Pierwsza część cyklu wspaniale łączy wątki z klasycznych dzieł samurajskich dodając nową i wciągającą historię, którą chce się dalej poznawać w kolejnych tomach.

Pierwsza część cyklu wspaniale łączy wątki z klasycznych dzieł samurajskich dodając nową i wciągającą historię, którą chce się dalej poznawać w kolejnych tomach.

Genialna książka

Genialna książka

Książki pana Saulskiego zaczęłam troche od końca, czyli od niedawno wydanej serii Droga Samotnego Psa i muszę przyznać, ze całkowicie mnie wciągnął świat Nipponu oraz jego tajemniczy wojownicy Duchy. Ponieważ czekam na trzecia cześć Drogi Samotnego Psa wiec natychmiast sięgnęłam po Czerwony Lotos, który jest niejako początkiem, a raczej dzieje się w tym samym świecie tylko wcześniej.
Och jaka to jest wspaniała przygoda. Obrazowe walki, honorowi wojownicy, miłość i odrobina magii oraz szaleństwa. Zupełnie jakbym oglądała filmy Zhang Yimou „Dom latających sztyletów „ lub jakaś świetna mangę.
Kentaro jest narzędziem, obrońcą swojej pani, Duchem, który ma jedno zadanie obronić Niesmiertelna lub zginąć walcząc. Smierć jednak nie jest pisana naszemu bohaterowi, zawiódł ale dostał druga szanse, musi bronić nowej rodziny. Czy uda mu się odłożyć zemstę, poznać miłość i zwykłe życie? Czy jednak Nieśmiertelna dała mu drugie życie bo jego zadanie jeszcze nie zostało zakończone ?
Ech wspaniale było przeżyć ta przygodę. Bardzo polecam jeśli ktoś lubi walki na miecze, latających wojowników i ożywione baśniowe potwory z japońskich legend. Super 👍🏻

Książki pana Saulskiego zaczęłam troche od końca, czyli od niedawno wydanej serii Droga Samotnego Psa i muszę przyznać, ze całkowicie mnie wciągnął świat Nipponu oraz jego tajemniczy wojownicy Duchy. Ponieważ czekam na trzecia cześć Drogi Samotnego Psa wiec natychmiast sięgnęłam po Czerwony Lotos, który jest niejako początkiem, a raczej dzieje się w tym samym świecie tylko...

Dobra powieść charakteryzująca się wartką akcją. Wydawać by się mogło, iż akcja powieści toczy się w dawnej Japonii, pełnej legend mitów. Dopiero na koniec dowiadujemy się, że Nippon to wymyślona przez autora kraina wzorowana na Japonii. Jak dla mnie troszeczkę za mało oryginalności było w tym Nipponie ale rozumiem zamysł autora.

Dobra powieść charakteryzująca się wartką akcją. Wydawać by się mogło, iż akcja powieści toczy się w dawnej Japonii, pełnej legend mitów. Dopiero na koniec dowiadujemy się, że Nippon to wymyślona przez autora kraina wzorowana na Japonii. Jak dla mnie troszeczkę za mało oryginalności było w tym Nipponie ale rozumiem zamysł autora.

Daaawno nie czytałam fantastyki, ta książka była pierwszą, która to przełamała i w sumie fajnie spędziłam czas. Wybrałam ją w sumie ze względu na ten klimat azjatycki. Bardzo mi się podobały (i nie mówię tego ironicznie) te góry rozczłonkowanych ciał i hektolitry krwi co kilka stron, czy nawet co stronę. Taka pozycja do odmóżdżenia w drodze powrotnej z pracy i zajęcia myśli. Z chęcią sięgnę po kolejne części, żeby sprawdzić czy będą równie w porządku, co ta tutaj. (⁠人⁠ ⁠•͈⁠ᴗ⁠•͈⁠)

Daaawno nie czytałam fantastyki, ta książka była pierwszą, która to przełamała i w sumie fajnie spędziłam czas. Wybrałam ją w sumie ze względu na ten klimat azjatycki. Bardzo mi się podobały (i nie mówię tego ironicznie) te góry rozczłonkowanych ciał i hektolitry krwi co kilka stron, czy nawet co stronę. Taka pozycja do odmóżdżenia w drodze powrotnej z pracy i zajęcia...

