Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Był taki dzień, w którym płakałam na środku radiowej kuchni. Stłukłam kubek. To oczywiście nie był powód mojego płaczu, jedynie kropla, która przelała gromadzącą się we mnie od dawna czarę. Jakbym więc chciała wymienić miejsca, w których płaczą dziewczyny, mogłabym z samej wyliczanki napisać odrębną książkę.

I właśnie taka wyliczanka "płaczą tu, płaczą tam", która brzmiała, jak napisany na kolanie prolog, zabiła mnie już na starcie. Pomyślałam sobie jednak "nie, Kwaśniewska, nie możesz odłożyć książki po jednej stronie" i może dobrze, że jej nie odłożyłam.

Czerwonych chorągiewek (czy jak ja wolę je nazywać - lampek) napotkałam w swoim życiu mnóstwo. W niektórych wypadkach wystarczyło mi, że wyskoczyła jedna, a ja bez zastanowienia mówiłam "nara" i szłam dalej, w kierunku innych biegłam jak ćma do latarni ignorując zagrożenie.

Nasza główna bohaterka, Amelie, pokochała Reese'a za szybko i za mocno. Nie zauważała znaków ostrzegawczych. Reese wciągał ją stopniowo w bagno. Sączył truciznę. Od idealnego, ciepłego, zaangażowanego chłopaka, poprzez dawkowanie siebie, karanie ciszą, wmawianie (i doprowadzanie do) szaleństwa, aż po sztylet wbity w całe jestestwo. Ale czy na pewno nawet początki były takie idealne?

Obserwujemy drogę Amelie do wyleczenia. Przechodzimy z nią całą ścieżkę od poznania do rozpadu. Analizujemy, co i na jakim etapie się stało. Co powinno dawać jej do myślenia już wtedy. W których momentach stłumiła instynkt, który kazał jej uciekać. Mamy podział na "wtedy" i "teraz". Możemy na bieżąco konfrontować wydarzenia.

Uśmiechałam się rozpoznając pewne mechanizmy.

Książka zdecydowanie skierowana jest do młodszych czytelników. Do tych, którzy przeżywają pierwsze rozstania lub trudne relacje. Ale i starszym może dać do myślenia.
Rodzicom nastolatków chciałam przypomnieć, idąc tropem tej książki, jak sami czuli się, kiedy pierwszy raz rozpadało się ich serce. Warto o tym pamiętać zanim powiemy dziecku, że mu przejdzie. Szczególnie, jeśli nie znamy całego obrazu sytuacji. Być może to nie tylko złamane serce. Być może potrzebna jest pomoc.

Z technicznego punktu widzenia, mam problem z tłumaczeniem. W wielu miejscach miałam poczucie niegramatyczności, niezgrabności zapisu lub zwyczajnie braku logiki, co psuło mi odbiór.

Był taki dzień, w którym płakałam na środku radiowej kuchni. Stłukłam kubek. To oczywiście nie był powód mojego płaczu, jedynie kropla, która przelała gromadzącą się we mnie od dawna czarę. Jakbym więc chciała wymienić miejsca, w których płaczą dziewczyny, mogłabym z samej wyliczanki napis...

Rozwiń

Zwiń

Obawiałam się trochę, że przejdą mnie ciarki żenady czytając tę książkę
i w konsekwencji przestanę lubić tiktoki Tej Jednej Ciotki, ale tak się nie stało. Książka była dokładnie taka, jak krótkie filmiki Mateusza Glena: lekka, przyjemna, momentami zabawna, obnażająca nasze przywary
i przyzwyczajenia.

Ciotka jedzie do Ciechocinka. Jak to jednak bywa w życiu Ciotki, historia nie mogła skończyć się na przyjemnym, regeneracyjnym pobycie. Ciotka rozpoczyna śledztwo, którego celem jest zdemaskowanie osoby działającej na niekorzyść kuracjuszy. W całą akcję wciągnięty zostaje również Taksówkowy Gbur.

