Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyżby to był las wypełniony trupami - "bez imion, nazwisk i swoich historii"? Z jednej strony - przyjazny i otwarty, jak tutejsza społeczność. Z drugiej jednak- nadal dziki i pełen tajemnic. Złowrogi... "Jakby drzewa coś widziały i wiedziały, ale nie mogły o tym powiedzieć". Czy pewne sekrety pozostaną nadal "zagrzebane w tym lesie" albo zatopione w leśnych zbiornikach wodnych? Czy jednak ujrzą światło dnia, by opowiedzieć o ludzkiej tragedii i dramatach, oddając im głos?
.
Szukać- żeby znaleźć, choćby to było szukanie w ciemności- taki cel przyświeca aspirant Anicie Starskiej oraz prokuratorowi Feliksowi Niemiłko, kiedy łączą siły, by rozwiązać zagadkę znalezionych w lesie beczek z trującą substancją oraz ludzkimi szczątkami. Atmosfera coraz bardziej się zagęszcza, a poczucie "duszności" w relacjach między ludźmi nie opuszcza nawet na moment. Tutaj wszyscy ze sobą się znają i dużo o sobie wiedzą. Taki to urok małych miasteczek i społeczności. W przypadku prokuratora- można schować się za zasłoną "paragrafów i orzeczeń sądowych", ale to działa tylko tam, gdzie można zgubić się w tłumie. Lądek Zdrój to jednak miejsce, gdzie "każdy do siebie macha i serdecznie się wita". Kim jest więc morderca?
.
Podobał mi się klimat tej kryminalnej powieści. Poczucie, że ufać można tylko sobie, a małe społeczności mają tyle samo do zaoferowania, co też odzierają z anonimowości. Doceniam także research. Fragmenty dotyczące komputerowej rekonstrukcji wyglądu twarzy na podstawie punktów antropologicznych zatrzymały mnie na dłużej. Spora dawka wiedzy i zdecydowanie wartość dodana tej powieści. Fabuła nieco zagmatwana, przeszłość przeplata się z teraźniejszością, ale lekkie pióro autorki sprawia, że całość przyswaja się błyskawicznie. Na plus także poruszony wątek mobbingu, przedstawiony realistycznie, ale także z empatią. Być może fabuła pod pewnymi względami nieco przewidywalna- dosyć szybko udało mi się ustalić tożsamość sprawcy- ale motyw i szczegóły samej zbrodni praktycznie do ostatnich stron pozostały dla mnie zagadką. Bliżej mi do "Wróżdy", gdzie ten zachwyt był dużo większy, bo akcent położony bardziej na warstwę psychologiczną. Ale "Czerwone wody" to także dobra rozrywka.

Czyżby to był las wypełniony trupami - "bez imion, nazwisk i swoich historii"? Z jednej strony - przyjazny i otwarty, jak tutejsza społeczność. Z drugiej jednak- nadal dziki i pełen tajemnic. Złowrogi... "Jakby drzewa coś widziały i wiedziały, ale nie mogły o tym powiedzieć". Czy pewne sek...

