Antologia jest znacznie lepsza od swojej kontynuacji czyli Domu bez powrotu. Opowiadania wydają się dojrzalsze i bardziej wciągające. Za najlepsze uważam Cudowne życie którego autorem jest Jerome Bixby (pamiętam odcinek Po tamtej stronie, który był adaptacją tego właśnie opowiadania).
Na uwagę zasługują jeszcze: Urok, Człowiek z piętra, Belfer martwego języka, Zabawka dla Julii.
Reszta dość infantylna lub niezapamiętywalna.

Antologia jest znacznie lepsza od swojej kontynuacji czyli Domu bez powrotu. Opowiadania wydają się dojrzalsze i bardziej wciągające. Za najlepsze uważam Cudowne życie którego autorem jest Jerome Bixby (pamiętam odcinek Po tamtej stronie, który był adaptacją tego właśnie opowiadania).
Na uwagę zasługują jeszcze: Urok, Człowiek z piętra, Belfer martwego języka, Zabawka dla...

Makabryczne sytuację,straszne wydarzenia,przerażające miejsca ,niesamowici bohaterowie w opowiadaniach mistrzów psychologicznego horroru.
Bardzo przypadło mi do gustu opowiadanie "Człowiek z piętra"- Ray Bradbury i "Kawał" Robert Campbell, z zaciekawieniem przeczytałam również Kinga "Tygrys tu , Tygrys tam"💥🔥.
Reszta no cóż ...sądzę jednak że z opowiadaniami jest tak, że podobają się nam na tyle ile pozwala nam nasza wyobraźnia.

Makabryczne sytuację,straszne wydarzenia,przerażające miejsca ,niesamowici bohaterowie w opowiadaniach mistrzów psychologicznego horroru.
Bardzo przypadło mi do gustu opowiadanie "Człowiek z piętra"- Ray Bradbury i "Kawał" Robert Campbell, z zaciekawieniem przeczytałam również Kinga "Tygrys tu , Tygrys tam"💥🔥.
Reszta no cóż ...sądzę jednak że z opowiadaniami jest tak, że...

Zbiór przyczajonych tygrysów, które niestety nie wyszły ze swoich kryjówek.

Mimo głośnych nazwisk, napotkałem ledwie kilka momentów wartych uwagi.

Perełki to bez wątpienia:
- "Cudowne życie" Jerome'a Bixby'ego, niepokojące i zmuszające do refleksji
- "Człowiek z piętra" Raya Bradbury'ego - prawdziwa opowieść z dreszczykiem, do tego świetnie napisana.

Wg mnie bronią się jeszcze "Belfer martwego języka" Joan Aiken oraz "Ciii..." Zenny Henderson.
Nawiasem mówiąc, dałbym wiele za posiadanie tego czegoś, co jest głównym bohaterem opowiadania Henderson. :)

Pozostałe opowiania są przeciętne, lub wręcz słabe. Zawodzi mój pupil Roald Dahl, King żylasty jak niedogotowane mięso.
Asimov - nie dość że słaby, to nie pasuje tutaj kompletnie.
"Pij moją czerwoną krew" to wręcz poziom amatorski.

Wydawca starał się jak mógł (znane nazwiska, streszczenia każdego opowiadania, dość ciekawe notki biograficzne o autorach),ale co z tego, skoro większość opowiadań nie wznosi się ponad przeciętność...

PS. Jeśli spodobała Ci się moja recenzja, lub chcesz wiedzieć więcej o zapomnianych książkach, poświęć chwilę swojego czasu i wejdź na mojego bloga. Dziękuję :)
WWW.MILCZENIELITER.PL

Zbiór przyczajonych tygrysów, które niestety nie wyszły ze swoich kryjówek.

Mimo głośnych nazwisk, napotkałem ledwie kilka momentów wartych uwagi.

Perełki to bez wątpienia:
- "Cudowne życie" Jerome'a Bixby'ego, niepokojące i zmuszające do refleksji
- "Człowiek z piętra" Raya Bradbury'ego - prawdziwa opowieść z dreszczykiem, do tego świetnie napisana.

