Są takie osoby, o których należy mówić jak najwięcej.
Irena Sendlerowa należy do nich.

„Córki Warszawy” to książka Marii Frances, która jest powieścią fikcyjna, jedyną osobą która jest prawdziwa to właśnie postać Ireny.
Kobiety, o której powstało już wiele książek oraz filmów. I wcale mnie to nie dziwi, bo kobietę o takiej odwadze, determinacji i bezinteresownej dobroci trzeba wspominać. Książka jest napisana świetnie, widać ogromną ilość pracy jaką autorka włożyła w tą książkę, co jest dużym plusem.

Jeśli chodzi o fabułę książki, to książka dzieje się dwutorowo. Amerykanka Lizzy przeżywa w swoich życiu trudny okres, w domu rodziców znajduje stara skrzynie, która zawiera zdjęcia z czasów wojny. Usiłuje dowiedzieć się od swojej babci czegoś więcej i tak niesiona intuicja i chęcią poznania prawdy. Wyrusza w podróż do Warszawy by poznać prawdę jaką działa się w czasie wojny. Czego się dowie, sprawdźcie sami.
Ja Wam tylko powiem, że spędzicie bardzo dobrze czas z tą książką. Bo czyta się ją bardzo przyjemnie, mimo iż sprawy jakimi zajmowała się Irena Sendlerowa i jej bliscy współpracownicy nie należały do przyjemnych.

Uwielbiam takie historie, bo czytając je, za każdym razem doceniam jeszcze bardziej to co mam. A patrząc na tych ludzi i czasy i warunki w jakich żyli, to mogę śmiało powiedzieć że 99% z nas jest milionerami i szczęściarzami. Także, czytajmy takie książki i pamiętajmy o takich osobach jak Irena oraz doceniajmy to co mamy❤️.

Są takie osoby, o których należy mówić jak najwięcej.
Irena Sendlerowa należy do nich.

„Córki Warszawy” to książka Marii Frances, która jest powieścią fikcyjna, jedyną osobą która jest prawdziwa to właśnie postać Ireny.
Kobiety, o której powstało już wiele książek oraz filmów. I wcale mnie to nie dziwi, bo kobietę o takiej odwadze, determinacji i bezinteresownej dobroci...

Okupowana Warszawa...
1942 rok...
Faszystowski terror na terenie żydowskiego getta...

"To najgorszy czas w historii ludzkości, jednak w tym mroku jest jeszcze trochę światła "- tak mawia jedna z postaci powieści do bohaterki książki. A wszystko to dzięki dobroci i miłości, które pomimo wyjątkowo trudnych i bolesnych okoliczności, w jakiej ludziom przychodzi żyć, wciąż mają się dobrze i mało tego - rośną w siłę.

Maria Frances stworzyła bez wątpienia niezwykłą powieść historyczną. Zainspirowana działaniami, a w zasadzie dokonaniami Żegoty, organizacji ruchu oporu działającej w Polsce podczas II wojny światowej, przedstawiła niezwykły obraz walki jakże odważnych Kobiet o życie i godność drugiego Człowieka. Irena Sendlerowa wraz z towarzyszącymi jej Osobami dokonała można by rzec rzeczy niemożliwych. Wielokrotnie podczas lektury tej książki zastanawiałam się, czy miałabym na tyle odwagi i determinacji w sobie, by przyłączyć się do ruchu i walczyć jak się tylko da z horrorem, jaki zgotowali Ludziom Okupanci. Chcę wierzyć, że tak. W końcu "najtrudniejsza ze wszystkich walka toczy się w nas samych i że jeśli za bardzo przywykniemy do warunków, w jakich przyszło nam żyć i działać, możemy utracić zdolność odróżniania dobra od zła."

Czytałam tę książkę z zapartym tchem.
Mimo, że tak naprawdę wszystkie postaci -oprócz Ireny Sendlerowa są fikcyjne- to jak sama Autorka podkreśla "oddają bohaterskie działania wielu polskich obywateli, którzy nie chcieli stać z boku i biernie przyglądać się ludobójstwu ludności żydowskiej". Trudno przejść obojętnie obok szczegółowych opisów ratowania , "przemycania" dzieci z getta na aryjską stronę. Podkopy, tunele, ambulansy czy karawany. To tylko jakaś część określonych działań i metod. Do tego skrupulatne prowadzenie dokumentacji - personaliów i pseudonimów Dzieci, a także "zapewnienie bezpieczeństwa" tym notatkom.

