Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wysoka ocena, w uznaniu znakomitego połączenia fabularnej i romantycznej historii - z quasi-socjologicznymi analizami i spostrzeżeniami, dającymi wgląd w środowisko wyższych klas brytyjskiej socjety, jej kondycji i przemiany, jaka dokonała się w drugiej połowie XX wieku.
A wszystko napisane jest lekkim, cudownym piórem, z dystansem i humorem.

Więc, jeżeli kogoś interesuje ta tematyka, jeśli śledzi londyńskie high society, chciałby dowiedzieć się więcej na tematy tak odległe od naszej siermiężnej post-komunistycznej rzeczywistości, jak wyścigi w Ascot, londyński Sezon, niuanse garderoby, wymogi konwersacji, konwenanse towarzyskie i obowiązujące formy towarzyskie - to powinien koniecznie zapoznać się z tą książką.

Przy okazji, śledząc losy grupki znajomych ze studiów, oglądane z perspektywy minionych czterdziestu lat, czytelnik dostaje znakomity przyczynek do zastanowienia się nad własnymi wyborami, nieoczekiwanymi skutkami swoich decyzji i nieuchronnością rozliczenia błędów i sukcesów w późnym momencie naszego życia, gdy na zmiany już jest za późno.

Polecam.

Wysoka ocena, w uznaniu znakomitego połączenia fabularnej i romantycznej historii - z quasi-socjologicznymi analizami i spostrzeżeniami, dającymi wgląd w środowisko wyższych klas brytyjskiej socjety, jej kondycji i przemiany, jaka dokonała się w drugiej połowie XX wieku.
A wszystko napisan...

Rozwiń

Zwiń

Dojrzewanie i typowe dla tego okresu problemy, bunt, kompleksy, huśtawka nastrojów, marzenia i złość, agresja i czułość, seks i wstyd, łamanie tabu i rozpaczliwa potrzeba bycią zauważoną, docenianą i ładną, mozolne wykuwanie własnej tożsamości - zwielokrotnione rozpadem rodziny, nieufnością do otoczenia i rosnącym zauroczeniem.

Elena Ferrante, jak zwykle, interesująco o tym, co dla czlowieka ważne, o Neapolu, o skomplikowanych stosunkach rodzinnych, o trudnej i toksycznej miłości, o życiu.

Dojrzewanie i typowe dla tego okresu problemy, bunt, kompleksy, huśtawka nastrojów, marzenia i złość, agresja i czułość, seks i wstyd, łamanie tabu i rozpaczliwa potrzeba bycią zauważoną, docenianą i ładną, mozolne wykuwanie własnej tożsamości - zwielokrotnione rozpadem rodziny, nieufności...

Rozwiń

Zwiń

Polecam serdecznie całą tetralogię, a czwarty tom jest chyba najlepszy.
Zauroczył mnie styl tej książki, powolna narracja, którą odbierałam jakby to były moje własne myśli odkrywane w czasie rzeczywistym. A przecież nasze myśli nigdy nam się nie nudzą.
Pominę chyba głębszą analizę, próbę przekazania jakiejś głównej myśli czy podstawowej wartości tej książki, bo mam poczucie, że było by to spłaszczenie. Ani słodko - gorzka relacja przyjaciółek, ani relacje z dziećmi, ani motyw kamorry, zdrad i romansów - żadna moja uwaga Was nie zachęci tak , jak powinna. Po prostu przeczytajcie.

Polecam serdecznie całą tetralogię, a czwarty tom jest chyba najlepszy.
Zauroczył mnie styl tej książki, powolna narracja, którą odbierałam jakby to były moje własne myśli odkrywane w czasie rzeczywistym. A przecież nasze myśli nigdy nam się nie nudzą.
Pominę chyba głębszą analizę, próbę ...