Mam problem z tą książką. Bardzo mi się podobała, świetna narracja, smaczki japońskie, dynamiczne sceny walki (chociaż czepiałbym się powtarzalnych opisów i klonowanych sformułowań),czytałem z przyjemnością do niemal samego końca i… no właśnie, zgrzyt. Być może zamierzone, być może nie, ale ostatnie kilkadziesiąt stron to żywcem kopia z gry Sekiro:Shadows Die Twice. Walka z konnym wojownikiem jest klonem walki z konnym bossem ,. Żelazny zamek i kruki to kolejny klon. Narzędzia Ducha to narzędzia Shinobi z gry. Może ta książka oparta jest o grę i wtedy nie mam pytań, bo grę uwielbiam, ale jeśli nie, to końcówka mnie załamała - zrozumiałbym inspiracje, ale nie kopie… Wahałem się przy 7 gwiazdkach, ostatecznie 6 za tego klona. Przy okazji - nie odradzam, książka jest bardzo dobra, zacząłem Tom drugi i… no cóż, kolejny klon bossa z Sekiro na otwarciu, Pani Cisza. Czyżbym przegapił mały druczek, że oparte o grę?!

Mam problem z tą książką. Bardzo mi się podobała, świetna narracja, smaczki japońskie, dynamiczne sceny walki (chociaż czepiałbym się powtarzalnych opisów i klonowanych sformułowań),czytałem z przyjemnością do niemal samego końca i… no właśnie, zgrzyt. Być może zamierzone, być może nie, ale ostatnie kilkadziesiąt stron to żywcem kopia z gry Sekiro:Shadows Die Twice. Walka...

Na początku trochę się dłużyła, ale jak się rozkręciła to nie mogłem się oderwać.

Ciekawe jest wplatanie japońskich zwrotów. Super działa to, że wprowadza japońską nazwę i od razu obok tłumaczenie. Natomiast następnie stosuje ich wymiennie, żeby nie robić powtórzeń. Mega to buduje klimat.

Walki i pojedynki są ciekawie prowadzone prowadzone. Dobrze też wypadło levelowanie ekwipunku.

Na początku trochę się dłużyła, ale jak się rozkręciła to nie mogłem się oderwać.

Ciekawe jest wplatanie japońskich zwrotów. Super działa to, że wprowadza japońską nazwę i od razu obok tłumaczenie. Natomiast następnie stosuje ich wymiennie, żeby nie robić powtórzeń. Mega to buduje klimat.

Walki i pojedynki są ciekawie prowadzone prowadzone. Dobrze też wypadło levelowanie...

TRIGGER WARNING: obrazowa przemoc, kalectwo, okrucieństwo wobec zwierząt.

Światotwórstwo - świat silnie inspirowany Japonią. Mam neutralny stosunek do tego, bo ani nie jestem fanką dalekowschodnich klimatów, ale nie mam nic przeciwko próbowaniu nowych rzeczy. Bałam się, że to będzie zachwyt nad kulturą honoru i ciężkiej pracy znanej z niemal mitologicznego postrzegania tego narodu przez nas, ale nie jest tak kolorowo. A w zasadzie jest głównie brudno i czerwono - od krwi, spermy i błota. Początkowo, czytając lekturę, ucieszyłam się, że autor nie wpadł w pułapkę jednostronnego, wyidealizowanego przedstawienia tego świata. Niestety wpadł w drugą i większość czasu spędzamy w burdelu.

