Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy rodzi się dziecko zmienia się cały świat i wszystko zaczyna kręcić się wokół tego małego – wielkiego cudu. W tej niezwykłej przygodzie czasami zapominamy, że wraz z nim rodzi się też mama. Gdy nią zostajesz nic nie jest już takie samo. To najpiękniejsza i jednocześnie najtrudniejsza podróż życia. Pełna nowych wyzwań, małych i wielkich kroków, często nikomu poza mamą niezauważalnych cudów, trudnych wyborów, przekonań cudzych i własnych, oczekiwań, łez bezsilności i szczęścia.

***
„Bóg w Wielkim Mieście” to pierwsza książka Kasi Olubińskiej, jaką miałam okazję poznać. Nigdy nie przepadałam jakoś szczególnie za czytaniem wywiadów, ale w tym przypadku przepadłam. Spodobał mi się ten niewymuszony sposób prowadzenia rozmów i bijący z tych wypowiedzi spokój. Jakiś czas później ukazała się „Kobieta w Wielkim Mieście” i „Szczęście w Wielkim Mieście”, które również miałam przyjemność poznać. Gdy na rynku wydawniczym ukazała się „Mama w Wielkim Mieście”, długo zastanawiałam się, czy po nią sięgnąć. Bądź co bądź, tematyka macierzyństwa na ten moment jest mi zupełnie obca…
Cieszę się, że jednak się na nią zdecydowałam, ponieważ miałam okazję zobaczyć różne strony macierzyństwa. Zarówno te jasne, jak i ciemne. Książka ta pokazała mi, że zmęczenie, bezradność czy strach to coś zupełnie normalnego, a doba zawsze będzie zbyt krótka. Uświadomiła mi, że młoda mama również potrzebuje chwili dla siebie. I że to żaden wstyd, by poprosić o pomoc.
Autorka rozmawia z sześcioma różnymi mamami: Anną Czartoryską-Niemczycką, Dominiką Gwit-Dunaszewską, Klaudią Halejcio, Moniką Hoffman-Piszorą („Dzieciaki Cudaki”), Magdaleną Lamparską i Kamilą Szczawińską. Każda z tych rozmów jest inna. I pomimo iż są to celebrytki, to jednak brak w tych rozmowach tej instagramowej otoczki „idealnych mam i perfekcyjnych dzieci”. Z ich opowieści bije prawda, bowiem ukazuje rzeczywisty obraz macierzyństwa.
„Mama w Wielkim Mieście” to wartościowa propozycja zarówno dla doświadczonych mam, jak i tych przyszłych. Nie jest żadnych poradnikiem, który doradza co i jak robić, by być super mamą. Ta książka podnosi na duchu i dodaje wiary we własne możliwości.

Moja ocena: 7/10

Kiedy rodzi się dziecko zmienia się cały świat i wszystko zaczyna kręcić się wokół tego małego – wielkiego cudu. W tej niezwykłej przygodzie czasami zapominamy, że wraz z nim rodzi się też mama. Gdy nią zostajesz nic nie jest już takie samo. To najpiękniejsza i jednocześnie najtrudniejsza ...

Rozwiń

Zwiń

Nawet BOLESNA PRAWDA jest LEPSZA od fałszywego szczęścia.

TRZY SŁOWA. DZIEWIĘTNAŚCIE LITER. MIESIĄCE NIEPEWNOŚCI. MILION PYTAŃ. I JEDEN CEL: ODKRYCIE PRAWDY.

