Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie będzie moja ulubiona książka du Maurier, chociaż ma to wszystko, co w jej twórczości cenię. Przede wszystkim połączenie powieści obyczajowej z gotyckimi elementami i bardzo dobrze wykreowaną drugoplanową postać Gartred, czyli femme fatale i antagonistkę głównej bohaterki, Honor. Fragmenty z nią przyciągały moją uwagę, podobnie jak toksyczna relacja ojciec–syn, czyli generał (ukochany Honor) i niespełniający jego ambicji dziedzic. Tak, to zdecydowanie dwa moje ulubione wątki w książce. Sama intryga rozwija się niespiesznie, ale w interesującym kierunku, chociaż „obranie” treści z niektórych faktów historycznych dodałoby nieco dynamiki.

A co z najpiękniejszym, łamiącym stereotypy romansem? Owszem, jest, a i jego początki dokładnie takie, jakie powinny być. Ale z upływem lat… Potrafię zrozumieć inne czytelniczki, ale ja – no cóż – nie polubiłam generała i przychylam się do opinii jego otoczenia. Gdyby popuścić wodze wyobraźni i gdyby to nie była fikcja, to nie zdziwiłabym się, widząc historię tego związku w pozycjach typu biografie, reportaże z cyklu „Kobiety dyktatorów” itp. Moim zdaniem, Richard Grenvile zdecydowanie ma zadatki na dyktatora, a Honor jest od niego emocjonalnie uzależniona. Tak, tak, wiem. Kobieta nie chce się z nim formalnie wiązać, stale udowadnia, że sama o sobie decyduje, jest autorytetem dla rodziny itd., itp. Ale czy naprawdę? Ja w to nie wierzę. Dlatego związek tych dwojga, owszem, trafił do mnie, ale nie chwycił za serce.

Cieszę się jednak, że przeczytałam „Generała i pannę”, chociaż nie będę wracać zbyt często do tej lektury.

To nie będzie moja ulubiona książka du Maurier, chociaż ma to wszystko, co w jej twórczości cenię. Przede wszystkim połączenie powieści obyczajowej z gotyckimi elementami i bardzo dobrze wykreowaną drugoplanową postać Gartred, czyli femme fatale i antagonistkę głównej bohaterki, Honor. Fragmenty z nią przyciągały moją uwagę, podobnie jak toksyczna relacja ojciec–syn, czyli...

Premia należy się dla tego, kto pisał blur, bo wyszło intrygująco i ciekawie. Ale (!) czytelnik, który przy wyborze książki kieruje się notkami z okładki, może poczuć się wprowadzony w błąd. Ja, na przykład, oczekiwałam elementów powieści gotyckiej, może realizmu magicznego, a momentami nawet gęsiej skórki i nieco grozy w entourage’u niezwykłej Pragi. A dostałam…

Pokuszę się o krótkie wyimki z początkowych stron dotyczące opisu głównej bohaterki: „…rękawy porządnego płaszcza przewiązanego paskiem i równie bezbarwnego jak ona sama…” i „Co mogłoby cię skłonić do zwrócenia uwagi na tak nijaką postać… Nic, zupełnie nic…”. Dlaczego te cytaty?

Nie są one jakieś wyjątkowe – autorka dość często przypomina o przeciętności Helen i to nie zmienia się do końca książki, bo bynajmniej nie jest to historia o przemianie, dojrzewaniu czy jakimś katharsis. Moim zdaniem, ta powieść jest dokładnie taka, jak jej bohaterka i spokojnie mogłabym się bez niej obyć. Chociaż główny punkt wyjścia – oparcie się na wierzeniach o Melmoth, przeklętej, nieśmiertelnej obserwatorce ludzkich zachowań – jest ciekawy i daje dużo możliwości. Co z tego, jeśli niewykorzystanych…

