Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"(…) praca policji byłaby o niebo trudniejsza, gdyby nie ci wszyscy zawistni ludzie, których nic tak nie cieszy, jak krzywda sąsiadów”.

"Pięć martwych psów" Michala Sýkory to początek mojej przygody z czeskim krimi z Wydawnictwa Afera. Dodam - udanej przygody, bo literackich dobroci w tej książce było więcej aniżeli zakładałam. Dwa śledztwa, prowadzone prawie po sąsiedzku, dwie ekipy policyjne i trudności, które rosną lawinowo. Mnóstwo różnic i wspólny, dość nietypowy mianownik - zwierzęta.

W ołomunieckim ZOO, podczas kradzieży trzech niedźwiedzi, ginie portier. Ekipa Marie Výrovej grzęźnie w śledztwie, w którym podejrzanych jest jak na lekarstwo, motywy przestępców są niejasne a kosztowne błędy policjantów kładą się cieniem na sprawie. W pobliskim Šternberku, Kristýna Horová, była podwładna Výrovej, prowadzi śledztwo w sprawie pięciu martwych psów. Zawodowa dociekliwość i ambicja młodej policjantki doprowadzą ją do ludzi, z którymi nikt nie chce zadzierać.

„Już nigdy nie chcieli czuć się bezsilni, narażeni na krzywdę i niesprawiedliwość. Skoro musieli wybierać, woleli sami postępować źle niż być ofiarami zła”.

Kontrasty w książce Michala Sýkory są bardzo wyraziste. Równoległe dwie płaszczyzny śledcze, duże miasto kontra prowincja, ekipa śledcza versus zdeterminowana policjantka, działająca w pojedynkę. Teoretycznie - ołomunieckie śledztwo powinno przebiegać sprawniej i efektywniej aniżeli to, prowadzone w Šternberku. Ale w praktyce to sprawa martwych psów wraz z całym prowincjonalnym tłem, układzikami i wzajemnymi zależnościami, wciąga bardziej. Zresztą, wystarczy zerknąć na tytuł książki - nie bez powodu właśnie o psach jest mowa, chociaż graficznie zostały wplecione w ślad niedźwiedziej łapy.

Początkowo myślałam też, że czeskie krimi nie może się obejść bez odrobiny czeskiego humoru. Zresztą - już sam pomysł kradzieży trzech niedźwiedzi wydał mi się specyficzny, ale gdy do tego doszło pięć martwych psów i ciekawostka, że podinspektor Marie Výrová zwana jest… Wielką Sową, pomyślałam, że może być więcej takich żartobliwych smaczków. Mój błąd. Z czasem tematyka krzywdy zwierząt i ich bezsensownego cierpienia w imię ludzkich zachcianek sprawia, że przestajemy zwracać uwagę na drobne żarciki, bo robi się śmiertelnie poważnie. I zapewne serce niejednego zwierzoluba może krwawić podczas lektury.

Michal Sýkora jest bardzo uważnym autorem, który nie boi się szczegółowych opisów i detali. Jego drobiazgowość to zaleta, zwłaszcza w kontekście nietypowego miejsca kradzieży i morderstwa, czy też budowania historii życiowej Zbyňka, któremu niewiele trzeba, żeby ogłosić się panem i władcą Šternberku. I pomimo tego a może dzięki temu, cała historia kryminalna jest bardzo starannie poukładana. A jest co splatać, bo wątków i historii nazbierało się niemało, ale każdy z nich popycha historię do przodu, chociaż niektóre rozwiązania mnie zaskoczyły swoją brutalnością. Te dwa śledztwa, zataczające coraz szersze kręgi, prowadzą do osób, które nigdy nie sądziły, że kiedyś grunt może im się palić pod nogami. A ze sprzymierzeńca łatwo stać się zbędnym kolegą lub wrogiem, zwłaszcza kiedy ma się dużo do stracenia.

„W dzisiejszych czasach człowiek, który chce zrobić coś dobrego dla innych, musi podejmować ryzyko. Często w związku z tym porusza się na granicy prawa, czeska biurokracja nie ułatwia mu zadania, przepisy bywają zawiłe i nie rozumieją ich nawet prawnicy. (…) podziwiał ludzi, którym jeszcze się chce, którzy nie machnęli na wszystko ręką, choć przecież wiadomo, że Czesi są mistrzami świata w rzucaniu innym kłód pod nogi”.

Kryminał Sýkory zostawia po sobie smutny wydźwięk. Czy w tym świecie jest jeszcze miejsce dla policjantów, którzy wierzą w sprawiedliwość? Policjantów z powołania? Czy zawsze układy i znajomości będą ponad to?
____
Więcej recenzji: https://literackieprzeszpiegi.pl/

"(…) praca policji byłaby o niebo trudniejsza, gdyby nie ci wszyscy zawistni ludzie, których nic tak nie cieszy, jak krzywda sąsiadów”.