Nadzieja bywa złudna, a jeśli się w niej zatracisz, możesz stracić wszystko. Bo kiedy wydaje się, że gorzej już być nie może, świat pokazuje ukryte karty i udowadnia, że cierpienia nigdy nie jest za wiele. Wracają uśpione demony przeszłości, głęboko skrywane sekrety wychodzą na światło dzienne, a czyhające za rogiem zagrożenie daje o sobie znać.
***
Ten opis zdradzał tak niewiele. W zasadzie nie mówił nic. Kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać po tej części…
Tej historii się nie czyta. Ją się PRZEŻYWA.
Nie jest ona łatwa, ale niesamowicie angażuje czytelnika, sprawiając, że ciężko się od niej oderwać. Jest to zasługa świetnego pióra autorki. Jej niezwykłego talentu do przelewania emocji na papier. Jeśli tak jak ja, lubicie twórczość Hoover, czy B.C. Cherry to jestem przekonana, że zakochacie się również w twórczości Muraszki.
O ile lubię powieści opowiedziane z perspektywy dwóch osób, tak w tym przypadku, zwłaszcza w drugiej części książki, było sporo niepotrzebnych według mnie powtórzeń. Dobrze jest poznać spojrzenie na daną sytuację z punktu widzenia dwóch osób, ale jeśli dany opis nie wnosi nic nowego, to lektura staje się trochę nużąca. Przynajmniej dla mnie. Ale jest to jedyne zastrzeżenie jakie mam do tego tomu.
Bardzo spodobał mi się wątek kryminalny wprowadzony do tej części. Nadał on dodatkowego koloru tej historii, która w pierwszej połowie skupia się głównie na aspektach psychologicznych.
Zakończenie jest jak ta przysłowiowa „wisienka na torcie”. Choć pewnej kwestii domyśliłam się wcześniej, to i tak nie byłam przygotowana na to, co przygotowała autorka. Wy też nie będziecie. Jestem tego pewna.
Nie byłabym sobą, gdybym nie wyraziła swojego zachwytu nad wydaniem tej trylogii. Jestem pod wrażeniem tego, z jaką dbałością, nawet o najdrobniejsze szczegóły, są wydawane powieści w Wydawnictwie Jaguar. Graficznie, ta trylogia, to coś pięknego.
Nigdy nie przepadałam jakoś szczególnie za polskimi powieściami, jednak Ola wdarła się szturmem do mojego czytelniczego serducha i trafiła do grona moich ulubionych, rodzimych autorek. Mam ogromną nadzieję, że na finałową część trylogii nie każe nam zbyt długo czekać.

Moja ocena: 9/10

Nawet BOLESNA PRAWDA jest LEPSZA od fałszywego szczęścia.

TRZY SŁOWA. DZIEWIĘTNAŚCIE LITER. MIESIĄCE NIEPEWNOŚCI. MILION PYTAŃ. I JEDEN CEL: ODKRYCIE PRAWDY.

Nadzieja bywa złudna, a jeśli się w niej zatracisz, możesz stracić wszystko. Bo kiedy wydaje się, że gorzej już być nie może, świa...

Rozwiń

Zwiń

Samantha McAllister jest popularną dziewczyną, typową it girl, ma jednak sekret, który może sprawić, że straci wszystko, na co pracowała – OCD, czyli zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Z powodu natrętnych myśli każdy jej dzień to wyzwanie – tym większe, że funkcjonuje w grupie, w której coś tak niewiele znaczącego jak nieodpowiedni strój może doprowadzić do odrzucenia przez toksyczny krąg przyjaciółek.