Warsztat pisarski - Ogólnie język był przystępny i szybko się to czytało. Jednak muszę trochę ponarzekać.
Za dużo emocji miał narrator, a za mało bohaterowie. Wyglądało to na świadomy zabieg, że narrator stosuje wykrzyknienia i że brzmi jak realna osoba, a nie jak bezosobowa siła relacjonująca dzieje bohaterów, ale uważam, że historia dużo by na tym skorzystała, gdyby te emocje były zawarte w przemyśleniach i wypowiedziach bohaterów.
Autor lubił się powtarzać. Gdy tylko przywoływał głównego bohatera, przypominał, że jest on narzędziem wyszkolonym do zabijania. Po którymś razie już przewracałam oczami i mówiłam: “Dobra, już to dawno załapałam. Człowiek - narzędzie. Tak, tak. Idźmy dalej”. Bywało też, że na kilku stronach z rzędu używał konstrukcji zdań polegającej na powtórzeniu typu: “To był ten dzień. Dzień w którym miało się wszystko zmienić”(zdanie zmyślone dla przykładu). Dla zbudowania patosu to się sprawdza, ale naprawdę nie ma potrzeby tego robić co stronę tam, gdzie ten patos jest niepotrzebny. Z racji, że walk było dużo to i tam zdarzały się powtórzenia. Szczególnie zapadającym w pamięć było “błysnęła stal”.

Postaci - były spójne. Każda miała swój styl, dzięki czemu się nie mieszały, ale nie były znowu jakieś bardzo wyraziste. Myślę, że historia by na tym skorzystała, gdyby autor poświęcił trochę więcej czasu “antenowego” na rozwój relacji między nimi. A tak to wydały się trochę zadaniowe, a nawet znikały, gdy tylko przestały być potrzebne. Najbardziej podobała mi się więź między Duchem a jego Panią, ale nie było dane im ani mnie się tym nacieszyć. I tutaj przechodzimy do fabuły.

Fabuła - Pierwsza połowa bardzo mnie wciągnęła. Potem książka zapomniała chyba do czego dąży i przypomniała sobie w ostatnich rozdziałach, przez co zakończenie, chociaż logiczne i wyczekiwane, to niesatysfakcjonujące.
Liczyłam, że cała książka będzie o Czerwonym Lotosie - tytułowej bohaterce. Niestety był to zaledwie wątek, który szybko się skończył. Później, dopóki Kentaro wraz z rodziną byli w podróży, to jeszcze byłam zaangażowana w historię. Potem moje zainteresowanie systematycznie malało.

Nie odradzam, bo wielu osobom się podoba. Może się czepiam, ale dla mnie był to zawód.

PS Wiele osób pisze o kopiowaniu czy inspiracji grą Sekiro, za co niesłusznie krytykują autora, ponieważ jego książka powstała na rok przed wydaniem gry 😉 Podobieństwo wynika z inspiracji kulturą japońską i istniejącymi w niej opowieściami.

TRIGGER WARNING: obrazowa przemoc, kalectwo, okrucieństwo wobec zwierząt.

Światotwórstwo - świat silnie inspirowany Japonią. Mam neutralny stosunek do tego, bo ani nie jestem fanką dalekowschodnich klimatów, ale nie mam nic przeciwko próbowaniu nowych rzeczy. Bałam się, że to będzie zachwyt nad kulturą honoru i ciężkiej pracy znanej z niemal mitologicznego postrzegania...

Czyta się świetnie, można wczuć się w klimat samurajskiego świata. Jedyny minusik, że jest za krótka. Dobrze, że jest cała trylogia:D

Czyta się świetnie, można wczuć się w klimat samurajskiego świata. Jedyny minusik, że jest za krótka. Dobrze, że jest cała trylogia:D

Przyjemnie mi się czytało tę książkę i na pewno będę kontynuował trylogię.
Historia faktycznie bardzo kojarzy się z Sekiro - szczególnie niektóre sceny są praktycznie 1 do 1 (nie wiem czy rzeczywiście autor tym się inspirował). Dla mnie mimo wszystko nie był to minus, może nawet podobieństwa spowodowały, że bardziej się zżyłem z bohaterem.
Jeśli ktoś lubi klimaty samurajów, wojen i intryg to polecam. Jednak trzeba pamiętać, że w książce jest mnóstwo przemocy, a sceny walk i zabójstw są bardzo krwawe.

Przyjemnie mi się czytało tę książkę i na pewno będę kontynuował trylogię.
Historia faktycznie bardzo kojarzy się z Sekiro - szczególnie niektóre sceny są praktycznie 1 do 1 (nie wiem czy rzeczywiście autor tym się inspirował). Dla mnie mimo wszystko nie był to minus, może nawet podobieństwa spowodowały, że bardziej się zżyłem z bohaterem.
Jeśli ktoś lubi klimaty samurajów,...