Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komfortowa powieść, trochę w klimacie wakacji, jednak przepełniona nostalgią i smutkiem. Historia o drugich szansach, o złym czasie, o szukaniu swojego miejsca i wyborze, czy tego czego chcemy będzie tym właściwym.

Czy ta książka mnie zachwyciła? Nie. Czy mi się podobała? Tak. Sprzeczne uczucia biorą się z tego, że totalnie nie rozumiem motywacji bohaterów. Przypadkowe spotkanie definiuje ich na długie lata. Każde z nich wie lepiej, co będzie lepsze dla tego drugiego, chociaż, w moim mniemaniu, totalnie się nie znają. Ale czytałam z przyjemnością, dałam się wciągnąć akcji, podobał mi się klimat jaki stworzyła autorka. Cieszę się, że w tym wszystkim jednak nie otrzymujemy słodkiej historyjki, bohaterowie muszę się trochę natrudzić, a miłość od pierwszego wejrzenia nie istnieje.

Trochę spodziewałam się czegoś innego, może nawet chciałam czegoś bardziej dramatycznego? Ale może romantyczne osoby dostrzegą tutaj więcej? Dla mnie było w porządku, poprawnie, ale bez fajerwerków.

Komfortowa powieść, trochę w klimacie wakacji, jednak przepełniona nostalgią i smutkiem. Historia o drugich szansach, o złym czasie, o szukaniu swojego miejsca i wyborze, czy tego czego chcemy będzie tym właściwym.

Czy ta książka mnie zachwyciła? Nie. Czy mi się podobała? Tak. Sprzeczne ...

Rozwiń

Zwiń

Norweski kryminał, który wpadł mi w ręce, początkowo nie zachwycał. Z jego konstrukcją musiałam się trochę oswoić, przyzwyczaić do krótkich zdań i trochę szarpanej fabuły. Jednak, jak to bywa, z każdą stroną było coraz ciekawiej. Od razu napomknę, że jest to kolejna książka z cyklu, czwarta, ale spokojnie można ją czytać bez znajomości poprzednich.

Hitra to norweska wyspa, na której dochodzi do zabójstwa nastolatki. Na miejsce zostają ściągnięte posiłki, ponieważ policja na wyspie to tylko jeden funkcjonariusz. Atmosfera jest ciężka, a winnych brak. Zbita, klaustrofobiczna społeczność, mierzy się z troskami dnia codziennego, ukrywając tajemnice.
Mam co do tej powieści mieszane uczucia, bo z jednej strony cała zagadka jest ciekawa, wątki poboczne dają taki szerszy obraz, jednak wiele zostaje jeszcze do wyjaśnienia. Mógłby się też "dziać" więcej, bardziej angażująco, a mamy trochę momentów bezruchu.

Podsumowując - jest dobrze. Kawał skandynawskiej lektury, która intryguje, wciąga i rozbudza apetyt na więcej. Chętnie sięgnę po resztę tomów, bo może to tam są odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.

Norweski kryminał, który wpadł mi w ręce, początkowo nie zachwycał. Z jego konstrukcją musiałam się trochę oswoić, przyzwyczaić do krótkich zdań i trochę szarpanej fabuły. Jednak, jak to bywa, z każdą stroną było coraz ciekawiej. Od razu napomknę, że jest to kolejna książka z cyklu, czwart...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli szukacie czegoś nowego, oryginalnego i awangardowego w klimacie klasycznego kryminału - to tak, ta powieść jest dla Was. Możecie zapytać - ale co można wymyślić "innego" w tak schematycznym temacie? Autor pokazuje, że ten gatunek można jeszcze rozwijać.

Główny bohater tej powieści jest narratorem. Takim wszystkowiedzącym. I uwielbiającym dygresje. Ale przy tym mocno trzymającym się dekalogu prawdziwego klasycznego kryminału. I wychodzi mu to świetnie. Bo historia utrzymana jest w żartobliwym, lekkim stylu, ale równocześnie sama zagadka trzyma się kupy. Zjazd rodzinny, zamknięta przestrzeń, tajemnice, duże pieniądze, kilka zgonów, a my podczas czytania uśmiechamy się pod nosem. Taka to właśnie opowieść.

Może jest trochę prześmiewczo, przerysowanie, a i może ciężko się wgryźć w fabułę (to chyba przez te dygresje), ale mimo tego fajnie się bawiłam podczas czytania. A fanką klasyki nie jestem.

Jeśli szukacie czegoś nowego, oryginalnego i awangardowego w klimacie klasycznego kryminału - to tak, ta powieść jest dla Was. Możecie zapytać - ale co można wymyślić "innego" w tak schematycznym temacie? Autor pokazuje, że ten gatunek można jeszcze rozwijać.

Główny bohater tej powieści j...

Rozwiń

Zwiń

Nie będę ukrywać, że miałam wielkie nadzieje. I chociaż nastawiałam się na thriller, to ta książka, mimo że nim chyba nie do końca jest, ma też szansę się spodobać fanom obyczajówek z elementami kryminału. 

