i ukochani... jest tematem przewodnim rozważań ks. Grzegorza Strzelczyka.

Do takiej właśnie radości jesteśmy stworzeni i powołani! Taką radość chcielibyśmy przeżywać. Ale i z taką radością mamy albo miewamy problem w szarej codzienności...

Czy więc da się ją wypracować albo tak nastroić serce, żeby z większą lekkością i łatwością ją odczuwać?

Na to pytanie już na samym początku książki jej autor odpowiada uczciwie, pisząc, że sprawdzonej i pewnej recepty na to nie ma, ale zawsze warto spróbować!

Po pierwsze, trzeba sobie uświadomić, że radość nie powinna być celem samym w sobie, ale "efektem ubocznym" nie tylko naszych codziennych obowiązków i realizacji naszego powołania, ale przede wszystkim tego, że Bóg w nas działa!

"To ważne: nie musimy iść do Boga radośni! Mamy szansę wychodzić radośni, ale iść do Niego możemy z czymkolwiek, z grzechem włącznie. A zwłaszcza z takimi doświadczeniami emocjonalnymi jak strach, smutek, lęk i to wszystko, ci bywa dla nas trudne. Możemy iść z pełnym zaufaniem, że to, co przeżywamy, zostanie właściwie zrozumiane".

Po drugie, warto jak najczęściej mieć na uwadze chrześcijańskie motywy radości: Zmartwychwstanie, dary Ducha Świętego Pocieszyciela czy nadzieję życia w wieczności. Warto też czerpać radość choćby ze wspólnoty i relacji z innymi, szukać jej w twórczości i kontemplacji piękna...

No i wreszcie warto pamiętać, że prawdziwa radość sprzęgnięta jest z wdzięcznością i modlitwą, czyli pielęgnowaniem relacji z Bogiem. Już święty Paweł pisał: "Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie, w każdym położeniu dziękujcie!"

Pamiętacie o tym na co dzień?

Ja przyznaję, że niekoniecznie, dlatego jestem wdzięczna za takie książki, które o tych prawdziwych źródłach radości mi przypominają.

I dlatego z czystym sumieniem polecam Wam te duchowe "Ćwiczenia z radości"!

PRAWDZIWA RADOŚĆ. Nie wesołkowatość albo chwilowa satysfakcja wynikająca z zaspokojenia potrzeb, ale RADOŚĆ PRAWDZIWA, czyli taka, która źródło ma w Dobrej Nowinie czy świadomości tego, że jesteśmy przez Boga wymarzeni i ukochani... jest tematem przewodnim rozważań ks. Grzegorza Strzelczyk...

Rozwiń

Zwiń

Pramatki: Sara, Rebeka, Rachela i Lea.
Kobiety w życiu Dawida: Mikal, Abigail, Batszeba.
Poganki w rodowodzie Jezusa: Tamar, Rachab, Rut i Noemi.

To tym niezwykłym kobietom poświęciła Irena Neumueler swoją książkę, wnikliwie analizując procesy zachodzące w każdej z nich, ich relacje z mężczyznami, z otoczeniem, ze sobą i nade wszystko z Bogiem. Udowodniła, że obecność każdej z nich w dziejach zbawienia była nieprzypadkowa, bo każda - niezależnie od swoich słabości, ograniczeń i błędów - odegrała w nich ważną rolę.

Ujęło mnie w tej analizie wszystko!

Rzeczowa, wyczerpująca i oparta na Biblii charakterystyka tych kobiet. Interesujące, często odkrywcze i oryginalne interpretacje ich słów i zachowań. Ale przede wszystkim zachwyciło mnie to, jak autorka pod natchnieniem Ducha Świętego obrazuje ciągłą aktualność Słowa, udowadniając, że każda z tych biblijnych bohaterek może dać nam jakąś cenną życiową lekcję. Bo każda jest jak Boże lustro kobiecości, w którym my - współcześnie żyjące kobiety - możemy się dziś przeglądać.

Mało tego! Irena Neumueler podkreśla, że każda z tych biblijnych kobiet wzywa nas do dojrzałego przyjęcia swojej kobiecości i swojego powołania. Inspiruje do aktywnego współdziałania z Bożą łaską i odpowiadania na Boże natchnienia. Dowodzi, że każda z nas ma swoje niepowtarzalne miejsce w świecie i absolutnie wyjątkową rolę do odegrania.

"Jesteś cudem, dlatego miej odwagę i siłę walczyć i wygrywać, jak uczą tego biblijne kobiety. Sięgaj wciąż wyżej i po więcej, tym bardziej gdy okoliczności nie są sprzyjające, a to, czego pragniesz, wydaje się niemożliwe. Trzymaj się Jezusa, by przetrwać trudny czas".

