Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z najsłynniejszch historii pióra Edgara Allana Poe to „Zagłada domu Usherów”. Najsłynniejszch i najbardziej inspirujących. Co może być wiec lepszego niż dodanie do tej treści równie inspirujących ilustracji? Powieść graficzna, którą widzicie na zdjęciach to przedmiot wyjątkowy. Twarda oprawa, piękny, błyszczący papier, obłędnie klimatyczne ilustracje pełne inspiracji oryginalnym pomysłem. No właśnie, inspiracji, bo warto wspomnieć, że nie jest to oryginalne opowiadanie w formie graficznej. Z samą „Zagładą Domu Usherów” czytelnik może się natomiast zapoznać już po przeczytaniu komiksu i jasno pojąć co jest oryginalnym a co podrasowanym pomysłem.

Zarówno fabularnie i graficznie mamy tu mariaż gotyckiego horroru i retro fantastyki. I jakkolwiek miałko może to brzmieć komiks czyta się i ogląda z prawdziwą przyjemnością, klimat powieści gotyckiej oddany jest w 120%. Zdecydowanie na korzyść formy narracji przemawia obecność samego Edgara Allana Poe, który na poziomie fabularnym jest jednocześnie bohaterem i twórcą tej fantastycznej przygody.

Cena okładkowa może lekko odstraszać (75 zł) biorąc pod uwagę ilość stron (ok 70) ale jak to zwykle bywa - w internecie znajdziecie te książkę w lepszych cenach, możecie ją tez obejrzeć w Empiku i sami ocenić czy koniecznie chcecie mieć ją na swojej półce ❤️

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Jedna z najsłynniejszch historii pióra Edgara Allana Poe to „Zagłada domu Usherów”. Najsłynniejszch i najbardziej inspirujących. Co może być wiec lepszego niż dodanie do tej treści równie inspirujących ilustracji? Powieść graficzna, którą widzicie na zdjęciach to przedmiot wyjątkowy. Tward...

Rozwiń

Zwiń

🖤Lara Croft - ponadczasowy symbol gamingu, czy nudny przeżytek? 🖤

Dla mnie - absolutna miłość mojego dzieciństwa.
Pewnie nie tylko mojego i nie tylko dzieciństwa. Jedna z niewielu postaci znanych dostatecznie szeroko, że kojarzą ją osoby w żaden sposób z branżą grową niezwiązane. I inspirująca na tyle, że liczba opowiadań, komiksów, grafik czy historii jest trudna do wyobrażenia. Tomb Raider to symbol lat 90, każdy gracz pewnie pamięta, jak ograniczony był dostęp do materiałów prasowych, książek i innych publikacji związanych z naszym hobby. Pewnie dlatego tego rodzaju książki powstawały i pewnie dlatego teraz - po tylu latach je czytamy. Pytanie czy jednak tych 150 stron (tak, pozycja jest wyjątkowo krótka) to coś co każdy fan przeczytać musi?

Oczywiście nie. Książka „Jak powstawał Tomb Raider” to nie jest gawedziarska historia, nigdy wcześniej nie opublikowana, to nie są tez sentymentalne wspomnienia z perspektywy „po latach”. To właściwie zredagowana forma pociętych wywiadów z twórcami pierwszych Tomb Raiderów, trochę anegdot i ciekawostek, które jednak w dobie internetu stanowią sentymentalne podsumowanie, a nie faktyczne smaczki. Myśle natomiast, że każdy fan i Lary, i książek zdecyduje się na posiadanie tego bardzo ładnie wydanego króciutkiego rejsu w przeszłość. Zwłaszcza na fali remake’u gry, który w moje serce trafił bezbłędnie i nadal spędzam z nim intensywne popołudnia. I nie będę ukrywać, że po przeczytaniu książki jaram się jeszcze bardziej, zachwyty z dzieciństwa powróciły i nadal rozważam oryginalne Larowe okulary 🙈 dajcie znać jakie są Wasze doświadczenia z Larą Croft i serią Tomb Raider, niezależnie czy mówimy o książce, filmie, komiksie, grze czy czymkolwiek innym!


Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

🖤Lara Croft - ponadczasowy symbol gamingu, czy nudny przeżytek? 🖤

Dla mnie - absolutna miłość mojego dzieciństwa.
Pewnie nie tylko mojego i nie tylko dzieciństwa. Jedna z niewielu postaci znanych dostatecznie szeroko, że kojarzą ją osoby w żaden sposób z branżą grową niezwiązane. I inspir...

Rozwiń

Zwiń

Zdarzyło Wam się kiedyś być sfrustrowanym tym, że rodzice nie rozumieją Waszych wyborów?
Nie doceniają tego co robicie albo umniejszają Waszym dokonaniom czy trudom? Albo poczucie winy za rzecz zrobioną z dziesięć lat temu do dziś nie pozwala Wam być w pełni szczęśliwymi? Wyglada na to, że jakkolwiek wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju i bolesne nasze doświadczenia by nie były - nie jesteśmy w tym odosobnieni. Inaczej oznaczałoby, że autorka książki „Witajcie w księgarni Hyunam-Dong” napisała ją specjalnie dla mnie. A nie miałyśmy okazji wymienić się doświadczeniami, więc nie bardzo miałaby jak. Śmiało więc zakładam, że wspólnie z bohaterami książki każdy z nas może przyjrzeć się własnemu życiu odbitemu w oknie księgarni Hyunam-Dong właśnie.

Nie ma co szukać tutaj głębokiej i rwącej fabuły. Yeong-Ju to kobieta szukająca miejsca w życiu. Zawsze marzyła o miejscu pełnym książek, oto wiec spełnia marzenie i otwiera kameralną księgarnie. Tu jej drogi przecinają się z młodym chłopakiem, którego zatrudnia do parzenia kawy, a to dopiero początek zmian, jakie zajdą w jej życiu. Choć może powinnam powiedzieć w życiach wszystkich osób z księgarnią związanych, bo wkrótce okaże się ze każdy bohater ma nam do opowiedzenia swoją wyjątkową, znajomo w gruncie rzeczy brzmiącą historię.

Trudno mi określić na ile rewolucyjne jest to co ustami bohaterów autorka przekazuje czytelnikowi. Ale czy musi być? Czy czasami nie potrzebujemy usłyszeć najbardziej oczywistej oczywistości tylko z ust postronnego obserwatora a nie własnych? Czy proste, spokojne i wyrozumiałe dla nas samych rozwiązania prowadzące do szczęścia spokoju i harmonii nie są właśnie tym co jest człowiekowi naprawdę potrzebne?

Wydaje mi się, że określenie tego rodzaju książki określeniem „healing” jest idealnym podsumowaniem tego czym ona w istocie jest. Pluszowym misiem, ciepłym kocem, ulubioną herbatą, ciepłem, spokojem - wszystkim tym co pozwala nam akceptować się takimi jakimi jesteśmy - i czuć się ze sobą naprawdę komfortowo ❤️

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Zdarzyło Wam się kiedyś być sfrustrowanym tym, że rodzice nie rozumieją Waszych wyborów?
Nie doceniają tego co robicie albo umniejszają Waszym dokonaniom czy trudom? Albo poczucie winy za rzecz zrobioną z dziesięć lat temu do dziś nie pozwala Wam być w pełni szczęśliwymi? Wyglada na to, że...

Rozwiń

Zwiń

Wszystkie książki Marka Zychli czytam z miłością. Jakkolwiek głupio to może zabrzmieć - właśnie to uczucie zazwyczaj mi towarzyszy, to cokolwiek ironiczne biorąc pod uwagę, że jeden z jego flagowych tytułów to … „Bezmilość” właśnie.

Tym razem trafiamy razem z Autorem do Irlandii, do placówki opiekuńczej dla osób wymagających większej empatii i czułości. W ostatnim czasie w owej placówce doszło do kilku zgonów mieszkańców, budżety nie są z gumy, wykwalifikowanej kadry tez zaczyna brakować, wobec tego do przerzedzonej grupy lokatorów dołączają co rusz jacyś wolontariusze. I tak pewnego dnia losy Bartka, Nino i Samathy przecinają się z mieszkańcami Coolcull.
Wyglada na to, że nie wszyscy zdają sobie sprawę, że w placówce dzieją się dziwne rzeczy, znacznie dziwniejsze niż tylko nietypowe zwyczaje mieszkańców, własne problemy wolontariuszy czy pozornie niczym nie zainteresowana kierowniczka. Tylko Bartek wydaje się być dostatecznie godny zaufania, żeby pacjenci zdradzili mu przedziwny sekret.