Pewnego dnia Sam spotyka Caroline, ekscentryczkę i outsiderkę. Dziewczyna zabiera ją do Zakątka Poetów, tajnego klubu założonego przez wykluczonych przez szkolną społeczność nastolatków, których łączy miłość do poezji. Podczas spotkań z nowymi znajomymi Samanta może odpocząć od nieustannych wymagań wobec siebie i wysokich standardów, zaczyna czuć, że wreszcie znalazła swoje miejsce. Wszystko wydaje się iść po jej myśli, aż w trakcie pewnej rozmowy jej świat wywraca się do góry nogami.
***
Muszę przyznać, że ta powieść bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Jest to historia kompletna, przemyślana i dopracowana. Jej największym atutem jest dokładnee przedstawienie choroby, z jaką zmaga się główna bohaterka, czyli OCD – zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Często bywa tak, że choroby są traktowane w książkach jako ckliwy dodatek, który z każdym kolejnym rozdziałem ginie na tle innych wątków. W tym przypadku można sporo się dowiedzieć o tej chorobie. Zrozumieć, z czym zmagają się osoby, borykające się z OCD.
„Do ostatniego słowa” otwarcie przedstawia szkolną rzeczywistość, przepełnioną okrucieństwem nastolatków. Pokazuje ślepe podążanie za innymi, dostosowanie się do pewnych standardów, w celu wspinania się po szczeblach szkolnej hierarchii. Choć główna bohaterka przyjaźni się z jednymi z najpopularniejszych dziewcząt w szkole, już od pierwszych stron czuć bijącą od niej samotność.
Bardzo spodobał mi się wątek klubu poezji. Polubiłam członków tego tajnego stowarzyszenia. To, co sobą reprezentowali. Ich unikalną twórczość. I to miejsce, który stworzyli by móc schować się przed światem, a przy tym wykrzyczeć to, co tkwi w ich duszach.
Zakończenie mocno zbiło mnie z pantałyku. Kompletnie nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Początkowo nie wiedziałam co o nim myśleć, ale z czasem doszłam do wniosku, że było ono na swój sposób wyjątkowe.
„Do ostatniego słowa” to bardzo wartościowa historia o odnajdywaniu samego siebie, akceptowaniu naszych słabości. To powieść o ogromnej samotności, ale i o prawdziwej przyjaźni. Jest to książka, która z pewnością zasłużyła na większy rozgłos.

Moja ocena: 8/10

Samantha McAllister jest popularną dziewczyną, typową it girl, ma jednak sekret, który może sprawić, że straci wszystko, na co pracowała – OCD, czyli zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Z powodu natrętnych myśli każdy jej dzień to wyzwanie – tym większe, że funkcjonuje w grupie, w której coś...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy Emily dowiaduje się, że chłopak ją zdradza, kompletnie się załamuje. Niedługo potem pojawia się na imprezie, podczas której jest świadkiem wymiany czułości między jej byłym Mattem i jego nową dziewczyną. Emily nie pozostaje nic innego, jak wypłakać się swojej najlepszej przyjaciółce Kate…

Podczas pisania wiadomości Emily wpada na przystojnego, ale bardzo złośliwego Chase’a, który przypadkiem wylewa na nią piwo. Chwilę później, gdy Emily jest zmuszona skonfrontować się z Mattem, Chase ratuje sytuację, podając się za jej nowego ukochanego. Dziewczyna początkowo jest na niego wściekła, ale następnego dnia wpada na genialny pomysł. Zawiera z Chase’em układ – on zostanie jej udawanym chłopakiem, a w zamian za to ona będzie pilnować jego młodszej siostry, gdy Chase będzie chciał wyjść z domu…
***
Powieści młodzieżowe wyróżniają się często swoją naturalną lekkością. Choć poruszają ważne tematy, to są one przedstawione tak, by nie przytłoczyć czytelnika. I to właśnie uwielbiam w „młodzieżówkach”. Są jednak takie wyjątki jak „Plan nieidealny”, gdzie historia jest aż zbyt lekka.
Historia Emily i Chase’a nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. Autorka próbowała nadać historii jakiejś głębi, wprowadzając wątek różnorodnych problemów rodzinnych, jednak całość wyszła bardzo płasko.
Emily jest drażniącą postacią, która zawsze musi postawić na swoim. Zgrywa wszechwiedzącą, a jak przyjdzie co do czego, to wsiada do samochodu obcego człowieka. Już na wstępie zaznacza, ze Chase ma zakaz randkowania na czas trwania ich układu, a sama umawia się z jakimiś przypadkowymi gośćmi.
Tak naprawdę tylko Chase dał się polubić, choć istnieje mnóstwo innych postaci męskich, którzy zostali lepiej wykreowani. Którzy mieli w sobie „to coś”, czego w tym przypadku zabrakło. Reszta towarzystwa, począwszy od byłego Emily i jego nowej wybranki, po przyjaciół głównych bohaterów – strasznie przerysowani.
W tej historii brak jakiejkolwiek akcji. Nie ma w niej kompletnie nic oryginalnego. Jest to typowy „odmóżdżacz” z grupy książek „przeczytać – zapomnieć”.