Wg mnie bronią się...

Makabryczne sytuacje, straszne wydarzenia, przera żające miejsca, niesamowici bohaterowie w opowiadaniach największych mistrzów psychologicznego horroru, takich jak: R.L. Stine, Roald Dahl, Joan Aiken, Jerome Bixby, Richard Matheson, William F. Nolan, Leon Garfield, Zenna Henderson, Ambrose Bierce, Stephen King, Ramsey Campbell, Isaac Asimov, Ray Bradbury i Robert Bloch. Opowiadanie ukazało się w zbiorku Szkieletowa załoga (w innym przekładzie) pod tytułem Zjawi się tygrys. Zawartość zbioru: 1. R. L. Stine - Urok (The Spell) 2. Jerome Bixby - Cudowne życie (Its a Good Life) 3. Richard Matheson - Pij moją czerwoną krew (Drink My Red Blood) 4. William F. Nolan - Coś paskudnego (Something Nasty) 5. Leon Garfield - Niespokojny duch (The Restless Ghost) 6. Isaac Asimov - Trzynasty dzień Bożego Narodzenia (The Thirteenth Day of Christmas) 7. Zenna Henderson - Ciii... (Hush!) 8. Roald Dahl - Proszek plamisty (Spotty Powder) 9. Ambrose Bierce - Mały włóczęga (A Baby Tramp) 10. Ray Bradbury - Człowiek z piętra (A Man Upstairs) 11. Joan Aiken - Belfer martwego języka (Dead Language Master) 12. Stephen King - Tygrys tu, tygrys tam... (Here There Be Tygers) 13. Ramsey Campbell - Kawał (The Trick) 14. Robert Bloch - Zabawka dla Julii (A Toy for Juliette)

Makabryczne sytuacje, straszne wydarzenia, przera żające miejsca, niesamowici bohaterowie w opowiadaniach największych mistrzów psychologicznego horroru, takich jak: R.L. Stine, Roald Dahl, Joan Aiken, Jerome Bixby, Richard Matheson, William F. Nolan, Leon Garfield, Zenna Henderson, Ambrose Bierce, Stephen King, Ramsey Campbell, Isaac Asimov, Ray Bradbury i Robert Bloch....

Kilka ciekawych opowiadań ratuje tę książkę - poza tym bez szału. Brać tylko w ostateczności, jak już nie ma nic lepszego pod ręką.

Kilka ciekawych opowiadań ratuje tę książkę - poza tym bez szału. Brać tylko w ostateczności, jak już nie ma nic lepszego pod ręką.

Nierówny, wyraźnie skierowany do młodzieży zbiór opowiadań, z pewnością jednak wart uwagi ze względu na plejadę autorów o mocno ugruntowanych na Zachodzie nazwiskach. Inna sprawa, że znane nazwisko nie zawsze stanowi tutaj gwarancję wysokiego poziomu rozrywki.

Najlepsze teksty, zgrabnie napisane i stanowiące przemyślaną, zamkniętą całość, to znane już z antologii "Rakietowe dzieci" opowiadanie Jerome'a Bixby'ego "Cudowne życie", wyjątkowo sugestywnie i pomysłowo odmalowujące tragedię mieszkańców malutkiej osady terroryzowanych przez pewnego dzieciaka, oraz "Człowiek z piętra" autorstwa Raya Bradbury'ego, opowiadający o chłopcu, który zaczyna podejrzewać, że nowy lokator babci nie do końca może być człowiekiem. W obu przypadkach zachwyca bogactwo języka, oryginalność intrygi oraz lekkość, z jaką twórcy potrafią jednym-dwoma zdaniami przekazać czytelnikowi grozę sytuacji czy tchnąć iskierki życia w przedstawianą postać.

Bardzo przyjemne, nieszablonowe i jednocześnie na swój sposób niepokojące są też teksty R. L. Stine'a ("Urok" - o niebezpiecznych zabawach hipnozą),Roberta Blocha ("Zabawka dla Julii" - o futurystycznej znudzonej pannicy, zabawiającej się dręczeniem ludzi) i Zenny Henderson ("Ciii..." - o Zjadaczu Hałasu; szkoda tylko, że zachowanie głównej bohaterki jest w finale nieco bezsensowne).

