Zbierałem się do tej historii i zbierałem. Może chciałem uciec od obrazów, tkwiących gdzieś w mojej pamięci po debiutanckiej powieści autora „Potępiona”, która swego czasu z głośnym dźwiękiem wylądowała na półkach czytelników. A może bałem się, że moje wówczas pozytywne emocje zostaną nadszarpnięte przez kolejną powieść? Kiedy jednak zobaczyłem okładkę, poczułem ulgę. Tak wiem, to tylko jedna strona medalu, ale w tamtej chwili, mimo że nadal nie odważyłem się spojrzeć na zarys fabuły, czułem się spokojniejszy. Będzie dobrze – pomyślałem, po czym książka wylądowała na nieśmiertelnej półce poczekalni.

Dzisiaj, będąc już po lekturze wszystko jest dla mnie jasne. Historia wydaje się być przejrzysta. Początkowe wydarzenia podobnie jak sam tytuł pobudzają do tworzenia wstępnych założeń i w sumie wszystko trzyma się założonej koncepcji. Po jakimś czasie klimat zaczynały burzyć krótkie rozdziały, które zwykle kończyły się w najmniej odpowiednim momencie. Na początku historii było to zrozumiałe, bo wraz z nimi zmieniały się punkty widzenia „kamer” przedstawiające wydarzenia (czasem te same) z perspektywy nie związanych ze sobą bohaterów.

Bardzo lubię tego rodzaju kadry, bo pozwalają mi śledzić sytuację z większej odległości. Niemniej jednak, zdarzało się też, że autor świetnie budował napięcie, prowadził mnie ostrożnie w coraz bardziej złowrogim otoczeniu i gdy już miało dojść do punktu kulminacyjnego, gdy już prawie byłem w ogródku, witałem się z gąską… Kończył rozdział. Przechodził do innego, ściśle niezwiązanego wątku przez co czułem się jak podczas przerywanego stosunku. Znowu? I tak jak na początku znosiłem to dzielnie, tak po pewnym czasie zaczynało mnie to po prostu drażnić.

Sama historia? Mała miejscowość z tajemnicą ciągnącą się przez lata. Małżeństwo, które próbuje odnaleźć spokój po ciężkich wydarzeniach i duchy… te najtrudniejsze, duchy własnej przeszłości. Aaa i oczywiście drobny wątek z metalową muzyką w tle! Przepis doskonały, wykonanie? Cóż, tak jak znowu lekko czytało mi się tę uplecioną przez autora historię, tak tym razem ta lekkość odbiła się na jedynie drobnym muśnięciu moimi emocjami. Nie było większych ochów, achów mimo to…

„Umarli nie wracają” to dobra opowieść. To horror, w którym znajdziemy kilka krwistych scen, ból, tajemnicę sięgającą po krainę umarłych i nadzieję. Gdzieś tam jednak z tyłu głowy mam w pamięci wspomniany wcześniej pierwszy tytuł autora (Potępiona),o którym nie chciałbym zapomnieć i niestety na jego tle, ta opowieść wypada nieco bardziej blado.

To tyle, pozostaje mi tylko trwać w nadziei, że spotkam się z autorem przy kolejnej historii i rozwiejemy wszelkie trapiące mnie wątpliwości.

Zbierałem się do tej historii i zbierałem. Może chciałem uciec od obrazów, tkwiących gdzieś w mojej pamięci po debiutanckiej powieści autora „Potępiona”, która swego czasu z głośnym dźwiękiem wylądowała na półkach czytelników. A może bałem się, że moje wówczas pozytywne emocje zostaną nadszarpnięte przez kolejną powieść? Kiedy jednak zobaczyłem okładkę, poczułem ulgę. Tak...

Bez szału. Lubię dziwne, inne , niepokojące historie . Jednak ta książka niesamowicie mnie znudziła. To pozycja dla masochistow . Nie polecam .

Bez szału. Lubię dziwne, inne , niepokojące historie . Jednak ta książka niesamowicie mnie znudziła. To pozycja dla masochistow . Nie polecam .

Autor ma całkiem fajną umiejętność wzięcia na warsztat kliszy i zrobienia z niej czegoś ciekawego, zachęcił mnie do siebie bardzo mocno inną swoją książką. Tutaj.. Tutaj brakuje nieco spójności w historii, obrazy bohaterów nieco się rozmywają, koncepcja ewidentnie zmieniła się gdzieś po drodze. Nadal jednak uznaję to za fajnie spędzony czas i na pewno sięgnę po kolejne prace tego autora.