Moja ocena: 4/10

Kiedy Emily dowiaduje się, że chłopak ją zdradza, kompletnie się załamuje. Niedługo potem pojawia się na imprezie, podczas której jest świadkiem wymiany czułości między jej byłym Mattem i jego nową dziewczyną. Emily nie pozostaje nic innego, jak wypłakać się swojej najlepszej przyjaciółce ...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnią rzeczą, o jakiej marzy Charmaine, jest nauka w szkole podobnej do Mulberry Heights. Ponury internat znajdujący się pośród lasu, z dala od jakiejkolwiek cywilizacji, przyprawia ją o dreszcze. Niestety jej rodzicom zupełnie to nie przeszkadza, a do tego prędko okazuje się, że ucieczka z tego miejsca jest niemożliwa.

Na pozór nudna i restrykcyjna szkoła skrywa wiele tajemnic. Jedną z nich jest chłopak, o którym krąży mnóstwo plotek i którego większość uczniów omija szerokim łukiem. Od początku budzi ciekawość Charmaine. Prędko odkrywa, że zainteresowanie nie jest jednostronne.

Pewnego dnia w niewyjaśnionych okolicznościach ze szkoły znika uczeń, a jej tajemniczy kolega staje się głównym podejrzanym w sprawie zaginięcia.
***
Męczyłam tę książkę ponad tydzień. Gdyby nie fakt, iż pochodzi ona ze współpracy, to pewnie zrobiłabym DNF. Co ciekawe, wygląda na to, że jest to tylko wynik moich osobistych preferencji czytelniczych, bowiem powieść ta zbiera bardzo wysokie oceny.
Ta książka była dla mnie zbyt mocna. To, co znajduje się w opisie kompletnie nie oddaje tego, co zawiera środek. Mimo iż na samym początku znajduje się cała lista TR m.in. przemoc fizyczna, wykorzystywanie seksualne nieletnich, próby samobójcze – dla mnie było tego za dużo.
Czytałam już wiele mrocznych romansów, jednak relacja Charmaine i Gabriela była aż tak toksyczna, że chyba mnie to zwyczajnie przerosło. Nie pojmowałam głupoty dziewczyny, ani tej ich wzajemnej, chorej fascynacji sobą nawzajem. Ogólnie większość relacji w tej powieści jest toksyczna, począwszy od rodziców bohaterów i ich dzieci, jak między członkami paczki „przyjaciół”.
Pozostali bohaterowie kompletnie rozmywają się w tle. Do samego końca ich imiona przelatywały mi przed oczami, ale nie potrafiłam ich przypisać do konkretnej postaci.
Fabuła mnie nie porwała, momentami jest niepotrzebnie przedłużana. O samej mrocznej szkole jest stosunkowo niewiele, a miała ona ogromny potencjał. Wyjaśnienie tytułu dość krótkie i średnio przekonujące.
Na plus mogę zaliczyć piękne wydanie powieści. Począwszy od okładki, a kończąc na zdobieniach przy każdym rozdziale. Ale to by było chyba na tyle. Nie mam w planach kolejnej części.

Moja ocena: 4/10

Ostatnią rzeczą, o jakiej marzy Charmaine, jest nauka w szkole podobnej do Mulberry Heights. Ponury internat znajdujący się pośród lasu, z dala od jakiejkolwiek cywilizacji, przyprawia ją o dreszcze. Niestety jej rodzicom zupełnie to nie przeszkadza, a do tego prędko okazuje się, że uciecz...