Nie chce opowiadać Wam o fabule więcej. Każde dodatkowe z mojej strony wyjaśnienia lub uwagi byłyby odbieraniem Wam, czytelnikom, ogromnej przyjemności obcowania z historią „Strychnicy”. Zarówno w warstwie fabularnej jak i stylistycznej, bo książkę się fantastycznie wprost czyta.

Składając całość z bardzo wyjątkowych historii bohaterów poznajemy tło wydarzeń, które przyszło nam obserwować, ale tez jesteśmy wprost bombardowani emocjami, które naprawdę ciężko zidentyfikować i skatalogować w głowie. Do tego bardzo stopniowo Autor dokłada elementy grozy niedosłownej, która jednych przerazi, a inni nawet nie odczują jej obecności. To tego potężna ilość irlandzkiego folkloru, baśni, magicznych momentów i niejasności co powinnismy kategoryzować jako zabieg stylistyczny a co jako element fabularny. I chyba nie warto dłużej się nad tym pochylać, bo czytanie sercem to od zawsze moja metoda na fantastykę.

Tak jak napisałam w moim cokolwiek clickbaitowym nagłówku. „ To nie jest horror” Nie umiem wyrzucić tego powtarzającego się we wszystkich opiniach zdania. Nie żebym trafiła na zbyt wiele, bo starałam się absolutnie żadnych nie czytać. Ale jednak co nieco do mnie dotarło. Nie, oczywiście to nie jest horror do jakiego przyzwyczaiło nas kino. Myśle jednak, że fani grozy znajda tu przepiękne elementy ukochanego gatunku, które w tym konkretnym przypadku są szalenie inspirujące.

Czym więc jest Strychnica? Doskonałą baśnią pełną świetnego przesłania, perspektywy, która dla wielu z nas jest pewnie obca, bo niewielu z nas pewnie mialo okazji doświadczyć pracy i życia wśród tak wyjątkowych pod wieloma względami ludźmi. Autor miał i całą swoją miłość, mądrość i ludzkość zaaplikował postaci Bartosza, który to z kolei pozwala nam zrozumieć walkę o brak wykluczenia i akceptacje. Mimo oczywistych walorów rozrywkowych to ten rodzaj książki, który jeśli zrozumiemy jej choć trochę, daje nam poczucie stawania się lepsza wersja samych siebie.

Tak, Marek Zychla zaraza miłością.



Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Wszystkie książki Marka Zychli czytam z miłością. Jakkolwiek głupio to może zabrzmieć - właśnie to uczucie zazwyczaj mi towarzyszy, to cokolwiek ironiczne biorąc pod uwagę, że jeden z jego flagowych tytułów to … „Bezmilość” właśnie.

Tym razem trafiamy razem z Autorem do Irlandii, do placó...

Rozwiń

Zwiń

Ryzykownie zaczęłam ten rok.

Czytaliście książki tej Autorki? Kredziarza, albo Płonące Dziewczyny? Albo może Innych Ludzi? Dajcie znać!

Sięgając po coś od autorki, której poprzedniej książki albo nie pamietam, albo pamiętać nie chce trochę sama proszę się o kłopoty. Dlaczego więc w ogóle ją wzięłam? Szczerze - nie wiem. Może ta makabra w podtytule mnie skusiła. To co natomiast wiem, że był to strzał w dziesiątkę. Kocham opowiadania, kocham to jak inspirujące potrafią być zarówno w samej fabule jak i niedomówieniach tak charakterystycznych dla tej formy. Tak naprawdę nie mają wstępu, nie mają zakończenia, a opowieść w odpowiednim momencie urwana rozpędza wyobraźnie na najwyższe obroty. I tak dokładnie było z tym tomikiem. Nie spodziewałam się tego ani po Wydawnictwie, bo zazwyczaj opowiadań nie wydają, ani po autorce. Pozycja na tyle wyjątkowa, że warta uwagi fanów krótszej formy. Inspiracją dla ich stworzenia był koniec świata w znanej i nieznanej formie, pandemia i izolacja. Uczciwie należy przyznać ze historie nie są równe, ale jest kilka naprawdę dobrych, zdecydowanie do gustu przypadł mi owiewany piaskiem hotel, statek wycieczkowy bez destynacji, opuszczony budynek w centrum miasta, historia o końcu świata, jaki znamy… to naprawdę inspirująca przygoda - oby kolejne opowiadania na jakie trafie w tym roku były tylko lepsze!


Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Ryzykownie zaczęłam ten rok.

Czytaliście książki tej Autorki? Kredziarza, albo Płonące Dziewczyny? Albo może Innych Ludzi? Dajcie znać!

Sięgając po coś od autorki, której poprzedniej książki albo nie pamietam, albo pamiętać nie chce trochę sama proszę się o kłopoty. Dlaczego więc w ogóle...

Rozwiń

Zwiń

zas na anegdotkę z dzieciństwa.
Mój tata to absolutnie najfajniejszy ojciec ever. Jestem pewna, że gdybyśmy żyli w Ameryce to dostawałby ordery w każdej szkole i uczelni do jakiej bym trafiła. Ale ze Polska Polską to dam mu dzisiaj przewrotnie subiektywny order pokazywania mi filmów, których za cholerę widzieć nie powinnam. Co więcej, mam przeczucie ze on nawet nie wie, że te filmy mi pokazał. On po prostu na nich zasypiał, a ja je oglądałam. Do dziś absolutnie boje się „Z Archiwum X” i do dziś zostaną mi w pamięci sceny z „Invasion of the body snatchers” (i kobitka z trzema cyckami z Pamięci Absolutnej, ale to może na inną okazje) - DZIĘKI TATO! 😂❤️

Ale do rzeczy - kiedy więc zobaczyłam, że Vesper chce tego klasyka pokazać szerszej widowni - wiedziałam, że będę czytać jak tylko wpadnie mi w ręce. Dlaczego? Bo to dla mnie klasyka strasznego kosmicznego sci-fi, przerażający koniec świata i poczucie ze oglądam coś czego nie powinnam bo jestem za mała. Sentymenty rządzą moim życiem, ot co.

Do gabinetu lekarskiego doktora Milesa Bennela przychodzi dawno nie widziana przyjaciółka z lat młodzieńczych, Becky Driscoll. Dręczy ją niepokój o zachowanie jej siostry, która to z kolei przekonana jest, że wujek Ira nie jest wujkiem Irą. Tzn jest nim, ale czuje ze to nie on. Nadążacie? Miles w gruncie rzeczy bagatelizuje temat, i chociaż coraz więcej sąsiadów w rożnym wieku żali się na podobne obserwacje - to uznaje to za zbiorową psychozę.
Zmienia jednak zdanie po tym, kiedy jego kolega imieniem Jack wzywa go na swoją farmę, by pokazać co, lub może kogo, odnalazł w swojej piwnicy. Wyglada na to, że w dotychczas uznawanym za psychozę wydarzeniu jest pewnego rodzaju … nasionko prawdy.

Absolutnie kultowa historia, która nawet w formie literackiej spotkać można u wielu kluczowych twórców sci-fi. (Jeśli ktoś z Was pamięta jak nazywało się bardzo podobne opowiadanie, ale pióra Philipa Dicka - będę ogromnie wdzięczna za przypomnienie mi tytułu! )

Historia znacznie mniej przerażająca niż pamietam to z dzieciństwa - ale chyba jeszcze bardziej wciągająca, intrygująca i pełna napięcia. Definitywnie lżejsza, świetna na popołudnie groza w starym stylu z odrobiną, prawie nieodczuwalną, moralizatorskiego wydźwięku na samym końcu i wątpliwością do rozważenia przez czytelnika.

Polecam wszystkim tym, którzy do fantastyki przekonani zbytnio nie są, grozy jest tu pod dostatkiem, naprawdę wciągającej historii również, a współczesne (mam starą dusze ok?!) realia nie pozwalają na uczucie zagubienia, które często towarzyszy czytaniu kosmicznej fantastyki. Bierzcie, czytajcie, raz ze klasyka, dwa ze absolutnie super. Vesper, więcej takich, proszę!!!!

