Był sobie raz troll Maciupek nieśmiały, płochliwy malec.
Żył w swoim domu, niestety sam najzupełniej, jak palec.
Ogromnie bał się ciemności, starannie zamykał więc drzwi,
Zapalał wszyściutkie lampy i w łóżku skulony wciąż tkwił.
Słyszał sapanie Paszczaków, dudnienie ich ciężkich kroków
i wycie okropnej Buki, która błąkała się w mroku

Druga po „Co było potem” (1952) muminkowa opowieść obrazkowa (1960) nie będąca komiksem, następne to „Niebezpieczna podróż” (1977) i „Łobuz w domu Muminków” (1980). Mam też wcześniejszy przekład Teresy Chłapowskiej, białym wierszem jakby powiedziała Emma w „Lecie Muminków”.

Warto obejrzeć obrazki
http://garazilustracji.blogspot.com/2011/09/kto-pocieszy-maciupka-tove-jansson.html

Tu po szwedzku http://privat.bahnhof.se/wb153918/joakim/knyttet/

Maciupek (Knyttet) ucieka z domu, zostawiając otwarte drzwi, jakby na zewnątrz było bezpieczniej (podobnie postępuje Filifionka oczekująca katastrofy w napisanych 2 lata później „Opowiadaniach z Doliny Muminków”),widząc kolejne postacie ze strachu nie próbuje nawiązać z nimi rozmowy, jakby to ująć nie zawiera znajomości z nieznajomymi.

Z mojej ulubionej trójki jest Włóczykij (gra na fujarce, choć powinien na organkach, nie opowiada swoich mądrtości, a szkoda) i Mała Mi (pomaga Mimblii w pleceniu wieńca, dość nieoczekiwanie, jak na taką złośnicę). Brakuje Panny Migotki.

Minęły go cztery Filifionki powożąc niebieskim koniem
A ośmiu wesołych Homków jechało w bryczce zielonej

Filifionki na ogół uchodzą za sztywne, zasadnicze i obowiązkowe, zaś te są uśmiechnięte (i dobrze).

Wtem obok ujrzał Paszczaka na trawie pod lampionami
Który częstował przyjaciół malinowymi plackami
Widział zza drzew fajerwerki, tłum Homków na karuzeli
Każdy miał w ręku balonik i każdy z nich się weselił

Czy ów Paszczak to Narciarz z „Zimy Muminków” ? Tak zakładam, bowiem patrzy na niego Salome trzymając trąbę (wygląda tak samo jak w „Zimie”). Obok stoją Mimbla i Too-tiki, a za plecami Salome tłum Hatifnatów (pasujących jak pięść do nosa, może miało to być śmieszne),w tle szereg tańczących postaci, w tym kilka muminkokształtnych. Panna Migotka powinna tu być, kochała taniec, jak wynika z „Komety”. Może nie pasowałaby zabawa z jej udziałem, gdy obok cierpi Maciupek, a ona jest chodzącą dobrocią (tak to sobie wyjaśniam, lecz mogłaby być w zakończeniu).

Maciupek dotarł na brzeg morza, gdzie ujrzał wielką muszlę, lecz radości z odkrycia nie miał z kim dzielić.

Wtem znalazł wyrzucony przez morze w butelce list od Drobinki (Skruttet):
Jestem Drobinką płochliwą najbardziej ze wszystkich stworzeń
i nie mam żadnych przyjaciół. Czy jest ktoś, kto mi pomoże?
Okropnie boję się Buki, a zaraz zrobi się ciemno...

Maciupek schował starannie swój pierwszy list do kieszeni
Co wiecej list od dziewczyny! Ten fakt mu nastrój odmienił

Wyrzuciwszy zawartość torby, którą dotąd dzwigał, wsiadł do niej i popłynął. Nazajutrz mijając Paszczaka, kąpiącego w morzu (to też pasuje do Narciarza),powitał go jak starego znajomego. Zamachała do Maciupka Filifionka, pozdrowił jeden z Homków, co tam przepływali. Był wreszcie dostrzegalny, lecz nie miał na to czasu.

Dotarł do wyspy, podobnej do tej z „Tajemnicy Hatifnatów”.