Rozwiń

Zwiń

Nowy początek, nowa szansa… miałam nadzieje, ze los się do mnie uśmiechnął. Bo jak wytłumaczyć to, że dziewczyna znikąd nagle znalazła się w świecie luksusu, bogactwa i władzy? Brzmi jak bajka, która od teraz miała być moja codziennością.

Ale jak to w bajkach bywa, tam, gdzie jest bohater, pojawia się i wróg. Mój przybrał postać trzech kuzynów Silvestro, którzy zdawali się mieć władze nad naszym małym światem. Musiałam przygotować się na wojnę z każdym z nich. Gage, Micah i Conner popełnili jednak błąd – nie docenili mnie. Zyskałam szacunek jednego z nich, przyjaźń drugiego i… miłość trzeciego.

A przynajmniej tak mi się wydawało.

Mówiono, ze Gage Silvestro nie ma serca. To nie była prawda. On stał się moja bratnia dusza. Ale i człowiekiem, który skrzywdził mnie najboleśniej.
***
Odnoszę wrażenie, że działania promocyjne wokół „Znienawidzonego” i całej trylogii „Odmieńców z West Emerald” były największe, spośród wszystkich wydanych dotąd książek Wydawnictwa Ale!. Z doświadczenia wiem, że często takie akcje nakręcają czytelnika, jego wymagania rosną, a po zakończonej lekturze czuje niedosyt. Miałam obawy, że tak będzie również w przypadku „Znienawidzonego”, ale okazało się, że jest to kawał niezłej historii, idealnej dla wielbicieli romansów, z nutką niebezpieczeństwa.
Jeśli chodzi o bohaterów, to postacie męskie wyszły autorce trochę lepiej, mimo iż jest kilka pobocznych postaci kobiecych, które raznWas zaskoczą. Gage, Micah i Conner to typy bohaterów, których ciężko nie polubić. Każdy z nich jest inny. Na swój sposób pokręcony, a przy tym wrażliwy. Najmniej polubiłam się z Dani. Od początku coś mi w niej nie pasowało, a jej pewne zachowanie w drugiej części książki wywołała u mnie lekki niesmak.
Historia została opowiedziana z perspektywy Gage’a i Dani. Daje to fajną możliwość wglądu w postrzeganie i przezywanie różnych sytuacji z bohaterami. Dodatkowo, akcja historii rozbita jest na dwie części. W pierwszej z nich bohaterowie są licealistami, a druga część rozpoczyna się osiem lat później.
Wokół tej rodziny krąży wiele tajemnic. Końcówka książki obfituje w wiele nagłych zwrotów akcji, które z pewnością Was zaskoczą. Całą historię czyta się naprawdę szybko, mimo iż liczy sobie 550 stron. Autorka ma bardzo lekkie pióro, potrafi wciągnąć czytelnika w swoją historię. Was też wciągnie. Jestem o tym przekonana.

Moja ocena: 8/10

Nowy początek, nowa szansa… miałam nadzieje, ze los się do mnie uśmiechnął. Bo jak wytłumaczyć to, że dziewczyna znikąd nagle znalazła się w świecie luksusu, bogactwa i władzy? Brzmi jak bajka, która od teraz miała być moja codziennością.

Ale jak to w bajkach bywa, tam, gdzie jest bohater...

Rozwiń

Zwiń

Elijah przyjeżdża do Nowego Jorku na staż w przedsiębiorstwie należącym do jego ojca. Jest przekonany, że wszyscy będą traktować go jak przystało na przyszłego prezesa. Trafia jednak do grupy praktykantów, którzy nie otrzymują wynagrodzenia i mieszkają w spartańskich warunkach.

Jessica przyjeżdża do Nowego Jorku na staż w Haneul Corporation. Karierę zaczyna na najniższym szczeblu korporacyjnej drabiny. Ku jej zaskoczeniu zostaje skierowana na szkolenie dyrektorskie, podczas którego ma zamieszkać w przepięknej kamienicy.

