Bardzo nietypowa książka, bo z innego kręgu kulturowego. Wiele zaskakujących sytuacji. Zakończenie z jednej strony typu " No nie wierzę!", ale z drugiej strony jakieś takie pokazujące nadzieję...

Bardzo nietypowa książka, bo z innego kręgu kulturowego. Wiele zaskakujących sytuacji. Zakończenie z jednej strony typu " No nie wierzę!", ale z drugiej strony jakieś takie pokazujące nadzieję...

Nie czytam chińskich książek, więc to ciekawa odmiana.

Nie czytam chińskich książek, więc to ciekawa odmiana.

Mam dwie teorie. Albo ja nie jestem przyzwyczajona do chińskich powieści i sposobu w jaki chińscy autorzy postrzegają i opisują świat, albo ta książka była dziwna 🤣 Przy czym raczej obstawiam to pierwsze!
Autorka "Kobiet w kąpieli" Tie Ning to "jedna z najbardziej cenionych i najczęściej nagradzanych współczesnych chińskich pisarek". I muszę przyznać, że co jak co, ale klimat i historię Chin w tej powieści (nominowanej zresztą do azjatyckiego bookera - Man Asian Literary Prize) czuć bardzo mocno. Mamy tam zarówno lata 80 jak i Wielką Proletariacką Rewolucją Kulturalną wraz z jej zebraniami demaskacyjnymi, maoizmem i duchem rewolucji. Mamy chińską kuchnię, życie na prowincji, jak i w Pekinie, a przede wszystkim historię kilku kobiet.
I to właśnie te bohaterki na zmianę mnie zadziwiały, frustrowały, zaskakiwały, przerażały, złościły, rozczulały. Na początku małe dziewczynki, czytające w ukryciu "Sowiecką kobietę" i dorastające na pekińskiej prowincji - w Fuanie - podczas gdy ich rodzice zgodnie z duchem rewolucji musieli wyjechać do obozu pracy. Potem pełne buzujących hormonów, popełniające czasami tragiczne błędy nastolatki, wreszcie dorosłe kobiety, stawiające czoło traumom z dzieciństwa.
I tak naprawdę nie wiem, czy polecam czy nie, bo tak jak wspomniałam na początku, nie mogłam wyzbyć się uczucia, że to dziwna powieść, a jednocześnie bardzo cieszę się, że ją przeczytałam.

Mam dwie teorie. Albo ja nie jestem przyzwyczajona do chińskich powieści i sposobu w jaki chińscy autorzy postrzegają i opisują świat, albo ta książka była dziwna 🤣 Przy czym raczej obstawiam to pierwsze!
Autorka "Kobiet w kąpieli" Tie Ning to "jedna z najbardziej cenionych i najczęściej nagradzanych współczesnych chińskich pisarek". I muszę przyznać, że co jak co, ale...

Kobiety we współczesnych Chinach. Ich doświadczenia i destrukcyjny zwykle, wpływ na mężczyzn, chociaż zwyczaje patriarchalne. Dziewczęta dorastające w mrocznych czasach rewolucji kulturalnej. Otwarcie Chin na świat i szybka poprawa warunków ekonomicznych czasów Denga i Jang Zemin’a (powieść napisana została w 2000 roku) zmieniły wystrój mieszkań i dały możliwość zakupów w sklepach Chanel. Nie zmieniły jednak duszy kobiet. Pozostały one okrutne, zawistne, wyrachowane, chociaż również bardzo nieszczęśliwe, nie mogąc pogodzić tradycyjnych wartości rodzinnych, działań wpojonych tresurą czasów Mao i szaleństwa współczesnego konsumpcjonizmu. Powieść bardzo smutna. Co jest o tyle zadziwiające, że Autorka jest reprezentantką politycznego mainstreamu (członkinią KC KPCh),co plasuje ją wśród najważniejszych osób rygorystycznego wciąż reżimu. Opowieść będąca ciekawym przyczynkiem do sytuacji społecznej współczesnych Chin.

Kobiety we współczesnych Chinach. Ich doświadczenia i destrukcyjny zwykle, wpływ na mężczyzn, chociaż zwyczaje patriarchalne. Dziewczęta dorastające w mrocznych czasach rewolucji kulturalnej. Otwarcie Chin na świat i szybka poprawa warunków ekonomicznych czasów Denga i Jang Zemin’a (powieść napisana została w 2000 roku) zmieniły wystrój mieszkań i dały możliwość zakupów w...

Dziwna, trudno się czyta. Jednak nie umiałam odłożyć i skończyłam. Czasem trzeba przeczytać coś innego. To nie był czas stracony,to był czas zaskakujący.

Dziwna, trudno się czyta. Jednak nie umiałam odłożyć i skończyłam. Czasem trzeba przeczytać coś innego. To nie był czas stracony,to był czas zaskakujący.