Reszta - niestety - wzbudza mniejsze lub większe wątpliwości. Richard Matheson zawodzi taką sobie puentą, mimo że jego "Pij moją czerwoną krew" początkowo świetnie się rozkręca, Williamowi F. Nolanowi zabrakło umiejętności, żeby uczynić opisaną w "Coś paskudnego" historyjkę bardziej przekonującą (końcówka jest zupełnie bez polotu),Leon Garfield tak się zapatrzył w "Psa Baskerville'ów", że zapomniał w swoim "Niespokojnym duchu" o psychologii postaci (poczynania bohatera są dość abstrakcyjne),a Ramsey Campbell chyba nie miał ani serca, ani pomysłu na zakończenie "Kawału" i finał dość rozbudowanej historii został napisany ewidentnie po łebkach. Nie zadowala również przeciętny pod względem puenty "Belfer martwego języka" Joan Aiken, a i w sumie nie pasuje do całości "Włóczęga" Ambrose'a Bierce'a - klimatyczny, ale wyraźnie z innej już epoki, gdzie dialogi nie były niezbędnym elementem prozy spod znaku dreszczyku.

Kompletnie natomiast zawodzą trzej tuzowie, którzy mieli być głównym magnesem antologii (w końcu nazwiska dwóch z nich wylądowały na okładce polskiego wydania). Tytułowy "Tygrys tu, tygrys tam" Stephena Kinga jest zwyczajną chałturą bez konkretnego pomysłu (tygrys w szkolnej toalecie),"Proszek plamisty" Roalda Dahla jest - w sumie słusznym - odrzutem z "Charliego i fabryki czekolady" (tajemny składnik proszku wywołującego chorobliwe plamy na twarzy i szyi),a "Trzynasty dzień Bożego Narodzenia" Isaaca Asimova znalazł się tu w ogóle prawem kaduka, bowiem ni tu grozy, ni fantastyki, zaś sam pomysł to by się nadawał co najwyżej do pisemka dla naprawdę małych dzieci. Jednak nawet dla pięciu wspomnianych na początku tekstów warto sięgnąć po tę antologię.

Nierówny, wyraźnie skierowany do młodzieży zbiór opowiadań, z pewnością jednak wart uwagi ze względu na plejadę autorów o mocno ugruntowanych na Zachodzie nazwiskach. Inna sprawa, że znane nazwisko nie zawsze stanowi tutaj gwarancję wysokiego poziomu rozrywki.

Najlepsze teksty, zgrabnie napisane i stanowiące przemyślaną, zamkniętą całość, to znane już z antologii...

Antologia opowiadań, które z założenia napisali mistrzowie grozy, a wybrane przez Petera Haininga. Polski wydawca zasugerował się chyba popularnością Kinga i stwierdził, że książka pod tytułem: "SCARY! - Stories That Will Make You SCREAM!", nie sprzeda się po przetłumaczeniu na polski. Polska nazwa nawiązuje do opowiadania Stephena, które również się tutaj znajduje.

Zostało mi to polecone, by nie nudzić się na wykładach, bo zawiera jedną całkiem ciekawą historię o załodze Marie Celeste, a że w pewnym czasie byłem pochłonięty grą Limbo of the Lost to stwierdziłem, że może warto zagłębić się w coś "lekkiego". Niestety ta lekkość to nic innego, jak bardzo słabe opowiadania skierowane raczej do nastolatków, także nici z seksu i perwersji. Niektóre opowiadania ocierają się o żenadę, a z 14 opowiadań za dobre uważam cztery lub pięć.

Polecić mogę gimnazjalistom lub osobom, które lubią poczytać w pociągach, na wykładach, coś mniej subtelnego. Nawet gwóźdź programu, King, nie ma tutaj wielkiej szansy na popis, bo jego opowiadanie zaliczyłbym do tych z najniższej półki (a bez niego ta antologia nigdy by nie powstała, nazwisko to marketing).