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

zas na anegdotkę z dzieciństwa.
Mój tata to absolutnie najfajniejszy ojciec ever. Jestem pewna, że gdybyśmy żyli w Ameryce to dostawałby ordery w każdej szkole i uczelni do jakiej bym trafiła. Ale ze Polska Polską to dam mu dzisiaj przewrotnie subiektywny order pokazywania mi filmów, który...

Rozwiń

Zwiń

Nostalgiczne wspominanie dzieciństwa idzie mi w tym roku bardzo dobrze.

Sentymentalne wycieczki do lat młodości to zawsze dobra podstawa do wszystkich kreatywnych rozważań i przemyśleń. I pewnie zgodzi się ze mną autor „Listów z Miasta Wiatraków” bo mimo zdecydowanie mrocznego, niesamowitego anturażu, z jego opowiadań aż bije poczucie tęsknoty za czymś, co minęło. A może po prostu ja widzę to w ten sposób, bo tez mam w swoim sercu takie miejsce, do którego wracam, żeby poczuć się lepiej. Tutaj dochodzi jednak jeszcze to absolutnie nie-urocze poczucie estetyki, w którym Konrad Możdżeń czuje się jak ryba w wodzie, w efekcie czego „Listy…” kryją w sobie mroczne tajemnice, pełne bólu i cierpienia retrospekcje, sprawiedliwość egzekwowaną w straszny sposób przez los i jego wysłanników i wspomnienia, w których choć czasem przebija sielskie wspomnienie, to jednak dominuje je gesty mrok.

Ale nie powiedziałam Wam nawet skąd te dziwne, nieco psychodeliczne przemyślenia o miejscach, które w moim (i mam nadzieje autora równie) dzieciństwie były ostoją szczęścia i komfortu?

Listy z Miasta Wiatraków to osiem opowiadań z tak zwanego nigdzie, pomiędzy lub w między czasie. To historie osadzone w raczej odleglejszej współczesności - czytelnicy w moim wieku i starsi powiedzą „w latach naszego dzieciństwa”. Ówczesność i okres wojny, a także jawa i sen łączą się w koszmarnym splocie wydarzeń, z których tylko część dałoby się racjonalnie wytłumaczyć.

Nie ma tu opowiadań słabych, zarówno fabularnie jak i oczywiście estetycznie i warsztatowo. Zdecydowanie moim ulubionym jest „Błękit” - dość standardowa zdawać by się mogło historia grozy, stary dom, małe dzieci, niewyjaśniona tajemnica… i absolutnie niespodziewany sposób poprowadzenia narracji. W pamięci zostanie mi na dłużej tez „Więcej grzechów nie pamietam” jako historia o tłumionych wyrzutach sumienia, rozpaczy, zemście … zreszta, sami sprawdźcie.

Czy wobec tego jeśli ktoś nie do końca odnajduje się w opowiadaniach to to nie jest książka dla niego? Wydaje mi się, że warto spróbować. To nie są 20 stronicowe historyjki, w których brak początku i końca, pozwalają wejść w buty (choć zazwyczaj nie polecam!) bohaterów, a historia nie kończy się zanim na dobre się rozpocznie. Jeśli jakiś zbiór opowiadań dla niekoniecznie miłośników - to właśnie ten!

To na ile sposobów Konrad Możdżeń mówi o tym samym, niewielkim miasteczku w Wielkopolsce zasługuje na osobną wzmiankę. Opowieści bardzo się od siebie różnią, stylem, sposobem narracji czy poziomem postrzegania samego miasta - a każda z tych narracji pokazuje jak wiele uczuć i emocji z tym miejscem się wiąże. Przypuszczam, że gdyby na spotkaniu autorskim poprosić o kilka wspomnień z dzieciństwa to zabrakłoby miejsca na inne pytania. Chociaż to niezaprzeczalnie przerażajace historie, pełne przemocy, tragicznych wspomnień, strachu i bólu - to ja nie mogę z głowy wyrzucić uczucia tęsknoty i nostalgicznych wspomnień lat minionych, historii, które mogły, ale nie musiały, ale w sumie mógłby bo czemu nie - wydarzyć się tu i ówdzie. Oczarowało mnie to niesamowicie. Cieszę się Konrad, że „poszłam za Tobą” i mimo kilku zastrzeżeń co do debiutu bez uprzedzeń i z pełną gotowością odwiedziłam Śmigiel. Szalenie inspirujące historie. Przepięknie mroczny, duszny, pełen tęsknoty, cierpienia i osamotnienia nastrój, który szukający emocji w grozie czytelnicy z pewnością docenią.