Nagle przed małym Maciupkiem wyrosły ogromne skały
Trzy góry ponure w których strachy i Buki mieszkały
Tuż obok Olbrzym z Homkami spokojnie zarzucał sieci
Maciupek spytał: – Wybaczcie, czy może cokolwiek wiecie
O małej biednej Drobince ? Czy gdzieś ją tutaj widziano ?
– Ja ją widziałem – rzekł Olbrzym – spłoszoną i zapłakaną
Biegła tu z włosem rozwianym, jakby goniła ją Buka
Więc pewnie wie tylko ona, gdzie teraz Drobinki szukać
A kto ją miałby pocieszyć ? Naprawdę nie mam pojęcia
Nie ja na pewno, bo muszę wrócić do swego zajęcia.

Wzruszyło mnie, iż Olbrzym (Edward ?) zwracał uwagę na Drobinkę. Po zejściu na ląd trafił Maciupek do lasu, nieprzyjaznego jak w „Komecie”, słyszał głosy nakazujące mu zawrócić, lecz szedł nieustraszenie.

Wtem wokół wszystko zadrżało, zamilkło wszelkie stworzenie
To Buka wielka jak góra przybyła siać spustoszenie
I wszystkie światła przygasły, zbladł nawet Księżyc na niebie.
– Proste to raczej nie będzie – jęknął Maciupek do siebie.
Zatańczył wojenny taniec i nagle, tuż od sam koniec,
skoczył i żeby zatopił mocno w jej zimnym ogonie.
Buka się wściekła okropnie, uciekła do lasu w szale.
I wtedy Maciupek ujrzał Drobinkę drżącą na skale.
Łatwo jest spłoszyć Drobinkę, sprawić, że drży i się boi,
Lecz można ją równie łatwo pocieszyć i uspokoić.

Gryzienie Buki to coś nowego, pewno zyskałby uznanie Małęj Mi.

Co ponownie skłania mnie do rozważenia kim jest Buka.
Przy pierwszym pojawieniu w „Kapeluszu” wygląda na samo zło, lecz od razu wiadomo, że jest poszkodowaną.
W „Zimie” wygląda na większą choć cierpiała z powodu zimna, szukając ciepła, co ją ogrzeje, była ofiarą, tylko czego ?
W „Morzu” Muminek obłaskawia ją, czy została wybawioną od cierpień?
Tu wypadła mniej przyjaźnie niż kiedykolwiek.

Wzruszenie odebrało dzielnemu Maciupkowi mowę, próbował to opisać, lecz nie zdołał. Następuje prośba do czytających o napisanie listu (znaczka nie potrzeba, bo list kładzie się na przykład w krzaku różanym, tam Drobinka na pewno go znajdzie).

Drobinka list przeczytała wydając ciche westchnienie
Bo miała spore trudności zwłaszcza z Maciupka imieniem
Wtem róż wiązanka w jej rękach stała się z białej czerwona
Drobinka w wdziękiem wskoczyła w ciepłe Maciupka ramiona
– Zapomnij teraz – szepnęła – o strachu i samotności
Chcę z tobą zbierać muszelki i dzielić wszelkie radości!
Tej samej nocy się odbył wspaniały festyn na wodzie
A wiozła ich Filifionka w czerwonej przecudnej łodzi
I łatwo zgadnąć dlaczego było im odtąd weselej
Wzajemnie się pocieszali jak dobrzy dwaj przyjaciele

Widać znów Salome, tym razem z harmonią, a w tle Olbrzyma z rybami, zapewne sporymi.

Szczęśliwa maleńka para zamieszkała w tej muszli.

Był sobie raz troll Maciupek nieśmiały, płochliwy malec.
Żył w swoim domu, niestety sam najzupełniej, jak palec.
Ogromnie bał się ciemności, starannie zamykał więc drzwi,
Zapalał wszyściutkie lampy i w łóżku skulony wciąż tkwił.
Słyszał sapanie Paszczaków, dudnienie ich ciężkich kroków
i wycie okropnej Buki, która błąkała się w mroku

Druga po „Co było potem” (1952)...

Urocza książka, ślicznie zilustrowana.

Urocza książka, ślicznie zilustrowana.

Pięknie ilustrowana, poetycka opowieść o Maciupku, samotnym trollu, który postanawia wyruszyć w świat. Spotyka po drodze postacie znane nam z baśni o Muminkach: Bukę, Paszczaki, Włóczykija, jak też nieznane: Filifionki, Homki, Mimblę i wreszcie Drobinkę, którą postanawia uratować.
To opowiadanie o silnym introwertyku, wycofanym, nieśmiałym, mocno zamkniętym w sobie Maciupku, który odnajduje swą równie samotną, odludną, milczącą Drobinkę. Ogromny plus za śliczne wydanie.