Według mnie jest to trochę dramat obyczajowy, o różnych odcieniach szarości. Bohaterowie nie są "jednokolorowi", właśnie każdy znich jest szary, nie biały czy czysto czarny. Historia jest fajnie skonstruowana, jednak wymaga od nas skupienia, ponieważ akcja jest rozwinięta na kilku płaszczyznach. Rozdziały są przeplecione i równocześnie poznajemy wydarzenia teraźniejsze i te z przeszłości. Z pozoru nie mają wspólnego mianownika, jednak z każdą stroną sytuacja się klaruje. Jest to powieść o miłości, o niesprawiedliwości, manipulacji i strachu.  Autorka pokazuje inne spojrzenie na uczucie, które może przygnębiać, przytałaczać i sprawiać ból, gdy ulokujemy je w niewłaściwym miejscu.

Ta książka to ciekawe psychologiczne studium, jednak jeśli spodziewacie się krwistego kryminału - to nie ta powieść. Mimo tego jest warta uwagi, bardzo wciągająca i mocno intrygująca.

Nie będę ukrywać, że miałam wielkie nadzieje. I chociaż nastawiałam się na thriller, to ta książka, mimo że nim chyba nie do końca jest, ma też szansę się spodobać fanom obyczajówek z elementami kryminału. 

Według mnie jest to trochę dramat obyczajowy, o różnych odcieniach szarości. Bohat...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsze spotkanie z autorką nie wieszczyło dobrze tej powieści, bo wtedy nie byłam zachwycona, ale pozytywnie się zaskoczyłam. Historia jest przyjemnym romansem, takim idealnym na odstresowanie, na kilka wieczorów. Całość jest umiejscowiona w środowisku strażackim, co też może się podobać.

Ale wracając do powieści - motyw ognia i pożaru jest tutaj dominujący, a sam romans raczej jest dodatkiem, niż osią fabuły. Mamy tutaj wątek parapsychologiczny, elementy fantastyki (przynajmniej dla mnie) i tajemnicę rodzinną. Wszystko to jednak jest w takich proporcjach, że gra i buczy, a my nie odkładamy książki dopóki się nie skończy. Totalne pozytywne zaskoczenie! Bohaterowie są fajnie wykreowani, realni, a wydarzenia, mimo swojej "dziwności", mają początek, koniec i nie są przypadkowe, i co najważniejsze - nie ma tutaj głupich głupotek. Styl autorki jest przyjemny, lekki i dobrze wypracowany, po prostu fajnie się czyta.

Jeśli szukacie ciekawej, angażującej i nieoczywistej powieści - to jest to książka dla Was. Niebanalna, świeża i z dobrym tematem - mocno polecam.

Pierwsze spotkanie z autorką nie wieszczyło dobrze tej powieści, bo wtedy nie byłam zachwycona, ale pozytywnie się zaskoczyłam. Historia jest przyjemnym romansem, takim idealnym na odstresowanie, na kilka wieczorów. Całość jest umiejscowiona w środowisku strażackim, co też może się podobać...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom gorącej serii o braciach Hidalgo. W tej części głównymi bohaterami są Claudia i Artemis. Już nie nastolatkowie, a dorośli ludzie będą mierzyć się z uczuciem, które nie powinno się zdarzyć.

Podobało mi się bardziej niż pierwszy tom, jednak dalej to nie jest typową literatury, powiedzmy, ambitnej. Typowy, schematycznych romans. Na swój sposób przyjemna, lekka i wciągająca. Z jednej strony, czytało mi się to dobrze, trochę bezmyślnie, bez większych przemyśleń, ale z drugiej, ta emocjonalna przepychanka bywała męcząca.

Czy sięgnę po kontynuację? Chyba tak, bo ciekawi mnie czy autorce udało się wykreować coś nowego na znanym pomyśle.

Drugi tom gorącej serii o braciach Hidalgo. W tej części głównymi bohaterami są Claudia i Artemis. Już nie nastolatkowie, a dorośli ludzie będą mierzyć się z uczuciem, które nie powinno się zdarzyć.

Podobało mi się bardziej niż pierwszy tom, jednak dalej to nie jest typową literatury, po...

Rozwiń

Zwiń

"Krwawa Toskania" to idealny przykład książki, z którą zawsze mam kłopot. Przyciągająca okładka, intrygujący opis i klimatyczne miejsce wydarzeń. A i znane nazwisko autora. Kto byś się nie skusił?

Co muszę przyznać, na fabułę to autor miał pomysł. Kilka wątków, jedne główne, drugie poboczne, kilka spraw, dwa miejsca wydarzeń, szybka akcja, a całość całkiem zgrabnie zakończona. Tyle że tak mi się to wszystko opornie czytało. Ciężko powiedzieć, że to była przyjemna książka, bo sam styl autora prezentuje pewną toporność, ciężkość i specyficzny sposób narracji. Jednak jest to coś do czego podczas czytania można przywyknąć, ale lekką powieścią nazwać jej nie mogę.

Podsumowując, ciekawe spojrzenie na kryminał, ale czy podobało mi się jakoś bardzo? To nie. Liczyłam na coś bardziej zajmującego i wciągającego.