Rewolucja kulturalna w Chinach!
Czas, w którym „cierpienia zwykłego człowieka nie można brać poważnie. Nie miało na nic wpływu i nie przemawiało do opinii publicznej, więc nie było warte wzmianki”. Czas, w którym rodzice zostawiali swoje dzieci same i udawali się w inny rejon Chin, na farmę, by budować socjalizm. Czas, w którym małżeństwo było prawe i szlachetne! Skrywało tyle tajemnic i obrzydliwości!” Czas, od którego najlepiej było odgrodzić się, zanurzając w potajemny świat radosnych spotkań wspólnego gotowania potraw według przepisów z zakazanego czasopisma, wbrew przykazaniu Mao – „Rewolucja to nie zapraszanie przyjaciół na kolację”.
To był świat czterech przyjaciółek i ich bliskich.
Pięknej Fei, awangardowej w wyglądzie i zachowaniu, której jedyną częścią ciała nieoddaną i niesprzedaną mężczyźnie były usta, a „niewinność i knucie, naiwność i rozpusta najwyraźniej w niej współistniały”.
Youyou chowającej się w kuchni, w której wyczarowywała obiady, kolacje i desery serwowane przyjaciółkom. Marzącej o szefowaniu w restauracji i uważającej, że „najlepsze, co można robić, to spać, kiedy oczy są zamknięte, i jeść, kiedy są otwarte”.
Tiao próbującej zasłużyć na miłość rodziców i odnaleźć ją w związkach z mężczyznami. Kobietą „bezbronną i nieszczęsną, do końca życia obarczoną długiem, którego nigdy nie zdoła spłacić”.
Fan, młodszej siostry Tiao, szukającej wolności od niechcianej przeszłości, w Ameryce. Uznającej siebie za ofiarę „samotną, pozbawioną kogoś, na kogo mogłaby liczyć”.
Wszystkie związane mrocznym sekretem.
Tajemnicą, która zdeterminowała ich losy. Wpłynęła na postawy, osobowość i psychikę. Zniszczyła zdolność tworzenia szczęśliwej rodziny, pozytywnych związków, zaufania w kontaktach i poczucia spełnienia w teraźniejszości.
Wszystkie były ofiarami rewolucji kulturalnej.
Proceder rozdzielania rodziców i dzieci, piętnowanie kontaktów seksualnych i ciąż pozamałżeńskich, samobójstwa pod wpływem ostracyzmu społecznego w postaci demaskacji i publicznej samokrytyki, to była codzienność ówczesnych Chin. Nikt nie wiedział, co tak naprawdę działo się w psychice człowieka. Co myślał? Co czuł? Nie wiedzieli tego nawet najbliżsi, bo „w honorowej rodzinie nie było miejsca na „inne sprawy”, bez względu na to, jak wielką hańbą okrył się któryś z jej członków albo jak strasznie cierpiał”.
Autorka zaprosiła mnie do obserwacji tego cierpienia.
Obnażyła swoich bohaterów, ukazując ich głębię psychiczną niczym nagość kobiet w intymnej kąpieli. Miałam wyjątkową okazję ujrzeć ich w skrajnie emocjonalnych sytuacjach, poznać ukrywaną tajemnicę i drobne sekrety osobiste, przyczyny i skutki niezrozumiałych zachowań, by zrozumieć ich reakcje i postępowanie. Rozpaczliwe poszukiwanie szczęścia w świecie absurdu i zniewolenia, które dla każdego było czym innym. Bardzo indywidualnym i odmiennym od szczęścia drugiego człowieka. Najsmutniejsze w tej obserwacji było to, że ich droga wiodła donikąd bez względu na ilość podejmowanych prób i metod jego zdobycia. Nie posiadali też wyniesionej z dzieciństwa tej cudownej, dodatniej energii wykorzystywanej w życiu dorosłym, bo było skażone nieszczęściem. Skazani na wieczne wyrzuty sumienia i ciągłe starania „o unicestwienie mroku we własnym sercu”, bezustannie ranili się nawzajem. Gdyby w uczuciach pulsowała krew, ta opowieść ociekałaby nią.
To bardzo smutna historia.
Bardzo przygnębiająca, ale jednocześnie pięknie, wielowymiarowo i wielopłaszczyznowo opowiedziana. Z jednej strony bardzo poetycka w szczegółach, a z drugiej strony silnie oddająca emocje opisami wprawiającymi w przerażenie, grozę, żal, beznadzieję, irytację i wściekłość, którymi przepełnieni byli bohaterowie. Obserwowałam ich tak, jak oni siebie nawzajem, bo obserwowanie oznaczało ochronę siebie, własnego ja. Jednocześnie pośrednio umożliwiało wgląd we własną duszę. Zmuszało do autoanalizy. Inni byli lusterkami dla bohaterów powieści, a ci z kolei byli lusterkami dla mnie. Dzięki nim mogłam zrozumieć, że „dobroć i przebaczanie bez przyczyny nie istnieją, można je włożyć między bajki. Tylko serce żywiące nadzieję na odkupienie potrafi wytworzyć olbrzymią tolerancję dla ludzkości i dla ja”.
Nie zgadzam się z tym przesłaniem!
Nie wierzę, że altruizm wyrasta ze zła, żywi się wyrzutami sumienia, a jego korzenie biorą początek w zbrodni. Być może jego obraz pokazany przez autorkę jest jedną z alternatyw. Jedną z możliwości pochodzenia.
Ale wierzę, że nie jedyną!
http://naostrzuksiazki.pl/