Rozwiń

Zwiń

Poddać się losowi,
by "dostąpić cudu objawienia
w ciele drugiej osoby"-
zło to czy dobro?
Jeśli zło - skąd to poczucie
"ekstazy na pustkowiach czystości"?
Jeśli dobro - skąd ta skrucha i poczucie balansowania na "skraju moralnej przepaści"?
Wciąż w nienasyceniu-
w miłosnym cierpieniu.
Czy sama świadomość miłości
może wystarczyć
i wystarcza do szczęścia?
.
Miłość w różnych odsłonach oraz demony w różnych postaciach - to temat tej opowieści, osadzonej w nieco iluzorycznym miejscu, "upadlającym świecie" i niedookreślonym czasie. Czy miłość jest tutaj demonem- obok innych - takich jak "niechęć, nietolerancja i głupota"? Obok powierzchowności osądów, bo łatwo przypisać diabłu coś, czego nie rozumiemy? Czy jest na to wszystko rodzaj zaklęcia lub egzorcyzmu, a może nie ma - jak "nie ma lekarstwa, które wyleczyłoby z tego, czego nie leczy szczęście"?
.
Zmierzmy się więc z opętaniem, zarówno fizycznym, jak i duchowym. Wsłuchajmy się w ciszę klasztoru- więzienia, gdzie rytualne formuły mają wypędzać demony, ale ich szept powoduje jedynie zadziwienie i zwątpienie, pogrążając tym bardziej w "odmętach nostalgii", im bardziej ta wątpliwość puka do drzwi serca. Stańmy w rozkroku między wiarą w Boga, a brzemieniem utraty wiary - chociaż to "niewiara przetrwać może więcej, niż wiara, bo żywi się zmysłami". Zrzućmy jarzmo rozumu, kierując się przez chwilę sercem, odrzucając też płaszcz chrześcijańskich dogmatów, które wiarę stawiają często wyżej niż miłość. Ulegnijmy na chwilę skrajnemu szaleństwu, "mocy nieskrępowanej miłości", czując jednocześnie "łoskot dręczącego cierpienia".
.
Cała galeria nietuzinkowych postaci jest przewodnikiem po tym nieco egzotycznym świecie. Każda z nich zaświadcza o tym, jak miłość (zmysłowa i duchowa) determinuje los, spływając na człowieka milionem "mętnych rozterek" oraz "lodowatymi kropelkami pokus". Czasami dosadnie, często jednak subtelnie, z ironią, ale też z głębią treści- Marquez kreśli literackim piórem coś, co zdecydowanie wyrysowuje się pod powieką- mnogością barw oraz interpretacji, czarując przy tym pięknem języka. Polecam.

Poddać się losowi,
by "dostąpić cudu objawienia
w ciele drugiej osoby"-
zło to czy dobro?
Jeśli zło - skąd to poczucie
"ekstazy na pustkowiach czystości"?
Jeśli dobro - skąd ta skrucha i poczucie balansowania na "skraju moralnej przepaści"?
Wciąż w nienasyceniu-
w miłosnym cierpieniu.
Czy...

Rozwiń

Zwiń

Jaką odpowiedź wyartykułować można
na pytanie o "kłamstwo życia"?
A także kalectwo egzystencji- ubranej w złudzenia, poświęcenia, nieuświadomione pragnienia?
.
W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego...
W imię namiętności, muzyki, choroby ciała i duszy... W imię tych, którzy coś poświęcają...
i tych, którzy o poświęceniu tylko mówią.
W imię wszystkich ucieczek - od czegoś lub dla kogoś... W imię życia, iluzji życia oraz gotowości wypisania się z życia.
Wycofania. Rezygnacji. Alienacji.
W wiecznym niezrozumieniu.
Ale w próbach zrozumienia.
Wyznaję. Spowiadam się. Daję świadectwo.
Sile namiętności, ułomności rozsądku, potęgi pragnień, ludzkiej słabości i zasadności ofiary...
.
Złożoność świata zwerbalizowana przez Márai w "Siostrze" pulsuje pod powieką, wymagając naszej czytelniczej uważności i zaangażowania. Refleksja - będąca pogłosem faktów z życia pisarza- domaga się reakcji, interpretacji, poszukania szerszego kontekstu. Ubrana w dwie odmienne formy (pierwszoosobowa narracja narratora oraz dziennik pewnego muzyka, który trafia w ręce narratora) - kreśli przed nami obrazy ludzkiego cierpienia- ciała i duszy, poszukując przy tym ich źródła. Muzyka klasyczna przeplata się z namiętnością, raz będąc ujściem dla niedozwolonych impulsów ciała, raz miłosną mową- wyrażeniem swoich pragnień, a raz uosobieniem ofiary z życia w imię idei, która nie ma prawa doczekać się wzajemności. To także stany chorobowe, z wnikliwością, precyzją skalpela uformowane wprawną ręką wirtuoza słowa, który w słowie właśnie potrafi zamknąć szereg wątpliwości natury egzystencjalnej i moralnej. Ale "Siostra" to także obietnica ratunku- nadzieja na pomocną dłoń, na przejrzenie się w oczach innego człowieka, by dostrzec swoją ważność i cenność swojego życia. Na przewartościowanie pojęć, chwilę głębokiej refleksji i moment zahibernowania się na wnętrzu jednostki, dotkniętej działaniem chorobotwórczych substancji, popychających prosto w otchłań. Być może niektóre fragmenty wymagają czytelniczej cierpliwości, wzmagając stan ogólnego zagubienia się. Ale nagrodą jest poczucie obcowania z czymś nad wyraz osobistym i głębokim.

