Na pewno efekciarska, momentami wręcz kiczowata. Nie zmienia to jednak faktu, że przemyślana, otwarta, w jakiś sposób kunsztowna i spójna - a to już dużo.

Na pewno efekciarska, momentami wręcz kiczowata. Nie zmienia to jednak faktu, że przemyślana, otwarta, w jakiś sposób kunsztowna i spójna - a to już dużo.

ostatnie dwa rozdzialy byly najbardziej satysfakcjonujacym zakonczeniem ksiazki jakie od dawna widzialem - cala ksiazka to po prostu pelne danie i najadlem sie jak nigdy. wszystkie postacie sa realistyczne i napisane swietnie, kazdy rozdzial ma inny styl, inne podejscie do glownego bohatera. ksiazka typu zainwestowalem sie bardzo mocno ale w taki czysto pozytywny i lekki sposob.

dobre. i to tak serio dobre.

ostatnie dwa rozdzialy byly najbardziej satysfakcjonujacym zakonczeniem ksiazki jakie od dawna widzialem - cala ksiazka to po prostu pelne danie i najadlem sie jak nigdy. wszystkie postacie sa realistyczne i napisane swietnie, kazdy rozdzial ma inny styl, inne podejscie do glownego bohatera. ksiazka typu zainwestowalem sie bardzo mocno ale w taki czysto pozytywny i lekki...

Literatura przez duże L. Przeczytałam z wielką przyjemnością.

Literatura przez duże L. Przeczytałam z wielką przyjemnością.

Czy Benedykt w ogóle istniał?

Czy Benedykt w ogóle istniał?

Pieknie skonstruowana fabula i przeplatajace sie watki; ksiazka napisana jezykiem bardzo artystycznym, wybitnie lirycznym i literackim - pieknie wyrazone emocje bohaterow. momentami wzroszajaca. szczerze mowiac - nie spodziewalam sie ze bedzie tak dobra! polecam!

Pieknie skonstruowana fabula i przeplatajace sie watki; ksiazka napisana jezykiem bardzo artystycznym, wybitnie lirycznym i literackim - pieknie wyrazone emocje bohaterow. momentami wzroszajaca. szczerze mowiac - nie spodziewalam sie ze bedzie tak dobra! polecam!

Wit Szostak funkcjonował gdzieś w mojej świadomości jako pisarz, z którego twórczością warto się zapoznać. Spontanicznie sięgnąłem po "Cudze słowa" i nie mam pojęcia co się wydarzyło. Nie wiedziałem czego się spodziewać, ale na pewno nie przewidziałbym takiego doświadczenia. To było coś więcej niż zapoznanie się z dziełem autora. "Cudze słowa" uwierają, wchodzą pod skórę, przenikają głęboko do wspomnień - do tego, co pamiętamy i tego, czego pamiętać nie chcemy. Są w niej fragmenty, które sprawiły, że czułem się zgnieciony i takie poczucie dyskomfortu jest przy lekturze tego dzieła wręcz konieczne.
Pretekstem do szarpania najwrażliwszych strun emocji czytelnika jest w tej książce Benedykt. Siedem osób opowiada o człowieku, który wpłynął na ich życie i zniknął. W przypadku niektórych znikał stopniowo, u innych przepadł bez ostrzeżenia. Niby to postać niezwykle tajemnicza, niejednoznaczna i nietuzinkowa, ale z każdą z opisujących go osób miał relację tak zawiłą, że nie wiadomo gdzie leży prawda. Prawdą za to jest to, że jest to opowieść o traceniu, które wiąże się z każdym aspektem życia. Utrata dzieciństwa, dziecka, złudzeń, marzeń, miłości i czasu, który ofiarujemy innym. Perspektywa Józefa przewijająca się między innymi opowieściami dosłownie mnie rozłożyła na łopatki. Są tam przemyślenia tak uderzające po głowie, że potrzebowałem chwili żeby się otrząsnąć po lekturze. Każdy czytelnik dojdzie do własnych wniosków w zależności od tego, w jakim miejscu w życiu się znajduje. Mnóstwo tu filozofii. To właściwie kolejny motyw przewodni. Dla mnie wyjątkowo interesujący i przywołujący wspomnienia. Ta opowieść jest tak wieloznaczna i pełna mniej lub bardziej poukrywanych kontekstów, że mam świadomość tego, iż będę do niej wracał jeszcze nie raz. Zachęcam Was do sprawdzenia "Cudzych słów". Po resztę książek autora sięgnę na pewno. Nie wiem jak inne, ale ta jest jedną z tych, które przez lata będę polecał innym, bo jest czymś absolutnie wartym uwagi.
Czytajcie Wita Szostaka.

Wit Szostak funkcjonował gdzieś w mojej świadomości jako pisarz, z którego twórczością warto się zapoznać. Spontanicznie sięgnąłem po "Cudze słowa" i nie mam pojęcia co się wydarzyło. Nie wiedziałem czego się spodziewać, ale na pewno nie przewidziałbym takiego doświadczenia. To było coś więcej niż zapoznanie się z dziełem autora. "Cudze słowa" uwierają, wchodzą pod skórę,...