Przez książkę idzie się jak po sznurku, nie spodziewajmy się tu spektakularnych, nieprzewidywalnych zwrotów akcji. Choć są tu plot twisty, żaden mnie nie zaskoczył. Nie zmienia to faktu, że "Boże, Beata!" jest przyjemnym przerywnikiem, na który nie żal czasu.

Obawiałam się trochę, że przejdą mnie ciarki żenady czytając tę książkę
i w konsekwencji przestanę lubić tiktoki Tej Jednej Ciotki, ale tak się nie stało. Książka była dokładnie taka, jak krótkie filmiki Mateusza Glena: lekka, przyjemna, momentami zabawna, obnażająca nasze przywary
i prz...

Rozwiń

Zwiń

39 procent cudzoziemców w ciągu ostatniego roku doświadczyło dyskryminacji - wynika z danych norweskiego Centralnego Biura Statystycznego z 2020 roku. Wg badań z 2016 roku, 28 procent emigrantów nie zostało zatrudnionych ze względu na swoje pochodzenie, a 16 procent było gorzej traktowanych w swoim miejscu pracy (z tego samego powodu). Jeden z eksperymentów, podczas którego złożono 1800 podań o pracę wykazał, że prawdopodobieństwo bycia zaproszonym na rozmowę o pracę w Norwegii spada o ok. 25%, jeśli aplikujący ma obco brzmiące nazwisko.
Norwegia. Kraj, którego PR brzmi: równość, otwartość, prawa człowieka, opiekuńczość i fundusze norweskie. Bańka pryska, gdy przyjrzymy mu się z bliska.
Jak wynika z tego reportażu, aby Twoje kwalifikacje obchodziły w Norwegii kogokolwiek, musisz mieć dużo szczęścia. A to i tak nie uchroni Cię przed różnymi nieprzyjemnościami związanymi z Twoim pochodzeniem. Stąd część osób decyduje się na zmianę nazwiska i angielski zapis swojego imienia. Łatwiej wtedy udawać kogoś innego, np. Greka [też usłyszeliście w głowie fragment piosenki brzmiący "Nie udawaj Greka"?] i nie słuchać "dowcipów" o Polakach, nie padać ofiarą dyskryminacji i odgórnego założenia, że jeśli np. pracujesz w przedszkolu, to bankowo musisz tam sprzątać. Bo przecież nic innego.
Czytając "Nie jestem Twoim Polakiem" rysuje nam się gorzki obraz życia na emigracji w tym kraju. Nasuwa się także gorzka refleksja: nie ważne, jak wysoko zajdziesz w Norwegii, zawsze będziesz kimś gorszym niż "etniczny Norweg", a jeśli ukryjesz tożsamość, do końca życia nie będziesz mógł być sobą.

Na tę książkę można jednak spojrzeć szerzej. W każdym państwie są jakieś stereotypy i lęki związane z osobami z jakichś "obcych" krajów. Nie ważne, czy jesteś Polką w Norwegii czy Syryjką w Polsce, mogą spotkać Cię takie same nieprzyjemności, bo ktoś spojrzy na Ciebie nie jak na człowieka, ale jak na chodzący stereotyp, którego nie musi poznawać, żeby móc go ocenić i wrzucić do konkretnej szufladki.

P.S. Na koniec jeszcze taka refleksja. Wielu starszych ludzi nie rozumie, dlaczego młodzi Polacy mówią, że są Europejczykami, że przecież powinni czuć się Polakami. Przede wszystkim, a może i jedynie. Jak oni. Ja jestem z pokolenia środka. Jestem Polką i Europejką. W takiej kolejności. I tak chciałabym być traktowana wszędzie. Jako obywatelka, która ma prawo być i żyć, gdzie chce i jak chce. Jest traktowana równo i zgodnie z własnymi umiejętnościami czy kwalifikacjami. Przykład Norwegii pokazuje jasno, o co chodzi. Tam -zgodnie z treścią książki- mogę być jedynie "polakk", gdzie indziej mogę być kimś więcej. Kimś, kogo pochodzenie nie wyciąga wtyczki z gniazdka.