Z całego serca zachęcam Was do sięgnięcia po tę inspirującą, motywującą do mądrego czerpania ze swej kobiecości lekturę!

Pramatki: Sara, Rebeka, Rachela i Lea.
Kobiety w życiu Dawida: Mikal, Abigail, Batszeba.
Poganki w rodowodzie Jezusa: Tamar, Rachab, Rut i Noemi.

To tym niezwykłym kobietom poświęciła Irena Neumueler swoją książkę, wnikliwie analizując procesy zachodzące w każdej z nich, ich relacje z męż...

Rozwiń

Zwiń

" - Jesteś Kinga i masz jakiś swój szlak.
Każdy ma.
- W takim razie mój jest bardzo wyboisty i pokręcony.
- Tak podejrzewałem.
- Dlaczego!
- Jeśli nie masz światła, łatwo się potknąć".

Tytułowa bohaterka powieści Katarzyny Targosz od kilkudziesięciu lat błądzi w mroku. Mimo że ma pracę w prestiżowym piśmie kobiecym, wygodne mieszkanie i darmowe wejścia na imprezy, czuje się rozpaczliwie samotna, a jej życie z dnia na dzień zieje coraz większą pustką. Na domiar złego desperacja i niezdrowa ciekawość popychają ją do spotkania z wróżką, która zaszczepia w niej uzależniające zainteresowanie tarotem. Od tego momentu ciemność ją otaczająca staje się jeszcze głębsza, a Kinga traci poczucie sensu istnienia.

I wtedy właśnie upomina się o nią Bóg, który prowadzi ją do Krościenka nad Dunajcem, gdzie dobrzy ludzie wskazują jej Światło i "drogę życia". Przy okazji na jaw wychodzi pewna tajemnica z przeszłości, która zatruwała serce Kingi nienawiścią wobec samej siebie...

Więcej z fabuły nie zdradzę, ale obiecuję Wam, że będzie ona wciągająca i ani przez chwilę Was nie znuży! Jestem też pewna, że tak jak ja zżyjecie się z wykreowanymi przez autorkę pełnokrwistymi bohaterami, polubicie ich i będziecie im szczerze kibicować.

Przy okazji też nie umknie Waszej uwadze mądre przesłanie powieści, która pokazuje, że w duszy każdego z nas toczy się nieustanna walka, ścierają się dobro złem i tylko od nas zależy (mamy wszak wolną wolę!), co wybierzemy. "Życie czy śmierć? Błogosławieństwo czy przekleństwo?"
Od tego zależy, jaki będzie nasz "szlak"!

" - Jesteś Kinga i masz jakiś swój szlak.
Każdy ma.
- W takim razie mój jest bardzo wyboisty i pokręcony.
- Tak podejrzewałem.
- Dlaczego!
- Jeśli nie masz światła, łatwo się potknąć".

Tytułowa bohaterka powieści Katarzyny Targosz od kilkudziesięciu lat błądzi w mroku. Mimo że ...

Rozwiń

Zwiń

"Gdybym nie chciała sprzedać mieszkania.
Gdyby mój dziadek nie popełnił samobójstwa w momencie, kiedy potrzebowaliśmy pieniędzy.
Gdybym nie przesunęła wizyty u wydawcy w Paryżu.
Gdyby..."

Dwadzieścia lat po tragicznym wypadku męża Brigitte nie przestaje "gdybać". Bez końca analizuje poszczególne sytuacje w łańcuchu zdarzeń, zastanawiając się, kto jest odpowiedzialny za śmierć jej ukochanego. Ciągle walczy z poczuciem winy, bo przecież mogła zadzwonić, mogła nie użyczyć bratu garażu na przechowanie motocykla, mogła zostać, zamiast wyjeżdżać...

Jej pośpieszna i nerwowa narracja z jednej strony pokazuje to, jak bardzo nie radzi sobie ze stratą, a z drugiej ujawnia rozpaczliwą potrzebę zrozumienia logiki zdarzeń i zaakceptowania wypadku, do którego doszło w czasie, kiedy ich wspólne życie zaczęło się układać - kupili przecież dom! Kiedy wydawało się, że oboje są nieśmiertelni.

Opowiada więc szczerze, chce być spójna i rzeczowa, nie obnażać się wewnętrznie, ale mimo to jej słowa niemal eksplodują źle skrywanymi emocjami. Pozwala im więc płynąć gdzieś między zdaniami i to właśnie tam wyczuwamy wciąż żywą miłość i tęsknotę za zmarłym mężem.