Cała książka to dość dziwne, neurotyczne zachowania Helen po przeczytaniu pewnych wspomnień wojennych i właściwie kilka opowieści snutych w czasie uroczystości dla pewnej dokuczliwej staruszki. Tematem wyznań uczestników spotkania są – ich zdaniem –„naganne” uczynki, które popełnili, i dlatego – według nich – powinni spotkać (co nie znaczy, że spotkali) Melmoth. Nie powiem, czyny te mają pewien ciężar gatunkowy (czasami bardzo duży) i nie pozostawiają obojętnym, ale są nierówno przedstawione, zarówno pod względem stylu, jak i objętości (od kilku kartek do niemal nowelki). Czy to przeszkadza? Jeżeli chodzi o styl, to właściwie nie, bo narratorzy są różni, ale objętość… Okazuje się, że tak. W tych najkrótszych (np. opowieść staruszki) nie udało mi się nawet znaleźć motywacji popełnionego czynu… Nie zmieściła się? A może była między wierszami, tak jak Melmoth, która pojawiała się tak sporadycznie, jakby miała przypomnieć i usprawiedliwić fakt, że jej imię stało się tytułem książki…

W stosunku do tej pozycji miałam zdecydowanie inne oczekiwania. Nie powiedziałabym, że był to do końca zmarnowany czas, ale spędzony „jałowo”. Podsumowując, nie mam zamiaru do tej pozycji kiedykolwiek wracać ani nikogo do niej namawiać, co więcej, nie korci mnie szukanie innych tytułów tej autorki. Przygodę z „Melmoth” uważam za definitywnie zakończoną.

Premia należy się dla tego, kto pisał blur, bo wyszło intrygująco i ciekawie. Ale (!) czytelnik, który przy wyborze książki kieruje się notkami z okładki, może poczuć się wprowadzony w błąd. Ja, na przykład, oczekiwałam elementów powieści gotyckiej, może realizmu magicznego, a momentami nawet gęsiej skórki i nieco grozy w entourage’u niezwykłej Pragi. A dostałam…

Pokuszę...

Klasyk. Powrót do czasów bohaterów fantasy, ale nie tylko jeżeli chodzi o postaci, bo również atmosferę, kreskę czy fabułę. Pierwsze opowieści są krótkie, na miarę magazynów komiksowych czy antologii. Przekaz i schemat wszystkich historii jest (jak dla mnie) prosty – tam gdzie zbrodnia, musi być i kara. To – w kolejnym uproszczeniu – taki „wyciąg” z legend i podań, czyli „gdzieś już widzieliśmy, słyszeliśmy i czytaliśmy podobne motywy”, ale jest to podane i narysowane w taki sposób, że to nie przeszkadza. Mnie się podobało :).

Najdłuższa opowieść (Cykl Arna) wymaga trochę skupienia, bo mamy tu przeskoki zarówno między lokalizacjami, jak i postaciami, a także pojawiają się retrospekcje. A ponieważ nie ma wyraźnych rozgraniczeń między ww. scenami można na chwilę stracić wątek, więc sugeruję przeczytanie całości przy jednym podejściu, ale...

(Tutaj muszę sama sobie zaprzeczyć 😉) Z drugiej strony, rozłożenie czytania reszty historii w czasie jest w pewnym sensie wymagane. Dołączam się do czytelników, którzy uważają, że papier kredowany nie jest dobry dla tej pozycji. Nie tylko lampka się odbija, ale światło dzienne również, co bardzo męczy oczy, zwłaszcza przy niemal 200 stronach „obsesyjnie szczegółowej kreski i pełnych rozmachu kadrach”.

Klasyk. Powrót do czasów bohaterów fantasy, ale nie tylko jeżeli chodzi o postaci, bo również atmosferę, kreskę czy fabułę. Pierwsze opowieści są krótkie, na miarę magazynów komiksowych czy antologii. Przekaz i schemat wszystkich historii jest (jak dla mnie) prosty – tam gdzie zbrodnia, musi być i kara. To – w kolejnym uproszczeniu – taki „wyciąg” z legend i podań, czyli...