Dobra, fachowo napisana książka. Przejście przez nią wymaga dużego skupienia.

Dobra, fachowo napisana książka. Przejście przez nią wymaga dużego skupienia.

Ogólnie Rozczarowanie

Ogólnie Rozczarowanie

Mimo entuzjastycznych opinii dojechałem do 1/4 i dalej nie mogłem. Może dla fanów gatunku lub autora.

Mimo entuzjastycznych opinii dojechałem do 1/4 i dalej nie mogłem. Może dla fanów gatunku lub autora.

"Filary ziemi " ani "Katedra w Barcelonie " to to nie jest.

"Filary ziemi " ani "Katedra w Barcelonie " to to nie jest.

Powieść rozgrywa się w latach 1229-1351 w cieniu budowy katedry w Hagenburgu . Do miasta przybywa rodzeństwo Schäffer. Jeden z braci dołączy do budowniczych katedry. Postanawia wykupić sobie wolność zaciągając dług u Żyda. Poznajemy ludzi zaangażowanych w budowę katedry. Zarówno rodzinę Schäffer, powiązanych z nimi mieszkańców Hagenburgu , jak i arystokrację, biskupów,którzy walczą o swoją pozycję. Fabuła jest ciekawa, choć zabrakło trochę akcji wywołującej ekscytacje u czytelnika.

Powieść rozgrywa się w latach 1229-1351 w cieniu budowy katedry w Hagenburgu . Do miasta przybywa rodzeństwo Schäffer. Jeden z braci dołączy do budowniczych katedry. Postanawia wykupić sobie wolność zaciągając dług u Żyda. Poznajemy ludzi zaangażowanych w budowę katedry. Zarówno rodzinę Schäffer, powiązanych z nimi mieszkańców Hagenburgu , jak i arystokrację,...

Gdyby Autor zatytułował swoje dzieło np. "Hagenburg" to liczba czytelników byłaby porównywalna z liczebnością jego rodziny. Wobec tego wymyślił "Katedrę" i siłą rzeczy od razu rzucił wyzwanie "Filarom ziemi" i "Katedrze w Barcelonie". Więc w mojej opinii w tym wyścigu zajął szlachetne czwarte miejsce, trzecie zarezerwowane jest dla każdej innej powieści z katerą w tle.
Może to trochę złośliwe ale ta powieść bardzo mi się nie podobała. Owszem, ciekawa konstrukcja w postaci wspomnień poszczególnych bohaterów, niezłe początkowe wątki Retticha, Manfreda Gerbera ale potem to już wszystko się rozjeżdża na wiele wątków, zanudza - powieść pisana 7 lat, może to tłumaczy tę nudę - i w zasadzie otrzymujemy obraz średniowiecznego miasta w Niemczech, intryg wszelkich warstw ówczesnego społeczeństwa tyle, że w tej powieści z racji wielowątkowości nie ma komu kibicować.
No i tytułowej Katedry na próżno szukać, pojawia się fragmentarycznie i znika, jako tło wszystkich wydarzeń.

Gdyby Autor zatytułował swoje dzieło np. "Hagenburg" to liczba czytelników byłaby porównywalna z liczebnością jego rodziny. Wobec tego wymyślił "Katedrę" i siłą rzeczy od razu rzucił wyzwanie "Filarom ziemi" i "Katedrze w Barcelonie". Więc w mojej opinii w tym wyścigu zajął szlachetne czwarte miejsce, trzecie zarezerwowane jest dla każdej innej powieści z katerą w tle.
Może...

„Jedna z najlepszych powieści historycznych, jakie czytałem”.
Dan Jones, autor bestsellerów Templariusze, Krzyżowcy, Świt królestw
Pierwsza połowa XIII wieku. W Hagenburgu trwa wielka przebudowa katedry. W cieniu monumentalnej budowli tętni życie. Wszyscy, od biskupiego skarbnika, przez miejskich kupców, utalentowanych mistrzów kamieniarskich, po miejscową społeczność żydowską, pozostają pod jej przemożnym wpływem wykraczającym poza kwestie duchowe i artystyczne.
Zaskakujące koleje losów skarbnika Eugeniusa von Zaberna, uparcie spełniających marzenia braci Schäfferów i ich przedsiębiorczej siostry Grete, żony kupca, barona von Kronthala zakochanego w córce heretyka oraz wyjątkowego żydowskiego chłopca JudlabenIcchaka tworzą barwną mozaikę życia ówczesnego społeczeństwa. Walka o władzę i wpływy między Kościołem a możnymi, płonące stosy heretyków, watykańskie i dworskie intrygi, polityczne stronnictwa i ekonomiczne interesy, skrywane miłości… Wszystko to sprawia, że miłośnicy prozy Umberta Eco, Hilary Mantel i KenaFolletta będą zachwyceni atmosferą i żywymi postaciami Katedry Bena Hopkinsa.

https://kasiek-mysli.blogspot.com/2023/12/katedra-ben-hopkins-czy-mamy-powiesc-na.html

„Jedna z najlepszych powieści historycznych, jakie czytałem”.
Dan Jones, autor bestsellerów Templariusze, Krzyżowcy, Świt królestw
Pierwsza połowa XIII wieku. W Hagenburgu trwa wielka przebudowa katedry. W cieniu monumentalnej budowli tętni życie. Wszyscy, od biskupiego skarbnika, przez miejskich kupców, utalentowanych mistrzów kamieniarskich, po miejscową społeczność...