P.S. 2 - W Norwegii, jak i pewnie w innych państwach, jest jeszcze wiele do zrobienia. Ale te kroki w kierunku lepszej przyszłości, są podejmowane. Gdzieniegdzie pojawia się solidarna dłoń, odrobina empatii, nieco uważności i kropla czułości. A jak wszyscy wiemy, kropla drąży skałę. Życzyłabym więc sobie i wam, by nigdy nikt nie patrzył na nas przez filtr jakichś dziwnych stereotypów i byśmy my sami te filtry odrzucili.

39 procent cudzoziemców w ciągu ostatniego roku doświadczyło dyskryminacji - wynika z danych norweskiego Centralnego Biura Statystycznego z 2020 roku. Wg badań z 2016 roku, 28 procent emigrantów nie zostało zatrudnionych ze względu na swoje pochodzenie, a 16 procent było gorzej traktowanyc...

Rozwiń

Zwiń

Sprawa Trybecza jest jak Trójkąt Bermudzki. Ludzie znikają tam bez śladu i najczęściej nigdy już się nie znajdują.
Jeśli ktoś lubi legendy, straszne historie opowiadane przy ogniskach, mistyczne zjawiska... Trybecz jest zagadką, która bez wątpienia go wciągnie.
Autor potęguje napięcie stopniowo. Na wejściu nie spodziewamy się niczego niebezpiecznego, ot facet z pośredniaka dostaje skierowanie do pomocy przy jakichś budowlano-syfiastych robotach, podczas których znajduje sejf. W sejfie zaś dokumenty i nagrania, od których nie ma już odwrotu. Historia w nich zawarta wciąga naszego głównego bohatera coraz głębiej, aż do otchłani szaleństwa. Z każdą stroną atmosfera gęstnieje i w pewnym momencie sami już nie wiemy, co mamy o tym wszystkim myśleć. Może sami tracimy zmysły zaczynając stopniowo wierzyć w najbardziej, wydawałoby się, nieprawdopodobne scenariusze.
"Szczelina" jest bramą. Przejście przez nią oznacza, że nie ma już odwrotu.

Sprawa Trybecza jest jak Trójkąt Bermudzki. Ludzie znikają tam bez śladu i najczęściej nigdy już się nie znajdują.
Jeśli ktoś lubi legendy, straszne historie opowiadane przy ogniskach, mistyczne zjawiska... Trybecz jest zagadką, która bez wątpienia go wciągnie.
Autor potęguje napięcie st...

Rozwiń

Zwiń

Nie można nie odnieść wrażenia, że Ewa chyba faktycznie kochała Adama tylko dlatego, że był jej i był mężczyzną. Ewa wnosiła w życie Adama wszystko, czego on myślał, że nie potrzebuje, ale jednak bez niej czegoś mu brakowało. Nawet, kiedy zostali przepędzeni z raju, mieli swój raj.
Utwór pokazuje nam także różnice w postrzeganiu świata przez mężczyznę i kobietę. O ile w opisy Adama skupiają się raczej na konkretach, Ewa opisuje swoje odczucia i emocje. W obu jednak przypadkach humor miesza się z liryzmem. Pamiętniki ich obojga opowiadają o początku ludzkości, który jednocześnie jest jego końcem. Ewa wskazuje nam w końcu na topiące się i spadające z firmamentu nieba gwiazdy. Apokaliptyczna wskazówka przypomina, że nasz czas się kiedyś kończy.
Twórzmy raj na ziemi, póki czas.

Nie można nie odnieść wrażenia, że Ewa chyba faktycznie kochała Adama tylko dlatego, że był jej i był mężczyzną. Ewa wnosiła w życie Adama wszystko, czego on myślał, że nie potrzebuje, ale jednak bez niej czegoś mu brakowało. Nawet, kiedy zostali przepędzeni z raju, mieli swój raj.
Utwór ...

Rozwiń

Zwiń

Niedopracowane, krótkie opowiadanie, które miało zachęcać do przeczytania serii, a paradoksalnie -moim zdaniem- lepiej "siada", jak już zna się przynajmniej część tej historii.

Niedopracowane, krótkie opowiadanie, które miało zachęcać do przeczytania serii, a paradoksalnie -moim zdaniem- lepiej "siada", jak już zna się przynajmniej część tej historii.