Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moim zdaniem lepsza niż pierwszy tom, wciąż najbardziej angażował mnie wątek Ptaszyn niż sama Magda Garstka.

Moim zdaniem lepsza niż pierwszy tom, wciąż najbardziej angażował mnie wątek Ptaszyn niż sama Magda Garstka.

Lubię Jadowską i prawdę mówiąc przeczytałam tę książkę po lekturze "Tajemnicy domu Uklejów". Trochę ją przemęczyłam, najbardziej zaangażował mnie wątek kobiet potrzebujących pomocy niż główna bohaterka.

Lubię Jadowską i prawdę mówiąc przeczytałam tę książkę po lekturze "Tajemnicy domu Uklejów". Trochę ją przemęczyłam, najbardziej zaangażował mnie wątek kobiet potrzebujących pomocy niż główna bohaterka.

Uwielbiam Martę Kisiel, żadna jej książka mnie nie zawiodła. Za to zawsze jestem zaskoczona, nie ma tu typowego dla innych autorów powtarzalności, rutyny - zawsze jest niespodzianka. Tu mamy książkę kocykowo-herbatkową, otulającą, emocjonalną, ale oczywiście z elementami magicznymi. Autorka kreuje światy w których chciałoby się mieszkać. A za jej poczucie humoru i umiejętność splatania słów w karkołomne zdania - medal się należy.

Uwielbiam Martę Kisiel, żadna jej książka mnie nie zawiodła. Za to zawsze jestem zaskoczona, nie ma tu typowego dla innych autorów powtarzalności, rutyny - zawsze jest niespodzianka. Tu mamy książkę kocykowo-herbatkową, otulającą, emocjonalną, ale oczywiście z elementami magicznymi. Autork...

Rozwiń

Zwiń

Ogólnie nie przepadam za antologiami, ale tutaj wszystkie opowiadania bardzo mi się podobały. Fajnie, że opowiadanie Marty Kisiel jest kontynuacją tego ze zbioru "Cztery pory magii", chyba sobie do niej wrócę. W sumie najmniej podobało mi się opowiadanie o wietrze.

Ogólnie nie przepadam za antologiami, ale tutaj wszystkie opowiadania bardzo mi się podobały. Fajnie, że opowiadanie Marty Kisiel jest kontynuacją tego ze zbioru "Cztery pory magii", chyba sobie do niej wrócę. W sumie najmniej podobało mi się opowiadanie o wietrze.

Poruszająca, szczera, odważna opowieść o życiu w kapłaństwie i po nim. Odziera ze złudzeń, jakie często mamy na temat instytucji Kościoła i jego pracowników. Przykre to jest bardzo, ale prawdziwe i należy o tym mówić głośno. Cieszę się, że autor odważył się napisać swoje książki,, że powstaje coraz więcej książek obnażających zakłamanie, słabość, błędy tej instytucji, która rości sobie prawo do mówienia ludziom jak mają żyć.

Poruszająca, szczera, odważna opowieść o życiu w kapłaństwie i po nim. Odziera ze złudzeń, jakie często mamy na temat instytucji Kościoła i jego pracowników. Przykre to jest bardzo, ale prawdziwe i należy o tym mówić głośno. Cieszę się, że autor odważył się napisać swoje książki,, że powst...

Rozwiń

Zwiń