Rozwiń

Zwiń

Dobry kryminał z pewnymi zarzutami, które mogą być męczące: za dużo tam wszystkiego, tej makabry, tych morderców, tych zwrotów akcji, w których brawurowy i odważny komisarz wchodzi jak dziecko w pułapkę bez wyjścia ale z niej wychodzi - tylko raptem z kolejnym guzem; tych zabitych zwierząt, tej szczegółowej topografii miasta, tych kobiet, które same włażą do łóżka, kawy na setki kubków i papierosów na tony... Wszystkie klasyczne elementy kryminału zostały nadmiernie wyeksploatowane, efekt całości jest więc trochę "przefajniony".

Ale oprócz tego, czyta się to tak, jak powinno, szybko i z wypiekami na twarzy.

Dobry kryminał z pewnymi zarzutami, które mogą być męczące: za dużo tam wszystkiego, tej makabry, tych morderców, tych zwrotów akcji, w których brawurowy i odważny komisarz wchodzi jak dziecko w pułapkę bez wyjścia ale z niej wychodzi - tylko raptem z kolejnym guzem; tych zabitych zwierząt...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam, że po tę pozycję sięgnęłam, skuszona pięknymi i licznymi cytatami na LC. Zauroczył mnie humor i wyobraźnia Autora. Świetne pomysły. Niebanalny Mort. Krótko mówiąc, szykowała się piękna przygoda.

Ale "Kolor Magii" mnie rozczarował. Cztery nierówne opowiadania, połączone osobami główych bohaterów, którzy zwiedzają planetę, co i rusz wpadając w tarapaty i ryzykując życiem. Jak w starożytniej mitologii, bogowie żywo interesują się naszymi bohaterami - przy czym nie wiadomo, czemu. Plącze się za nimi tajemnicza skrzynka, chociaż też i do końca nie wiadomo, o co jej chodzi. Nic nie ogranicza pisarza, który może mnożyć bez końca dziwne, niestworzone światy, potwory i dziwadła, od których porządnie kręci się w głowie. Wszystko w konwencji przygód Jamesa Bonda tylko w przedziwnych dekoracjach i podlane suto sosem magii.

Kalejdoskop dziwactw to jednak za mało jak dla mnie. Brakowało mi sensu, spoiwa, ciekawej intrygi, która tak pięknie łączyła przygody Wiedźmina czy Pana Lodowego Ogrodu.
Jak rozumiem, "Kolor Magii" miał być chyba wprowadzeniem do serii, taką przystawką do głównego dania.
Dam więc jeszcze szansę Pratchettowi - w końcu Świat Dysku ma tak wielu fanów, że może błędem byłoby poddawać się bez walki.

Przyznam, że po tę pozycję sięgnęłam, skuszona pięknymi i licznymi cytatami na LC. Zauroczył mnie humor i wyobraźnia Autora. Świetne pomysły. Niebanalny Mort. Krótko mówiąc, szykowała się piękna przygoda.

Ale "Kolor Magii" mnie rozczarował. Cztery nierówne opowiadania, połączone...

Rozwiń

Zwiń

Autorowi udało się wprawić mnie w bezbrzeżny smutek swoją katastroficzną wizją naszego świata, zmierzającego ku nieuchronnej katastrofie ekologicznej.
Na pustyni wielkich Ziemskich współczesnych aglomeracji, cała ludzka populacja pozostaje ślepa i głucha - a w najlepszym razie bezradna - wobec nieuchronnie zbliżającego się kataklizmu. Jedynie dziecko, jak w baśni Andersena o szatach cesarza, ma świadomość naglącej potrzeby natychmiastowego działania, jednak jego krzyk odbierany jest jako odstępstwo od normy, kwalifikujące do leczenia. Wraz z ojcem astrofizykiem, podejmują walkę z systemem, z osobistą traumą, z opieką społeczną i ciasnymi ramami państwowej edukacji.
Uwaga jednak: żadne streszczenie książki nie odda urody tego tekstu. Przejmujący opis relacji ojca z synem, piękne oddanie tęsknoty, zdumiewający intelektualny i emocjonalny rozkwit dziecka, który możemy śledzić na kartach książki, wraz z dywagacjami na temat kosmosu i przyrody - wszystko to sprawia, że jest to pozycja naprawdę wyjątkowa.