Jaką odpowiedź wyartykułować można
na pytanie o "kłamstwo życia"?
A także kalectwo egzystencji- ubranej w złudzenia, poświęcenia, nieuświadomione pragnienia?
.
W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego...
W imię namiętności, muzyki, choroby ciała i duszy... W imię tych, którzy coś poświęcają.....

Rozwiń

Zwiń

"Widzimy się w sierpniu" miało być zapewne powieścią o "rutynowej miłości", której skutkiem jest balansowanie na granicy małżeńskiej wierności i niewierności, a czasami też jej przekraczanie. Zapewne też miało być o pustce życia i samotności, pomimo niebyciu samej. O wewnętrznej kobiecej walce między "przyzwoitością a pokusą", o uleganiu najpierwotniejszym instynktom i wpadaniu w pułapkę "łatwych" i przypadkowych miłości, które potrafią jednak zmienić sposób postrzegania otaczającego świata. Mogła być to powieść pełna głębi i treści- trudnych prawd, które miałyby przełożenie na rzeczywistość. Ale niestety- w mojej ocenie- nie do końca tak jednak było...
.
Treść i głębia zbyt ulotna, zawoalowana, efemeryczna i chimeryczna. Erotyzm za to zbyt natarczywy, powodujący fragmentami dyskomfort, w mojej ocenie będący zaprzeczeniem sensualności i zmysłowości. Nie potrafiłam "dostroić się" do klimatu tej powieści. Nie potrafiłam też zestroić się z główną bohaterką- zrozumieć jej motywacji, postępowania, współodczuwać ani utożsamiać się w żaden sposób z jej wewnętrzną walką. Być może stany emocjonalne głównej bohaterki oddane zbyt powierzchownie. Być może zbyt dużo niedopowiedzeń w warstwie psychologicznej, by zrozumieć i docenić. Zbyt dużo za to szczegółów dotyczących fizyczności, a przestrzeń związana z seksualnością przedstawiona zbyt obrazowo. Zamiast spodziewanej refleksji - pozostał smutek i pustka...
.
Czułam także niedosyt związany z nastrojowością, która mogła być zbudowana dzięki obecności w tle muzyki klasycznej. Poszukiwałam w odniesieniach muzycznych podprogowego przekazu. Niestety nie znalazłam. Cenię twórczość tego pisarza. Fragmentami czułam przebłyski jego literackiej wirtuozerii. Jednak nie na tyle, żeby się zachwycić. Tym razem - niestety- rozczarowanie. Być może nie ten czas. Być może także - po prostu- nie moja wrażliwość.

"Widzimy się w sierpniu" miało być zapewne powieścią o "rutynowej miłości", której skutkiem jest balansowanie na granicy małżeńskiej wierności i niewierności, a czasami też jej przekraczanie. Zapewne też miało być o pustce życia i samotności, pomimo niebyciu samej. O wewnętrznej kobiecej w...

Rozwiń

Zwiń