Autor ma całkiem fajną umiejętność wzięcia na warsztat kliszy i zrobienia z niej czegoś ciekawego, zachęcił mnie do siebie bardzo mocno inną swoją książką. Tutaj.. Tutaj brakuje nieco spójności w historii, obrazy bohaterów nieco się rozmywają, koncepcja ewidentnie zmieniła się gdzieś po drodze. Nadal jednak uznaję to za fajnie spędzony czas i na pewno sięgnę po kolejne...

Zaczynało się ciekawie - szykowała się książka w stylu "polskiego Kinga", z pewna mrocznością, tajemnicą... A potem okazało się, że jednak nie :-/

Zaczynało się ciekawie - szykowała się książka w stylu "polskiego Kinga", z pewna mrocznością, tajemnicą... A potem okazało się, że jednak nie :-/

Moje kolejne spotkanie z autorem. Wcześniejsza książka Potępiona, czyli debiut autora bardzo mi się podobała. Czy i tym razem było tak dobrze? Sprawdźmy.

Akcja rozgrywa się w małej miejscowości na Pomorzu. Małżeństwo Sławek i Daria przeprowadzają się do domu rodzinnego mężczyzny. Zmiana miejsca do życia spowodowana jest żałobą. Ich siedemnastoletni syn Artur zmarł nagle w wyniku choroby. Niedługo po przyjeździe do nowego miejsca odwiedza ich staruszka z okolicy. Proponuje im przywrócenie ich syna do życia. Rodzice wbrew zdrowemu rozsądkowi przystają na to. Starsza pani znika a w miasteczku zaczyna dochodzić do niewytłumaczalnych morderstw młodych ludzi. Co dokładnie się wydarzyło i czy uda się to powstrzymać?

Książka napisana jest prostym językiem, płynnie skonstruowana. Czyta się szybko i lekko. Sama fabuła to coś nowego, świeżego. Niestety jest to podane w bardzo chaotyczny sposób. Autor wprowadza nas w świat fantastycznego demona, który zabija bez opamiętania i skrupułów. Bardzo szybko przechodzimy od jednych zwłok do drugich. Wiele wątków jest urwanych bez wyjaśnienia co bardzo mnie irytowało. W wielu miejscach czuć to, że autor chciał przekazać ogrom uczuć jakie rozwijają się w człowieku po utracie najbliższej osoby, ale ja nie potrafiłam tego doświadczyć. Samo zakończenie niestety mnie nie usatysfakcjonowało. W Potępionej zakończenie było bardzo odjechane, ale zamykało większość wątków. Tutaj pozostaje zbyt wiele domysłów. Niezmiennie polecam się samemu przekonać jak wam się spodoba.

Moje kolejne spotkanie z autorem. Wcześniejsza książka Potępiona, czyli debiut autora bardzo mi się podobała. Czy i tym razem było tak dobrze? Sprawdźmy.

Akcja rozgrywa się w małej miejscowości na Pomorzu. Małżeństwo Sławek i Daria przeprowadzają się do domu rodzinnego mężczyzny. Zmiana miejsca do życia spowodowana jest żałobą. Ich siedemnastoletni syn Artur zmarł nagle...

Przede wszystkim drogi autorze przestrzeń mierzymy w centymetrach sześciennych nie kwadratowych. Poza tym bardzo słabo. całe szczęście takie krótkie, bo nie mam w zwyczaju odkładać nieprzeczytanych do końca książek.

Przede wszystkim drogi autorze przestrzeń mierzymy w centymetrach sześciennych nie kwadratowych. Poza tym bardzo słabo. całe szczęście takie krótkie, bo nie mam w zwyczaju odkładać nieprzeczytanych do końca książek.

17-letni syn Darii i Sławka umiera na raka. Pewnego dnia odwiedza ich starsza kobieta, która twierdzi, że Artur do nich powróci... Michał budzi się z olbrzymim kacem po zakrapianej imprezie, po której zaczyna słyszeć głos i widzi jaśniejącą postać... To wydarzenie rozpoczyna serię niewyjaśnionych śmierci nastolatków i młodych mężczyzn w małym, spokojnym miasteczku. Co łączy pogrążonych w rozpaczy rodziców i zupełnie obcych im chłopaków? O tym wszystkim przeczytacie na stronach „Umarli nie wracają”. Jest to książka z typu „ciężko się czytających”. Nie dlatego, że jest słaba, źle napisana. Nie. Wręcz przeciwnie. Czyta się ją ciężko, bo jest potwornie emocjonalna, tak bardzo, że wwierca się w głowę i nie daje o sobie zapomnieć. I mimo, że to świetnie napisany horror, mocno trzymający w napięciu a co najważniejsze nie „obrzydliwy”, to śmiem twierdzić, że sporo osób, szczególnie rodziców, nie zwróci uwagi na przemoc i okrucieństwo, tylko skupi się na tym, co przeżywają główni bohaterowie. Ta książka jest przesycona złością, niezrozumieniem i zwykłym ludzkim bólem. Te wszystkie uczucia aż uderzają w czytelnika. Na zmianę jest mu smutno, czuje wściekłość, żal. Dawno nie miałam takich odczuć po jakimkolwiek tytule. I po jej lekturze w głowie mam tylko jedno - uważaj o czym marzysz, bo marzenia niespodziewanie mogą się spełnić.