Chce jednak pójść do przodu, "opuścić dom, żeby na jego miejscu mogła powstać droga". Desperacko wręcz pragnie uwolnić się od niszczącej ją obsesji, przestać żyć "w trybie przypuszczającym czasu przeszłego".

I mam nadzieję, że dzięki napisaniu tej książki stało się to dla Brigitte Giraud możliwe. Że przeniesienie tego "gdyby, gdyby, gdyby...", które bez ustanku obracał jej mózg, na karty książki, miało dla niej wymiar terapeutyczny i uwalniający.

Mam nadzieję, bo naprawdę ją rozumiem. Znam to "gdyby" z autopsji. Wiem, jak trudno "puścić kontrolę". Jak wielkiej pokory trzeba, żeby sobie uświadomić, że wiele sytuacji od nas nie zależy. Choroby, wypadki i inne tragiczne zdarzenia przychodzą "spoza nas"...

Mnie lektura tej niełatwej książki poruszyła i zatrzymała. I może właśnie o to chodzi, żeby każdego z nas skłonić do zamiany tytułowego "żyć szybko" na: "żyć uważnie" (mądrze, dobrze...) ze świadomością, że to życie w każdej chwili może się skończyć?

"Gdybym nie chciała sprzedać mieszkania.
Gdyby mój dziadek nie popełnił samobójstwa w momencie, kiedy potrzebowaliśmy pieniędzy.
Gdybym nie przesunęła wizyty u wydawcy w Paryżu.
Gdyby..."

Dwadzieścia lat po tragicznym wypadku męża Brigitte nie przestaje "gdybać". Bez k...

Rozwiń

Zwiń

Sługa Boży ksiądz Aleksander Woźny przyszedł do mnie zupełnie niespodziewanie. A że "podobno to nie my, ale święci wybierają nas", nie mogłam przejść obok tego zaproszenia obojętnie i z radością przeczytałam "We wszystkim chodzi o miłość".

Ksiądz Aleksander Woźny najpierw poruszył mnie swoim życiem wypełnionym niezasłużonym cierpieniem za drutami obozów koncentracyjnych i w komunistycznym więzieniu. Później zaimponował mi swoją niezłomną wiarą i zaufaniem Bożej Opatrzności. I w końcu zachwycił mnie swoim białym męczeństwem, tysiącami godzin spędzanymi w konfesjonale, codziennie odprawianą drogą krzyżową i wiernością powołaniu. W absolutnej pokorze i z oddaniem Bogu. Ze słowami: "zresztą jestem przecież tylko woźnym, to Duch Święty działa".

Powieść biograficzną Anny Łagodzińskiej przeczytałam właściwie na jednym oddechu... głównie dzięki zgrabnie pomyślanej fabule, wyrazistym kreacjom bohaterów i żywemu językowi. Zaraz jednak wróciłam niej, żeby ją już na spokojnie przekartkować i raz jeszcze przeanalizować dotykające serca cytaty. Ciągle jednak czuję niedosyt...

Myślę bowiem, że powieść ta to niezwykle atrakcyjna, ale tylko inspiracja do bardziej zażyłej relacji z ks. Woźnym. Zdecydowanie zachęca do zaprzyjaźnienia się z tym niezwykłym kapłanem. Motywuje, żeby sięgnąć do jego spuścizny w postaci choćby homilii, które pozostawił.

"Czy chciałby, żebyśmy go naśladowali?
Może odpowiedziałby słowami swoich rekolekcji: We wszystkim można dosłownie naśladować Pana Jezusa. Wtedy nie obawiaj się żadnego dziwactwa. Możesz korzystać ze wszystkich darów życia, ale wszystko czyń z miłością i nie przywiązuj się do niczego. WSZYSTKO MA WARTOŚĆ O TYLE, O ILE JEST CZYNIONE Z MIŁOŚCI".

Może i do Waszych serc ksiądz Aleksander Woźny właśnie zapukał? Może i Wam chce coś ważnego przekazać?

Sługa Boży ksiądz Aleksander Woźny przyszedł do mnie zupełnie niespodziewanie. A że "podobno to nie my, ale święci wybierają nas", nie mogłam przejść obok tego zaproszenia obojętnie i z radością przeczytałam "We wszystkim chodzi o miłość".

Ksiądz Aleksander Woźny najpi...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie herbaciane róże?
Nie czerwone czy różowe, ale właśnie herbaciane?

W ich ciepłej i nieoczywistej barwie gustują dwie główne bohaterki nowej powieści Beaty Agopsowicz: Katarzyna i Pola, matka i córka.

