W swojej poprzedniej książce pt. „Najważniejsze to przeżyć” Ałbena Grabowska przeniosła czytelników do powojennej Warszawy i przez pryzmat opowiedzianych przez mieszkańców stolicy historii, próbowała dokonać bilansu niematerialnych korzyści i strat wynikających z wybuchu Powstania Warszawskiego, podjęła także temat jego wpływu na losy ocalonych warszawiaków. W najnowszej powieści -„Odlecieć jak najdalej” Autorka również odwołuje się do okresu powstania. Są tu przedstawione dramaty i ludzkie tragedie tych wydarzeń, które mają ogromny wpływ na życie potomków dzielnych powstańców.

W „Odlecieć jak najdalej” Ałbena Grabowska przenosi nas w lata 60 ubiegłego wieku. I udało się to Autorce doskonale. Obok ruin i gruzowisk powstawały wtedy nowe domy, a lud pracujący miast i wsi w pocie czoła pracował dla socjalistycznego państwa. Perfekcyjne odtworzenie specyfiki lat 60 udało się Autorce również dzięki przypomnieniu wielu autentycznych wydarzeń i wspomnień z tego okresu np. coroczne, bożonarodzeniowe dostawy do sklepów pomarańczy kubańskich, odtworzenie klimatu prywatek, radości z nielegalnie zakupionych od marynarzy płyt zachodnich wykonawców. Autorka przypomniała emocje towarzyszące Konkursowi Chopinowskiemu i występom Dalidy i Elli Fitzgerald czy zachwyty nad kolekcjami Mody Polskiej. W powieści ukazane zostały autentyczne postaci tego okresu – Józef Cyrankiewicz, Jadwiga Grabowska - dyrektorka artystyczna Mody Polskiej, czy Martha Argerich – argentyńska pianistka.
Polacy żyli w wolnej ojczyźnie, ciesząc się namiastkami swobody, powoli zapominając o wojennych dramatach, ale czy byli szczęśliwi?.. Chociaż nie mówiło się o tym głośno, zdawali sobie oni sprawę, że ich wolność jest tylko pozorna...
Główną bohaterką powieści jest Aleksandra Czerniawska, uczennica klasy maturalnej. Jest ona zdolną i bardzo pracowitą dziewczyną – doskonale się uczy, pomaga w obowiązkach domowych, na swoje osobiste wydatki zarabia szyciem i szydełkowaniem. Wychowuje ją babcia. Jej mama, podczas Powstania Warszawskiego, została ranna w głowę, od tego czasu choruje, a od kilku lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Rodzinną tajemnicą, do której Oli nie dopuszczono, jest tożsamość jej ojca. Dla przyszłej maturzystki nadchodzi czas wyboru kierunku studiów. Babcia marzy, aby wnuczka zdawała na medycynę. Ona jednak zdecydowana jest na studiowanie handlu zagranicznego. Jej marzeniem jest bowiem wyjazd na Zachód, ma nadzieję, że ten kierunek studiów jej to umożliwi. Ola ma talent do projektowania i szycia. Dzięki temu, że udało się jej zatrudnić w Modzie Polskiej przy wykańczaniu tworzonych modeli, poznała świat mody „od środka”. Chciałaby za granicą rozwijać się w kierunku projektowania i kreowania mody. Aleksandra, mimo iż jest bardzo młodą dziewczyną, wiele już przeszła w swoim życiu. Jest ono oplecione pajęczyną tajemnic - począwszy od zatajania prawdy dotyczącej stanu zdrowia jej matki oraz informacji, kto jest jej ojcem, aż po kłamstwa jakie serwował jej chłopak Jasiek i nielojalne zachowanie przyjaciółki.

Czy uda się Aleksandrze zrealizować marzenia o zagranicznej karierze w świecie mody? Ile jest ona w stanie poświęcić, aby żyć w wolnym kraju? Będzie potrafiła wybaczyć bliskim osobom niewierność i obłudę?