"Pięć martwych psów" Michala Sýkory to początek mojej przygody z czeskim krimi z Wydawnictwa Afera. Dodam - udanej przygody, bo literackich dobroci w tej książce było więcej aniżeli zakładałam. Dwa śledztwa, prowadzone prawie po...

"Jutro możemy być szczęśliwi – powiedział cicho, po czym dodał głośniej: – Jutro będziemy szczęśliwi, Ana. Zobaczysz. Nie potrafię tylko zdefiniować, kiedy dokładnie to będzie jutro”.

To skomplikowane. Ten status, zaczerpnięty z jednego z popularnych serwisów, chyba najlepiej odzwierciedla to, co się dzieje między Anastazją i Igorem, głównymi bohaterami „Bojkotu”. Nastolatkowie, u progu dorosłości, angażują się w wir uczuć tak sprzecznych, że trudno przewidzieć, czy ta historia może mieć dobre zakończenie. Oprócz Any i Igora mamy grono ich szkolnych przyjaciół – Juls, Damiana, Filipa i Karinę, których łączy „Skłodowska” – mocno elitarna szkoła. Oprócz Kariny, wszyscy są „bananowymi dziećmi” – ich rodzice są politykami, lekarzami, prawnikami, ludźmi biznesu a za tym idą potężne pieniądze, które mogą wiele. Bycie dzieckiem takich rodziców oznacza, że też trzeba będzie zostać KIMŚ. I w zasadzie „Bojkot” mógłby być tylko historią o nastolatkach, które mają wszystko, tylko nie rodziców i ich miłość, gdyby nie fakt, że nie żyją dwie nauczycielki ze Skłodowskiej. A odpowiedź na pytanie, co do tego doprowadziło, wiedzie przez wiele miejsc i sekretów, do których nikt nie chce się przyznać.

„Tragedia zawsze była ciekawsza niż radość, a porażka – bardziej sensacyjna niż sukces. To dla świata nic nowego, nie odkryto tego dzisiaj…”.

„Bojkot”, określany jako thriller YA, przeraża tym bardziej, gdy sobie uświadamimy, że bohaterowie są nastolatkami. Perfidia zachowania, wyrachowanie, plan zemsty, przekraczanie granic swoich i cudzych – tylko po to, by osiągnąć swój cel. I to wszystko jest udziałem nie dorosłych a jeszcze nastolatków, którzy wierzą, że mogą wszystko, zwłaszcza w imię miłości, która niebezpiecznie skręca w stronę obsesji. A nieprzewidziane konsekwencje i tak wyprostują ich rodzice i ich zasobne portfele. Chociaż i tak z popełnionymi błędami będą musieli żyć, tak samo jak i z wyrzutami sumienia…

W „Bojkocie” wiele spraw jest zagmatwanych i to nie tylko na linii relacji przyjacielskich, ale na linii nastolatkowie – rodzice. Wydawać by się mogło, że oczywiste uczucia wsparcia, bliskości, codziennych rozmów, dopingowania w realizacji pasji zostały potraktowane jak niechciani goście, przed którymi definitywnie zostały zatrzaśnięte drzwi luksusowych rezydencji. Ale czy to może być usprawiedliwieniem dla czynów ich dzieci? Zło, nieważne czy czynione pośrednio czy bezpośrednio, przestaje mieć dolną granicę wieku…

„Nie wierzę w rozwiązywanie problemów siłą przyjaźni, zauroczenia, miłości, przywiązania czy innego badziewia. Prawdziwe życie tak nie działa”.

Dla niektórych będzie to wada, dla innych – zaleta, ale „Bojkot” ma tylko jedną narratorkę – Anastazję. Dziewczyna maluje, a raczej zakrzywia rzeczywistość do własnych celów. I robi to na tyle perfekcyjnie, że szybko znajduje sojuszników w swoich planach… Brakowało mi trochę, by do głosu doszli inni bohaterowie, chociaż – czy to cokolwiek by zmieniło? Czy w tej całej spirali zaplanowanego „Bojkotu” mieliby szansę wyrazić swoje wątpliwości czy wyrzuty sumienia, o ile je w ogóle mieli…

„Bojkot” był dla mnie ciekawym wyzwaniem czytelniczym, dającym mocno do myślenia. Czy ta historia mogłaby się wydarzać w moich czasach licealnych? Ciężko jest mi to sobie wyobrazić, ale współczesny świat to trochę inna bajka…

"Jutro możemy być szczęśliwi – powiedział cicho, po czym dodał głośniej: – Jutro będziemy szczęśliwi, Ana. Zobaczysz. Nie potrafię tylko zdefiniować, kiedy dokładnie to będzie jutro”.