Opinia pochodzi z :
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Nostalgiczne wspominanie dzieciństwa idzie mi w tym roku bardzo dobrze.

Sentymentalne wycieczki do lat młodości to zawsze dobra podstawa do wszystkich kreatywnych rozważań i przemyśleń. I pewnie zgodzi się ze mną autor „Listów z Miasta Wiatraków” bo mimo zdecydowanie mrocznego, niesamowit...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli jest tu jeszcze ktoś kto nie wie - absolutnie kocham opowiadania. Ich ograniczona objętościowo forma pozwala na tak zgrabne posługiwanie się niedomowieniami, a jednocześnie wymaga tak precyzyjnego ważenia słów, że im bardziej zaskakuje mnie zakończenie, tym bardziej doszukuje się wskazówek w niedosłowności dopiero co przeczytanych słów. I tak tez było w przypadku Omnifagusa, którego konwencja, cokolwiek niestandardowa, szybko wyjaśniła mi wg jakich zasad gramy i jak do nich podejść.

Otrzymujemy tu alternatywną wersję Poznania, „Otherside” miasta (fani Silent Hill od razu zrozumieją w czym rzecz) w którym dzieją się rzeczy niebywałe, nieoczywiste z braku lepszych, nie zdradzających zbyt wiele określeń.

Moim faworytem jest „Asylum” czyli wariacja na temat izolacji, zezwierzęcenia, mutacji, czyli tego wszystkiego co znamy albo z historii o zombie, albo z odciętych od świata wiosek w dalekim nigdzie. Jak więc ma się to do tego, ze Asylum to nazwa ogródków działkowych w centrum miasta? ;)

Do serca przypadła mi tez wariacja na temat szczurzych legend i fantazji dziecięcych umysłów. Dodałabym jeszcze opowiadanie o pleśni i mamy moje top 3.

Wiem, że przesadnie wypchane metaforami opisy nie przemawiają do nikogo poza ego samego piszącego (że w sensie mojego ego w sensie!). Postaram się wiec nie opowiadać Wam o tym jak Omnifagus penetruje zarówno świadomość jak i poczucie estetyki. Zamiast tego nieco mniej wykwintnie ale bardziej do rzeczy. To historie grozy dotykające wielu aspektów życia, czasem są to trudy dorastania i wstyd, czasem poczucie porażki, doświadczenie przemocy i samotność. To historie wykoślawiające poznańską rzeczywistość. Pełne są niedopowiedzeń, braku zakończeń i pozornego podsumowania - ten rodzaj aktywności musi podjąć sam czytelnik.

Możliwość własnej interpretacji i położenia nacisku tam, gdzie uczucia czy sympatie czytelnika oddziałują najbardziej wyzwalają mrok, dyskomfort i niepokój - czyli wszystko to, czego czytelnicy grozy i weird fiction od dawna poszukują.

Bardzo udany debiut, dobre, niesztampowe pomysły, ciekawy styl - z pewnością sięgnę po kolejne historie (czy to długie czy krótkie) spod ręki Autora.

EDIT.
minęło już trochę czasu odkąd czytałam książkę i pisałam notatkę. A sama idea i inspirujący pomysł opowiadania Asylum nie chce mi wyjść z głowy 🖤

Opinia pochodzi z :
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Jeśli jest tu jeszcze ktoś kto nie wie - absolutnie kocham opowiadania. Ich ograniczona objętościowo forma pozwala na tak zgrabne posługiwanie się niedomowieniami, a jednocześnie wymaga tak precyzyjnego ważenia słów, że im bardziej zaskakuje mnie zakończenie, tym bardziej doszukuje się wsk...