Autorka ukazała przekrój społeczny ówczesnego społeczeństwa. Nie ma tu podziału na bogatych i biednych czy klasy społeczne. Pamiętać należy, że panujący w opisanym czasie ustrój, dążył do zrównania klas społecznych, zakładano, że wszyscy mają mieć taki sam stan posiadania. Tutaj społeczeństwo podzielono więc na zwykłych obywateli oraz obywateli z grup uprzywilejowanych.

Powieść „Odlecieć jak najdalej” czyta się z ogromnym zainteresowaniem. Przedstawia ona czasy, których większość z nas nie pamięta. Lata 60 te to już historia, lecz dla wielu, nawet teraz, bardzo bolesna. Mimo pozornej wolności ludzie nadal żyli wtedy w strachu przed inwigilowaniem i możliwością ukarania za działalność wojenną i powojenną. Ałbena Grabowska otworzyła przed czytelnikiem obraz minionych lat, abyśmy sami mogli dokonać przemyśleń dotyczących Powstania Warszawskiego oraz późniejszych, powojennych działań władz naszego kraju. Dla mnie jest to jednak przede wszystkim książka o wolności, pragnieniu decydowania o swoim miejscu na ziemi. Ale także o prawie do informacji o swojej tożsamości, bez której trudno odkryć swoje „ja”.
Książka warta jest przeczytania. Polecam.

W swojej poprzedniej książce pt. „Najważniejsze to przeżyć” Ałbena Grabowska przeniosła czytelników do powojennej Warszawy i przez pryzmat opowiedzianych przez mieszkańców stolicy historii, próbowała dokonać bilansu niematerialnych korzyści i strat wynikających z wybuchu Powstania Warszawskiego, podjęła także temat jego wpływu na losy ocalonych warszawiaków. W...

Główną bohaterką najnowszej powieści Ałbeny Grabowskiej jest uczennica klasy maturalnej - Ola Czerniawska. Warszawa, rok 1965. W mieście wciąż obecne są ślady wojennych zniszczeń. Wspomnienie powstania warszawskiego ciągle kładzie się cieniem na wielu rodzinach. Powszechna jest rozpacz, smutek i trauma, a dysproporcje między warstwami społecznymi widoczne na każdym kroku. Jednocześnie za sprawą muzyki, kina czy mody do Polski nieśmiało wkracza wielki świat. Ola, skrycie marzy o ucieczce na Zachód.

„Odlecieć jak najdalej” stylistycznie jest bardzo podobna do dwóch poprzednich powieści autorki („Najważniejsze to przeżyć”, „Rzeki płyną, jak chcą”),przez całą lekturę miałam wrażenie, że to kolejna część cyklu choć praktycznie tych powieści nic ze sobą nie łączy.

Fabułę śledzimy z kilku perspektyw. Ola wydaje się być zwykłą nastolatką, lekko naiwną, chwilami zbyt dorosłą jak na swój wiek (moja babcia mawiała „taka stara maleńka”). Większość swojego czasu poświęca na naukę do matury, tęskni za romantyczną miłością i motylami w brzuchu. Mieszka tylko z babcią, ojca nie zna, a matka przebywa w izolacji. Taki układ nie pozostaje bez wpływu na kształtowanie charakteru Aleksandry. Jak na te czasy przystało Olę i jej babcię obserwuje TW „Czyżyk”, który wydaje się być cieniem obu kobiet. Uzupełnieniem historii są listy babci Oli do Karoliny, czyli matki dziewczyny.

„Odlecieć jak najdalej” to przede wszystkim świetne uchwycenie Polski lat 60. (co prawda nie żyłam w tamtych czasach, ale wielokrotnie w ten sposób je sobie wyobrażałam). Zachowanie Aleksandry i jej wybory czasem zdumiewają, momentami irytują, wiele można zrzucić na karb młodości i braku życiowego doświadczenia. To opowieść o trzech kobietach – Oli, babce i tajemniczej matce, które spowija zasłona tajemnic i rodzinnych kłamstw. Trzy skrajnie różne osobowości, którym przyszło zmierzyć się z trudami codzienności.