17-letni syn Darii i Sławka umiera na raka. Pewnego dnia odwiedza ich starsza kobieta, która twierdzi, że Artur do nich powróci... Michał budzi się z olbrzymim kacem po zakrapianej imprezie, po której zaczyna słyszeć głos i widzi jaśniejącą postać... To wydarzenie rozpoczyna serię niewyjaśnionych śmierci nastolatków i młodych mężczyzn w małym, spokojnym miasteczku. Co łączy...

Pomysł ciekawy, ale nie do końca wykorzystany.

Pomysł ciekawy, ale nie do końca wykorzystany.

🌚Umarli nie wracają 🌝
To jest dobra propozycja na solidne rozmyślanie. Ile człowiek jest w stanie poświęcić by odzyskać utracone bliskie osoby ? O tym przekonali się Sławek i Daria którzy stracili swojego jedynego syna. Powiem szczerze że nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Czy można zaufać osobie która proponuje rzeczy praktycznie niemożliwe ? Jak się pokazuje z czasem biegu historii wszystko ma swój cel który się ciągnie od dawna. Dlaczego padło akurat na nich ..czy takie było przeznaczenie. Na samą myśl spotkania, zobaczenia syna liczyli że ich życie z powrotem będzie jak dawniej a rozdrapywanie starych ran będzie w końcu ukojone. Wszystko się zmienia jak w mieście do którego się przeprowadzili pojawia się świetlista postać która niestety pozostawia po sobie morze krwi i resztek ludzi którzy zostali zabici w brutalny sposób. Z początkiem czekali choćby na mały kontakt z synem, z czasem dotarło do nich że to już nie jest ich syn tylko psychopata który rozsadza ludzi którzy tracą nie tylko ciało ale i duszę 😨
Pozytywne wrażenia i dreszczyk jak na horror przystało 👌

🌚Umarli nie wracają 🌝
To jest dobra propozycja na solidne rozmyślanie. Ile człowiek jest w stanie poświęcić by odzyskać utracone bliskie osoby ? O tym przekonali się Sławek i Daria którzy stracili swojego jedynego syna. Powiem szczerze że nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Czy można zaufać osobie która proponuje rzeczy praktycznie niemożliwe ? Jak się pokazuje z...

#61/52 #wdowaczytq #umarliniewracają #BartłomiejFitas
Przypadkiem trafiłam na ten tytuł grzebiąc w katalogach legimi i w zasadzie pobrałam w ciemno. Nie wiedziałam czego się spodziewać, ale jeśli ktoś lubi Kingowskie klimaty powinna ta książka się spodobać. Ja nie jestem jakoś mocno wymagającym czytelnikiem aczkolwiek czułam się nieco niedopieszczona jako czytelnik. Niektóre sytuacje były dla mnie nie do końca jasne, a domyślanie się "dlaczego/po co/na co" sprawiły, że książka nieco straciła w moich oczach. Ten paranormalny wątek mógł być zdecydowanie bardziej rozbudowany i wyjaśniony. Czytałam, że "Potępiona" tego autora jest o wiele lepsza i być może kiedyś się o tym przekonam. Książka ma słabe oceny, ale myślę, że nie jest aż tak kiepska i z braku laku można przeczytać.

#61/52 #wdowaczytq #umarliniewracają #BartłomiejFitas
Przypadkiem trafiłam na ten tytuł grzebiąc w katalogach legimi i w zasadzie pobrałam w ciemno. Nie wiedziałam czego się spodziewać, ale jeśli ktoś lubi Kingowskie klimaty powinna ta książka się spodobać. Ja nie jestem jakoś mocno wymagającym czytelnikiem aczkolwiek czułam się nieco niedopieszczona jako czytelnik....