Elijah i Jessica szybko odkrywają przyczynę pomyłki – oboje noszą takie samo koreańskie nazwisko. Postanawiają jednak nikogo nie wyprowadzać z błędu. Dzięki temu Elijah będzie mógł na pewien czas odpocząć od apodyktycznego ojca, a Jessica zyska szansę na otrzymanie wymaganych przez uczelnię listów polecających.
***
Mimo, że ta historia nie jest zła, to wpędziła mnie w ogromny zastój czytelniczy. Liczy sobie raptem trzysta stron, a męczyłam ją przez tydzień. Sama koncepcja historii mi się spodobała, jednak zabrakło chemii między nami. Myślę, że jest to przede wszystkim wynik stylu pisania autorki, który kompletnie do mnie nie trafił.
„The Name Drop” ma spory potencjał. Autorka porusza w niej wiele ciekawych motywów, m.in. presji ze strony rodziny, dotyczącej życiowych wyborów nastolatków, czy też ich pierwsze kroki w kierunku dorosłości. Zaprezentowane zostały również tradycyjne poglądy koreańskie, dotyczące pozycji kobiet w biznesie, aranżowanych związków itp.
Jessica i Elijah pochodzą z dwóch różnych światów. I choć jedno z nich ma wszystko, czego dusza zapragnie, a drugie szanuje każdy grosz, to jednak oboje mają ten sam cel – walczą o swoją przyszłość i marzenia. Nie obdarzyłam ich jakąś szczególną sympatią, więc automatycznie nie byłam zaangażowana w przeżywaniu ich życiowych perypetii.
Historię tę zaliczam do grona książek „Przeczytać – Zapomnieć”. Dawno już żadna książka nie wywołała we mnie tak obojętnych odczuć. Jest to jednak tylko i wyłącznie wynik moich osobistych preferencji czytelniczych. Dlatego nikomu jej nie odradzam. Każdy powinien wyrobić o niej swoje własne zdanie.

Moja ocena: 5/10

Elijah przyjeżdża do Nowego Jorku na staż w przedsiębiorstwie należącym do jego ojca. Jest przekonany, że wszyscy będą traktować go jak przystało na przyszłego prezesa. Trafia jednak do grupy praktykantów, którzy nie otrzymują wynagrodzenia i mieszkają w spartańskich warunkach.

Jessica pr...

Rozwiń

Zwiń

Życie siedemnastoletniej Zoey King staje na głowie, gdy przewiduje śmierć szkolnego kolegi. Okazuje się, że zamiast daru uzdrawiania, jaki powinna odziedziczyć po słynnej matce, ma predyspozycje do magii śmierci, jest banshee, szyszymorą. Wstrząśnięta tym odkryciem musi przenieść się na inny wydział Everfall Academy.

