Bohaterka-narratorka (prawdopodobnie porte-parole autorki) po latach odwiedza swoje miasto rodzinne. To niewielka mieścina, wszyscy wszystkich znają. Aga szuka wspomnień z dzieciństwa, śladów dziadka, a przede wszystkim informacji o trzech nabywcach pędzelków, które dziadek wyrabiał z jej włosów i sprzedawał na targu. Książkę przepełnia poczucie nicości, pustki, depresji, samotności i ciągłego poszukiwania siebie, swojej tożsamości przez bohaterkę. Miota się ona pomiędzy przeszłością, warszawską teraźniejszością a bezsensem przyszłości. Odwiedza też opuszczony, zdewastowany i splądrowany przez bezdomnych dom rodzinny oraz grób dziadka. Ta książka to jakby próba rozliczenia się z przeszłością, demonami dzieciństwa, jakimś niespełnieniem, żalem za tym, czego bohaterce-autorce nie udało się zrobić. Próba momentami zabawna, momentami zbyt hermetyczna, zrozumiała tylko dla autorki. Szkoda też, że zabrakło pomysłu na zakończenie. Boryczka dziwnie to rozegrała, podobnie jak poszukiwanie trzeciego z nabywców pędzli i sprawy tych obrazów w ogóle.

Bohaterka-narratorka (prawdopodobnie porte-parole autorki) po latach odwiedza swoje miasto rodzinne. To niewielka mieścina, wszyscy wszystkich znają. Aga szuka wspomnień z dzieciństwa, śladów dziadka, a przede wszystkim informacji o trzech nabywcach pędzelków, które dziadek wyrabiał z jej włosów i sprzedawał na targu. Książkę przepełnia poczucie nicości, pustki, depresji,...

"Nigdzie" Małgorzaty Boryczki to powieść nominowana do Nagrody Literackiej Miasta Radomia 2023.
Bohaterka będąc dorosłą osobą wraca do miejsca w którym się urodziła i dorastała.
Wspomina czas, gdy w zasadzie nie znała swoich rodziców. Pozostawiona przez nich dziadkowi
zastanawia się dlaczego zwłaszcza matka ją zostawiła. Jej jedyną rodziną był wychowujący ją dziadek. Obcinał jej końcówki włosów. Robił z nich pędzle i sprzedawał lokalnym malarzom.
To pomagało im przetrwać. Jako dorosła kobieta wraca do rodzinnego miasteczka, by odnaleźć obrazy namalowane jej włosami. Nieustannie poszukuje swojego dziedzictwa. Przecież za granicą żyli jej rodzice. Nawet mieli syna. Czyli ona miała brata.
"Nigdzie" jest powieścią psychologiczną. Urzeka językiem. Imponująca narracja doskonale pobudza wyobraźnię. Powieść z wyższej półki. GORĄCO POLECAM!

"Nigdzie" Małgorzaty Boryczki to powieść nominowana do Nagrody Literackiej Miasta Radomia 2023.
Bohaterka będąc dorosłą osobą wraca do miejsca w którym się urodziła i dorastała.
Wspomina czas, gdy w zasadzie nie znała swoich rodziców. Pozostawiona przez nich dziadkowi
zastanawia się dlaczego zwłaszcza matka ją zostawiła. Jej jedyną rodziną był wychowujący ją dziadek. ...

„Nigdzie” to moja druga książka Małgorzaty Boryczki, której szalenie kibicuję, bo w tym tytule rozpłynęłam się po całości.

Bardzo pełna, wielowątkowa i krótka powieść w pamiętaniu, o wspomnieniach i własnych korzeniach. Napisana bardzo przyjemnym stylem. Powieść można odczytywać na wiele sposobów, można z niej wyciągnąć ciepły obraz niepełnej rodziny, można wyciągnąć studium odrzucenia, samotności, tkania przeszłości ze strzępków wspomnień.