Pozytywnie zaskoczony.

Pozytywnie zaskoczony.

Rettich Schäffer trafia do średniowiecznego Hagenburga, by wykupić się spod kościelnej władzy. Dość szybko zdaje sobie sprawę, że interes ma się kręcić - biskupowi nie zależy na wolności chłopów. Zadłuża się więc u pewnego Żyda i odtąd jego życie płynie w cieniu budowanej w mieście katedry.
Ten krótki wstęp powinien wystarczyć – tyle że Hopkins porzuca Retticha, by skupić się na kilku bohaterach jednocześnie. Płyną lata, mury gargantuicznej budowli ospale pną się do góry, a ja po każdej przeczytanej karcie zastanawiałem się, dokąd zmierza ta historia? Mniej więcej w połowie wszystko się – mówiąc bardzo brzydko – rozlazło. Bohaterowie, do których zdążyłem się przyzwyczaić, pomarli, a katedra stała się tylko jakimś cieniem, wspomnieniem fascynacji bijącej z pierwszych rozdziałów książki. Wszystko przykryła polityka i nawet jeśli brzmi to zacnie (Hopkins świetnie oddał tamtejsze myślenie o jedności i przynależności – miejskiej, książęcej, religijnej),straciłem czujność, zaplątałem się w mnogości motywów, nie potrafiąc znaleźć (wrócić do?) tego głównego. Upłynnił się wyjątkowy klimat początku książki.
„Katedra” to z pewnością potężna (jak tytułowa budowla) powieść, której autor potrafi tyko chwilowo przykuć moją uwagę. Za dużo tu chyba wątków, zbyt wiele przeskoków z jednego na drugi i za dużo udziwnień (przykładem niech będą wymyślne sposoby uśmiercania protagonistów). Wszystko przez to się wypłaszcza i szarzeje, jakby autor nie miał pomysłu na pogłębienie rysów charakterologicznych bohaterów. Emocje, które powinny nimi rzucać od katedralnych krypt po smukłe sklepienia, wyblakły jak moje zainteresowanie dalszymi ich losami. Już nawet nie przeszkadzał mi współczesny język, ani handel przedkolumbową – jak zauważył jakiś znawca, kukurydzą.
O czym zatem jest ta opowieść? O wierze, miłości i złocie? Nienawiści do wszystko co inne? Natchnieniu ducha, ambicji i artyzmie? Pomnikach władzy sobie stawianych? To wszystko znajdziecie w „Katedrze”, ale odpowiedź nie wydaje się łatwa.
A może się tylko czepiam?

Rettich Schäffer trafia do średniowiecznego Hagenburga, by wykupić się spod kościelnej władzy. Dość szybko zdaje sobie sprawę, że interes ma się kręcić - biskupowi nie zależy na wolności chłopów. Zadłuża się więc u pewnego Żyda i odtąd jego życie płynie w cieniu budowanej w mieście katedry.
Ten krótki wstęp powinien wystarczyć – tyle że Hopkins porzuca Retticha, by skupić...

Uważam, że Katedra to powieść dla koneserów, a nie dla tych, którzy oczekują prostych schematów i wartkiej akcji. Kojarzyła mi się bardziej z Imieniem róży (zwłaszcza na początku) czy prozą Hilary Mantell, niż Filarami ziemi. Nie jest ona łatwa w lekturze, choć mnie bardzo zaabsorbowała. Jest inteligentna, wyrafinowana, nawet brawurowa i powiedziałabym, że nowoczesna. Jakkolwiek brzmi to jak oksymoron w stosunku do powieści historycznej. Można sobie zadawać pytanie, czy tak naprawdę nie jest to powieść o nas, współczesnych ludziach, przebrana za powieść historyczną. Czy w średniowieczu ludzie byli aż tak zaabsorbowani pieniędzmi, jak to widzi Hopkins, a tak mało obchodziły ich sprawy duchowe? Tych bowiem w Katedrze jest bardzo mało, jeśli już to religia pojawia się w niechlubnej postaci prześladowań rzekomych heretyków. Więc, jeśli mogę mieć jakieś zastrzeżenia to właśnie pod tym względem.

Ps. Ale fasoli to w średniowieczu w Europie chyba jednak nie mieli..

Uważam, że Katedra to powieść dla koneserów, a nie dla tych, którzy oczekują prostych schematów i wartkiej akcji. Kojarzyła mi się bardziej z Imieniem róży (zwłaszcza na początku) czy prozą Hilary Mantell, niż Filarami ziemi. Nie jest ona łatwa w lekturze, choć mnie bardzo zaabsorbowała. Jest inteligentna, wyrafinowana, nawet brawurowa i powiedziałabym, że nowoczesna....