Pięknie ilustrowana, poetycka opowieść o Maciupku, samotnym trollu, który postanawia wyruszyć w świat. Spotyka po drodze postacie znane nam z baśni o Muminkach: Bukę, Paszczaki, Włóczykija, jak też nieznane: Filifionki, Homki, Mimblę i wreszcie Drobinkę, którą postanawia uratować.
To opowiadanie o silnym introwertyku, wycofanym, nieśmiałym, mocno zamkniętym w sobie...

Pouczająca historia z przepięknymi ilustracjami. Nie wiem jednak czy tłumaczenie nie powinno być lepsze. Niektóre zdania były dziwne...

Pouczająca historia z przepięknymi ilustracjami. Nie wiem jednak czy tłumaczenie nie powinno być lepsze. Niektóre zdania były dziwne...

Książeczka ok, sympatyczna, ale niewiele więcej mogę na jej temat powiedzieć. Spodziewałam się znacznie więcej po dobrych ocenach, a i po moim dziecku (lat 5,5) spłynęła jak woda po gęsi.

Książeczka ok, sympatyczna, ale niewiele więcej mogę na jej temat powiedzieć. Spodziewałam się znacznie więcej po dobrych ocenach, a i po moim dziecku (lat 5,5) spłynęła jak woda po gęsi.

Cudowna ksiazka o wrażliwości... polecam. Dla małych i duzych:) polecam wydanie pisane rymowana prozą. To melodia dla uszu:)

Cudowna ksiazka o wrażliwości... polecam. Dla małych i duzych:) polecam wydanie pisane rymowana prozą. To melodia dla uszu:)

Przepiękna historia miłosna, którą można bez problemu przenieść do realiów nieznajomych w sieci. Do tego dopieszczone w każdym calu ilustracje oraz najbardziej uroczy tytuł w mojej biblioteczce.

Przepiękna historia miłosna, którą można bez problemu przenieść do realiów nieznajomych w sieci. Do tego dopieszczone w każdym calu ilustracje oraz najbardziej uroczy tytuł w mojej biblioteczce.

Ocena dotyczy tylko i wyłącznie pierwszego przekładu, cudownie wierszowanego; przekład kolejny to kompletna pomyłka.

Ocena dotyczy tylko i wyłącznie pierwszego przekładu, cudownie wierszowanego; przekład kolejny to kompletna pomyłka.

Opisałam wcześniej swoje refleksje dotyczące trzech książek o Muminkach. Jednak w którymś momencie trafiłam na opinię napisaną przez "czytającego" (20.06.2019 pod zbiorem "Muminki. Księga pierwsza" oraz 23.07.2019 pod zbiorem "Muminki. Księga druga") i stwierdziłam, że nic bardziej trafnego nie sformułuję. Polecam wszystkim ich przeczytanie, a "czytającemu" za jego przemyślenia daję ++++++++++!
Dodam tylko, że Muminki to dla mnie najlepsze lekarstwo na depresję.

Opisałam wcześniej swoje refleksje dotyczące trzech książek o Muminkach. Jednak w którymś momencie trafiłam na opinię napisaną przez "czytającego" (20.06.2019 pod zbiorem "Muminki. Księga pierwsza" oraz 23.07.2019 pod zbiorem "Muminki. Księga druga") i stwierdziłam, że nic bardziej trafnego nie sformułuję. Polecam wszystkim ich przeczytanie, a "czytającemu" za jego...

Nie dość, że Maciupek boi się otaczającego go świata, to na dodatek jest nieśmiały i samotny. Pewnego dnia postanawia wyruszyć w podróż. Po drodze widzi różne stworzonka, do których nie ma jednak odwagi zagadać. Czy z takim podejściem do życia uda mu się znaleźć jakiegoś przyjaciela?

Tove Jansson nie tylko pokazuje, w jaki sposób możemy pokonać własne lęki, ale także uczy, jak być dobrym ziomkiem. Z książki dowiemy się również, czym jest miłość i jakie niesie skutki.

Piękna opowieść dla młodszych i starszych.

"Co ci po muszli, mały przyjacielu, jeżeli nie masz komu jej pokazać?"

Nie dość, że Maciupek boi się otaczającego go świata, to na dodatek jest nieśmiały i samotny. Pewnego dnia postanawia wyruszyć w podróż. Po drodze widzi różne stworzonka, do których nie ma jednak odwagi zagadać. Czy z takim podejściem do życia uda mu się znaleźć jakiegoś przyjaciela?

Tove Jansson nie tylko pokazuje, w jaki sposób możemy pokonać własne lęki, ale także uczy,...