Choć sama postać Lizzy została wykreowana przez Autorkę to muszę przyznać, że wyjątkowo polubiłam tę Kobietę. Jej determinacja w dążeniu do poznania historii swojej rodziny, a zwłaszcza losów prababci Zofii Szczęsnej, wzbudza mój szacunek i podziw. Z chwilą odkrycia przez nią wyjątkowych zdjęć w rodzinnym domu w Seattle tak naprawdę wszystko się zaczyna. Czy przyjazd do Warszawy i wsparcie dziennikarki Roksany okaże się kluczowe w "prywatnym śledztwie" Lizzy, a przy okazji pozwoli uporać się z Jej własnymi trudnymi przeżyciami?

O tym musicie przekonać się sami. Jedno jest pewne. Wierzę, że i z Wami zostanie na dłużej w pamięci ta niezwykła historia.

Okupowana Warszawa...
1942 rok...
Faszystowski terror na terenie żydowskiego getta...

"To najgorszy czas w historii ludzkości, jednak w tym mroku jest jeszcze trochę światła "- tak mawia jedna z postaci powieści do bohaterki książki. A wszystko to dzięki dobroci i miłości, które pomimo wyjątkowo trudnych i bolesnych okoliczności, w jakiej ludziom przychodzi żyć, wciąż...

Irena Sendlerowa to postać wybitna. Na przestrzeni lat, podstawie jej życiorysu, powstały niezliczone książki, dokumenty i filmy. Maria Frances też pokusiła się o to pokusiła, ale napisała powieść jedynie inspirowaną życiem i działalnością tej wybitnej postaci.



To nie jest książka sensu tricto historyczna. Najbliżej jej do powieści obyczajowej, z elementami historycznymi. W kilku miejscach fabuła jest dość wartka, ukazuje konspiracyjne działania podziemia, w innych zaś merytorycznie wyjaśnia i rozwiewa wojenne wątpliwości. Zaskakuje tajemnicami, ale też wybitnie niezrozumiałymi w XXI wieku poglądami, które mogą prowadzić do tragedii. Podaje na tacy wszystkie szczegóły sprzed lat i krok po kroku, wraz z bohaterami stara się dotrzeć do prawdy. Autorka manifestuje uwielbienie do Ireny Sendlerowej i w przystępny (czasem jednak nieco okrojony) sposób opowiada o jej historii.

autorka gromadzi w powieści wszystkie fakty, rozlicza bohaterki z życia, swoich decyzji i knowań towarzyszących im na przestrzeni czasów. Nie osądza jednak, tylko podpowiada, wysnuwa pewne teorie, z którymi zderzyć się musi czytelnik. Bo ocena należy do nas, osób, które czytając, obserwują szlachetne pobudki bohaterek.

Ta książka to idealny przykład powieści obyczajowej, z mocnymi, krnąbrnymi i mądrymi postaciami kobiecymi, które walczą o siebie, by móc pomagać innym. Warto zajrzeć do tej powieści.

Irena Sendlerowa to postać wybitna. Na przestrzeni lat, podstawie jej życiorysu, powstały niezliczone książki, dokumenty i filmy. Maria Frances też pokusiła się o to pokusiła, ale napisała powieść jedynie inspirowaną życiem i działalnością tej wybitnej postaci.



To nie jest książka sensu tricto historyczna. Najbliżej jej do powieści obyczajowej, z elementami...

"Nie­które rany na­le­ży zosta­wić w spo­koju, żeby się do­brze zago­iły."