I wyjątkowo depresyjna, jeśli wziąć pod uwagę bezskuteczność poszukiwania śladu życia poza naszą galaktyką, bezradność czy szkodliwość działań człowieka na Ziemi i, ostatecznie, samotność która przypada każdemu z nas w tej naszej osobistej szamotaninie na najpiękniejszej z planet.

Autorowi udało się wprawić mnie w bezbrzeżny smutek swoją katastroficzną wizją naszego świata, zmierzającego ku nieuchronnej katastrofie ekologicznej.
Na pustyni wielkich Ziemskich współczesnych aglomeracji, cała ludzka populacja pozostaje ślepa i głucha - a w najlepszym razie bezradna - ...

Rozwiń

Zwiń

Interesująca.
Co, jak wszyscy czytelnicy świata doskonale wyczuwają, oznacza dwie rzeczy: książka nie porywa w klasycznym rozumieniu tego, czego oczekujemy od dobrej powieści - ale nie poddaje się łatwej krytyce, gdyż wyczuwamy w niej jakąś wartość głębszą, jakąś mądrość. A wtedy krytyka uderza w samego czytelnika, który nie sprostał.
Taka jest więc ta książeczka. Dobrym językiem oddana trauma po gwałtownej śmierci bliskiej osoby, wspomnienia rozmów między literatami - erudytami, pełnych cytatów i mądrości oraz osamotniony po śmierci swego pana - pies.
Jak dla mnie, jest to książka o przyjaźni, bogactwie, którą przyjaźń z sobą niesie i zobowiązaniach, które z niej wynikają. Niezależnie od tego, czy przyjacielem jest człowiek czy zwierzę.

Interesująca.
Co, jak wszyscy czytelnicy świata doskonale wyczuwają, oznacza dwie rzeczy: książka nie porywa w klasycznym rozumieniu tego, czego oczekujemy od dobrej powieści - ale nie poddaje się łatwej krytyce, gdyż wyczuwamy w niej jakąś wartość głębszą, jakąś mądrość. A wtedy krytyka u...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam!
za mistrzostwo słowa, rymu i rytmu,
za piękno obrazów,
za znakomitą mieszankę patosu i humoru
za klimat,
za rezonowanie w mojej głowie harmonią i spokojem - to jak słuchanie Mozarta czy Bacha,
za poruszanie w sercu zagubionego gdzieś okrucha patriotyzmu,
za uniwersalność przesłania, którego - niestety - nadal nie umiemy odczytywać, chociaż "Pana Tedeusza" czytamy od 200 prawie lat - i jak widać, niestarannie.
i za ulubione cytaty - ot, chociażby:
"Szabel nam nie zabraknie, szlachta na koń wsiędzie,
Ja z synowcem na czele, i - jakoś to będzie!"

Uwielbiam!
za mistrzostwo słowa, rymu i rytmu,
za piękno obrazów,
za znakomitą mieszankę patosu i humoru
za klimat,
za rezonowanie w mojej głowie harmonią i spokojem - to jak słuchanie Mozarta czy Bacha,
za poruszanie w sercu zagubionego gdzieś okrucha patriotyzmu,
za uniwersalność przes...

Rozwiń

Zwiń

No, muszę dać siedem gwiazdek, bo przecież, w kategoriach kryminału, nie ma się do czego przyczepić. Są wszystkie niezbędne elementy, właściwe dla tego gatunku. I zagadka, i suspens, mroczne krajobrazy, okrucieństwo, tlący się romans, pogoń samochodami, mordobicie... I jest nawet (to u mnie!) chęć sięgnięcia po kolejny tom serii.
Daję więc te siedem gwiazdek, wzdychając trochę, bo jak tu porównać "Martwy Sad" (7,7 w opinii Czytelników LC) z takim na przykład "Panem Tadeuszem" (6,5!!!).
Ehhhh....

No, muszę dać siedem gwiazdek, bo przecież, w kategoriach kryminału, nie ma się do czego przyczepić. Są wszystkie niezbędne elementy, właściwe dla tego gatunku. I zagadka, i suspens, mroczne krajobrazy, okrucieństwo, tlący się romans, pogoń samochodami, mordobicie... I jest nawet (to u mni...

Rozwiń

Zwiń