W ramach świetnej akcji na bookstagramie (#styczenjestkobieta),postanowiłam wrócić do powieści autorki, która ponad rok temu kupiła mnie bezpowrotnie swoim 𝘓𝘢𝘵𝘦𝘮 𝘱𝘰𝘭𝘢𝘳𝘯𝘺𝘮. Niegdyś zaczętej, ale w pewnym momencie odłożonej. Więc znów sięgnęłam po 𝘋𝘰 𝘶𝘵𝘳𝘢𝘵𝘺 𝘵𝘤𝘩𝘶.

Dzieciństwo i nastoletnie lata głównej bohaterki są nierozerwalnie związane z chłopakiem mieszkającym nieopodal. Jest od niej starszy o kilka lat, a mimo to nawiązują bardzo bliski kontakt - na pograniczu braterstwa i romantycznego związku. Relacja trudna do określenia, ale na tyle silna, by szczepić ich ze sobą na całe życie. Jeśli nie fizycznie, to nadal w sferze psychicznej.

Dziewczyna nie jest w stanie znaleźć swojego miejsca. Ucieka z rodzinnej wioski, pali za sobą mosty (ogień odgrywa w tej powieści symboliczną rolę i często się pojawia),by potem wplątać się w wir nieustannej ucieczki i poszukiwania... czegoś niesprecyzowanego. Korzeń, który wyrwała, nadal boli. Nadal ją prześladuje. I nic ani nikt nie jest w stanie zatrzymać jej na dłużej. Z nikim nie czuje się spełniona. Nigdzie nie czuje się dobrze.

Powieść jest mocno epizodyczna - podobnie jak w przypadku 𝘓𝘢𝘵𝘢 𝘱𝘰𝘭𝘢𝘳𝘯𝘦𝘨𝘰, jednak tutaj to trochę bardziej mi przeszkadza (nie wiem dlaczego). Nie miałam wielkich oczekiwań, bo zdawałam sobie sprawę, że dzieło musiałoby być naprawdę znakomite, by przebić debiut autorki, więc rozczarowania nie było. Styl Anne Swärd pozostaje w podobnym klimacie. Znów skupia się na niejednoznacznych relacjach w rodzinie i międzyludzkich w ogóle. Dużo działań pod wpływem impulsu, niedopowiedzeń, wyborów, które nie wydają się słuszne lub logiczne.

W trakcie czytania przypomniałam sobie, dlaczego za pierwszym razem odłożyłam tę książkę. To bardzo intensywna lektura. Fascynująca, ale intensywna. Tak jak byłam zaczarowana 𝘓𝘢𝘵𝘦𝘮, tak po każdej przymiarce do 𝘋𝘰 𝘶𝘵𝘳𝘢𝘵𝘺 𝘵𝘤𝘩𝘶 czułam się, co prawda też zaintrygowana, ale jednak wykończona.

Niewykluczone, że teraz zrobię sobie niegroźną przerwę od czytania. Jestem zmęczona książkami, zmęczona instagramem (i mediami w ogóle)... po prostu zmęczona. Muszę na powrót zebrać trochę energii.

W ramach świetnej akcji na bookstagramie (#styczenjestkobieta),postanowiłam wrócić do powieści autorki, która ponad rok temu kupiła mnie bezpowrotnie swoim 𝘓𝘢𝘵𝘦𝘮 𝘱𝘰𝘭𝘢𝘳𝘯𝘺𝘮. Niegdyś zaczętej, ale w pewnym momencie odłożonej. Więc znów sięgnęłam po 𝘋𝘰 𝘶𝘵𝘳𝘢𝘵𝘺 𝘵𝘤𝘩𝘶.

Dzieciństwo i nastoletnie lata głównej bohaterki są nierozerwalnie związane z chłopakiem mieszkającym nieopodal....

Chciałabym widzieć ją szczęśliwą kobietą, szczęściem konwencjonalnym, podręcznikowym. A jego chciałabym zobaczyć u jej boku, ramię w ramię, krzesło w krzesło. Jako przyjaciół, partnerów, stare wygi. W piątek, światek i niedzielę. Chciałabym, bo bajki tak właśnie się kończą, kończą się na żyli długo i szczęśliwie, bezosobowo, beznamiętnie.

Ale to nie jest baśń, i nic nie idzie jej utartym scenariuszem. Książę nie ma białego konia a księżniczka nie jest dziewicą. Król to skurczybyk, a królowa jest ślepa. Smok nie ma żadnej głowy, a odległości nie mierzy się w „za górami, za lasami”. Jednak pomimo to, a może właśnie dlatego, zaczytałam się do „Utraty tchu”.

Chciałabym widzieć ją szczęśliwą kobietą, szczęściem konwencjonalnym, podręcznikowym. A jego chciałabym zobaczyć u jej boku, ramię w ramię, krzesło w krzesło. Jako przyjaciół, partnerów, stare wygi. W piątek, światek i niedzielę. Chciałabym, bo bajki tak właśnie się kończą, kończą się na żyli długo i szczęśliwie, bezosobowo, beznamiętnie.

Ale to nie jest baśń, i nic nie...