Rozwiń

Zwiń

Policyjne śledztwo, jakieś zabójstwa, jakiś poszukiwany, coś tu się nie spina. Nuda? No tak się zapowiadało. Przekładana z kupki na kupkę wreszcie, trochę na siłę doczekała się swojej chwili, po to żebym skończyła ją w dwa dni nie mogąc się oderwać.

Doprecyzowując te wszystkie jakieś z pierwszego zdania - w powieść wprowadza nas scena, w trakcie której początkujący policjant Walter O’Brien na początkowo rutynowej akcji trafia na miejsce zbrodni, gdzie więziona i torturowana dziewczyna zabija swojego oprawcę. W drodze do szpitala dziewczyna wykorzystując nieuwagę o brak doświadczenia policjanta ucieka. Ta pierwsza sprawa i pierwsza porażka staną się jego obsesją na lata. O dziwo, nie tylko jego.

Bardzo udane połączenie wartkiego kryminału sięgającego w przeszłość z nadnaturalnym, niepojętym, znanym z legend światem. Lubię tego rodzaju rozwiązania, pozwalają autorom zaproponować kreatywne rozwiązanie historii bez rozczarowania odbiorców twistem, który w klasycznym kryminale nie miał prawa się wydarzyć. Odpada wiec wątek zabójczej wycieraczki lub komicznie głupich zbiegów okoliczności. W kategorii hybrydy gatunkowej to zdecydowanie ciekawostka. Perspektywa kiedyś vs teraz nabiera rozpędu z czasem, kiedy nic niemówiące czytelnikowi nazwiska otrzymują własne twarze, historie i cechy szczególne. W jednym tylko momencie odniosłam wrażenie dłużyzny, jakby autorzy potrzebowali tak na szybko dopisać ze sto stron, żeby wbić jakiś próg. Poza tym - naprawdę przyjemna lektura. Zdecydowanie polecam ją tym fanom kryminałów i thrillerów, którzy nie mają alergii na wątki niesamowite bo to na nich właśnie zasadza się cała fabuła.

Sprawdźcie sami, książkę dobrze się czyta, wciąga po pierwszych dwóch- trzech rozdziałach, szybko przekonacie się czy to coś dla Was - a jeśli czytaliście trylogie Czwartej Małpy i podobała się Wam - to macie gotową odpowiedz

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Policyjne śledztwo, jakieś zabójstwa, jakiś poszukiwany, coś tu się nie spina. Nuda? No tak się zapowiadało. Przekładana z kupki na kupkę wreszcie, trochę na siłę doczekała się swojej chwili, po to żebym skończyła ją w dwa dni nie mogąc się oderwać.

Doprecyzowując te wszystkie jakieś z pi...

Rozwiń

Zwiń

Obiecywałam sobie, że do Lipowa już nie wrócę.

Z książkami Kasi Puzyńskiej mam specyficzny love-hate relationship. Pamietam kiedy w moje ręce wpadały pierwsze tomy jej sagi - czułam się jak gdyby ktoś powiedział mi ze Camila Läckberg to tak naprawdę polska pisarka z lasu, rodowity Muminek. Czułam powiew świeżości, przyjemna sagę obyczajowo kryminalną z całkiem uroczymi bohaterami i ciekawym, dodatkowym wątkiem kryminalnym. Z czasem przerosły mnie nielogiczne decyzje bohaterów, dziwne decyzje fabularne i właściwie zmarginalizowanie wątków kryminalnych, których już nawet nie pamiętam. Dlaczego ja o sadze o lipowie jak na zdjeciu jak wół „Bezgłos”? Ano właśnie

Kilka slow o fabule na początek;
Julia Wilk obejmuje pozycje nauczycielki w szkole podstawowej w Wieszczach. Niewielkie, ciche miasteczko, pod Brodnicą (ale do Lipowa nie wróciłam, żeby nie było!) które ma więcej tajemnic niż reszta Polski. Już pierwszego dnia od jej przybycia zaczynaja dziać się dziwne rzeczy, przedmioty zmieniają miejsce, dziewczyna niezmiennie czuje się obserwowana. Kiedy na drugi dzień w miasteczku odkrywa zwłoki miejscowej kobiety akcja nabiera rozpędu. Jak do przeszłości Julii Wilk ma się ciążąca nad miasteczkiem klątwa?