Ałbena Grabowska skradła serca czytelników za sprawą „Stulecia winnych”, za sprawą lekkości pióra i niezwykłej wrażliwości umacnia swoją pozycję i tworzy powieść, która – po raz kolejny - okazuje się nieodkładalną. Po każdą kolejną jej powieść sięgam bez wahania. Niebanalna i refleksyjna. Czytajcie, warto.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictu Rebis

Główną bohaterką najnowszej powieści Ałbeny Grabowskiej jest uczennica klasy maturalnej - Ola Czerniawska. Warszawa, rok 1965. W mieście wciąż obecne są ślady wojennych zniszczeń. Wspomnienie powstania warszawskiego ciągle kładzie się cieniem na wielu rodzinach. Powszechna jest rozpacz, smutek i trauma, a dysproporcje między warstwami społecznymi widoczne na każdym kroku....

Przenikająca dwoiste oblicze wciąż zakorzenionych pod skórą wojennych cierni – wzrastających z cichą nadzieją zakwitnięcia nowym życiem oraz boleśnie wbijających się świadomą rezygnacją z lepszego losu. Obnażająca nieśmiałe marzenia młodzieńczych dusz w rzeczywistości osnutej ograniczeniami. Z czułością wybrzmiewająca nutami wielkich miłości o różnych tonach.

„Odlecieć jak najdalej” to powieść, która emocjonująco splata literacką fikcję z barwnymi wizjami przeszłości – eksploruje warszawskie realia lat 60., przywołując na karty książki wielkie nazwiska, autentyczne wydarzenia oraz kulturowe i polityczne meandry, które w kompilacji ukazują fascynujące tło fabularne. Zbudowany z realizmu fundament to doskonały twór do sportretowania ludzkich emocji, społecznych nastrojów, ściśle korelujących ze sobą traumatycznej przeszłości i tak ulotnej teraźniejszości. Z właściwymi swojej twórczości prostotą i trafnością w eksponowaniu uczuć, ale również z uwikłanym w narracji głębokim liryzmem rezonującego w myślach przekazu, Ałbena Grabowska wnikliwie przedziera się przez tłamszone w sercu pragnienia starszych i młodszych, sensorycznie uchwycając wyczuwalnie rewolucyjny klimat tamtych lat. Z wrażliwością muska wciąż żywe strach, niepewność i niemożliwe do pokrycia kurzem zapomnienia wojenne cierpienie naocznych świadków okrutnej pożogi, ale i akcentuje potrzebę wolności kolejnych pokoleń, którą niczym całun powleka cień rodzinnych wspomnień i doświadczeń. Ale przecież tak bardzo chciałoby się odlecieć. Na przekór panującym nakazom i zakazom, mimo sprzeciwu bliskich, porzucając dotychczasową prozę dnia odlecieć jak najdalej.

Babcia i wnuczka, a między nimi otulona milczeniem postać matki – trzy kobiece portrety utkane z bezkresnych tajemnic i kłamstw w imię miłości, ale i zapewnienia tym drugim bezpieczeństwa, o które przecież wciąż tak trudno, bo wojna stała się mętnym powidokiem, ale swoboda życia to nadal tylko iluzja. I tak wiele w tej opowieści uskrzydlających młodą dziewczynę marzeń – o spełnionych ambicjach, o godnym bycie na Zachodzie, o romantycznych porywach i zarazem spokoju codzienności. Marzeń usilnie zagłuszanych, zanurzonych w ryzyku, przemilczanych, bo w obliczu władzy niebezpiecznie niewygodnych. Emocjonalnie i poruszająco, autorka odmalowuje obraz nastoletnich osób pełnych pasji, skorych do maturalnej nauki, ale też śmiało czerpiących z uroków swojej jeszcze nie do końca spowitej obowiązkami dorosłości egzystencji. Akcentuje piękną przyjaźń, porywczą miłość, zdradzone zaufanie, w końcu rozdzierające rozczarowanie. Z prozatorską dojrzałością, ale i swoistym artyzmem, autorka kreśli historię o ludziach w pewnym okresie czasowym, tak zwyczajnie i z podkreśleniem ich trudów każdego dnia. O społecznych różnicach, o aspiracjach i pogodzeniu się z tu i teraz, o szaleństwie oferowanym przez specyfikę lat 60. i ostrożności determinowanej przez nieustannie obserwujące każdy krok organy bezpieczeństwa. Operuje słowami przejmująco i delikatnie, ale zarazem z intencją intensyfikuje doznania wkomponowanymi w treść listami nieprzeznaczonymi dla postronnych spojrzeń oraz zatrważającymi notatkami, które posiadają znamiona donosu. I właśnie w tej kreacji tkwi ta największa tajemnica, która przez całą lekturę dogłębnie frapuje, a znegliżowana szokuje tak samo, jak finalnie ujęcie tej powieści – niebanalne, jakże wymowne, tak charakterystycznie nietuzinkowe w przypadku pióra pisarki. To kolejna odsłona, która autentyzmem oddanych emocji i wyrazistością scenerii mimowolnie utrwala się w pamięci, wzrusza i refleksyjnie koi, wręcz inspiruje do śmiało i odwagi, by odlecieć. By odlecieć jak najdalej.

