Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam takie powieści, wielowymiarowe, złożone, zaskakujące, zabawne i wartościowe. Czekam na ciąg dalszy!

Uwielbiam takie powieści, wielowymiarowe, złożone, zaskakujące, zabawne i wartościowe. Czekam na ciąg dalszy!

Chciałbym, żebyście przeczytali te książkę! Bo jest w niej wszystko i dla wszystkich. Znajdziemy tu dobry humor, intrygę, odrobinę kryminału i sporo wątków fantastycznych, a wszystko doprawione dobrym tekstem.

Neil Gaiman to pisarz znany z „Amerykańskich Bogów”, ale również i w Chłopakach Anansiego mamy przedsmak boskiej waleczności. Jest tu bóstwo pajęcze, zaschnięte, stetryczałe i „zludziałe” bo mieszka wśród ludzi wiele set lat.

Ale nie on jest tu głównym bohaterem, a jego syn Gruby Charlie, który z boga nie ma w sobie nic, jednak czekają go nieziemskie sprawy i boskie wyprawy. Bo oto bóg i ojciec Charliego… umarł.

No i się zaczyna, szaleństwo z kartki na kartkę jest coraz większe, ale wszystko w ryzach, wszystko ma tu swoje koleje losu i przeznaczenia. Pajęczy ojciec będzie tu tłem opowieści i kroplą dziegciu, która sączyć się będzie powoli w życie Charliego.

Poza nieznanym bogiem-ojcem jest i brat głównego bohatera, który wdziera się boleśnie do jego mieszania i życia . Ta zmiana przewraca wszystko do góry nogami. Bo jak tu żyć z braterską uciążliwością i boskością zarazem?

Determinacja pozbycia się brata i poznania ojca, wpędza głównego bohatera w niejasne sytuacje i szaleńcze podróże z elementami ratowania świata i samego siebie od zguby. Wkraczając do powieści Gaimana, wkraczamy do dżungli pełnych hybryd i zwierzęco-ludzkich postaci. Jest się tu czego nauczyć, z czego się pośmiać i popłakać.

Powieść ma wiele smaczków, niuansów i tej fantastycznej wielowymiarowości! Czytajcie o bogu pająków, rodzinie, szaleństwie i końcu świata.

Chciałbym, żebyście przeczytali te książkę! Bo jest w niej wszystko i dla wszystkich. Znajdziemy tu dobry humor, intrygę, odrobinę kryminału i sporo wątków fantastycznych, a wszystko doprawione dobrym tekstem.

Neil Gaiman to pisarz znany z „Amerykańskich Bogów”, ale również i w Chłopakach Anansiego mamy przedsmak boskiej waleczności. Jest tu bóstwo pajęcze, zaschnięte,...

Przedstawiam Wam słowiańską książkę. Jest tu wszystko, co w słowiańskich opowieściach powinno się pojawić: mamy las, jest mrok, są zjawy, jest jezioro i czasem też jakaś rusałka się pojawia. Ogółem myślę, że Mickiewicz ze Słowackim byliby zadowoleni.

A teraz konkretniej. Jeżeli lubicie leśne klimaty z morderstwem w tle i odrobiną słowiańskiej magii, to ta powieść będzie dla Was! Życie codzienne przeplata się tutaj drzewami i leśnymi drogami. Z jednej strony mamy bohaterów z krwi i kości, a z drugiej wydarzenia, które wymykają się zdrowemu rozsądkowi.

Ta powieść jest o ludziach, których spotyka nieszczęście i spotyka las. Na zwykłej leśnej drodze, w zwykły dzień łapie ich cień…a potem i zapomnienie. Z tego biorą się opowieści przynoszone do karczmy i tam doprawiane piwem. W karczmie powstają fragmenty układanki i leśne skrawki, które autor kartka po kartce spaja w całość.

Z początku jest dość chaotycznie, ale tak to już bywa z początkami…poznajemy sporo różnych bohaterów, szczerze mówiąc…myślę, że trochę za dużo i niepotrzebnie. Ten początkowy kocioł z czasem zaczyna nabierać kształtów i sensów.

Wszystko tu zdaje się kręcić wokół jeziora i chatki. Nie ma tu kurzej łapki, ale jest Szeptuna i to tak naprawdę ona jest sercem opowieści. Ma w sobie sporo z wiedźmy, bo ma wiedzę i z niej korzysta jak najlepiej może. Spokojnie mieszka na środku jeziora i emanuje: mądrością, teraźniejszością i historią. Więcej nie napiszę…bo musicie sami to odkryć.

Jest i las, tajemniczy, mroczny z kamiennymi kręgami, swoją historią i magią. Las zdaje się być niezmierzalny, ogromny, niekończący się, taki, w którym można się zatracić, zgubić, nigdy nie wrócić. Ta przestrzeń działa na bohaterów ze wszystkich stron i łączy ich w jednej sprawie.

Policja rozpoczyna śledztwo, jednak nic tu nie jest proste i jasne. Dziwnych zdarzeń przybywa, a zwykła leśna droga staje się miejscem grozy. Co tu się nie zgadza…? Czyj cień widać między drzewami? Autor odpowiedzi ukrył w leśnej gęstwinie i w ludzkich umysłach.

Powieść zbudowana jest z krótkich rozdziałów. Słowa się tu niosą, bywa, że przesadnie i niepotrzebnie. Autor jest na początku swojej drogi i to sprawia, że jest ostrożny i zachowawczy. Zabrakło mi językowej lekkości i gry słów. Jednak wszystko się tu zgadza i łączy w jedną konkretną fabułę.

No bo ktoś tu zaginął, komuś coś przybyło, ktoś coś stracił, a ktoś został zamordowany, poza tym dużo tu cieni, zaników pamięci, trzaskających gałęzi, ognisk i ciszy jeziora. Chcę was zachęcić do słowiańskiego kryminału, bo fajnie jest się trochę zgubić w ciemnym lesie i znaleźć „utopca”.

Recenzje książek znajdziesz również na
https://grzegorzsmialek.pl/recenzje-ksiazek/

Przedstawiam Wam słowiańską książkę. Jest tu wszystko, co w słowiańskich opowieściach powinno się pojawić: mamy las, jest mrok, są zjawy, jest jezioro i czasem też jakaś rusałka się pojawia. Ogółem myślę, że Mickiewicz ze Słowackim byliby zadowoleni.

A teraz konkretniej. Jeżeli lubicie leśne klimaty z morderstwem w tle i odrobiną słowiańskiej magii, to ta powieść będzie...