Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając tę historię pomyślałam sobie: jakie to niezwykłe, że każdy z czytelników może sobie wyrobić własną opinię i każdemu z nas co innego w powieści wydaje się atrakcyjne.
W tej części trylogii nie porwała mnie żadna akcja... bo dla mnie żadnej akcji tu nie było. Główna bohaterka z syndromem sztokholmskim nie wzbudziła mojej sympatii, a jej porywacz i zarazem oprawca nawet jako wampir jest dla mnie bardziej okrutny niż fascynujący.
Język powieści mnie zwyczajnie drażnił. Po pierwsze często stosowane wyrażenie "łamane na" podnosiło mi ciśnienie. Być może Autorka chciała w ten sposób scharakteryzować język wypowiedzi Roxanne. Może takie formułowanie myśli miało być immanentną cechą poszukiwaczki przygód odkrywającej nieznane i tajemnicze miejsca w mieście. Po drugie mam wątpliwości, czy książka przeszła korektę, bo ciągłe powtórzenia słów, zwrotów i całych wyrażeń było zauważalne na co drugiej stronie.
Dam szansę drugiej części. Głównie dlatego, że mam świadomość, iż akcja może się rozkręci, bohaterowie nabiorą wigoru, a zamiast okrucieństwa pojawi się prawdziwa intryga i ciekawa fabuła.
Mimo wszystko zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

Czytając tę historię pomyślałam sobie: jakie to niezwykłe, że każdy z czytelników może sobie wyrobić własną opinię i każdemu z nas co innego w powieści wydaje się atrakcyjne.
W tej części trylogii nie porwała mnie żadna akcja... bo dla mnie żadnej akcji tu nie było. Główna bohaterka z synd...

Rozwiń

Zwiń

W całej mojej fascynacji odejściem - własnym - z tego świata pozwoliłam sobie na jeszcze większy zachwyt nad Śmiercią po przeczytaniu wierszy Renaty Blicharz.
Nie mam wrażliwości poety, czasem nie dostrzegam niuansów w opisach. Tu jednak obraz Śmierci był dla mnie jak najbardziej bliski. Momenty czytania wypowiedzi podmiotu lirycznego kreśliły mi przed oczami realny wizerunek postaci, jej przemyśleń i pragnień.
Spędziłam z tymi wierszami - wyznaniami kilka spokojnych dni. Każdy wers zostawiał mi w głowie pasmo refleksji i zatrzymywał na chwilę zastanowienia. Poczucie bliskości nie pozwalało mi na spojrzenie w oczy Śmierci ze strachem, wręcz przeciwnie, ciekawość motywowała mnie do przewrócenia strony i przeczytania kolejnego utworu.
Polecam z całego serca.

W całej mojej fascynacji odejściem - własnym - z tego świata pozwoliłam sobie na jeszcze większy zachwyt nad Śmiercią po przeczytaniu wierszy Renaty Blicharz.
Nie mam wrażliwości poety, czasem nie dostrzegam niuansów w opisach. Tu jednak obraz Śmierci był dla mnie jak najbardziej bliski. M...

Rozwiń

Zwiń

Gdzieś w gąszczu poplątanych codziennych spraw trzeba odszukać własna tożsamość. Jak ma to zrobić młody człowiek, którego otaczają oczekiwania innych, który czuje rozdarcie miedzy sobą i swoim światem, a realnością tego, co splatają mu najbliżsi. Nawet jeśli przez moment czuje, że ma oparcie w matce, w siostrze, w kimś bliskim, to jednak nić o innym kolorze, odmiennej fakturze i grubości zaplątuje się w arras jego codzienności.
Witalij tkwi samotnie w całej gamie zdarzeń, które determinują jego decyzje. Oczekiwania ojca zmuszają wszystkich członków rodziny do szukania własnej drogi, z dala od pozorów idealnej rodziny. Tu, nawet pozornie, nikt nikomu nie jest w stanie pomóc. W tej pajęczynie wzajemnych oddziaływań na siebie, każdy dąży, paradoksalnie, do odcięcia nici, jednocześnie mając świadomość, że to ani nie jest łatwe, ani niekoniecznie zakończy się sukcesem.
Czytelniczo trwałam z głównym bohaterem w jego wędrówce do szczęścia. Trzymałam kciuki, by mimo przeciwności, gdzieś w garncu tej codziennej walki odnalazł posmak szczęścia, nawet jeśli miało by ono być okraszone łyżką goryczy.
Smutna to historia, pełna emocji i niespełnionych oczekiwań. Ale też warta każdej poświęconej jej chwili.
Bardzo polecam.

Gdzieś w gąszczu poplątanych codziennych spraw trzeba odszukać własna tożsamość. Jak ma to zrobić młody człowiek, którego otaczają oczekiwania innych, który czuje rozdarcie miedzy sobą i swoim światem, a realnością tego, co splatają mu najbliżsi. Nawet jeśli przez moment czuje, że ma oparc...

Rozwiń

Zwiń