Przenikająca dwoiste oblicze wciąż zakorzenionych pod skórą wojennych cierni – wzrastających z cichą nadzieją zakwitnięcia nowym życiem oraz boleśnie wbijających się świadomą rezygnacją z lepszego losu. Obnażająca nieśmiałe marzenia młodzieńczych dusz w rzeczywistości osnutej ograniczeniami. Z czułością wybrzmiewająca nutami wielkich miłości o różnych tonach.

„Odlecieć jak...

„Odlecieć jak najdalej” to powieść, która przenosi czytelnika do lat 60, gdzie pomiędzy wspomnieniami wojennymi, a marzeniami o życiu na Zachodzie jawiącym się jako dobrobyt, bytują trzy kobiece pokolenia: babcia, wnuczka i matka. To historia w której na kanwie tych trzech skrajnie różnych osobowości nakreślone zostały realia życia ówczesnych ludzi zmagających się z trudnościami dnia codziennego. W końcu to książka w której nie zabraknie lęku o dzień jutrzejszy…

Ola Czerniawska której marzeniem jest wyjazd na Zachód, dorasta wychowywana ręką babci. Ojca nie zna, matka przebywa w szpitalu psychiatrycznym. W pewnym momencie życia obie kobiety stały się punktem obserwacji organów bezpieczeństwa….
Ałbena Grabowska utkała tutaj obraz młodzieńczych marzeń Oli, owianych strachem i niepewnością babci. Uchwyciła to, co w ówczesnym świecie było aż nazbyt widoczne – potrzebę wolności, by odlecieć jak najdalej i trwogę przed tym, aby to, co wyryło się w bolesnych wojennych wspomnieniach znów nie powróciło.

Powieść niezwykła, doskonale łącząca fikcyjnych bohaterów z rzeczywistymi, ale też wydarzenia nieprawdziwe z tymi, które miały miejsce w historii Polski. Mowa tutaj o wybrzmiewających dźwiękach Konkursu Chopinowskiego, o pokazach mody kreujących zupełnie inne i za razem niedostępne dla przeciętnego obywatela Warszawy stroje okryte kolorem, o głosie Dalidy, która swoją urodą onieśmielała, o działalności Józefa Cyrankiewicza, czy o pierwszej dyrektor artystycznej Mody Polskiej Jadwidze Grabowskiej.

Lekkość pióra i niezwykła wrażliwość autorki sprawiły, że podczas lektury doświadczyłam ogromnych emocji, że zaangażowałam się w tę historię, w to poszukiwanie szczęścia, a jednocześnie poczułam pragnienie, by odlecieć jak najdalej…

„Odlecieć jak najdalej” to powieść, która przenosi czytelnika do lat 60, gdzie pomiędzy wspomnieniami wojennymi, a marzeniami o życiu na Zachodzie jawiącym się jako dobrobyt, bytują trzy kobiece pokolenia: babcia, wnuczka i matka. To historia w której na kanwie tych trzech skrajnie różnych osobowości nakreślone zostały realia życia ówczesnych ludzi zmagających się z...