Piękna książka. Świetnie to Autor sobie wymyślił. Będę do niej wracał na pewno.

Piękna książka. Świetnie to Autor sobie wymyślił. Będę do niej wracał na pewno.

Książka, którą im dłużej się czyta, tym więcej pytań serwuje. Powieść dostarcza poczucie zbrodni, jednak nie odkrywa się ona dzięki dochodzeniu i śledztwu, a za pomocą słów. Cudzych słów.
Ich celem nie jest tajemnica jak zginął Benedykt, a jak ŻYŁ Benedykt?
Momentami nie wiadomo, który obraz jest najbardziej realną odpowiedzią. W zasadzie jest to opowieść o tych siedmiu osobach, dla których był on Słońcem, centrum. Wrażenie to potęguje swojego rodzaju mit, kult i traktowanie niemal jak bożka (w niektórych narracjach),nawiązania do Ostatniej Wieczerzy, posiadanie ucznia, a nawet imiona bohaterów (uczeń-Jan, kobieta - Weronika, Magda, ojciec - Józef).
Niektóre rozdziały są lepsze, drugie gorsze. Moje serce skradł Józef, Jakub i Weronika. Wit Szostak idealnie przedstawia różnice miedzy narracją pierwszoosobową, jako przeciwieństwo narratora wszechwiedzącego. To czytelnik ma prawo wybrać, która narracja przemawia do niego najbardziej i którą uzna za najprawdziwsza - o ile którakolwiek jest najprawdziwsza?

Książka, którą im dłużej się czyta, tym więcej pytań serwuje. Powieść dostarcza poczucie zbrodni, jednak nie odkrywa się ona dzięki dochodzeniu i śledztwu, a za pomocą słów. Cudzych słów.
Ich celem nie jest tajemnica jak zginął Benedykt, a jak ŻYŁ Benedykt?
Momentami nie wiadomo, który obraz jest najbardziej realną odpowiedzią. W zasadzie jest to opowieść o tych siedmiu...

Wybitne polskie dzieło, które dostarcza tak wielu emocji, ale przede wszystkim myśli na tematy prymarne, jednakże jak istotne. Autor w wybitnym stylu i języku prowadzi dywagacje na temat życia, śmierci, miłości, dorastania, czyli na tematy, które w pewnym sensie, w większości nas dotyczą. Kreśli tak niebagatelne postacie, że do każdej historii, a nawet do każdego rozdziału można wracać z osobna i wielokrotnie. Rzadko książki wywołują u mnie tak silne emocje, ale tu na przemian śmiałam się i płakałam. Pozycja zdecydowanie znajduje się na szczycie mojej, prywatnej biblioteczki.

Wybitne polskie dzieło, które dostarcza tak wielu emocji, ale przede wszystkim myśli na tematy prymarne, jednakże jak istotne. Autor w wybitnym stylu i języku prowadzi dywagacje na temat życia, śmierci, miłości, dorastania, czyli na tematy, które w pewnym sensie, w większości nas dotyczą. Kreśli tak niebagatelne postacie, że do każdej historii, a nawet do każdego rozdziału...

Człowiek nie jest jednolity. Często dziwimy się, że kilku ludzi może mieć tak odmienne zdanie o tej samej osobie. “Cudze słowa” pokazują jak na dłoni, że fasada, którą widzą inni to mozaika- tego co chcemy pokazać i tego, co chcą w nas zobaczyć inni. A każda z „gęb” jest równie realna. Jesteśmy sumą grymasów i póz- dlatego tak często bywamy zagubieni- gdy żadna z nich nie przewodzi i chwilowo panuje gębowa demokracja- stajemy się rozdrobnionym mirażem. Półtransparentnym refleksem, który gdy traci blask patrzących na nich oczu- rozpływa się w mroku.

Filozofia i czytanie książek mają ze sobą wiele wspólnego. Rozmyślając i studiując życie innych łatwo popaść w pułapkę teoretyzmu. Przykładać do siebie cudze skale, wkładać do własnych ust cudze słowa. Bycie potężną sumą doświadczeń wszystkich ludzi nas pociąga. Refleksy wszystkich barw zmieszanych w jedno nie dają jednak unikalnej barwy jakiej jeszcze nie widział świat, tylko podmokłą, burą plamę.

„Cudze słowa” to absolutny unikat. Będę wracać do tej książki i już nie mogę się doczekać dostrzegania kolejnych miraży.

Człowiek nie jest jednolity. Często dziwimy się, że kilku ludzi może mieć tak odmienne zdanie o tej samej osobie. “Cudze słowa” pokazują jak na dłoni, że fasada, którą widzą inni to mozaika- tego co chcemy pokazać i tego, co chcą w nas zobaczyć inni. A każda z „gęb” jest równie realna. Jesteśmy sumą grymasów i póz- dlatego tak często bywamy zagubieni- gdy żadna z nich nie...