"Krwawa Toskania" to idealny przykład książki, z którą zawsze mam kłopot. Przyciągająca okładka, intrygujący opis i klimatyczne miejsce wydarzeń. A i znane nazwisko autora. Kto byś się nie skusił?

Co muszę przyznać, na fabułę to autor miał pomysł. Kilka wątków, jedne główne, drugie pobocz...

Rozwiń

Zwiń

Debiut autorki. Poprzeczka postawiona wysoko, i jak to przy thrillerach psychologicznych trzeba mieć dobry pomysł na zakończenie. Ale niestety, tym razem to rozczarowanie zamiast zachwytu towarzyszyło mi podczas czytania.

Pierwsze co mogę powiedzieć, to to, że ta powieść jest niesamowicie nudna, a przy okazji główna bohaterka okrutnie mnie irytowała. Przedstawienie jej jako ofiary, pokrzywdzonej, powiedzmy "z miłości", mocno egoistycznej, możliwe że miało swój cel, jednak mnie tylko odrzucało od czytania. Nic mnie nie zaskoczyło, ani finał tej akcji, ani "tajemnica" dziewczyny. Żadnego niepokoju, dreszczu ekscytacji, klimatu, czy dusznej atmosfery. Nic. Obyczajowa opowieść kobiety zaborczej, zazdrosnej o partnera, siedzącej w bańce swoich oczekiwań. Tyle w temacie. Totalnie powieść nie dla mnie.

Widziałam dobre opinie, ale nie za bardzo je rozumiem. Może wymagałam zbyt wiele? Mnie się nie podobało.

Debiut autorki. Poprzeczka postawiona wysoko, i jak to przy thrillerach psychologicznych trzeba mieć dobry pomysł na zakończenie. Ale niestety, tym razem to rozczarowanie zamiast zachwytu towarzyszyło mi podczas czytania.

Pierwsze co mogę powiedzieć, to to, że ta powieść jest niesamowicie...

Rozwiń

Zwiń

Książka pełna sprzeczności. Buzująca emocjami, a zarazem bardzo stateczna i niespecjalnie porywająca. Chwilami zachwycająca, żeby w momencie musieć się do niej zmuszać. Poruszająca trudny i ważny temat, ale przedstawiony trochę po łebkach.

Grace to kobieta - naukowczyni, mądra, zdolna, otoczona grupą oddanych przyjaciół. Ale nie za bardzo wie, czy to co robi w życiu, jest dla niej dobre. Jest dobre dla jej ojca, bo taki był plan. Jest dobre dla jej matki, bo ta żyje w przekonaniu, że Grece sobie dobrze radzi. Ale dziewczyna sobie nie radzi. Rozstrojona psychicznie bierze ślub w Vegas, z przypadkową dziewczyną. Ale to nie będzie ckliwa opowieść o miłości, pełna humoru i zabawnych perypetii. To historia o tym czy to co właściwe, jest dobre dla nas. I czy raz obrana ścieżka jest tą odpowiednią.
Ta powieść na pewno jest takim momentem zastanowienia, przemyśleń, chwili, by się zatrzymać. Ale sama forma przedstawienia chyba do mnie nie trafiła. Książka bardzo nierówna, poszarpana, specyficznie napisana.

Będą zachwyty, ale i głosy niezadowolenia. Ja niestety należę do tej drugiej grupy.

Książka pełna sprzeczności. Buzująca emocjami, a zarazem bardzo stateczna i niespecjalnie porywająca. Chwilami zachwycająca, żeby w momencie musieć się do niej zmuszać. Poruszająca trudny i ważny temat, ale przedstawiony trochę po łebkach.

Grace to kobieta - naukowczyni, mądra, zdolna, o...

Rozwiń

Zwiń

Drugie spotkanie z autorem, w wersji "dorosłej" (młodzieżowa to nie mój klimat) co nie oznaczało, że wiem czegoś się spodziewać. "Furią" byłam zachwycona i teraz liczyłam na podobne odczucia.

"Polana" to historia kryminalna, z policją, korupcją, polityką, trudnymi relacjami rodzinnymi, a nawet paranormalnymi zjawiskami w tle. Z rozbudowanym wątkiem obyczajowym, gdzie główną rolę gra Sambor Malczewski - brat wyłowionej z wody kobiety.
I mam mieszane uczucia. Bo część książki jest spójna, przemyślana, wątki się łączą i przeplatają, tak też są momenty całkowicie niepotrzebne. Kuleje też dynamika tej powieści, początek się dłużył, a już końcówka była szybka i zaskakująca.

Historia mnie wciągnęła, czytało mi się to całkiem dobrze, jednak potrzebuję więcej danych. Na ten moment jest przyzwoicie, ale niezachwycająco.

Drugie spotkanie z autorem, w wersji "dorosłej" (młodzieżowa to nie mój klimat) co nie oznaczało, że wiem czegoś się spodziewać. "Furią" byłam zachwycona i teraz liczyłam na podobne odczucia.

"Polana" to historia kryminalna, z policją, korupcją, polityką, trudnymi relacjami rodzinnymi, a ...

Rozwiń

Zwiń