„Każdy pamięta wszystko na swój sposób”

Mnie historie Boryczki porywają, zarówno w jej opowiadaniach jak i powieści (kto by się spodziewał takiego zakończenia?!) Gdzieś tam po drodze „Nigdzie” to opowieść podszyta mrokiem, bo i historie są smutne i życie bohaterki nie jest usłane różami. Historia o tym jak tworzymy własne wyobrażenia i jak zawodzi nas pamięć. To też i opis gorzkich powrotów – do życia, do wspomnień, do domu.
W książce było wiele momentów, które wywołały we mnie wzruszenie, myślę, że osoby koło 30 pochodzące z małych miast poczują tę powieść bardziej, przynajmniej ja bardzo się w nią wczułam, tak jakby niektóre fragmenty były częścią mojego życia.

Dla mnie to powieść totalnie skończona i świetna, autorka na tych trochę ponad 140 stronach zawarła wszystko co było potrzebne tej historii. Opowieść spowita lekką tajemnicą, co jest prawdą a co tylko wyobraźnią bohaterki. Piękna i szczera historia o własnym mikroświecie, własnej samotności i pustce, której nie da się niczym zapełnić.

„Nigdzie” to moja druga książka Małgorzaty Boryczki, której szalenie kibicuję, bo w tym tytule rozpłynęłam się po całości.

Bardzo pełna, wielowątkowa i krótka powieść w pamiętaniu, o wspomnieniach i własnych korzeniach. Napisana bardzo przyjemnym stylem. Powieść można odczytywać na wiele sposobów, można z niej wyciągnąć ciepły obraz niepełnej rodziny, można wyciągnąć...

To powieść o (euro)sieroctwie, o pamięci, o tożsamości i relacjach. Balansuje między realizmem i oniryzmem.

Podoba mi się bezpretensjonalność tej książki, czasem niezręczne dialogi, ale to w sumie jak życiu. Podoba mi się brak wielkich zwrotów akcji i ta powolna opowieść. Podoba mi się, że nie ma tu zbędnych słów, a w gęstej atmosferze wyróżniają się iskierki humoru, tak wbrew wszystkiemu.

Średnio podoba mi się, gdy muszę przez całe rozdziały czytać o rozgrywkach karcianych, z których nic nie rozumiem, bo kto gra w karty, ten ma łeb podarty i w sumie nawet nie wiem, czy coś tracę z fabuły, czy przegapiam jakieś detale, znaczenia lub metafory.

Dużo jest w powieści melancholii, poczucia uciekającego czasu, dojmującego smutku z powodu odrzucenia i zagubienia w świecie głównej bohaterki.

Rzadko zdarza się, by oczy zeszkliły mi się podczas czytania książki. Tu były takie momenty.

To powieść o (euro)sieroctwie, o pamięci, o tożsamości i relacjach. Balansuje między realizmem i oniryzmem.

Podoba mi się bezpretensjonalność tej książki, czasem niezręczne dialogi, ale to w sumie jak życiu. Podoba mi się brak wielkich zwrotów akcji i ta powolna opowieść. Podoba mi się, że nie ma tu zbędnych słów, a w gęstej atmosferze wyróżniają się iskierki humoru, tak...

Moje jedyne zarzuty to, że była za krótka, chętnie dowiedziałabym się więcej na temat tego miasta i ich mieszkańców oraz zakończenie nie do końca przypadło mi do gustu. Z dobrych rzeczy, była momentami niekomfortowa dla mnie, ale dlatego, że dotykała tych wspomnień z mojej pamięci do których nie lubię wracać. Paradoksalnie jest to plus, bo mało jest takich książek, które dotykają mnie na płaszczyźnie emocjonalnej. Chętnie przeczytałabym dłuższą powieść autorki.