Pierwsza z nich jest od trzydziestu lat nieco już wypaloną polonistką i żoną Krzysztofa, z którym tworzą zgodne, ale niezbyt szczęśliwe małżeństwo. Druga natomiast studiuje pedagogikę i szuka swojego miejsca w świecie.
Ich życie wydaje się dość monotonne i przewidywalne, pozbawione sensu i celu aż do dnia, kiedy zdarza się coś, co wywraca je do góry nogami i każe im zejść z wydeptanych ścieżek. To "coś" jest trudne i bolesne, pociąga za sobą poważne konsekwencje i każe się zmierzyć z dawno skrywaną prawdą.

W takiej kryzysowej sytuacji najłatwiej jest się rozstać, rozpamiętywać doświadczoną krzywdę i zamknąć się w swoim bólu, kreując się na ofiarę. Najłatwiej szukać winy w innych i zrzucać na nich odpowiedzialność.

Beata Agopsowicz pokazuje jednak, że można też ten kryzys potraktować jako szansę. Szansę na przebudzenie z marazmu, oczyszczanie ran zaklejonych "przypadkowym plastrem" czy uzdrowienie wzajemnych relacji.

Wystarczy tylko (albo "aż"!) z pokorą przyznać, że jesteśmy nieidealni, każdy z nas zadaje innym rany i został kiedyś zraniony. Te zranienia całkowicie wyleczyć może jedynie Bóg, ale i my możemy przyczynić się do ich oczyszczania. Najskuteczniejszym lekarstwem z naszej strony może być wdzięczność i przebaczenie.

"Bóg naprawdę jest dobry. Nie czyha na nasze chwile słabości. Paradoksalnie dopiero w chwilach najtrudniejszych, kiedy my sami już nie wiemy, co robić, On może działać. Wtedy odpuszczamy i dajemy Jemu pole do działania. Nie ograniczamy Go naszymi pomysłami, naszą aktywnością".

Z całego serca polecam Wam tę krzepiącą serce historię, która uświadamia, że w każdym kryzysie, jeśli zaufamy i oddamy go Bogu, jest szansa. On na pewno wyprowadzi z niego dobro, bo "jest mistrzem happy endów"!

Lubicie herbaciane róże?
Nie czerwone czy różowe, ale właśnie herbaciane?

W ich ciepłej i nieoczywistej barwie gustują dwie główne bohaterki nowej powieści Beaty Agopsowicz: Katarzyna i Pola, matka i córka.

Pierwsza z nich jest od trzydziestu lat nieco już wypaloną polonistką i żoną Krz...

Rozwiń

Zwiń

Od wielu lat gromadzi wokół siebie kobiety, inspirując je do rozwoju i pomagając odnaleźć własną tożsamość. Tryska dobrą energią i zaraża entuzjazmem. Jej projekt @urzekająca.pl zatacza coraz szersze kręgi, ucząc żyć pięknie i świadomie. Jak Córki Króla!

Ewelina Chełstowska, bo o Niej tu mowa, tym razem przychodzi do nas z książką "Masterclass kobiecości", którą można potraktować jako zaproszenie do pracy nad sobą, ale i rodzaj fundamentu, na którym można budować swój rozwój.

Na początku autorka szczerze dzieli się z nami historią swojego życia, analizuje swoją przemianę i wszystkie wartości, które pomogły jej uporządkować codzienność. Pięknie pisze o misji i celebrowaniu kobiecości, o swoim Nazarecie i luksusie bycia sobą.

"Dla mnie kobiecość jest lustem, w którym odbija się piękno Boga".

Przypomina o godności kobiety, odwołując się do nauczenia bł. Stefana Wyszyńskiego. Radzi, jak "być kobietą dobrego wpływu " i dbać o relacje z innymi kobietami. Odwołując się do własnych doświadczeń, analizuje destrukcyjną siłę narzekania i budującą moc wdzięczności. Podpowiada też, jak za pomocą codziennych nawyków zmienić swoje życie...

Ewelina pisze w sposób prosty i bezpośredni, dlatego Jej słowa trafiają prosto w serce. Motywuje, inspiruje i zachęca do tego, żeby wziąć życie w swoje ręce!

Nieocenionym atutem publikacji są również świadectwa innych kobiet, które dzielą się swoimi przeżyciami i refleksjami związanymi z kobiecością. Każda z nich wnosi coś, z czym się można utożsamić albo dyskutować. Dzięki temu każdy rozdział pulsuje życiem!

Od wielu lat gromadzi wokół siebie kobiety, inspirując je do rozwoju i pomagając odnaleźć własną tożsamość. Tryska dobrą energią i zaraża entuzjazmem. Jej projekt @urzekająca.pl zatacza coraz szersze kręgi, ucząc żyć pięknie i świadomie. Jak Córki Króla!

Ewelina Chełstowska, bo o Niej tu ...

Rozwiń

Zwiń