Opinia po trzech i pół roku:

Warto wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Roald Dahl, autor książki "Charlie i fabryka czekolady", wyrzucił z oryginału jeden z rozdziałów. Ten niepotrzebny fragment znalazł się w tym zbiorze opowiadań, które równie nie były potrzebne światu. Patrząc nawet na Kinga wydaje się, że ten tekst to było najtańsze dzieło do wykupienia na potrzebę książki. Bez niego w spisie treści nie można mówić o "mistrzach grozy".

Jeśli widzi się oryginalny, angielski tytuł, który przypomina nam serial puszczany na RTL7 - "Czy boisz się ciemności?", mamy prawo myśleć, że to może być zbiór straszydeł dla nastolatków. Jeśli z okładki wyglądają na nas dzieci, które równie dobrze mogłyby się nazywać, jak większość nastolatków z amerykańskiej telewizji - Trevor i Bud, to już wiemy, że to jest książka skierowana do nastolatków. Tylko dlaczego taki poziom miałby je usatysfakcjonować?

Mój brat złapał się na nazwisko Kinga na okładce. I to jest soczysty robak na haczyku. Nie bądźcie rybami!


http://majinfox.blogspot.com/

Antologia opowiadań, które z założenia napisali mistrzowie grozy, a wybrane przez Petera Haininga. Polski wydawca zasugerował się chyba popularnością Kinga i stwierdził, że książka pod tytułem: "SCARY! - Stories That Will Make You SCREAM!", nie sprzeda się po przetłumaczeniu na polski. Polska nazwa nawiązuje do opowiadania Stephena, które również się tutaj...

Przyznaję, że niektóre opowiadania mnie nie zachwyciły, mało wspólnego miały z tematyką całego zbioru, napisane jakby trochę po łebkach(jak np:"Trzynasty dzień Bożego Narodzenia"). Większość jednak była naprawdę dobra (np: "Urok" czy "Coś paskudnego")
Bohaterowie i klimat zbiorku przypominał mi nieco serial "Gęsia skórka" nakręcony na podstawie opowiadań R.L. Stine'a, który bardzo przypadł mi do gustu, choć gdy oglądałam go po raz pierwszy byłam mała i bardzo mnie przerażał. :)

Przyznaję, że niektóre opowiadania mnie nie zachwyciły, mało wspólnego miały z tematyką całego zbioru, napisane jakby trochę po łebkach(jak np:"Trzynasty dzień Bożego Narodzenia"). Większość jednak była naprawdę dobra (np: "Urok" czy "Coś paskudnego")
Bohaterowie i klimat zbiorku przypominał mi nieco serial...

Zbiór opowiadań "Tygrys tu, tygrys tam..." czytało mi się szybko i przyjemnie. W moim odczuciu przedstawione historie są w większości bardzo pomysłowe, nieoklepane. Jednym razem realizacja pomysłu wypadła pomyślnie, za innym razem trochę gorzej. Poziom jest nierówny. Książka nie zapada w pamięć. Przypuszczam, że mogłabym ją czytać kilkakrotnie, a za kilka miesięcy i tak bym niewiele z niej pamiętała. Szybko się ją czyta, szybko się o niej zapomina.

Zbiór opowiadań "Tygrys tu, tygrys tam..." czytało mi się szybko i przyjemnie. W moim odczuciu przedstawione historie są w większości bardzo pomysłowe, nieoklepane. Jednym razem realizacja pomysłu wypadła pomyślnie, za innym razem trochę gorzej. Poziom jest nierówny. Książka nie zapada w pamięć. Przypuszczam, że mogłabym ją czytać kilkakrotnie, a za kilka miesięcy i tak bym...

Nie wiem, czemu wszyscy są tak sceptyczni co do tej książki. Warto było ją przeczytać choćby dla cudownego życia- które jest naprawdę cudowne.

Nie wiem, czemu wszyscy są tak sceptyczni co do tej książki. Warto było ją przeczytać choćby dla cudownego życia- które jest naprawdę cudowne.