Rewolucja kulturalna w Chinach!
Czas, w którym „cierpienia zwykłego człowieka nie można brać poważnie. Nie miało na nic wpływu i nie przemawiało do opinii publicznej, więc nie było warte wzmianki”. Czas, w którym rodzice zostawiali swoje dzieci same i udawali się w inny rejon Chin, na farmę, by budować socjalizm. Czas, w którym małżeństwo było prawe i szlachetne!...

„Kobiety w kąpieli” to historia dwóch sióstr: Tiao i Fan. Dzięki długim retrospekcjom podglądamy trzydzieści lat ich życia, od około 1960 roku. Rodzice dziewczyn, architekci, zostają, w ramach reedukacji, wysłani z Pekinu na farmę do ciężkiej, fizycznej pracy, a dziewczynki muszą radzić sobie same, gdzieś w odległym miasteczku Fuan. Wskakujemy w historię, gdy pojawia się tajemnicza choroba matki, która wywołuje lawinę zdarzeń znamiennych: romans z internistą oraz pojawienie się małej Quan, a wraz z jej krótkim życiem, cienia znaczącego tę rodzinę na zawsze. Po latach Tiao zostaje wydawcą książek i przez długi czas uwikłana jest w romans ze starszym gwiazdorem chińskiego kina. Jej siostra wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, gdzie znosi zdrady męża. Żadna z trzech kobiet nie może stworzyć udanego związku. Matka, być może w poczuciu winy, próbuje wymazać starą siebie przy pomocy operacji plastycznych, a ojciec wypełnia dni narzekaniem. Powieść o stracie i o próbach czerpania miłości z pustki, o dojrzewaniu (również Chin) i rodzącym się cierpieniu. O ludziach naznaczonych maoizmem, będących niczym blizny, obojętne, acz widoczne znaki lat politycznych eksperymentów.

CAŁOŚĆ: https://ksiazkisaniebezpieczne.blogspot.com/2018/04/chinska-maczanka-kobiety-w-kapieli-tie.html

„Kobiety w kąpieli” to historia dwóch sióstr: Tiao i Fan. Dzięki długim retrospekcjom podglądamy trzydzieści lat ich życia, od około 1960 roku. Rodzice dziewczyn, architekci, zostają, w ramach reedukacji, wysłani z Pekinu na farmę do ciężkiej, fizycznej pracy, a dziewczynki muszą radzić sobie same, gdzieś w odległym miasteczku Fuan. Wskakujemy w historię, gdy pojawia się...

Podobała mi się bardzo, ale chyba miałem większe oczekiwania co do tego tytułu.

Podobała mi się bardzo, ale chyba miałem większe oczekiwania co do tego tytułu.

Życie trzech bliskich sobie kobiet. Wszystkie poznajemy, gdy są jeszcze dziećmi i razem z nimi dojrzewamy, przeżywamy pierwsze rozczarowania i sukcesy. Ale chyba nie losy bohaterek, a tło społeczno-polityczne i codzienne życie w komunistycznych Chinach by;o tym, co mnie najbardziej zainteresowało, a czasami szokowało.

Życie trzech bliskich sobie kobiet. Wszystkie poznajemy, gdy są jeszcze dziećmi i razem z nimi dojrzewamy, przeżywamy pierwsze rozczarowania i sukcesy. Ale chyba nie losy bohaterek, a tło społeczno-polityczne i codzienne życie w komunistycznych Chinach by;o tym, co mnie najbardziej zainteresowało, a czasami szokowało.

Jest wspaniała, jest zjawiskowa! Ning cierpi na niebywałą trafność myśli i umiejętność przechodzenia gładko z fragmentu delikatnego jak porcelana do fragmentu, który powoduje dyskomfort. Ale nie zdążysz się skrzywić czytając te mocniejsze fragmenty, bo zaraz masz w głowie myśl lekką jak piórko i widzisz zgrabne ciałka w ciepłej pościeli, szukające stopą chłodniejszego kawałka prześcieradła. No cudo. Pięknie azjatycko wyważona stylistyka, dużo mądrości i dużo świeżości.

Jest wspaniała, jest zjawiskowa! Ning cierpi na niebywałą trafność myśli i umiejętność przechodzenia gładko z fragmentu delikatnego jak porcelana do fragmentu, który powoduje dyskomfort. Ale nie zdążysz się skrzywić czytając te mocniejsze fragmenty, bo zaraz masz w głowie myśl lekką jak piórko i widzisz zgrabne ciałka w ciepłej pościeli, szukające stopą chłodniejszego...