Lizzie dotknęła tragedia, która zburzyła jej spokój i zraniła boleśnie. Ukojenia szuka w rodzinnym domu, gdzie przypadkowo natrafia na stare zdjęcia z okresu wojny. Zaciekawiona stara się dowiedzieć czegoś więcej o osobach z fotografii. Chociaż zawsze była świadoma swoich polskich korzeni to niewiele wie na temat historii rodziny. Szczątkowe informacje prowadzą do Warszawy, w której przed laty mieszkała jej prababcia Zofia. Okazuje się, że w 1942 była aktywną działaczką ruchu oporu. Im więcej Lizzie dowiaduje się o czasach wojny i losach prababci, tym bardziej zmienia podejście do własnych problemów.

Córki Warszawy to fikcja literacka inspirowana losami Ireny Sendlerowej oraz dokonaniami ruchu oporu, działającego w okresie drugiej wojny światowej. Dwie przeplatajace się ze sobą przestrzenie czasowe tworzą poruszający portret niezwykle odważnych kobiet, którym przyszło żyć w czasach, w których trudno o nadzieję, a niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku. To powieść, którą przeżywa się wraz z bohaterami, czujemy ich emocje, dylematy czy chwile zwątpienia. Wspaniała kreacja postaci. Determinacja i niezłomność Zofii jest godna podziwu. Mimo otaczającego niebezpieczeństwa, paraliżującego strachu, robi wszystko by ocalić tych najbardziej niewinnych. Właśnie te rozdziały trafiały we mnie najmocniej. Ta dziecięca nieświadomość zagrażającego niebezpieczeństwa i niezachwiana wiara, że będzie dobrze.

Końcowe rozdziały chwytają za serce i poruszają tak, że nie mogłam pohamować łez. Warto przeczytać.

"Nie­które rany na­le­ży zosta­wić w spo­koju, żeby się do­brze zago­iły."

Lizzie dotknęła tragedia, która zburzyła jej spokój i zraniła boleśnie. Ukojenia szuka w rodzinnym domu, gdzie przypadkowo natrafia na stare zdjęcia z okresu wojny. Zaciekawiona stara się dowiedzieć czegoś więcej o osobach z fotografii. Chociaż zawsze była świadoma swoich polskich korzeni to...

Jako Polka bardzo bałam się czytać tę książkę, bo znam już kilka złych pozycji, które miały miejsce w czasie II wojny światowej. Ale pokładałam w niej duże nadzieje, zwłaszcza, że mowa w niej o Irenie Sendlerowej, która do dziś jest niezapomnianą postacią.
Zofia mieszka z rodziną w Warszawie. Trzy lata wcześniej nasz kraj został zaatakowany przez Niemcy i ZSRR, a teraz, w 1942 roku, wraz z Ireną i innymi odważnymi kobietami zaczyna pomagać Żydom, a zwłaszcza dzieciom w Gettcie Warszawskim. Tymczasem jej prawnuczka, Lizzie, dla pocieszenia wraca do domu po kolejnym poronieniu. Znajduje tam fotografię swojej prababci i Ireny Sendlerowej. Teraz pragnie dowiedzieć się więcej o przeszłości swojej rodziny.
Bardzo podobała mi się ta historia. Nie ma rzeczy, do której bym się przyczepiła. Niestety bardzo często autorzy zagraniczni (a czasem nawet polscy…) nie potrafią napisać o wojnie i trzymać się faktów. Albo nie mówić, jakie to były złe i okropne czasy. (Patrzę na Ciebie „Tatuażysta z Auschwitz” 🙃) Na szczęście Maria Frances spisała się znakomicie. Poczułam wiele emocji, które powinnam się czuć czytając taką książkę. Była wzruszające i rozdzierająca serce. A co ważniejsze, świetnie napisana i wciągająca już od pierwszej strony. Mam nadzieję, że kiedyś ukaże się w Polsce!

Jako Polka bardzo bałam się czytać tę książkę, bo znam już kilka złych pozycji, które miały miejsce w czasie II wojny światowej. Ale pokładałam w niej duże nadzieje, zwłaszcza, że mowa w niej o Irenie Sendlerowej, która do dziś jest niezapomnianą postacią.
Zofia mieszka z rodziną w Warszawie. Trzy lata wcześniej nasz kraj został zaatakowany przez Niemcy i ZSRR, a teraz, w...