Pomysł na powieść był bardzo dobry - małe miasteczko i jego sekrety, szemrana przeszłość uciekającej bohaterki, w tle słowiańskie legendy i szereg retrospekcji. Lubię takie rzeczy, a jeśli do tego dołożymy wątki nadprzyrodzone, które pozwalają na znacznie szerszy rozwój fabuły - jestem szczęśliwa.
W tle wydarzeń współczesnych wybrzmiewają echa straszliwych wydarzeń jakie miasteczko spotkały w przeszłości. Żal i tęsknota ale przede wszystkim gniew, ból i strach są żywe w postaciach mieszkańców Wieszcz…? Wieszczów? Trudna do odmiany nazwa. Chyba Wieszczów jeśli traktować słowo znaczeniowo.

Tutaj jednak dla mnie pozytywy się kończą. Powieść grozy to nie tylko straszna historia i duchy. To nie tylko krwawe legendy i zbrodnie. To również nastrojowa narracja i zagadka, którą rozwiązuje się razem z czytelnikiem. Jeśli robi się to od razu - umiejętną narracją objaśnia się jak do rzeczonych wydarzeń doszło, jeśli na końcu - stopniowo odkrywa się pewne karty aby na końcu czytelnik, niezależnie od tego kiedy rozwiąże zagadkę lub zrozumie wydarzenia - poczuł się usatysfakcjonowany. Tutaj paradoksalnie mam wrażenie ze zawiodło to,co uczyniło z serii Kasi Puzynskiej hit - czyli styl. Bardzo prosty, prawie mówiony a nie pisany, codzienny, obyczajowy. Nie pomogły bardzo łopatologiczne pytania retoryczne i częste powtórzenia, które niejako upewniały się, że czytelnik na pewno zrozumie absolutnie już nie subtelny przekaz (również już nie) ukryty za tymi pytaniami. Dla mnie, fanki niedomówień i faktycznie ukrytego przekazu było to zbyt toporne. Monologi głównej bohaterki zabijały każdy zalążek klimatu, który mógł się zawiązać. Przez to całość, nadal bardziej w klimacie obyczajówki niż powieści grozy, obnażała braki logiki, absurdalne okoliczności i głupotę zachowań bohaterów - co jak wiecie w horrorach i thrillerach w ogóle mi nie przeszkadza - rozumiem takie zabiegi jak najbardziej. Zazwyczaj przymykam na to oko, tutaj jednak wybitnie rzutuje to na moją opinie.

Czy żałuje ze przeczytałam? Absolutnie nie. To był fajny pomysł, ciekawy wątek fabularny, ciekawe, choć trochę idące na łatwiznę zakończenie i ciekawa próba stworzenia uniwersum łączącego wszystkie serie Autorki (kto przeczytał ten wie, ale nie chciałabym niepotrzebnie psuć zabawy tym, którzy dopiero przeczytają)

Jeśli lubisz styl autorki, ale jednak chcesz przeczytać coś straszniejszego - bierz w ciemno, to jest Lipowo w koszulce death metalowego bandu i czarnej pomadce - spodoba Ci się. Jeśli styl Kasi Puzynskiej już w Sadze o Lipowie Cię drażnił - obawiam się, że tutaj pewne irytujące elementy mogą być bardziej widoczne.

Czy jeśli Autorka wyda kolejną powieść grozy to ją przeczytam? Jak najbardziej tak, bo jestem pewna, że z opinii na temat tego gatunkowego debiutu wyciągnie duuuuzo wniosków.

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Obiecywałam sobie, że do Lipowa już nie wrócę.

Z książkami Kasi Puzyńskiej mam specyficzny love-hate relationship. Pamietam kiedy w moje ręce wpadały pierwsze tomy jej sagi - czułam się jak gdyby ktoś powiedział mi ze Camila Läckberg to tak naprawdę polska pisarka z lasu, rodowity Muminek...

Rozwiń

Zwiń