Przydzielony jej mentor, Dylan Dae Park, jest Żniwiarzem, który jednym dotknięciem potrafi wyrwać z człowieka duszę. Ma pomóc Zoey w oswojeniu się z nowoodkrytymi zdolnościami. Jednak śmierć kolegi nie daje jej spokoju. Gdy postanawia przyjrzeć się dokładniej tej sprawie, stopniowo odkrywa, że sporo osób z akademii ma coś do ukrycia i pilnie strzeże swoich mrocznych tajemnic. A przede wszystkim Dylan, na widok którego jej serce zaczyna bić szybciej...
***
Twórczość Mony Kasten nie jest mi obca. W minionym roku miałam okazję poznać dylogię „Scarlett Luck”, którą bardzo dobrze wspominam. Tym razem jednak autorka wychodzi poza schemat. Odrzuca to, do czego nas przyzwyczaiła. Jako autorka poczytnych romansów debiutuje na rynku wydawniczym ze swoją pierwszą fantastyką.
Jeśli chodzi o samą konstrukcję powieści, jest ona naprawdę ciekawa i momentami ciężko się od niej oderwać. Utrzymana jest ona w klimacie „Dark academy”, co bardzo mi się spodobało. Odnoszę jednak wrażenie, że wątek kryminalny, związany ze śmiercią ucznia wszedł całkowicie na pierwszy plan, tak jakby autorka zapomniała, że miała być to fantastyka.
Wykreowani przez Monę Kasten bohaterowie są zupełnie różni, dzięki czemu każdy wnosi coś innego do historii. Początkowo nie byłam przekonana do Zoey, która w moim odczuciu była rozkapryszoną córeczką nadzianej i znanej na całym świecie mamusi. Na całe szczęście przechodzi ona przemianę, dzięki czemu na końcu da się już lubić.
Początek był dla mnie trochę ciężki do ogarnięcia. Mnóstwo nowej terminologii opisującej świat przedstawiony, a przy tym jednocześnie dużo niewiadomych. Zabrakło mi takiego głębszego wprowadzenia do tego świata. Domy w których mieszkają uczniowie i posiadane przez nich moce opisane zostały dość pobieżnie. Nie wiadomo też, kim tak naprawdę jest wróg. Bo jakiś jest. Wiadomo to już od pierwszych rozdziałów.
Wydanie tej powieści to istny majstersztyk. Minimalistyczna grafika na okładce, twarda oprawa i te piękne, barwione brzegi – nic, tylko się zachwycać.
Mona Kasten tą powieścią pokazuje, że nie straszne jej wyzwania. Choć parę kwestii jest do dopracowania, to jednak uważam, że trylogia ta ma spory potencjał. Pomimo tych kilku mankamentów, czytało się to naprawdę dobrze i jestem ogromnie ciekawa kolejnej części.


Moja ocena: 8/10

Życie siedemnastoletniej Zoey King staje na głowie, gdy przewiduje śmierć szkolnego kolegi. Okazuje się, że zamiast daru uzdrawiania, jaki powinna odziedziczyć po słynnej matce, ma predyspozycje do magii śmierci, jest banshee, szyszymorą. Wstrząśnięta tym odkryciem musi przenieść się na in...

Rozwiń

Zwiń

Znany architekt, wyskakuje (a może zostaje wypchnięty?) z okna. Zamkniętego.

Policjant Bruno Kosowski i jego nieoficjalna asystentka mają przed sobą trudne śledztwo. Muszą rozwikłać nie tylko sprawę śmierci, ale też rozplątać sieć relacji, tajemnic i uczuć, która oplata wszystkich wokoło.

Czemu architekt zginął akurat w czasie przyjęcia? Kim jest dziewczyna w białej sukience? O czym śpiewa kos zamknięty w klatce?
***
Polski debiut. Jak sugeruje opis książki – kryminał, choć z elementami obyczajówki. Po zakończonej lekturze odnoszę jednak wrażenie, że jest to bardziej powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym.
Nie lubię pisać negatywnych opinii na temat debiutów, jednak w przypadku „Kosa” sporo rzeczy mi się nie spodobało. Przede wszystkim – główny bohater. Ależ to była męcząca postać. Dawno już nie spotkałam tak rozmemłanego faceta, który sam nie wie, czego chce od życia, a przy tym jest wybitnym pantoflarzem.
Drugim zastrzeżeniem jest wciągnięcie (ot tak) studentki w prowadzone śledztwo. Mam świadomość tego, że jest to fikcja literacka, ale nie przesadzajmy. Dziewczyna która była na miejscu zbrodni, ot tak po prostu uczestniczy w zeznaniach świadków, przegląda dokumentacje z miejsca zbrodni, a nasz wspaniały Bruno wyśpiewuje jej wszystkie informacje jak na spowiedzi. No absurd.
Rozdziały poprowadzone są z perspektywy chyba wszystkich postaci, jakie występują w tej historii. Nie pojmuję, dlaczego autorka na początku robi wielką tajemnicę z tego, kto dany rozdział opowiada. Na pierwszej stronie określa go tylko „mężczyzna” bądź „kobieta” by na następnej stronie zdradzić kim ta osoba jest. Tylko po co?
Historia zawiera w moich odczuciu wiele zbędnych opisów. Wskazówki dotyczące śledztwa powinny być ujawniane systematycznie, tak aby zaangażować czytelnika w rozwiązanie zagadki. A tu było trochę na opak. Mam wrażenie, że część tych wskazówek była celowo niewspomniana, by na zakończeniu efekt był bardziej „Wow”.
Przyznam, że dopiero końcówka jakoś bardziej mnie zaciekawiła, choć w pewnym stopniu rozszyfrowałam tą zagadkę. Warto również wspomnieć o ładnym wydaniu powieści.
Podsumowując, jak na debiut było OK. Ale tylko OK.