Nieszablonowa powieść łącząca wątki dorastania, przyjaźni i czegoś, czego nie nazwano w powieści miłością między dwójką osób, które uciekły przed światem, rodzinnym problemami w świat swoich relacji. Pokazano także dalsze losy głównej bohaterki, które były powiązane z jej młodzieńczymi wyborami i relacjami z Lucasem. Zabrakło mi większego odniesienia do późniejszych losów Lucasa. Język, styl i ciężki klimat wyłaniającego się świata nie każdemu przypadną do gustu.

Nieszablonowa powieść łącząca wątki dorastania, przyjaźni i czegoś, czego nie nazwano w powieści miłością między dwójką osób, które uciekły przed światem, rodzinnym problemami w świat swoich relacji. Pokazano także dalsze losy głównej bohaterki, które były powiązane z jej młodzieńczymi wyborami i relacjami z Lucasem. Zabrakło mi większego odniesienia do późniejszych losów...

Wahałam się przy ocenie - 6 czy 7. Początek mnie nie porwał, zakończenie rozczarowało, ale środek książki porwał, wciągnął, niesamowicie wzruszył. Wg mnie warto przeczytać, ale pozycja raczej dla wrażliwych.

Wahałam się przy ocenie - 6 czy 7. Początek mnie nie porwał, zakończenie rozczarowało, ale środek książki porwał, wciągnął, niesamowicie wzruszył. Wg mnie warto przeczytać, ale pozycja raczej dla wrażliwych.

Nie jest to typowy romans jaki miałam nadzieję przeczytać.Książka mało interesująca,ciężka i momentami nudna.Opowiada o młodziutkiej jeszcze dziewczynce która poznaje nieco starszego chłopaka z którym się zaprzyjaźnia.Z czasem rodzi się między nimi uczucie które niestety nie przetrwało.Lubiłam Lucasa i miałam nadzieję na inne zakończenie.

Nie jest to typowy romans jaki miałam nadzieję przeczytać.Książka mało interesująca,ciężka i momentami nudna.Opowiada o młodziutkiej jeszcze dziewczynce która poznaje nieco starszego chłopaka z którym się zaprzyjaźnia.Z czasem rodzi się między nimi uczucie które niestety nie przetrwało.Lubiłam Lucasa i miałam nadzieję na inne zakończenie.

Przepiękna książka. Choć może nieco trudna, lecz ujmująca za serce. Pokochałam postać Lucasa. Nie ukrywam, że nie spodziewałam się po tej książce, że będzie aż tak dobra. I choć na czytaniu jej zeszło mi dosyć sporo czasu, nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Gorąco polecam.

Przepiękna książka. Choć może nieco trudna, lecz ujmująca za serce. Pokochałam postać Lucasa. Nie ukrywam, że nie spodziewałam się po tej książce, że będzie aż tak dobra. I choć na czytaniu jej zeszło mi dosyć sporo czasu, nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Gorąco polecam.

Niestety nie przeczytałam, dotrwałam do 1/4. Rzadko się zdarza ale styl pisania mnie wkurzał i nie dałam rady dalej :)

Niestety nie przeczytałam, dotrwałam do 1/4. Rzadko się zdarza ale styl pisania mnie wkurzał i nie dałam rady dalej :)

Nie urzekła mnie ta historia, po prostu. Opis na okładce obiecywał wiele, ale niestety - opowieść mnie nie porwała, styl autorki mnie irytował (zresztą główna bohaterka również, często miałam wielką ochotę zdzielić ją w łeb),a napotykając co chwilę obcojęzyczne wtrącenia dostawałam szewskiej pasji - chyba nie o to chodzi czytając opowieść o miłości...

Nie urzekła mnie ta historia, po prostu. Opis na okładce obiecywał wiele, ale niestety - opowieść mnie nie porwała, styl autorki mnie irytował (zresztą główna bohaterka również, często miałam wielką ochotę zdzielić ją w łeb),a napotykając co chwilę obcojęzyczne wtrącenia dostawałam szewskiej pasji - chyba nie o to chodzi czytając opowieść o miłości...

Bardzo dobra. Trochę mroczna, mocno refleksyjna, tajemnicza, z pewnością nietypowa fabuła, ale już samo to jest gwarantem, że czytelnik trafił na prozę wyjątkową. Na początku myślałam, że to będzie jakiś zwykły, ciepły romans. Ale nie:) Jest w co wsiąknąć. Zakończenie mnie zamurowało, a to przecież fajnie gdy wszystko kończy się inaczej, niż przewidywałeś :)

Bardzo dobra. Trochę mroczna, mocno refleksyjna, tajemnicza, z pewnością nietypowa fabuła, ale już samo to jest gwarantem, że czytelnik trafił na prozę wyjątkową. Na początku myślałam, że to będzie jakiś zwykły, ciepły romans. Ale nie:) Jest w co wsiąknąć. Zakończenie mnie zamurowało, a to przecież fajnie gdy wszystko kończy się inaczej, niż przewidywałeś :)

"Historia, która się między nami działa, nie miała końca, wpadała tylko co chwila w nową dziurę, a potem w kolejną, gdzie następował jej dalszy ciąg".

"Historia, która się między nami działa, nie miała końca, wpadała tylko co chwila w nową dziurę, a potem w kolejną, gdzie następował jej dalszy ciąg".