To skomplikowane. Ten status, zaczerpnięty z jednego z popularnych serwisów, chyba najlepiej odzwierciedla to, co się dzieje między Anastazją i Igorem, głównymi bohaterami „Bojkotu”....

„Jestem o krok od popełnienia największego błędu w swoim życiu. Dobra wiadomość? Dobra wiadomość jest taka, że nie będę żył na tyle długo, by go żałować”.

Błądzić jest rzeczą ludzką. Gorzej, gdy nie wyciągamy z tego wniosków, bo na wybaczanie błędów świat ma swoje limity. A szczęściarzem nie można być za długo.
Simon Sax nie był postacią z pierwszych stron gazet. Projekt LISA, nad którym pracował ze swoim wspólnikiem Tomem, mógł to zmienić. Podział ról w ich firmie był jasny - Simon był tym geniuszem od przelewania pomysłów na linijki kodu a Tom zajmował się kontaktami biznesowymi. Sęk w tym, że bez wsparcia finansowego projekt utknie w miejscu a długi całkowicie ich pogrążą. Pieniądze od firmy Infinity były ostatnią, choć nieco śliską, deską ratunku, choć nieco śliską, bo jednak inwestor miał swoje wymagania. Ale czego nie robi się, by uratować swoje marzenia przed roztrzaskaniem o chicagowski bruk? To dopiero początek zmian, bo w życiu Simona pojawia się Irina, pochodząca z Ukrainy dziewczyna o smutnych oczach.

„Blizna” to historia o dwóch światach – Iriny i Simona, których spotkanie nie było dziełem przypadku. Dwójka narratorów, którzy krok po kroku odsłaniają swoją przeszłość, która doprowadziła ich do miejsca spotkania i do kolejnych wydarzeń, których zdecydowanie nie mieli w planach.

„W życiu często bywa tak, że kiedy myślisz, że wszystko jest na najlepszej drodze, wtedy masz największe szanse na to, by wszystko schrzanić”.

Od czasów dzieciństwa życie Iriny napędza płomień zemsty, który trudno będzie ugasić. Ma swój plan, który doprowadzi ją do Chicago i człowieka z wytatuowanym pająkiem. Simon z kolei ciągnie za sobą ciężar odpowiedzialności za brata i wspomnienie Wypadku. Jest typowym nerdem, który za pracą chce ukryć swoją rozpaczliwą potrzebę bliskości. Pragnie zmian w swoim życiu, ale ich natłok powoduje, że zaczyna podejmować decyzje, których będzie żałował. Wplącze się w historię iście sensacyjną, która zdecydowanie wykroczy poza jego strefę komfortu.

„(…) z powodu pierwszego miejsca na liście moich obaw (…), które nie dają mi w nocy spać: strachu, że umrę samotnie, nie zaznawszy prawdziwej miłości, bez przekonania, że życie było coś warte, ponieważ miałem obok siebie kogoś, dla kogo byłem najważniejszy”.

Juana Gómeza-Jurado z pewnością kojarzycie z trylogii „Reina Roja. Czerwona Królowa”. Ale jeśli w „Bliźnie” szukacie bezpośredniego nawiązania do Antonii Scott, ba – szukacie jej samej – to czeka Was rozczarowanie. „Blizna” jest prequelem do II tomu i odpowiada na wiele pytań związanych z Szarą Wilczycą. I w związku z tym, musi się pojawić wątek rosyjskiej mafii, która nie uznaje metod pośrednich.

„Wyrzuty sumienia przyjdą na imprezę później. Spóźnione, lecz nieuniknione”.

Ale jedno pozostało niezmienne - dobry styl i język autora. Fabuła „Blizny” rozpoczyna się nadzwyczaj spokojnie, a w miarę krzyżowania się poszczególnych wątków nabiera intensywności, by doprowadzić do iście wybuchowego zakończenia. Zwroty akcji, duże pieniądze, tajemnice i oczywiście odrobina romantycznej historii w połączeniu z emocjami, które targają zarówno Iriną, jak i Simonem, dadzą niepowtarzalny efekt finalny.
A już taką wisienką na torcie jest pytanie zadawane w imieniu bohatera – Co może pójść nie tak?
Jak brzmiałaby Wasza odpowiedź?
___
więcej recenzji: https://literackieprzeszpiegi.pl/

„Jestem o krok od popełnienia największego błędu w swoim życiu. Dobra wiadomość? Dobra wiadomość jest taka, że nie będę żył na tyle długo, by go żałować”.

Błądzić jest rzeczą ludzką. Gorzej, gdy nie wyciągamy z tego wniosków, bo na wybaczanie błędów świat ma swoje limity. A szczęściarzem nie można być za długo.
Simon Sax nie był postacią z pierwszych stron gazet. Projekt...