Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy z nas ma jakąś górę, którą zachowuje w pamięci nawet wtedy, gdy na jej szczyt już nie wychodzi, a nawet już jej zobaczyć nie może. Jest to góra, której widok wywołuje zamyślenie i wzruszenie u najtwardszego człowieka, jest to góra, z której widok na wszystko, czego się w życiu nie zrobiło. Najbardziej twardy człowiek mięknie jak jabłko, które spadło zdrowe i stało się ulęgałką, gdy go nikt nie podniósł. Widzi się z tej góry, że było się igraszką przypadków, kłębkiem złudzeń, zwitkiem nadziei, splotem niedorzecznych wysiłków. Tyleż widać stąd szczytów, ile dolin, a wszystko poplątane dziesiątkiem zakrętów, niespodziewanych wzniesień, przysłopów i przełęczy, które przeszło się lub nie przeszło, grap i magur pełnych obietnic, wertepów i wyrębów zawalonych rozczarowaniami.

Każdy z nas ma jakąś górę, którą zachowuje w pamięci nawet wtedy, gdy na jej szczyt już nie wychodzi, a nawet już jej zobaczyć nie może. Jes...

- Cóż – pytam – pozostaje z gór, które się przemierzyło? Wzruszenia romantyczne, przeżycie najtkliwsze, obcowanie z przyrodą zmysłowe i namiętne jak z dojrzałą kobietą, życie inaczej niż na co dzień, metafizyczne tęsknoty? Ach, gdybyż to tylko było! A więc może współzawodnictwo z innymi i ze sobą, sport między niebem i ziemią, w skale, lodzie, w zadymce i burzy? Ach, gdybyż to tylko było, nie byłoby jeszcze tym, dla czego się wędrowało. Sztuką wędrowania przez czas, w przeszłość i przyszłość, przez cmentarzyska i przez bujne, wszystkimi zmysłami poznawane życie, własne i cudze? Gdybyż to tylko było sensem wędrowania, byłoby tylko wzruszeniem, wiecznym pokonywaniem swoich słabości, kształtowaniem własnego wnętrza, tylko piękną sztuką wędrowania na miarę własnej wyobraźni. Czymże więc było, sam sobie odpowiedz. Wszystko bowiem, co bym próbował opowiedzieć, przypominałoby nic nie mówiący pył na palcach ze skrzydeł nie schwytanego motyla. A tak cudowny odfrunął motyl.

- Cóż – pytam – pozostaje z gór, które się przemierzyło? Wzruszenia romantyczne, przeżycie najtkliwsze, obcowanie z przyrodą zmysłowe i nami...

Takie jest czarodziejstwo wyobraźni, że kpiąc z upływu czasu i dalekich odległości, przybliża i oddala, zmniejsza i wyolbrzymia, a zawsze przywołuje coraz to inne obrazy i wydarzenia. We wspomnieniu pełno jest innych wspomnień, bo przecie powiew wiatru nie strąca z pełnej deszczu gałęzi tylko jednej kropelki, lecz dziesiątki.

Takie jest czarodziejstwo wyobraźni, że kpiąc z upływu czasu i dalekich odległości, przybliża i oddala, zmniejsza i wyolbrzymia, a zawsze pr...

Jest w pierwszych po zimie wiosennych powiewach jakieś szaleństwo, kiedy ciepłe powietrze z pól dojdzie do miasta i upije ludzi, upije żołnierzy, pensjonarki, kwiaciarki. Jest w tych podmuchach jakaś obietnica czegoś nieokreślonego i ludzie czują się dziwnie, podnieceni i zmęczeni tą nagłą wiosną, biologicznością, chcą się gdzieś rwać, nie wiedzą dokąd, koty się migdalą, żołnierze piją na umów, nocni stróże też, a wszystkim uderza do głowy ta wiosna, wszystkim zostało dziś dosypane...

Jest w pierwszych po zimie wiosennych powiewach jakieś szaleństwo, kiedy ciepłe powietrze z pól dojdzie do miasta i upije ludzi, upije żołni...