Moje jedyne zarzuty to, że była za krótka, chętnie dowiedziałabym się więcej na temat tego miasta i ich mieszkańców oraz zakończenie nie do końca przypadło mi do gustu. Z dobrych rzeczy, była momentami niekomfortowa dla mnie, ale dlatego, że dotykała tych wspomnień z mojej pamięci do których nie lubię wracać. Paradoksalnie jest to plus, bo mało jest takich książek, które...

"Trochę to dziwne, że tak dokładnie to wszystko pamiętam. Chyba nie mogę tego pamiętać, chyba znam tę historię z opowieści. Sama nie wiem." ~ „Nigdzie”, Małgorzata Boryczka, Wydawnictwo Nisza, 2022, s. 92.

Główna bohaterka przyjeżdża z Warszawy do miasteczka, w którym spędziła swoje dzieciństwo. Pragnie odnaleźć obrazy, które zostały namalowane za pomocą pędzli stworzonych z jej włosów. Być może, dzięki nim, uda jej się uzyskać odpowiedzi na nurtujące ją pytania…

W „Nigdzie” Małgorzaty Boryczki na pierwszy plan wysuwają się dwa tematy: eurosieroctwo oraz pamięć. Poruszane przez Autorkę zagadnienia można ekstrapolować.

Eurosieroctwo, którego doświadczyła główna bohaterka, to oryginalne i bolesne studium przypadku. Są w „Nigdzie” fragmenty bardzo emocjonalne [„Pani mama”, „Pan tata”].

Powieść Boryczki to jednak przede wszystkim rozważania nad pamięcią. Autorka porusza kwestie jej ulotności i zawodności, co zmusza do postawienia sobie dwóch fundamentalnych pytań: „co jest prawdą?”, oraz „kim jestem?”. W poszukiwaniu odpowiedzi, wyłaniają się kolejne refleksje, które towarzyszą nie tylko głównej bohaterce, ale i samej osobie czytającej „Nigdzie”.

Dążąc do poznania prawdy [albo inaczej: tej wersji prawdy, której zdecydujemy się zaufać] dochodzi do konfrontacji własnych wspomnień z tymi, które należą do innych – z pamięcią ogółu.

„Nigdzie” to książka dojrzalsza [i smutniejsza] od debiutanckiego zbioru opowiadań. Lektura tej powieści przynosi mnóstwo pytań bez tych jedynych, właściwych odpowiedzi. Zresztą, gdzie ich szukać? Gdzie leży prawda? Być może… nigdzie.

Jeśli interesuje Was motyw pamięci lub temat eurosieroctwa – przeczytajcie koniecznie.

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa Nisza w ramach współpracy barterowej.

"Trochę to dziwne, że tak dokładnie to wszystko pamiętam. Chyba nie mogę tego pamiętać, chyba znam tę historię z opowieści. Sama nie wiem." ~ „Nigdzie”, Małgorzata Boryczka, Wydawnictwo Nisza, 2022, s. 92.

Główna bohaterka przyjeżdża z Warszawy do miasteczka, w którym spędziła swoje dzieciństwo. Pragnie odnaleźć obrazy, które zostały namalowane za pomocą pędzli...

Przeciętna opowieść o nieprzeciętnym dzieciństwie.

Narracja pierwszoosobowa, autorka nawet nie udaje, że narratorka jest kimś innym..

Widać w tym uważność, co jest zaletą, jednak całość to autobiografia jakich wiele, autorka tworzy z własnej przeszłości własną mitologię małych rzeczy. Ten mały świat bywa interesujący, ale też nudny.

Kolejny przypadek literackiego reportażu z dzieciństwa.

Przeciętna opowieść o nieprzeciętnym dzieciństwie.

Narracja pierwszoosobowa, autorka nawet nie udaje, że narratorka jest kimś innym..

Widać w tym uważność, co jest zaletą, jednak całość to autobiografia jakich wiele, autorka tworzy z własnej przeszłości własną mitologię małych rzeczy. Ten mały świat bywa interesujący, ale też nudny.

Kolejny przypadek literackiego...