Moja ocena: 5/10

Znany architekt, wyskakuje (a może zostaje wypchnięty?) z okna. Zamkniętego.

Policjant Bruno Kosowski i jego nieoficjalna asystentka mają przed sobą trudne śledztwo. Muszą rozwikłać nie tylko sprawę śmierci, ale też rozplątać sieć relacji, tajemnic i uczuć, która oplata wszystkich wokoło....

Rozwiń

Zwiń

Jed West jest kapitanem mistrzowskiej drużyny NHL, a zarazem najseksowniejszym zawodnikiem na lodzie. Tak przynajmniej widzi go Breezy Angel, bibliotekarka, która od lat z wypiekami na twarzy śledzi jego karierę. Nie spodziewa się przy tym, że kiedykolwiek spotka swój obiekt westchnień oraz najśmielszych fantazji erotycznych.

Los płata jej jednak figla, gdy Jed niespodziewanie zjawia się w bibliotece jako gość specjalny warsztatów czytelniczych. Wystarczyła chwila, by oboje zapłonęli pożądaniem tak gorącym, że mogłoby stopić lodowisko.

Choć jej uczucia są szczere, Breezy wstydzi się przyznać, jak bardzo Jed ją fascynuje. Postanawia nie zdradzać się z tym przed nim, ale okazuje się, że nie tylko ona ma tajemnice.
***
Choć pomysł na tę historię był dobry, to jednak wyszła ona dość słabiutko. Przede wszystkim nie spodziewałam się, że ta powieść będzie aż tak krótka. A wiadomo jak to często bywa z takimi historiami – bywają niedopracowane, a autor bądź autorka nie wykorzystują jej potencjału. I mam wrażenie, że tak było w przypadku „Mister Hockey” .
Na samym początku małe ostrzeżenie dla wielbicieli wątku hokeja w romansach. Jeśli macie chęć sięgnięcia po „Mister Hockey” właśnie przez wzgląd na ten wątek, to możecie się rozczarować. Prawda jest taka, że gdyby autorka nie wspomniała, że Jed jest kapitanem drużyny hokejowej, to równie dobrze mógłby być piłkarzem, hydraulikiem czy sprzedawcą w markecie.
Z racji tego, że książka jest tak krótka, to akcja rozkręca się dość szybko. To z kolei przyczyniło się do zabicia jakiejkolwiek chemii między bohaterami. Relacja między nimi rozwija się szybko i nie wiadomo na czym tak naprawdę jest oparta.
Spory potencjał miał według mnie wątek brata Jeda. Został jednak potraktowany po macoszemu i stał się nijaki. Wepchany na siłę wątek, który był, a jakby go nie było.
Autorka pisze w porządku, choć zawarty w powieści humor, nie był w moim stylu. Książkę czyta się szybko przez wzgląd na niewielką liczbę stron i dość dużą czcionkę, ale przy tym kompletnie nie angażuje czytelnika. Historia z grupy „przeczytać - zapomnieć”.

Moja ocena: 5/10

Jed West jest kapitanem mistrzowskiej drużyny NHL, a zarazem najseksowniejszym zawodnikiem na lodzie. Tak przynajmniej widzi go Breezy Angel, bibliotekarka, która od lat z wypiekami na twarzy śledzi jego karierę. Nie spodziewa się przy tym, że kiedykolwiek spotka swój obiekt westchnień ora...

Rozwiń

Zwiń