Urwałam w pół słowa, bo na niego spojrzałam i poczułam ostre ukłucie, jakby jakiś praski Kupidyn ugodził mnie w serce butelką po wódce zbitą w tulipanka... Ugodził mnie w serce w bramie nożem sprężynowym... Albo zwyczajnie cegłą mi dał po głowie, bo gdzieżby na Pradze w melinie Kupido zajmował się czymś tak precyzyjnym i pedalskim jak strzelanie z łuku! Skuliłam się lekko, a on też pobladł, widać było, że i jemu inny jakiś Kupidyn zamalował co najmniej z pięści na odlew w ryj. Nasze praskie Kupidy to były brudne, pyskate dzieciaki z wyleniałymi, radioaktywnymi, jakby oskubanymi skrzydełkami, latające z kluczem na szyi po podwórkach, dzieciaki piegowate, dzieciaki w rozpadających się butach. Podkradały pijakom śpiącym na ławkach w parku Skaryszewskim papierosy, płatały psikusy, żywiły się tym, co wróble. Taki Kupidyn czatuje na ciebie w bramie ze zbitą w tulipanka butelką i nagle czujesz to ostre ukłucie, i to właśnie jest praska miłość. Jej wrogiem jest stróż i dzielnicowy. Praska miłość przełknięta wódką bez popitki, zapatrzona w oczy w kolorze brudnej Wisły, skonsumowana na nieużytku, na gruzowisku z napisem "Zakaz zwałki", pod mostem Poniatowskiego, na łasze na rzece... Taka miłość to już na wieki i nie ma, że boli, musi boleć!

Urwałam w pół słowa, bo na niego spojrzałam i poczułam ostre ukłucie, jakby jakiś praski Kupidyn ugodził mnie w serce butelką po wódce zbitą...

Wśród tysiąca cudownych chwil, które bywają, gdy się jest młodym, jest jedna właściwa nie tyle młodości, ile usposobieniu i nastrojowi, na który można zdobyć się jednak tylko wtedy, gdy nie przekroczyło się progu pierwszych gorzkich doświadczeń. Właśnie otwarłaś okno, a jest wiatr – jak to bywa na wiosnę – podobny do źrebaka, który po raz pierwszy wyczuł, że jest jeszcze inna rozkoszna chwila, gdy rozstawszy się z matką i jej ciepłą przytulną opieką, wybiega się samemu na łąkę, i że to jest nowe szczęście.

Wśród tysiąca cudownych chwil, które bywają, gdy się jest młodym, jest jedna właściwa nie tyle młodości, ile usposobieniu i nastrojowi, na k...

W każdym człowieku tkwi potrzeba aby być sobą, niezależnym i wolnym, wierzyć, gdy się chce, ale i wątpić, gdy potrzeba, słuchać drugich ale i myśleć. Dla myśli nie ma granic, ale dla czynu musi być granica. Przebiega ona tam, gdzie nasza osobista wolność zderza się z wolnością innych ludzi. Bo cóż to byłaby za wolność, gdyby nie opierała się na równości. Próbujemy uwolnić się od bogów, od społeczeństwa, od władzy, od wszelkiej przemocy nad nami. Próby te nie zawsze są bezskuteczne, lecz dopiero w tych próbach stajemy się ludźmi, dlatego nie wolno być wygodnym i uciekać od wolności. Zrozumiałem też później w zgiełku świata, że wielu ludziom żyje się lepiej bez wolności i wolą ulegać innym, zwalnia to bowiem od myślenia i od najtrudniejszej w życiu i najbardziej ludzkiej odpowiedzialności.

W każdym człowieku tkwi potrzeba aby być sobą, niezależnym i wolnym, wierzyć, gdy się chce, ale i wątpić, gdy potrzeba, słuchać drugich ale ...

(...) szczytów się nie omija. Są na to, by je osiągać. Świat z nich inny i my na nich inni.

(...) szczytów się nie omija. Są na to, by je osiągać. Świat z nich inny i my na nich inni.

Mam w górach w różnych miejscach swoje kamienie, pod którymi ukryłem dziesiątki, tysiące niezapomnień. Niektóre czasem odnajduję, innych – nawet gdy usilnie szukam – nie mogę odnaleźć, ale wszystkie pamiętam. I nie wiem, które są stracone, czy te odnalezione, czy tamte, nigdy nie odszukane.

Mam w górach w różnych miejscach swoje kamienie, pod którymi ukryłem dziesiątki, tysiące niezapomnień. Niektóre czasem odnajduję, innych – n...